ซูจ้านไม่ได้วู่วาม เขาไม่ได้จะไปเค้นถามอะไร แค่อยากไปถามหลินซินเหยียนว่าฉินยาไปที่ไหน เมื่อไหร่ถึงจะสามารถฟื้นตัวดีขึ้น แบบนี้เขาจะได้มีการเตรียมใจไว้

ตั้งแต่เมื่อวานจนถึงตอนนี้ เสิ่นเผยซวนคอยอยู่เป็นเพื่อนเขาตลอด

เขาคิดได้แล้ว เขาอยากไถ่โทษก็ดี สำนึกผิดก็ดี ยังไงก็ต้องรอให้ร่างกายของฉินยาฟื้นฟูก่อน ถ้าเขาดึงดันจะให้ฉินยาให้อภัยเขาตอนนี้ มีแค่จะเพิ่มเรื่องปวดหัวให้เธอ กระทบกับการฟื้นตัวของเธอ ตอนนี้ความต้องการหนึ่งเดียวของเขาก็คือฉินยาสามารถฟื้นฟูร่างกายและหน้าตา

“ฉันมีสติดี” ซูจ้านยิ้มข่มขื่นทีนึง เขามองเสิ่นเผยซวนที่วิ่งตามมาที่ตรงหน้าเขา ฝ่ามือหล่นอยู่ที่ไหล่เขาอย่างแรง ไม่มีคำพูดอะไรที่มากกว่า

ผู้ชายกับผู้ชายแค่มองตากันก็รู้ใจแล้ว

เสิ่นเผยซวนก็กุมมือเขาไว้และพูดปลอบใจ “นายสามารถคิดได้ ฉันก็วางใจแล้ว”

หลายวันนี้ซูจ้านทำให้คนเป็นห่วงจริงๆ ตอนนี้สามารถคิดได้เขาก็วางใจแล้ว

“พี่สะใภ้” เสียงของซูจ้านค่อนข้างต่ำ อยู่ตรงหน้าหลินซินเหยียนแล้วเขารู้สึกละอายใจ

หลินซินเหยียนดูหน้าตาเขาก็รู้ว่าเขาน่าจะคิดได้แล้ว จึงได้พูดว่า “นายวางใจเถอะ หลังจากเธอหายดีแล้ว ฉันจะบอกนายแน่นอนว่าเธออยู่ไหน”

ซูจ้านพยักหน้าบอกว่าโอเค เขาเรียกหลินซินเหยียนว่าพี่สะใภ้อย่างจริงจัง “งั้นก็รบกวนพี่สะใภ้แล้วนะครับ”

“วางใจได้ ฉันจะดูแลเธอให้ดีเลย” หลินซินเหยียนรู้ว่าซูจ้านคิดได้แล้ว ก็ได้ปลอบใจเขาไปไม่น้อยเลย

“ช่วงนี้ก็ปรับสภาพจิตใจตัวเองให้ดีๆ” หลินซินเหยียนพูดอย่างมีความหมายลึกซึ้ง

ซูจ้านเข้าใจความหมายของหลินซินเหยียน จึงได้บอกว่าทราบแล้ว “หลิวเฟยเฟยเป็นรักแรกของผม จู่ๆเธอโผล่มากะทันหัน จิตใจผมว้าวุ้นไปหมด ถึงได้ทำให้เธอมีช่องโหว่ฉวยโอกาสไปทำร้ายฉินยา ผมรู้ว่าทั้งหมดนี้ผมก่อขึ้นมาเอง รอให้เธอหายดีแล้ว ผมจะสำนึกผิดกับเธอแน่นอนครับ”

หลินซินเหยียนไม่อยากก้าวก่ายเรื่องความรักของพวกเขา

ความรักเป็นเรื่องของคนสองคน คนนอกได้แค่แนะนำ ไม่สามารถทำการตัดสินใจใดๆได้

“รอเธอหายแล้ว พวกนายค่อยคุยกันเองดีกว่า” หลินซินเหยียนพูด “ไปเถอะ”

เธออยากกลับไปที่ร้าน จงจิ่งห้าวก็ควรกลับบริษัทแล้ว

เดินออกมาจากสนามบิน จงจิ่งห้าวเปิดประตูรถ และให้หลินซินเหยียนขึ้นรถ “ไปบริษัทมั้ย?”

หลินซินเหยียนนั่งเข้าไปในรถ ตอนที่คาดเข็มขัดนิรภัยได้พูดว่า “ไม่ไปค่ะ ฉันจะไปที่ร้าน”

เดิมทีเธออยากใช้ผ้าไหมกวางตุ้งมาเป็นประเด็น แต่ว่า เพราะเรื่องของเหวินชิง เธอจึงต้องวางลงชั่วคราว

ธุรกิจของร้านได้แค่พอประคับประคองไปได้ ตอนนี้เธอต้องการผลงานที่สะดุดตาชิ้นนึง ให้LEOในเมืองBกลับคืนสู่สายตาของผู้คน

ตั้งแต่เปิดร้านมา เกิดเรื่องขึ้นกับตัวเธอมากมาย ไม่ได้บริหารดีๆ ถ้าเธอไม่คิดหาวิธีกอบกู้คืนมา เกรงว่าจะกระทบกับชื่อเสียงของLEO

รถได้จอดอยู่ที่หน้าร้าน ตอนที่หลินซินเหยียนเปิดประตูลงจากรถ มือถือของจงจิ่งห้าวดังขึ้น

เธอหันหน้าไปคุยกับเขา “คุณรับโทรศัพท์เลยค่ะ ฉันเข้าร้านแล้วนะ”

บนจอมือถือโชว์เบอร์ของตระกูลเหวิน ปกติก็มีแค่เหวินชิงที่โทรหาเขา เขามองหน้าหลินซินเหยียน “คืนนี้เลิกงานผมมารับคุณนะ”

หลินซินเหยียนตอบโอเคด้วยรอยยิ้ม จากนั้นได้หันหลังเดินเข้าไปในร้าน

จงจิ่งห้าวรับสาย แต่สายตากลับคอยจ้องร่างเงาเพรียวบางที่เดินเข้าไปในร้าน

“จิ่งห้าว นายว่างช่วยอะไรลุงหน่อยมั้ย?” เสียงของเหวินชิงก้องมา

เหวินชิงไม่ค่อยให้จงจิ่งห้าวช่วยเขาทำอะไรเลย นี่เป็นการเปิดปากขอให้ช่วยครั้งแรก จงจิ่งห้าวย่อมไม่ปฏิเสธอยู่แล้ว

“คุณลุงว่ามาเลยครับ”

“นายช่วยลุงไปเอาของอย่างนึงที่โรงแรมตี้เหา ห้อง808หน่อย นายแค่แจ้งชื่อลุงให้คนที่อยู่ในห้อง เธอก็รู้แล้วว่าของอะไร”

ว่าไปแล้วก็บังเอิญ โรงแรมตี้เหาก็อยู่ถนนเส้นที่เขากลับบริษัทนี่เอง ปกติเรื่องแบบนี้ เขาจะให้กวนจิ้งไปช่วยเขาเอา

เพราะเป็นทางผ่าน เขาก็เลยไปเอาเอง

พอมาถึงโรงแรมเขาได้หาห้อง808เจอ แล้วกดกริ่งประตู

ไม่นาน ประตูห้องได้เปิดออก