หลี่จ้านอึ้งไปเลย

ลูกของหลินซินเหยียนเป็นของเขา？

จะเป็นไปได้ยังไง？

ล้อเล่นรึเปล่า

“เรื่องนี้ไม่ตลกเลยนะ” หลี่จ้านทำหน้าจริงจัง “พี่อย่าล้อผมเล่นเลยนะ”

ถ้านี่เป็นความจริงก็น่าเหลือเชื่อมาก

สายตาของจงจิ่งห้าวจริงจังกว่าเขาอีก “ฉันดูเหมือนพูดเล่นหรอ？”

สีหน้าของหลี่จ้านเปลี่ยนแล้วเปลี่ยนอีก “เสี่ยวเฉินเป็นลูกชายพี่”

เขางงมาก นี่มันจะเป็นไปได้ยังไง？

หลินซีเฉินเป็นลูกของจงจิ่งห้าว ถ้าอย่างนั้นก็แปลว่าผู้ชายของหลินซินเหยียน……..

เขามองจงจิ่งห้าวไว้ รูม่านตาหด

ก็หมายความว่าผู้ชายของหลินซินเหยียนคือเขา

เขากลืนน้ำลาย หลินซีเฉินอายุ 6 ขวบแล้ว ก็หมายความว่า เขาได้ดีกับหลินซินเหยียนตั้งแต่ 7 ปีก่อนแล้ว ตอนนั้นข้างกายของเขาไม่ใช่ไป๋จวู่เวยหรอ ？

เขากับหลินซินเหยียนไปรู้จักกันได้ยังไง？

จู่ๆ เหมือนเข้าใจอะไรสักอย่าง เบิกตาโต ตอนนั้นที่เขาทิ้งเหอรุ่ยหลินก็เพราะว่าหลินซินเหยียน

เพราะอย่างนั้นถึงจะหมั้นแล้ว ก็จะยกเลิก

บางทีข้างในนั้นอาจจะมีเรื่องที่เขาเองก็ไม่รู้ แต่ว่าเรื่องต้องเป็นอย่างนี้แน่ๆ

หลินซินเหยียนคลอดลูกให้เขาแล้ว เขาก็ไปแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่น ถ้าอย่างนั้นลูกที่หลินซินเหยียนคลอดให้เขาก็กลายเป็นลูกนอกสมรสนะสิ

หลังจากคิดเข้าใจแล้ว หลี่จ้านก็ไม่รู้สึกว่ายากที่จะยอมรับแล้ว ไม่ว่ายังไงผู้ชายของหลินซินเหยียนก็คือจงจิ่งห้าว

แต่ว่ายังมีจุดหนึ่งที่คิดไม่ออก

ตามที่เขาได้ยินมาจากปากของหลินซีเฉินคือ เขาไม่มีพ่อ ไม่รู้ว่าพ่อเป็นใคร

หลายปีมานี่ใช้ชีวิตที่เมืองนอกมาตลอด

จงจิ่งห้าวจะรู้ไหมนะ ？

“พี่ หลินซินเหยียนพาเด็กทั้งสองอาศัยอยู่เมืองนอก พี่รู้ไหม？” หลี่จ้านถามอย่างระมัดระวัง

ตอนนั้นที่ช่วยหลินซินเหยียนเลี้ยงเด็กมีแค่จวงจื่อจิ่นเท่านั้น หลินซินเหยียนมีงานต้องทำ และยังมีลูกสาวอีกหนึ่งคน พวกเขากลับไม่ได้จ้างคนใช้ บอกได้แค่ว่าชีวิตดำเนินต่อไปได้ แต่ไม่ได้สบายเลย

ถ้าจงจิ่งห้าวรู้ กลับไม่ได้ให้ความช่วยเหลือกับดูแล เขายังเป็นคนอยู่ไหม？

เพราะไม่ว่ายังไงก็คือลูกของเขา

ถ้าไม่รู้ มันก็ยิ่งแปลกเข้าไปใหญ่

หรือว่าหลินซินเหยียนจะแอบคลอด？

แต่นี่สำหรับจงจิ่งห้าวแล้ว ไม่ใช่บทความที่ดีอะไรเลย

สำหรับการกำเนิดของเด็กทั้งสองคน เขาไม่รู้เรื่อง มันน่าเสียดายที่ไม่ได้มีส่วนร่วมในชีวิตของพวกเขาก่อน 5 ขวบ

จงจิ่งห้าวยืนตัวตรง “นายควรกลับไปดูพ่อนายแล้ว”

พูดเสร็จเขาก็ก้าวเดินไปที่หน้าประตูทำงาน เปิดประตู

หลินซินเหยียนนั่งอยู่บนโซฟากำลังคุยกับเสิ่นเผยซวนอยู่

ท่าทางของเธอดูแล้วไม่ดีเท่าไหร่

เพราะพูดถึงจวงจื่อจิ่นแล้ว

หลังจากวันนั้น เธอก็ไม่ได้ไปเยี่ยมจวงจื่อจิ่นเลย

เธอกลัวเผชิญหน้า

โทษตัวเองที่ไม่ได้สังเกตเห็นให้เร็วว่าที่เธอคืนดีกับหลินกั๋วอันเพราะว่าจิตใจที่อยากแก้แค้น ก็เลยเข้าไป

“เรื่องเกิดขึ้นตอนไหน？”

เสิ่นเผยซวนบอกว่าจวงจื่อจิ่นสุขภาพไม่ดี เขาบอกว่าให้ไปโรงพยาบาลแต่เธอก็ไม่ยอมไปตรวจ

“ขอโทษนะ ผมละเลยไป ได้ยินคนที่เป็นเวรบอกว่า หลายวันแล้ว” เสิ่นเผยซวนพูดอย่างรู้สึกผิด

“นี่ไม่ใช่ความผิดของนาย” หลินซินเหยียนรู้ว่าเสิ่นเผยซวนมีงานของตัวเอง ไม่สามารถคอยเฝ้าดูจวงจื่อจฉินได้ตลอดเวลา อีกอย่าง มีเขาคอยจัดความสัมพันธ์อยู่ในนั้น จวงจื่อจิ่นอยู่ข้างในก็จะสบายหน่อย

อย่างน้อยก็ไม่มีคนรังแกเธอ

“มีเวลาก็ไปเยี่ยมเธอหน่อยเถอะ บอกให้เธอไปตรวจที่โรงพยาบาล เจ้าหน้าที่ที่เป็นเวรบอกว่าเธอไอหนักมาก ปกติคืนหนึ่งก็จะอายเป็นสิบ-ยี่สิบครั้ง เพื่อนร่วมห้องบ่นแล้วก็ร้องเรียน ผมพึ่งบอกคนพาเธอไปเปลี่ยนห้องเดี่ยวแล้ว”

ข้างนั้นไม่มีห้องเดี่ยว ที่แรกห้องที่เสิ่นเผยซวนจัดเตรียมให้จวงจื่อจิ่นก็เป็นห้องที่มีแค่ 3 คนเท่านั้น เป็นห้องที่คนน้อยที่สุดแล้วด้วย ตอนนั้นเขาก็อยากจะเตรียมห้องเดี่ยวให้จวงจื่อจิ่น แต่ว่า ตอนนั้นห้องเต็มไปหมด ก็เลยทำอะไรไม่ได้เลย

หลินซินเหยียนก้มหน้า บนขนตาก็มีคราบน้ำเล็กน้อย “นายจัดให้ฉันเลย ฉันอยากเจอวันนี้เลย”

เธอเป็นห่วงสุขภาพของจวงจื่อจิ่น

กี่ปีเอง หลังจากออกมา ก็ยังมีชีวิตที่อิสระอีกยาวไกล เธอยังมีเวลาอีกเยอะที่สามารถดูแลจวงจื่อจิ่น

เสิ่นเผยซวนบอกว่าปล่อยให้เป็นหน้าที่ของผมเอง

เห็นจงจิ่งห้าวเดินมา เสิ่นเผยซวนก็เปลี่ยนเรื่องพูดไปทันที พูดไปถึงเรื่องที่หลินซีเฉินก่อเรื่อง

ช่วงนี้เพราะว่าเรื่องนี้ ทำให้วุ่นวายไปหมด

เขาบอก “กิ๊กของรองผู้ว่าคนนั้นจับได้แล้ว”

จงจิ่งห้าวนั่งลงข้างๆ หลินซินเหยียน “จับคนได้ตรงไหน？”

“ที่บ้านพักส่วนตัว เป็นอสังหาริมทรัพย์ที่ซื้อให้เธอเมื่อก่อน ตอนนี้ถูกยึดกลับไปแล้ว ผู้ที่เกี่ยวข้องจับได้หมดแล้ว” เสิ่นเผยซวนพูด

จงจิ่งห้าวพยักหน้า สายตาหันไปทางหลินซินเหยียน เขารู้สึกได้ว่าอารมณ์ของเธอไม่ดีเป็นอย่างมาก

เขาถามเบาๆ “เป็นอะไร？”

หลี่จ้านที่เดินออกมาจากข้างใน รีบมาแทรกแล้วพูดว่า “พี่ ผมขอไปอยู่ที่บ้านพี่ได้ไหม？ผมอยากเจอเสี่ยวเฉินแล้ว”

เขาไม่รู้ความสัมพันธ์ระหว่างหลินซินเหยียนและจงจิ่งห้าว พูดเรื่องไม่ดีของจงจิ่งห้าวต่อหน้าหลินซินเหยียนตั้งเยอะ

เขาคิดว่าหลินซินเหยียนอารมณ์ไม่ดีเพราะคำพูดเหล่านั้นเสียอีก

เขากลัวว่าหลินซินเหยียนจะบอกจงจิ่งห้าว

ก็เลยเข้ามาพูดแทรก

จงจิ่งห้าวชำเลืองมองเขา เหมือนว่ามองออกความคิดของเขาเลยทันที

หลี่จ้านสารภาพขึ้นมาทันที “ผมไม่ได้ตั้งใจ”

เขาถอนหายใจ “ผมไม่รู้ความสัมพันธ์ของพี่กับเธอ แค่พูดเรื่องของพี่ไปนิดหน่อย ก็ไม่ใช่เรื่องอะไรที่ไม่ดี ผมบอกว่าพี่รักเดียว บอกว่าพี่ยังหนุ่มและหล่อ บอกว่าพี่นิสัยดี ใช่ไหมครับพี่สะใภ้ ？”

หลี่จ้านตื่นเต้นมาก จนกระทั่งใช้สายตาที่อ้อนวอนในการมองหลินซินเหยียน

ในใจของหลินซินเหยียนเต็มไปด้วยเรื่องของจวงจื่อจิ่น เรื่องที่หลี่จ้านพูดเธอไม่ได้ฟังเข้าหูเลย เพียงแค่อื้มเบาๆ ทีหนึ่ง

หลี่จ้านโล่งใจไป ยังดี

เขาตบที่หน้าอก

เสิ่นเผยซวนที่อยู่ข้างๆ ก็ขัดขึ้นมา “ดูจากหน้าตาของนาย เหมือนว่าทำเรื่องอะไรผิดมากกว่า”

“นายพูดบ้าอะไร” หลี่จ้านนั่งลงไปที่ข้างเสิ่นเผยซวน เกี่ยวไหล่กับเขา “บ้านนายยังมีห้องที่ว่างไหม？”

หลี่จ้านพูดอย่างร้องทุกข์ว่า “ฉันจะไม่มีที่อยู่แล้ว”

ถ้าถูกแฟนคลับรู้ที่อยู่ หน้าบ้านของเขาต้องมีพวก ‘แอบซุ่ม’ อยู่แน่ๆ เขาไม่กล้าอยู่บ้าน กลัวความเป็นส่วนตัวของตัวเองถูกขุดขึ้นมา

“ไม่มี” เสิ่นเผยซวนปฏิเสธอย่างเด็ดขาด เขาชอบความเงียบ หลี่จ้านเป็นถึงบุคคลสาธารณะ แฟนคลับก็เยอะ เขากลัวว่าตัวเองจะถูกหลี่จ้านดึงไปเกี่ยวข้องด้วย

เขายังอยากใช้ชีวิตที่สงบและปลอดภัยอยู่

ไม่อยากถูกปิดกั้น และไม่อยากถูกรบกวน

ลุกขึ้นยืน “พี่สะใภ้ เดี๋ยวผมเตรียมเสร็จโทรหานะ”

หลินซินเหยียนพยักหน้าบอกว่าได้

เสิ่นเผยซวนกลัวว่าหลี่จ้านจะผัวพันกับตัวเอง ก็เลยตัดสินใจที่จะหนีก่อน

จงจิ่งห้าวน่าจะเดาได้แล้วว่าทำไมหลินซินเหยียนถึงอารมณ์ไม่ดี ยื่นมือไปจับมือของเธอไว้ “ฉันไปกับเธอ”

หลินซินเหยียนหันไปมองเขา ตอนนี้ เธอต้องการใครสักคนที่จะไปกับเธอ เธอพูดว่าโอเคร

หลี่จ้านกะพริบตา คิดว่าตัวเองเกิดภาพหลอนแล้ว

เขาไม่เคยเห็นจงจิ่งห้าวอ่อนโยนกับผู้หญิงคนไหนมาก่อนเลย ถึงจะเป็นเหอรุ่ยหลิน ก็ไม่เคยได้รับการเป็นห่วงเป็นและอ่อนโยนขนาดนี้

“คือ ผมไปก่อนนะ” หลี่จ้านลุกขึ้นยืน

จงจิ่งห้าวส่งสายตามา

หลี่จ้านสะดุ้งจนตัวหด น่าจะเป็นเพราะทำเรื่องผิดแล้วร้อนตัว

แค่สายตาเดียวของจงจิ่งห้าวเขาก็กลัว