ตอนที่ 9 สนใจ

“ขอบคุณ! ต้องขอบคุณคุณจริงๆ คุณไห่” เซี่ยชีหรั่นเอ่ยออกมาอย่างจริงใจ

ในมุมของไห่ลี่หมิน เซี่ยชีหรั่นอยู่ที่ตระกูลเย่ สำหรับเขานั้นมีแต่ได้กับได้ แต่ไม่นึกเลยว่าเขาจะเอ่ยปากหว่านล้อมให้เธอยอมแพ้ สำหรับเขาแล้วนี่ช่างเป็นเรื่องที่เขาเองก็นึกไม่ถึงเลยเหมือนกัน

ห้องแต่งตัวของเย่เชินหลินถูกจัดอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย มีสองผู้เชี่ยวชาญคอยจัดการควบคุมอยู่

คนที่เข้ากะวันนี้เป็นชายหนุ่มอายุยี่สิบต้นๆที่หวีผมมาอย่างเนี้ยบ เขาแต่งกายเหมือนกับกลุ่มการ์ดพวกนั้น ด้วยเสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงขายาวสีดำ

เซี่ยชีหรั่นเดินเข้าไปบอกวัตถุประสงค์ของการมาตามมารยาท เด็กหนุ่มก็รีบทักทายไห่ลี่หมิน “คุณไห่ สวัสดีครับ! เชิญด้านในครับ!”

ไห่ลี่หมินพยักหน้ารับทราบ ก้าวเดินเข้าไปในห้องอย่างเงียบๆ เซี่ยชีหรั่นก็รออยู่ด้านนอก

“เธอแซ่เซี่ยใช่มั้ย? ฉันแซ่เจิ้ง เรียกฉันว่าเจิ้งเห่า” เด็กหนุ่มพูดกับเซี่ยชีหรั่นอย่างกระตือรือร้น

“สวัสดี! “ เซี่ยชีหรั่นทักกลับไปพร้อมกับอมยิ้มออกมาเล็กน้อย

“เธอจำฉันไม่ได้หรอ? เฮ้อ คิดเอาไว้ไม่มีผิดว่าความจำของคนสวยจะมีอย่างจำกัด โดยเฉพาะกับผู้ชายต่ำต้อยไม่มีอะไรดีอย่างฉัน ตอนที่เธอสัมภาษณ์ ฉันยืนอยู่ด้านในคอยตะโกนจัดระเบียบอยู่น่ะ”

“แต่เธอจำฉันไม่ได้มันก็เป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว เธอรู้มั้ย? ว่าตั้งแต่เธอเข้ามานั้น หลังจากพวกการ์ดเลิกงานแล้วคนที่พวกเค้าจะเอ่ยถึงมากที่สุดก็คือเธอ พูดกันว่าเธอเป็นเทพธิดาที่มาจากเทพนิยาย และแน่นอนว่าสิ่งที่พวกเขาพูดกันมันไม่ได้เกินไปแม้แต่น้อย”

“คุณเซี่ยคนสวย ผมเป็นหลานชายของท่านพ่อบ้าน ถ้ามีใครรังแกคุณ บอกผมมาได้เลยนะ ผมจะไปบอกคุณลุงของผมให้เอง”

ในขณะที่เซี่ยชีหรั่นกำลังรอไห่ลี่หมินออกมานั้น ในสมองก็เอาแต่ขบคิดว่าจะเอายังไงเรื่องของชุดของตัวเองดี

ได้ยินเด็กหนุ่มเอ่ยคุยว่าตนเองนั้นคุ้นเคยกับที่นี่ดี ก็เอ่ยกับเขาออกมาเบาๆ “ฉันยังมีเรื่องเรื่องหนึ่งที่อยากรบกวนให้คุณช่วยหน่อย ชุดของฉันมันพัง เลยอยากจะยืมเข็มกับด้ายสักหน่อย แต่ฉันไม่รู้จักใครเลยสักคน”

“เข็มกับด้ายหรอ? เรื่องเล็ก อยากได้เท่าไหร่ฉันก็เอามาให้ได้หมด ฉันจะรับหน้าที่นี้ไว้เอง หลังจากเลิกงานแล้วฉันจะส่งไปให้เธอ” เจิ้งเห่าตบอกแล้วเอ่ยอย่างมั่นใจ

เจิ้งเห่าเพิ่งจะเอ่ยจบ ไห่ลี่หมินก็เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเดินออกมาจากห้องแล้ว

เขาเอ่ยถามเซี่ยชีหรั่นเสียงต่ำ “เป็นยังไงบ้าง? เข้ากับฉันมั้ย?”

เซี่ยชีหรั่นคิดคำนวณอย่างถี่ถ้วนครู่นึง เขาเลือกเสื้อผ้าได้ดีจริงๆ ด้านบนเป็นเสื้อยืด ส่วนด้านล่างก็เป็นกางเกงยีนส์ ใส่แบบนี้ก็จะดูพอดีตัวแล้ว

รูปร่างของเขาสูงโปร่ง ค่อนข้างผอม การแต่งตัวแบบนี้ทำให้มีเสน่ห์แบบผู้ชายเสเพลจริงๆ

เซี่ยชีหรั่นเอ่ยชมออกมาด้วยใจจริง “เหมาะมากๆเลยค่ะ พวกเธอจะต้องคิดว่าคุณหล่อมากๆเลยค่ะ”

ไห่ลี่หมินหัวเราะออกมาเบาๆ เอ่ยถามเสียงเรียบ “พวกเธอหรอ? แล้วเธอล่ะคิดว่ายังไง?”

เซี่ยชีหรั่นคิดไม่ถึงว่าเขาจะถามออกมาแบบนี้ แล้วในแววตาของเขายังมีการหยอกล้อเย้าแหย่ เสี่ยวจุนก็เคยมองเธอด้วยสายตาแบบนี้ มันทำให้อยู่ดีๆภายในใจของเธอก็รู้สึกสับสนขึ้นมา

ปิดซ่อนอารมณ์ความรู้สึกของตน เธอหัวเราะแห้งๆออกมา “คุณไห่ เชิญค่ะ ตอนนี้คุณเย่กำลังรอคุณอยู่นะคะ”

ไห่ลี่หมินที่นิ่งๆชอบเก็บตัวมักจะชอบเอาตัวเองเป็นใหญ่อยู่เสมอ ยังไม่เคยมีความรู้สึกสนใจที่รุนแรงกับผู้หญิงคนไหนที่ชัดเจนจริงๆแบบนี้เลยสักคน

เขาเป็นเลขานุการของประธานหอการค้าแห่งมณฑล ก็เหมือนกับเย่เชินหลินอย่างนั้น ในอนาคตอันใกล้นี้เกรงว่าจะต้องนั่งตำแหน่งประธานหอการค้าเมือง คิดพิจารณาเพื่ออนาคตอันใกล้นี้ แต่ไม่เหมาะกับการหาผู้หญิงอย่างเซี่ยชีหรั่นมาเป็นคู่ชีวิตของเขา

เขาหุบยิ้มลง แล้วเดินหน้าออกไป เซี่ยชีหรั่นเลยต้องรีบเดินตามเขาไปให้ทัน

กลับมาถึงโต๊ะอาหาร ชายทั้งสองก็พูดกันเพียงไม่กี่คำ แล้วกินอาหารกันต่อ

ฟางลี่น่านั้นเนื่องจากเพิ่งโดนท่านพ่อบ้านต่อว่าไป ยังคงสนใจความเสียใจของตน ไม่ได้คิดหาวิธีจัดการกับเซี่ยชีหรั่นอีก

หลังจากผ่านมื้อเที่ยงไปแล้วเย่เชินหลินและไห่ลี่หมินออกจากบ้านตระกูลเย่ เหล่าสาวใช้ยังคงทำงานกันต่อไป

นอกจากเซี่ยชีหรั่นแล้ว คนอื่นๆที่จริงแล้วก็ไม่ได้เหนื่อยมาก

งานบ้านที่ท่านพ่อบ้านสั่งให้เธอไปทำเกือบจะทำไม่เสร็จ ฟางลี่น่าก็ยังคงพูดกัดแดกดันเธออย่างต่อเนื่อง ซุนเหมิงเหมิงกับจ้าวเทียนอั้ยก็ยืนข้างๆคอยสนับสนุนกัน

“อุ๊ย พวกเธอไม่เห็นหรอว่าหล่อนยิ้มให้กับคุณไห่ด้วยล่ะ ร่านจริงๆ น่าเสียดายที่คนอื่นทำราวกับมองไม่เห็นซะอย่างนั้น” จ้าวเทียนอั้ยเอ่ยคุยกับฟางลี่น่า

“ใช่แล้ว แล้วยังตั้งใจล้มทับบนร่างของคนอื่นอีก เรื่องน่าอายที่เธอทำออกไป ฉันเห็นแล้วรับไม่ได้เลยจริงๆ” ฟางลี่น่ายักคิ้วหลิ่วตา

เซี่ยชีหรั่นก้มหน้าลง เอาเสื้อผ้าสกปรกจากตึกใหญ่มาแยกต่อ

เสื้อผ้าทั้งหมดของเย่เชินหลินจะต้องใช้มือซักเท่านั้น เธอเอาเสื้อผ้าที่แยกเสร็จแล้วมายังห้องซักรีด

หลิวเสี่ยวเจียวตามเธอมา ปลอบเธอเบาๆ “ชีหรั่น เธอไม่ต้องไปสนใจที่พวกเขาพูดหรอกนะ พวกเขาอิจฉาเธอ ฉันคิดว่านะสายตาที่คุณเย่และคุณไห่ที่มองเธอ ดูชอบเธอกันทั้งนั้น เธออดทนอีกไม่นาน หลังจากนั้นเธอก็จะกลายเป็นคุณผู้หญิงของตระกูลเย่ พวกเขาก็จะต้องฟังคำสั่งของเธอ”

เซี่ยชีหรั่นอมยิ้มเล็กน้อย แล้วพูดออกมา “ฉันไม่กล้าหวังสูงขนาดนั้นหรอก และฉันก็รู้ความสามารถของตัวเองดี ฉันเพียงอยากจะทำงานที่นี่อย่างซื่อสัตย์ต่อไป เธอไปทำธุระของเธอเถอะ อย่ามาเป็นศัตรูอีกของพวกนั้นเพราะฉันเลย”

“ไม่เป็นไร ฉันอยู่ซักเป็นเพื่อนเธอเอง แย่สุดก็แค่โดนท่านพ่อบ้านด่าสักยกเอง”

ไม่ว่าเซี่ยชีหรั่นจะพูดยังไง หลิวเสี่ยวเจียวก็ยืนยันที่จะซักผ้าพวกนี้กับเธอจนเสร็จ

พวกสาวใช้กินข้าวเย็นกันเสร็จแล้ว ท่านพ่อบ้านก็บอกให้พวกเธอกลับไปพักผ่อนได้ เซี่ยชีหรั่นเอาเศษผ้าเหล่านั้นไปวางไว้ในบ้านเงียบๆ แล้วเริ่มเช็ดถูพื้นในห้องโถง

เจิ้งเห่ากับช่างตัดเสื้อเอาเข็มกับด้ายมาจำนวนหนึ่งเอาไปส่งให้เธอ แล้วทั้งสองคนก็พูดคุยเรื่อยเปื่อยกันไม่กี่ประโยค เพื่อที่จะทิ้งให้เซี่ยชีหรั่นประทับใจ แต่อยู่เพียงไม่นานก็กลับไป

หลายวันมานี้เซี่ยชีหรั่นต้องตื่นก่อนใคร แต่ก็นอนดึกกว่าใครเพื่อน ในทุกๆวันต้องทำงานหนักกว่าทุกคน มันเหนื่อยทั้งกายทั้งใจไปหมด เธอเช็ดพื้นไปพลาง พร้อมทั้งหาวออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่

“แอบขี้เกียจอยู่ตรงนี้นี่เอง?” เธอที่กำลังอ้าปาก ในตอนที่เธอเอามือมาปิดปากนั้น ก็มีเสียงเย็นถามออกมาจากทางด้านหลัง ทำให้เธอสะดุ้งตกใจออกมา

หันกลับไปมอง ก็พบเย่เชินหลินที่กำลังยืนเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงอยู่ ก้มมองลงมาจนเกือบแนบชิดกับใบหน้าของเธอ….