เฉินเสียนรับรู้ได้ถึงความอบอุ่นของนิ้วมือที่สัมผัสใบหูที่บอบบางของเธอ

ซูเจ๋อได้หยุดนิ้วมือ และสายตาลุ่มลึก พูด "หูแดงแล้ว"

สติของเฉินเสียนถึงได้กลับมา จ้องมองไปที่เขา และปัดมือของเขาออก

ซูเจ๋อพูดกับเธอเบาๆ "หลังจากวันนี้ ข้าอาจจะไม่ได้มาที่นี่สักพัก ท่านกับเจ้าน่องน้อยใช้ชีวิตให้สบาย ออกไปข้างนอกต้องระมัดระวัง และทางที่ดีคือไม่ต้องออกไปข้างนอก"

เฉินเสียนพูด "เรื่องพวกนี้ไม่ต้องให้ท่านมาเตือนหรอก ข้ารู้ของข้า"

ซูเจ๋อพูดต่อ "และเมื่อข้าไม่อยู่ อย่าดื่มเหล้า"

เฉินเสียนหายใจเข้าได้ครึ่งหนึ่ง มีเรื่องพวกนี้ที่ทำให้กลัวจนใจสั่น

ซูเจ๋อลุกขึ้น มุมแขนเสื้อปัดผ่านหลังมือของเฉินเสียนเบาๆ เฉินเสียนเงยหน้าขึ้นก็เห็นแผ่นหลังที่สวยงามของเขาจากภายใต้แสงของไฟตะเกียงไฟ

เฉินเสียนอ้าปากค้างโดยที่ไม่ได้พูดอะไร

แต่ซูเจ๋อจู่ๆ ก็หันหลังกลับมา เห็นท่าทีเธอลังเลไม่พูดอะไร จึงถามว่า "ต้องการให้ข้าอยู่ต่อ?"

เฉินเสียนพูดขึ้นโดยไม่คิดอะไร "ข้าแค่จะพูดว่าเชิญ ไม่ส่ง"

ซูเจ๋อหัวเราะ "คือข้าอยากถามท่าน ว่าต้องการของขวัญปีใหม่อะไร?"

เฉินเสียนตกใจเล็กน้อย

"ไม่ต้องการ? ไม่ต้องการก็ช่างเถอะ" ซูเจ๋อพูด

เฉินเสียนพูด "ก็ท่านจะให้ข้าเองแล้วทำไมจะไม่ต้องการ แค่ตอนนี้ยังคิดไม่ออก รอคิดออกแล้วค่อยบอกท่าน"

"ก็ได้"

แสงเทียนส่องเข้าใส่ดวงตาของเขา เขามองไปที่เฉินเสียนอย่างลึกซึ้งครู่หนึ่ง แล้วจึงหันหลังจากไปโดยไม่หันกลับมามอง

ตื่นนอนรุ่งเช้าในวันถัดมา เมื่อไปเปิดประตูความหนาวเย็นก็ได้โชยเข้ามา สภาพภายนอกเหมือนกับได้ห่อหุ้มด้วยสีเงินที่สว่างไสวแพรวพราว

เฉินเสียนโพกผ้าให้เจ้าน่องน้อยอย่างแน่นหนา และพาเขาออกไปเล่นหิมะ

มีเสียงหัวเราะร่าเริงในสวนสระวสันตฤดู ขยายไปจนถึงในสวนดอกไม้

พวกบ่าวรับใช้ก็ต่างพากันยิ้มแย้ม

ปีที่แล้วมีประทัดที่ลานหน้าจวน และบนพื้นเต็มไปด้วยเศษกระดาษสีแดง ซึ่งแม้แต่หิมะที่ตกตลอดทั้งคืนก็ไม่สามารถปกคลุมได้

กระดาษประทัดสีแดงกระจัดกระจายท่ามกลางหิมะสีขาว และลูกพลัมสีแดงที่เหมือนจะร่วงหล่นลงมาดูสวยงามมาก

การเฉลิมฉลองปีใหม่ ผู้คนบนท้องถนนนอกเหนือจากการพูดคุยเรื่องปีใหม่และสภาพอากาศใหม่แล้ว ส่วนมากยังพูดคุยเกี่ยวกับการสู้รบระหว่างทางใต้กับเย่เหลียง

การเจรจาปรองดองของทั้งสองอาณาจักรนั้นล้มเหลว และในขณะนี้สงครามได้เริ่มต้นอย่างเป็นทางการแล้ว

กองทัพที่ส่งมาจากเมืองหลวงยังมาไม่ถึง ส่วนกองทัพที่อยู่ชายแดนยังคงสู้กับเย่เหลียง แต่เย่เหลียงก็เตรียมความพร้อมที่แฝงไว้ด้วยเจตนามิดีนี้ไว้นานแล้ว เมื่อสงครามนี้เริ่มต้น ทะเลภูเขามีแนวโน้มที่จะปัดแข้งปัดขากัน

กองทัพชายแดนพ่ายแพ้และได้รับการถอยทัพกลับ

ในปีก่อนขุนนางนับหนึ่งร้อยในราชสำนักหยุดพักผ่อนครึ่งเดือนในช่วงปีใหม่ แต่ตอนนี้อาณาจักรได้มีสงคราม จึงได้ลดวันหยุดลงเหลือเพียงเจ็ดวัน

หากเจอเรื่องเร่งด่วนและสำคัญในช่วงวันหยุด ขุนนางยังต้องเข้าวังให้ทัน แม้แต่องค์จักรพรรดิก็อยู่เฉยๆ มิได้เช่นกัน

วันแรกของปีใหม่นี้ องค์จักรพรรดินอกจากได้รับรายงานจากทางใต้อย่างต่อเนื่องแล้ว ยังได้รับข่าวที่ทำให้พระองค์ประหลาดใจอีกด้วย

ได้ฟังการรายงานของขุนนางสองคนว่า เมื่อคืนนี้ พวกเขาพบบัณฑิตซูแล้ว

ข่าวแบบนี้ไม่อาจจะปกปิดได้ ไม่นานเหล่าขุนนางทั้งหลายต่างพากันรู้ข่าวนี้ อีกทั้งสถานะของซูเจ๋อนั้นพิเศษ ทุกเรื่องข่าวลือที่ได้เผยแพร่ออกมา ต้องถูกไตร่ตรองอย่างละเอียด

ในช่วงเช้าองค์จักรพรรดิได้เรียกตัวซูเจ๋อให้เข้าพบ

ซูเจ๋อสวมชุดขุนนางสีม่วงเข้ม ผมสีดำรวบไว้ด้านหลัง และเดินมาที่ท้องพระโรง

ทันทีที่จักรพรรดิเงยพระพักตร์ขึ้น เห็นหิมะสีขาวนอกท้องพระโรง และขั้นบันไดหยกที่สวยงามไร้ที่ติ ร่างของซูเจ๋อมาแต่ไกลก็ใกล้เข้ามา และเขาถูกห้อมล้อมด้วยพื้นสีขาวบริสุทธิ์ราวกับกำลังเดินจากขอบฟ้าเข้ามาในโลกมนุษย์

ด้วยอารมณ์และรูปลักษณ์เช่นนี้ เกรงว่าอยู่ที่ต้าฉู่จะหาคนที่สองเช่นนี้ไม่ได้อีก

ซูเจ๋อมาถึงนอกท้องพระโรงถวายบังคม ที่เป็นธรรมเนียมปฏิบัติ รอการรายงานจบถึงจะเข้าไปในท้องพระโรงได้

หลังจากได้ถวายบังคมแล้ว องค์จักรพรรดิตรัสว่า "วันนี้ข้าได้รับข่าวที่น่าตกใจมาก ได้ยินมาว่า เมื่อคืนนี้อ้ายชิงอยู่ทำเรื่องอย่างว่าบนถนนแล้ว"

"จักรพรรดิหูตาช่างกว้างไกล ตัวกระหม่อมไม่สามารถปิดบังพระองค์ได้เลยพ่ะย่ะค่ะ"

ซูเจ๋อไม่ประหลาดใจแม้แต่น้อย เขาเองก็รู้ว่าไม่นานองค์จักรพรรดิคงจะทรงทราบ

องค์จักรพรรดิแสร้งทำเป็นโกรธ "ข้ายังได้ยินว่า เมื่อคืนบัณฑิตได้บังคับกอดผู้หญิงอยู่บนท้องถนน อีกทั้งยังบังคับจูบผู้หญิงคนนั้นด้วย เจ้ารู้ผิดหรือไม่?"

"กระหม่อมรู้ผิดแล้วพ่ะย่ะค่ะ"

จักรพรรดิตรัสต่อว่า "เจ้าเป็นปราชญ์แห่งราชวงศ์ เป็นแบบอย่างที่ชัดเจนและเที่ยงธรรม และเป็นอาจารย์ขององค์ชายและองค์หญิง ตอนนี้เป็นประเพณีอันพึงถือปฏิบัติแล้วรึ?"

องค์จักรพรรดิหรี่ตาลง มองดูซูเจ๋อที่นอบน้อมในท้องพระโรง ถามว่า "ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร?"

หลายปีที่ผ่านมา องค์จักรพรรดิไม่เคยเห็นรอบข้างซูเจ๋อมีผู้หญิงคนไหนเลยสักคน

ในช่วงเริ่มต้นของราชสำนัก จักรพรรดิจำเป็นต้องใช้เขาเพื่อเอาชนะอดีตขุนนางเก่า แต่ไม่สามารถปล่อยให้เขากุมอำนาจที่แท้จริงได้ ดังนั้นเขาจึงได้รับการแต่งตั้งให้เป็นบัณฑิตและให้ไปสอนหนังสือที่โรงเรียนไท่

ต่อมาองค์จักรพรรดิต้องการที่จะยกองค์หญิงให้แต่งงานกับเขาแต่เพราะร่างกายของเขาไม่ดีถึงได้ปฏิเสธไป

เมื่อได้ยินข่าวดังกล่าว องค์จักรพรรดิก็มีเหตุผลที่จะโกรธ และเขาไม่สามารถฉีกหน้าซูเจ๋อได้

ซูเจ๋อกล่าว "ตอบองค์จักรพรรดิ แท้จริงกระหม่อม……ก็ไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใครพ่ะย่ะค่ะ"

องค์จักรพรรดิยิ่งตรัสด้วยความโมโหว่า "เจ้าทั้งกอดทั้งจูบแล้วกลับไม่รู้ว่านางเป็นใคร?"

ซูเจ๋อกล่าวด้วยความลำบากใจ "คืนนั้นกระหม่อมดื่มเยอะพ่ะย่ะค่ะ ทั้งตัวมึนงงตกต่ำดำดิ่ง ไม่รู้ว่าร่างกายไปอยู่ที่ใด ถึงได้ทำเรื่องอย่างว่า ขอให้พระองค์ทรงลงโทษกระหม่อม เรื่องเมื่อคืนคิดให้ละเอียดก็ยังคลุมเครือและไม่ชัดเจน"

องค์จักรพรรดิทรงสงสัย ซูเจ๋อมีขอบเขตของตนเองอยู่เสมอ เขาจะเมาได้อย่างไร?

เพียงแต่พระองค์ไม่สนใจว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร แต่พระองค์สนใจเกี่ยวกับความตั้งใจของซูเจ๋อในด้านนี้มากกว่า

องค์จักรพรรดิรู้แต่ไม่สามารถถามอะไรได้ และตรัสว่า "เมื่อผู้ชายทุกคนมีจิตใจที่แข็งแกร่งตรงไปตรงมา ดูเหมือนว่าซูอ้ายชิงเจ้าก็มิอาจจะหลีกเลี่ยงได้ สถานการณ์นี้หลังจากผ่านไปหลายปีได้อยู่ตามลำพังคนเดียว และบางครั้งมันเป็นเรื่องยากที่หลีกเลี่ยงสูญเสียการควบคุม ตัวข้าก็เข้าใจ"

ซูเจ๋อกล่าวว่า "กระหม่อมขอบพระทัยที่ทรงมีเมตตาพ่ะย่ะค่ะ"

องค์จักรพรรดิตรัส "เมื่อก่อนข้าอยากให้เจ้าแต่งงานกับองค์หญิง เจ้าปฏิเสธ ตอนนี้เวลาผ่านไปตั้งนาน ร่างกายเจ้าดีขึ้นแล้วหรือยัง?"

"เรื่องของกระหม่อมนั้นเรื่องเล็ก ไม่ควรค่าแก่พระองค์จะต้องใส่ใจพ่ะย่ะค่ะ"

จักรพรรดิตรัสด้วยความหมายลึกซึ้ง "เจ้าเป็นขุนนางที่มีความสามารถของข้า เสาหลักของอาณาจักร เรื่องชีวิตของเจ้าจะเป็นเรื่องเล็กน้อยได้เยี่ยงใดกัน ในความเห็นของข้า ซูอ้ายชิงไม่เคยมีความคิดเช่นนี้มาก่อน แต่ตอนนี้เกิดมีแล้ว ก็ควรจะต้องมีครอบครัวที่ต้องดูแลถึงจะถูก"

บนใบหน้าที่ก้มต่ำของซูเจ๋อ เต็มไปด้วยความหมองหม่น

……….

ซูเจ๋อไม่เคยผิดคำมั่นสัญญากับเฉินเสียน

เมื่อเขาจากไปในวันส่งท้ายปีเก่า เขาบอกว่าเขาจะไม่มาสักพักใหญ่

ก็เป็นเรื่องจริง

จากนั้นเฉินเสียนก็ไม่เคยเจอเขาอีกเลย

เรือที่ขึ้นเหนือไปยังเมืองหลวง ได้จอดอยู่ที่แม่น้ำหยางชุนเป็นเวลาหลายวัน

เรือลำนี้เป็นของเฉินเสียน โดยมีเหลียนชิงโจวช่วยนางแล่นเรือไปพลางๆ ก่อน

เดิมที มีเรือสองลำที่มีขนาดเท่ากัน นอกจากนี้ยังมีเรือบรรทุกสินค้าจริงที่ขนส่งสินค้าในพื้นที่เจียงหนาน

และเรือลำนี้สามารถใช้เป็นเรือโดยสาร และสามารถใช้เป็นเรือบรรทุกสินค้าได้เมื่อเป็นสินค้าที่เร่งรีบ

ในวันส่งท้ายปีเก่าเฉินเสียนไม่มีเวลาได้ชื่นชมใกล้ๆ เมื่อถึงฟ้าสาง เหลียนชิงโจวก็เชิญนางขึ้นเรืออีกครั้ง

เฉินเสียนคิดว่าซูเจ๋อก็จะอยู่ที่นี้ด้วย

น่าเสียดายหลังจากที่นางขึ้นเรือแล้ว จึงขึ้นๆ ลงๆ ไปตามชั้นและห้องต่างๆ บนเรือ แต่ก็ไม่พบแม้เงาของซูเจ๋อ

เหลียนชิงโจวเห็นว่านางกำลังใจลอย จึงพูดว่า "ดูเหมือนว่าองค์หญิงกำลังมองหาใครอยู่พ่ะย่ะค่ะ?"

เฉินเสียนเดินเหม่อเลย ยืนอยู่บนดาดฟ้ามองไปที่แม่น้ำหยางชุน แล้วพูดว่า "เมื่อครู่เจ้าพูดถึงที่ไหนนะ?"