ดวงตาของเฉียวฉีเย็นลงทันที และมองที่เขาอย่างเย็นชา

กู้ซือเฉียนบรรลุเป้าหมายตนเอง ในสายตาของเขาเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ

ทั้งๆ ที่อยู่ภายนอกเป็นยมราชบุคคลผู้ทรงพลัง แต่ในเวลานี้ ที่อยู่ต่อหน้าผู้หญิงคนนี้ กลับเหมือนเด็กน้อยขึ้นมา

เฉียวฉียิ้มอย่างเย็นชา

เธอกล่าวว่า : “กู้ซือเฉียน แค่สี่ปีที่ไม่เจอกัน คุณก็ยังเหมือนเมื่อก่อนที่ไม่มีความหน้ายางอายเลยสักนิด！”

พอได้ยินคำด่าของเธอ ผู้ชายก็ไม่ได้โกรธอะไรเลย

แต่กลับดูเหมือนว่าเพราะเธอโกรธ ในดวงตาเต็มไปด้วยความเยาะเย้ยมากขึ้นไปอีก

เธอเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย พูดด้วยความเยาะเย้ยว่า : “ไม่ต่างกันหรอก”

เฉียวฉีโกรธจนไม่อยากจะพูดอะไรต่อ

กู้ซือเฉียนเห็นเข้า จึงได้ปล่อยเธอไป หันหลังแล้วเดินต่อไป

เฉียวฉีจับคางที่โดนบีบจนเจ็บของตนเอง คิดในใจอยู่ว่าคงต้องทิ้งรอยนิ้วมือที่โดนบีบไว้แน่ๆ

พอนึกถึงหน้าของผู้ชายที่มีสีหน้าท่าทางที่น่าตบอย่างนั้นแล้ว ในใจก็โกรธเป็นอย่างมาก

จ้องมองเงาหลังของเขา แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ด่าออกมา ยกเท้าขึ้นแล้วเดินตาม

ทั้งสองเดินไปเรื่อยๆ เดินได้สักพัก ก็มาถึงตรงหน้าสุสานจนได้

เห็นเพียงแต่ในใจกลางของพื้นที่ว่างเปล่า มีหลุมฝังศพใหม่ๆ มากมาย โดยมีชื่อเล็กๆ สลักอยู่บนนั้น

คนพวกนี้ เป็นสมาชิกกลุ่มมังกรกู้ซือเฉียนที่สำคัญทั้งหมด เมื่อสี่ปีครึ่งก่อนนั้น กลุ่มมังกรและกลุ่มหงส์แดงได้สู้รบกัน สุดท้ายแล้วกลุ่มมังกร ก็ได้รับชัยชนะอันน่าสลดใจ พวกคนที่เสียสละนั้น ท้ายที่สุดก็ถูกฝังไว้ที่นี่กันหมด

เฉียวฉีมองดูมองไปที่หลุมศพสีดำที่เย็นยะเยือกนั้น และไม่รู้ว่าเขาต้องการพาตัวเองมาที่นี่ ต้องการทำอะไร

ฆ่าตัวเธอ เพื่อที่จะร้างแค้นให้พี่น้องของเขาเหรอ？

แต่ก่อนหน้านี้เขาก็ได้พูดแล้วว่าจะไม่ตัวเธอ งั้นก็คือจะชกต่อยเธอ เพื่อระบายอารมณ์เหรอ？

เหอะๆ ！ น่าเสียใด ถ้าลงมือขึ้นมาจริงๆ ก็ไม่รู้ว่าใครจะชนะใครกันแน่ ！

พอนึกถึงตรงนี้ สัมผัสของความภาคภูมิใจเพิ่มมากขึ้นในหัวใจของเธอ และแม้กระทั่งการจ้องมองเขาก็จ้องมองด้วยความดูถูก

ณ ตอนนี้ของกู้ซือเฉียน แน่นอนว่าไม่รู้ผู้หญิงกำลังคิดอะไรอยู่ภายในใจ เขายืนอยู่ตรงนั้น เสื้อคลุมผ้าแคชเมียร์สีฟ้าทั้งตัว คลุมร่างอันแข็งแกร่งของเขา เหมือนอย่างกับต้นสนที่แข็งแรง

เขาพูดด้วยความเย็นชาว่า : “เฉียวฉี คุณรู้มั้ยว่าทำไมผมถึงไม่ฆ่าคุณ？”

เฉียวฉีไม่ได้พูดอะไร

เขายังคงพูดต่อว่า : “ก็เพราะว่าผมเคยสัญญากับพวกเขาไว้ ว่าจะให้คุณตายทั้งเป็น จะทรมานคุณจนถึงที่วินาทีสุดท้าย จะเอาเลือดของคุณไปไหว้ศีรษะของพวกเขา”

เขาหันกลับไป แล้วมองดูเธออย่างเย็นชา

“ฉะนั้นแล้ว ผมจะไม่ปล่อยคุณไป ตรงนี้คุณคงจะเข้าใจดีนะ”

เฉียวฉีก็มองดูเขา และจ้องไปที่สายตาของเขา ดวงตาไม่แสดงออกถึงความกลัวและความขี้ขลาดเลยสักนิด

เธอถามว่า : “แล้วคุณต้องการจะทำอะไร？”

“หึ！” เขายิ้มอย่างเย็นชา และฟันขาวๆ ของเขาก็โผล่ออกจากปาก ราวกับมีดที่แวววาว

เขาพูดว่า : “ผมต้องการให้คุณไปกับผม ถ้าหากคุณไม่ตอบตกลง งั้นน้องสาวคนนั้นของคุณ คุณน่าจะรู้ดีนะว่าจะเกิดอะไรขึ้น！”

เฉียวฉีหรี่ตาลงเล็กน้อย

เธอมองเขาอย่างสนุกสนาน แต่ก็มีแสงอันตรายโผล่ออกจากดวงตาของเธอ

“กู้ซือเฉียน ฉันเตือนคุณแล้วนะ อย่ามาแตะต้องคนของฉัน”

“คุณไม่มีสิทธิ์มาเจรจาข้อตกลงกับผม”

“อ้าว？ ใช่เหรอ？”

เฉียวฉีเยาะเย้ยอย่างเสียงดัง ทันใดนั้นเธอก็ก้าวไปข้างหน้า เดินไปด้านข้าง และหักกิ่งไม้จากต้นไม้ข้างๆ เธอลงมา จากนั้นเดินกลับมา และเริ่มเขียนและวาดบนที่โล่งบนพื้นดิน

“แต่ถ้าหากฉันพูดว่า ในมือฉันมีสิ่งที่คุณอยากได้ละ？”

กู้ซือเฉียนตกตะลึง

ขมวดคิ้วเล็กน้อย

เห็นเพียงแต่เธอก้มหน้าลงเล็กน้อย ไม่ได้มองเขา ท่าทางที่มือก็ไม่ได้หยุดลงเลย ผ่านไปไม่นาน ก็ใช้พื้นดินที่โล่ง เหนียวๆ นุ่มๆ นั้น วาดเส้นทางที่เรียบง่ายออกมา

“ได้ข่าวว่าช่วงนี้คุณกำลังตามหาสิ่งของบางอย่างอยู่ คิดว่าคุณคงหาตั้งนานแล้วล่ะสิ แต่ก็ไม่มีเงื่อนงำเลยอะไรใช่ไหม? ”

กู้ซือเฉียนมองไปทางเธอแล้วสายตายิ่งเย็นชาเข้าไปอีก

เขาได้ถาม : “คุณรู้เรื่องนี้ได้ยังไง？”

เฉียวฉียิ้มอย่างประชดประชันเล็กน้อย

เธอยิ้มจางๆ : “เถ้าแก่กู้ ฉันแค่อยู่ในคุก ไม่ได้ตาบอดหรือหูหนวก เรื่องที่ฉันต้องการรับรู้ แน่นอนว่ามีวิธีที่จะรับรู้อยู่แล้ว”

ขณะที่เธอพูด กิ่งไม้บนมือของเธอได้ชี้ลงบนพื้นดิน แล้วพูดต่อว่า : “นี้เป็นแผนที่ที่ฉันพึ่งจะแกะออกมาได้ในไม่กี่วันที่ผ่านมานี้ ข่าวที่คุณรู้นั้นเป็นข่าวจริง แต่เพียงแต่ในโลกใบนี้ คนที่สามารถไขปริศนาได้มีแค่ไม่กี่คนเท่านั้น สามารถพูดได้ว่า ในตอนนี้นอกจากฉันแล้ว คุณจะไม่สามารถหาคนที่สองเจอเด็ดขาด ที่จะไขปริศนานี้ให้คุณได้”

กู้ซือเฉียนตกตะลึง เดินไป แล้วดูลวดลายบนพื้นดินนั้น

ใช่แล้ว มันเป็นสิ่งที่เขาครุ่นคิดหาทางออกในการไขปริศนามาโดยตลอดในช่วงนี้

สีหน้าของเขาดูมืดมนลงไป เงยหน้าขึ้นมองเธอ แล้วถามด้วยความเย็นชาว่า : “คุณเป็นเรื่องพวกนี้ได้ยังไง？”

เขากับเฉียวฉี แทบจะเติบโตมาด้วยกัน เฉียวฉีเป็นอะไร หรือไม่เป็นอะไร ถนัดอะไร ไม่ถนัดอะไร เขารู้ดีหมด

ฉะนั้นแล้ว เขาจึงเชื่อมั่น ว่าเฉียวฉีไม่สามารถแก้ปัญหา ในสิ่งที่ตัวเขาเองก็ไม่สามารถแก้ไขได้

เฉียวฉียิ้มอย่างลวกๆ เมื่อได้ยินคำพูดนั้น

ในรอยยิ้มนั้น มีการเยาะเย้ยสามส่วน และความเยือกเย็นเจ็ดส่วน

เธอพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า : “ทำไมฉันถึงได้เป็นสิ่งพวกนี้ มันเกี่ยวอะไรกับคุณเหรอ？”

สีหน้าของกู้ซือเฉียน มืดมนลงกว่าเดิมในทันใดนั้น

เขาจ้องมองเฉียวฉีอย่างเย็นชา แล้วถามต่อว่า : “ใครเป็นคนที่สอนคุณ？”

เฉียวฉีขมวดคิ้วเมื่อได้ยินสิ่งนี้

ก็คงจะนึกไม่ถึง ว่าเขาจะซักถึงต้นตอถามจนถึงที่สุดเช่นนี้

พอนึกๆ ดูแล้ว ไม่มีความที่จะปิดบังเขาเกี่ยวกับเรื่องนี้ เพราะท้ายที่สุดแล้ว ตราบใดที่เขาต้องการรับรู้ เพียงแค่ไปตรวจสอบ ก็สามารถตรวจเจอได้ทันที

ดังนั้นเธอจึงตอบตามความเป็นจริงว่า : “ผู้เฒ่าคนหนึ่งเป็นคนสอนฉัน ตอนที่อยู่ในคุก ”

กู้ซือเฉียนทำหน้าเย็นชา จากนั้นก็หันไปและหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรออก

พอเฉียวฉีเห็นเช่นนี้ ไม่จำเป็นต้องคิดอะไรก็รู้ว่าเขาจะทำอะไร ยิ้มเย็นยะเยือกและเอ่ยปากพูดว่า : “อย่าไปเสียเวลาเลย คุณหาเขาไม่เจอหรอก”

กู้ซือเฉียนมีท่าทีแข็งทื่อ

หันไป มองเห็นอย่างเย็นชาแล้วถาม : “เพราะอะไร？”

เฉียวฉีเดินไปข้างๆ ในมือเธอก็จับกิ่งไม้เล่นอย่างสบายใจ แล้วพูดว่า : “ไม่เพราะอะไร ก็เพราะเขาได้ตายจากไปแล้วไง”

กู้ซือเฉียนขมวดคิ้วทันที

เฉียวฉีดูเหมือนยิ้มแต่ไม่ยิ้มแล้วมองเขา พูดว่า : “ไม่เช่นงั้น คุณคิดว่าทำไมฉันถึงบอกคุณ？”

กู้ซือเฉียน：“……”

แม่งเอ๊ย โดนผู้หญิงคนนี้เล่นอีกละ

เฉียวฉีได้โยนกิ่งไม้นั้นทิ้ง วางมือข้างหนึ่งบนหินข้างๆ กระโดดขึ้นไปนั่งแล้วพูดว่า: “เถ้าแก่กู้ฉันพูดจริงนะ เรามาทำข้อตกลงกันเถอะ!”

กู้ซือเฉียนจ้องมองเธอด้วยความเย็นชา และยิ้มยะเยือก “ข้อตกลง ？กับคุณ？”

“ใช่สิ กับฉันนั่นแหละ”

“คุณคู่ควรเหรอ？”

เฉียวฉี：“……”

เธอบอกกับตัวเองในใจอย่างเงียบๆ ว่าผู้ชายคนนี้เสียสติไปแล้ว คนปกติอย่างเธอ อย่าไปสนใจคนป่วยอย่างเขาเลย เธอทน

ดังนั้น รอยยิ้มที่สดใสและยิ้มบานบนใบหน้านั้น ยิ้มจนเห็นแต่คิ้วไม่เห็นตาเลย

“ฉันคู่ควรหรือไม่ เถ้าแก่กู้จะรู้ก็ต่อเมื่อเราได้ร่วมมือกันไม่ใช่เหรอ？ยิ่งกว่านั้น นอกจากฉันแล้ว ใครบ้างที่สามารถไขปริศนาแผนที่นี้ได้อีก？ผู้คนต่างอยู่ในสังเวียนและต่างคนต่างแย่งชิงสิ่งที่ต้องการ ไม่คุณเสียเปรียบ ผมก็ไม่แพ้เสียเปรียบ ทำไมต้องทำตัวให้สูงส่ง จนสุดท้ายใครก็กลืนไม่เข้าคายไม่ออก คุณว่าจริงไหม?”