ในใจเฉียวฉีตื่นตระหนกราวตีกล่อง

เธอไม่รู้ว่า กู้ซือเฉียนเป็นเหมือนอย่างที่เขาพูดจริงๆ เจอปัญหาอะไร จึงจากไปอย่างกะทันหันแล้ว

หรือว่าอาจจะถูกสกัดไว้ชั่วคราวแล้ว จึงไม่สามารถมาทันเวลาก็เท่านั้น

แต่ว่าไม่ว่าจะอย่างไร เธอไม่มีทางยอมให้ตัวเองตกไปอยู่ในมือของเขาอย่างแน่นอน

เมื่อคิดได้เช่นนี้ แววตาของเธอเย็นลง

“ศิษย์พี่สวี่ เรารู้จักกันมาตั้งหลายปีแล้ว คุณยังไม่เคยเห็นฝีมือการปาลูกดอกของฉันเลยใช่ไหม？”

สวี่ฉางเปยหรี่ตา ยังไม่ทันได้พูด“เฟี้ยว”หนึ่งเสียง

ลูกดอกปาไปทางเขา

สีหน้าเขายะเยือก หมุนหลบอย่างว่องไว

แต่ว่าลูกดอกเหล่านั้น ราวกับมีตา แต่ละดอกพุ่งไปตามทิศทางที่เขาเคลื่อนไหว

ขณะเดียวกัน เฉียวฉีได้บังคับรถวีลแชร์ ถอยไปทางประตู

เมื่อตระหนักถึงความตั้งใจของเธอ ชายหนุ่มยิ้มเย็นชา “คิดจะหนีหรือ？”

เมื่อร่างกายได้หลบพ้นลูกดอกเหล่านั้นแล้ว เขาก็พุ่งเข้ามาทางเธอ

หัวใจเฉียวฉีสั่นสะท้าน ยกขาเตะออกไป แต่ว่าขายังอยู่กึ่งกลางอากาศ ก็ถูกจับไว้แล้ว จากนั้นก็เกิดการดึงกระชากกันขึ้น

ร่างของเธอถูกดึงขึ้นจากรถวีลแชร์ ทันใดนั้นก็ถูกดึงเข้าไปในอ้อมกอดของอีกฝ่าย

มือข้างหนึ่งของสวี่ฉางเปยจับขาของเธอไว้ อีกมือหนึ่งบีบคอเธอไว้ เอาศีรษะวางไว้บนไหล่ของเธอ กล่าวอย่างชั่วร้าย“ศิษย์น้องเล็กช่างใจร้ายจริงๆ การเตะครั้งนี้ เกรงว่าความสุขของศิษย์พี่ของคุณในครึ่งหลังของชีวิตจะไร้ร่องรอยแล้ว คุณยังคงลงมือได้จริงๆหรือ！”

สีหน้าเฉียวฉีเย็นราวกับน้ำแข็ง

“สวี่ฉางเปย！ คุณปล่อยฉัน！”

“เหอะ ผมบอกแล้ว วันนี้ที่มาก็เพื่อมาจับคุณ กว่าจะได้มันไม่ง่ายเลย จะให้ปล่อยคุณไปได้อย่างไร？”

ขณะที่เขาพูด เงยหน้ามองไปทางด้านนอกแวบหนึ่ง

“อ๋อ คุณยังรอกู้ซือเฉียนอยู่อีกหรือ？ เสียดายเขาจะไม่มาแล้ว ผมได้ส่งคนไปปล้นกาสิโนของเขา เงินสดหลายหมื่นล้านหายไป เขาจะไม่ทำเป็นไม่สนใจหรอก เฉียวฉี กลับไปกับผมอย่างว่าง่าย ผมจะทำให้คุณรู้ว่าทำไมผมจึงต้องทำเช่นนี้ ”

หัวใจเฉียวฉีเย็นยะเยือก แต่ทันใดนั้นเอง ปรากฏว่าได้ยินเสียงใสแจ๋วดังมาจากข้างนอก

“ใครว่าผมจะไม่สนใจ？”

ทั้งสองต่างตกตะลึง เงยหน้ามองไป

เห็นกู้ซือเฉียนพาฉินเยว่ยืนอยู่ตรงปากประตู เงาร่างสูงใหญ่ใต้แสงอาทิตย์ ราวกับถูกแสงสาดส่อง เจิดจ้าไปทั้งตัว

ทันใดนั้นดวงตาเฉียวฉีร้อนผ่าวขึ้นมา

“กู้ซือเฉียน！”

เธอขัดขืน ต้องการจะสลัดจากพันธนาการของสวี่ฉางเปย

แต่ว่านิ้วมือที่ล็อกคอไว้ราวกับคีมเหล็ก ดิ้นอย่างไรก็ไม่หลุด

สีหน้าสวี่ฉางเปยขรึมลง

มองเห็นความประหลาดใจและความผิดหวังอย่างชัดเจน

เขากัดฟันกล่าวว่า“กู้ซือเฉียน สี่หมื่นล้านแลกกับผู้หญิงคนหนึ่ง คุณยังคงยินยอมมา ไม่กลัวลูกน้องของคุณจะผิดหวังในตัวคุณหรือ？”

สีหน้ากู้ซือเฉียนเย็นชา

“ก่อนที่จะห่วงผม คุณห่วงตัวเองก่อนเหอะ！เมื่อข่าวการปรากฏตัวของคุณถูกแพร่กระจายออกไป เรื่องที่พวกคุณหักหลังกลุ่มหงส์แดงในตอนนั้นคงปิดไม่อยู่แล้ว เมื่อถึงเวลานั้น จะมีคนจำนวนเท่าไหร่ที่ได้รับผลพวงจากพวกคุณในปีนั้นจะออกมาตามฆ่าคุณ ไม่ต้องให้ผมพูดคุณก็ควรจะรู้แล้ว รู้ตัวหน่อยรีบปล่อยคน ผมยังสามารถปล่อยคุณไปได้ ！”

จู่ๆสวี่ฉางเปยก็หัวเราะขึ้นมา

ราวกับได้ยินเรื่องตลกบางอย่าง มองดูกู้ซือเฉียนแล้วกล่าวว่า“ดีจริง ดูไปแล้วผมมองคุณต่ำไป ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ผมยังจะพูดอะไรได้อีก”

เขาหยุดไปครู่หนึ่ง จู่ๆก้มหน้าลง พูดข้างหูเฉียวฉีหนึ่งคำ“เฉียวฉี ผมจะกลับมาหาคุณอีก รอผม ”

พูดจบ จู่ๆก็ผลักเฉียวฉีไปข้างหน้า คนทั้งคนไม่เพียงแต่ไม่พุ่งไปข้างหน้า แต่กลับถอยหลังไป

เฉียวฉีขาเท้าไม่สะดวก ถูกเขาผลักจนเกือบจะล้มลงบนพื้น

ทว่าก่อนที่ร่างกายจะแตะพื้น ก็ถูกแขนอันทรงพลังคู่หนึ่งจับไว้อย่างมั่นคง

เธอเงยหน้า มองเห็นสีหน้าเคร่งขรึมของกู้ซือเฉียน

ก้อนหินใหญ่ในใจก้อนนั้น ในตอนนี้ ราวกับได้ร่วงลงพื้นไปแล้วในที่สุด

ตอนแรกคิดว่า ชายหนุ่มคนนี้จะวางตัวเองลงบนรถวีลแชร์ แต่ไม่คิดว่าเขากลับอุ้มเธอขึ้นมา เดินไปข้างนอก

หัวใจเฉียวฉีเต้นแรง และคว้าเสื้อเขาไว้โดยปริยาย

“กู้ซือเฉียน คุณ……..”

ชายหนุ่มก้มหน้ามองดูเธอแวบหนึ่ง

สายตานั้น แววตาลุ่มลึก จนเฉียวฉีประหม่า

ก็ไม่รู้ว่าทำไม คำพูดที่ตอนแรกอยากจะพูดออกมา ทันใดนั้นก็ไม่สามารถจะพูดออกมาได้

กู้ซือเฉียนอุ้มเธอเดินไปข้างนอก

ข้างนอกได้มีคนล้อมเต็มไปหมดแล้วมานานแล้ว ทั้งหมดเป็นคนที่กู้ซือเฉียนพามา เมื่อเดินมาถึงปากประตู เขามองไปทางหนึ่งในนั้น สีหน้าของคนนั้นไม่ค่อยจะดี เดินไปถึงตรงหน้าเขาแล้วก้มหน้าเล็กน้อย กล่าวว่า“ลูกพี่ คนหนีไปแล้ว ”

เฉียวฉีอึ้งไปครู่หนึ่ง

แต่ที่แปลกก็คือ บนใบหน้าของกู้ซือเฉียนไม่มีอาการแปลกใจเลยแม้แต่น้อย และไม่ได้ตำหนิเขาด้วยซ้ำ

เขาเพียงพยักหน้า แล้วกล่าวว่า“จัดคนส่วนหนึ่งตามต่อไป คนอื่นๆตามฉันกลับไป”

คนคนนั้นตอบรับเสียงดัง“ครับ！”

คนกลุ่มหนึ่งขึ้นรถไป แล้วขับรถไปทางนอกเมือง

บนรถ

คนทั้งหมดไม่มีใครพูดอะไร เฉียวฉีนั่งอยู่ในนั้น ข้างกายเป็นกู้ซือเฉียน ฉินเยว่ขับรถอยู่ด้านหน้า

ชายหนุ่มไม่พูดอะไร เธอหันหัวไปมองดูเขาแวบหนึ่ง ในที่สุดก็อดไม่ได้ จึงถามว่า“ได้ยินสวี่ฉางเปยบอกว่า ทางคุณเกิดเรื่อง………”

“อืม”

เรื่องนี้ กู้ซือเฉียนไม่ได้ปิดบังเธอ

แต่ว่าบางทีกลัวว่าเธอจะคิดมาก เขายกมือลูบหัวเธอ แล้วกล่าวว่า“ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ไม่ต้องกังวล”

เฉียวฉีกัดริมฝีปาก ทันใดนั้น ก็พยักหน้า

รถเคลื่อนที่ไปข้างหน้าด้วยความเร็วคงที่

ไม่นาน ก็ออกจากเมืองเล็กๆนี้ไป

เฉียวฉีกล่าวเสียงเบา“ฉันไม่เคยคิดว่าเขาจะยังมีชีวิตอยู่จริงๆ และเห็นเขาในสภาพตอนนี้ ต่างจากเมื่อก่อนอย่างสิ้นเชิง เมื่อกี้เขาเข้ามาหาฉัน พูดเรื่องพวกนั้น เมื่อก่อนฉันคิดไม่ถึงว่าจะได้ยินจากปากของเขา ฉันคิดมาตลอดว่า พวกเขาได้แอบแฝงไปอยู่ในกลุ่มหงส์แดงนานแล้ว มีแผนการอื่นตั้งแต่เริ่มต้นแล้ว หรือว่าจะถูกซื้อตัวยุให้กบฏในภายหลัง คุณคิดว่าไง？”

เธอเงยหน้าขึ้นมา มองไปที่กู้ซือเฉียน

สายตาของกู้ซือเฉียนก็มองมาทางเธอ

แต่ว่าแววตานั้นมืดสลัว เต็มไปด้วยอารมณ์มากมายที่เธอไม่เข้าใจ

ชายหนุ่มกล่าวว่า“บางที ทั้งสองอย่าง？”

เฉียวฉีตะลึง แววตางุนงงเล็กน้อย“ว่าไงนะ”

กู้ซือเฉียนกล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมว่า“ผมเคยตรวจสอบข้อมูลของพวกเขา คนเหล่านี้ ตอนเด็กล้วนถูกสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าต่างประเทศแห่งเดียวกันซื้อไป แน่นอนว่า สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้านั้นตอนนี้ไม่มีมานานแล้ว แต่ดูจากจุดนี้ ก็สามารถปะติดปะต่ออะไรได้บ้าง”

เขาหยุดไปครู่หนึ่ง จู่ๆเปลี่ยนเรื่อง ถามขึ้นว่า“ถ้าหากว่าพวกเขามีความตั้งใจอื่นตั้งแต่ที่พวกเขาเข้าไปในกลุ่มหงส์แดงจริงๆ คุณจะทำอย่างไรได้？”

เฉียวฉีอึ้งไป

ความงุนงงในดวงตายิ่งมากขึ้น

เห็นได้ชัดว่า เธอไม่เคยคิดถึงปัญหานี้มาก่อน

แต่ว่าเวลานี้ กู้ซือเฉียนพูดออกมาแล้ว เธอก็ไม่อาจจะไม่คิด

ใช่แล้ว ถ้าหากพวกเขามีความตั้งใจอื่นตั้งแต่เริ่มต้นจริงๆ

มีความตั้งใจอื่นที่จะมาถึงตรงนี้ มีความตั้งใจอื่นที่จะเข้าใกล้เธอ แล้วใช้เธอเพื่อบรรลุวัตถุประสงค์ของตัวเอง