บทที่ 822 ผมเป็นสามี

ข่ายสื้อลินแอบส่งเสียงเหอะๆอยู่ในใจ ผู้ชายพวกนี้ชอบวางท่ากันเหลือเกิน เธอทนดูต่อไปไม่ไหวแล้ว หลังจากที่พวกเขาทักทายกันตามมารยาทเรียบร้อย เบอร์เกนก็ได้ใช้ช่วงเวลาอันเหมาะเจาะนี้พูดแทรกขึ้นมา

“ศาสตราจารย์คูรี่ เขาเป็นคนที่มีความสามารถอย่างหาได้ยาก คุณอย่าทำให้บุคลากรทางการแพทย์ที่มีพรสวรรค์แบบนี้ ต้องสิ้นเปลืองนะครับ”

“แน่นอน คุณฝู้เชิญตามผมมา"

ศาสตราจารย์คูรี่ไม่พลาดแววตาที่เบอร์เกนมองมาเมื่อสักครู่ เขาเข้าใจดีว่าให้พาตัวฝู้จิงเหวินไป

ฝู้จิงเหวินพยักหน้าเล็กน้อย

“ถ้าอย่างนั้น คุณเชิญไปทำการวิจัยเถอะครับ”

เบอร์เกนใช้สายตาอันชื่นชมมองมายังฝู้จิงเหวิน “คุณต้องทำให้สุดความสามารถนะครับ”

เมื่อฝู้จิงเหวินฟังจบเขาก็ยิ้มขึ้น จากนั้นเดินตามศาสตราจารย์คูรี่เข้าไป

เมื่อพวกเขาก้าวขาออกไป สีหน้าของเบอร์เกนก็เปลี่ยนไปทันที ไม่ได้มีความอบอุ่นสง่างามเหมือนเมื่อสักครู่

“ทำได้ไม่เลวนี่ ไอ้หมอนั่นมันตามคุณมาจริงๆ”

เบอร์เกนยิ้มขึ้น แล้วตบลงไปบนบ่าของข่ายสื้อลิน ตาของเขาเต็มไปด้วยแผนการต่างๆ

ข่ายสื้อลินก้มหน้าลงแล้วพูดว่า “เรื่องที่ท่านสั่งให้ฉันไปจัดการ แน่นอนว่าดิฉันต้องจัดการมันให้ดีที่สุด”

พูดจบเธอก็ถอยหลังออกไปครึ่งก้าว

เบอร์เกนกำลังจมอยู่ในความสุข เขาจึงไม่ได้รู้สึกถึงท่าทางอันละเอียดอ่อนของข่ายสื้อลินเมื่อสักครู่

“แต่ว่าตอนนี้เราจะยังวางใจไม่ได้ ผมต้องการให้คุณคอยจับตามองเขาต่อไป อย่าได้เกิดเรื่องอะไรบกพร่องขึ้น”

เมื่อเบอร์เกนเก็บรอยยิ้มบนใบหน้าลง ทำให้คนที่มองดูอาจรู้สึกว่าเมื่อสักครู่รอยยิ้มของเขาเป็นเพียงภาพลวงตา

แต่เขาก็เป็นคนแบบนี้ ต่อหน้าคนอื่นทำท่าทางใจดีราวกับสุภาพบุรุษ แต่เมื่อลับหลังแล้วกลับกลายเป็นคนที่มีแผนการเจ้าเล่ห์และละเอียดอ่อน

การที่อารมณ์ของเขาเปลี่ยนแปลงไปได้รวดเร็วขนาดนี้ เป็นเรื่องปกติของเขาไปแล้ว และข่ายสื้อลินก็เคยชินกับมันตั้งนานแล้ว

“ได้ค่ะเจ้านาย”

เธอไม่ได้พูดอะไรออกมา ที่จริงข่ายสื้อลินก็ไม่อยากจะพูดอะไรมากกว่านี้

เนื่องจากเธอรู้ดีว่า คนอย่างเบอร์เกนไม่ชอบพูดมาก และเกลียดคนที่ทำงานไม่เป็น ดังนั้นเธอจึงเพียงแค่ทำเรื่องที่เบอร์เกนมอบหมายให้สำเร็จก็เพียงพอ

มองดูแล้วเบอร์เกนค่อนข้างพอใจกับผลงานของข่ายสื้อลิน และชื่นชมความสามารถในการทำงานของเธอ เขาวางใจเธอเสมอ

“ดีมาก คุณคอยจับตามองอยู่ที่นี่นะผมจะออกไปทำธุระสักหน่อย”

เมื่อพูดจบเขาก็เดินออกไปข้างนอก

พื้นในห้องทดลองมีเสียงฝีเท้าดังขึ้นตึกๆ จากนั้นในห้องที่กว้างใหญ่ขนาดนี้ก็โล่งและเงียบเสียจนน่าประหลาดใจ

ในที่สุดเบอร์เกนก็จากไปแล้ว ข่ายสื้อลินจึงได้ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

การที่ต้องเผชิญหน้ากับเขา เธอจะต้องทำท่าทางกระปรี้กระเปร่าอยู่ตลอดเวลา

เมื่อผ่านไปสักครู่ ข่ายสื้อลินก็กลับมาเป็นสภาพเดิมและเดินไปทางที่ฝู้จิงเหวินจากไป

……

แสงสว่างของพระอาทิตย์อันอบอุ่น ส่องเข้ามาจากช่องว่างทางผ้าม่านกระทบลงบนเตียงใหญ่อันหนานุ่ม

หญิงสาวบนเตียงขยับตัวเล็กน้อย เธอยืดเหยียดร่างกายแล้วค่อยๆลืมตาออกมาอย่างสบายอารมณ์

เตียงที่บ้านนอนสบายจริงๆ

เมื่อความทรงจำในหัวค่อยๆกลับคืนมา เจียงสื้อสื้อก็ตื่นขึ้น

การนอนหลับพักผ่อนในครั้งนี้ช่างดีเหลือเกิน ทำให้ความเหนื่อยล้าจากการตึงเครียดหลายวันมานี้ของเจียงสื้อสื้อดีขึ้นมากทีเดียว

เธอสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นตรงแผ่นหลัง บัดนี้เธอกำลังอยู่ในอ้อมอกของผู้ชายรูปร่างกำยำคนหนึ่ง

ชายหนุ่มหายใจออกมาอย่างสม่ำเสมอ วินาทีนี้เจียงสื้อสื้อรู้สึกถึงความสุขมากมาย

เธออยากจะหยุดเวลาไว้ที่ตอนนี้จริงๆ หยุดไว้ในช่วงที่มีความสุขที่สุด เธอค่อยๆหันหลังกลับไปมองดูจิ้นเฟิงเฉิน

เจียงสื้อสื้อไม่กล้าขยับตัวแรงมาก เนื่องจากกลัวว่าชายคนที่นอนอยู่ข้างๆนี้จะตื่นขึ้น และกลัวว่าจะไปทำลายบรรยากาศอันแสนหวานแบบนี้

ขนตาของจิ้นเฟิงเฉินทั้งยาวทั้งละเอียดอ่อน เมื่อแสงตกกระทบมาจึงทำให้เกิดเป็นเงา เจียงสื้อสื้ออดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปสัมผัสเบาๆ

หลังจากนั้นเธอก็แอบยิ้มอยู่คนเดียวอย่างหวานชื่น

ตอนนี้เธอเหมือนกับสาวน้อยที่กำลังถูกใครบางคนหลงรักและทะนุถนอม

ที่จริงแล้วจิ้นเฟิงเฉินตื่นตั้งแต่ตอนที่เธอบิดตัว หรือพูดได้ว่าเขานอนไม่หลับสนิทก็ได้

หลังจากที่จัดการเรื่องงานอยู่เนิ่นนานจึงได้เอนหลังลง

การที่เขารีบเร่งทำงานอย่างจริงจังเช่นนั้นเพื่อต้องการเวลามาอยู่กับหญิงสาวคนที่มักปรากฏตัวในใจเขาอยู่เสมอคนนี้นั่นเอง

จิ้นเฟิงเฉินลืมตาขึ้น แล้วมองดูหญิงสาวที่แอบหัวเราะอยู่ ดวงตาของเขาเหมือนกับมอเตอร์ที่จะดูดเธอเข้าไปได้อย่างไรอย่างนั้น

ชนิดที่ว่าเข้าไปแล้วก็จะไม่มีทางหนีออกมาได้

เมื่อเจียงสื้อสื้อเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง เธอก็ตกอยู่ในภวังค์ เนิ่นนานทีเดียวกว่าจะได้สติกลับคืนมา

“คุณ…… คุณตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่คะ？”

เจียงสื้อสื้อตื่นตระหนกเล็กน้อย

ท่าทางของเธอเมื่อสักครู่เขาเห็นหรือเปล่านะ？

เมื่อคิดได้ดังนั้นใบหูของเธอก็แดงเรื่อ

แล้วซุกหน้าเข้าไปในผ้าห่มไม่ยอมออกมา

“อายอะไรกันครับ ไม่ใช่ว่าไม่เคยเห็นสักหน่อย?” จิ้นเฟิงเฉินพูดอย่างเป็นธรรมชาติ

เขาเคยเห็นมาหลายครั้งแล้ว และทุกครั้งก็ยังทำให้เขารู้สึกหวั่นไหว

หัวใจของเขา สติสัมปชัญญะของเขา เมื่อพบกับเธอก็ไม่อาจควบคุมมันได้เลย

เมื่อหญิงสาวที่อยู่ในผ้าห่มได้ยินดังนั้นก็เขินอายมากยิ่งขึ้น เธอทำสีหน้าโกรธและมองดูเขา

เธอพยายามจะใช้วิธีนี้เพื่อปกปิดความเขินอายของตัวเอง

จิ้นเฟิงเฉินนำมือลูบไปที่จมูกของเธออย่างอ่อนโยนแล้วพูดว่า “วันนี้ผมจัดการธุระเสร็จแล้ว อยากออกไปเดินเล่นไหมครับ？ ผมจะไปเป็นเพื่อนคุณเอง”

จะไปเป็นเพื่อนคุณเอง……

ประโยคนี้ทำให้หัวใจของเจียงสื้อสื้ออ่อนระทวย “ดีค่ะ ฉันไม่ได้ออกไปข้างนอกนานแล้ว”

หลายวันมานี้เธอค่อนข้างจะตึงเครียด หากได้ออกไปพักผ่อนบ้างก็คงดี

หลังจากตัดสินใจเรียบร้อยทั้งสองคนก็ลุกขึ้นจากที่นอน

จิ้นเฟิงเฉินยังคงบีบยาสีฟันให้เธอด้วยความเอาใจใส่ และหลังจากที่เธอสระผมเสร็จเขาก็ได้เป่าผมให้เธอจนแห้ง

หลังจากทำทุกอย่างเสร็จสิ้นแล้ว จิ้นเฟิงเฉินก็เดินจูงมือเธอออกจากบ้านไป

ถนนในมิลานมีความเป็นศิลปะอยู่ในตัว

คนในมิลานก็ค่อนข้างอบอุ่น ไม่ว่าจะเป็นคนชราหรือเด็กเล็กใบก็ล้วนเต็มไปด้วยความสุข เช่นเดียวกับเจียงสื้อสื้อตอนนี้

มิลานในตอนนี้ไม่เหมือนกับตอนที่เธอหนีออกมาคนเดียวท่ามกลางความเย็นและมืดมิด

เจียงสื้อสื้อส่ายหัวเพื่อสลัดความทรงจำอันไม่ดีนั้นทิ้งไป กำจัดความไม่พึงประสงค์และสิ้นหวังเหล่านั้นออกไป

ฝ่ามือของจิ้นเฟิงเฉินเข้ามาโอบมือเล็กๆของเธอเอาไว้ ทั้งสองคนเดินไปตามถนนเหมือนคู่รักทั่วไป

เจียงสื้อสื้อมองเห็นร้านโดนัทที่อยู่ไม่ไกลนัก เมื่อคิดถึงรสชาติมันหอมหวานเธอก็อดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลาย

จากนั้นชี้ไปที่ป้ายร้านค้าหันมาถามจิ้นเฟิงเฉินว่า “คุณอยากทานโดนัทไหมคะ？”

ไม่ต้องคิดก็รู้ว่าเธออยากกินแน่นอน

จิ้นเฟิงเฉินจึงยิ้มขึ้นเล็กน้อยก่อนจะจูงมือเธอไป

“เราไปซื้อกันเถอะ”

เมื่อมาถึงในร้าน จิ้นเฟิงเฉินก็ใช้ภาษาอิตาลีพูดกับเจ้าของร้านอย่างชัดเจนว่า “ขอโดนัดให้ผมรสชาติละ 1 ชิ้น”

รูปร่างอันสมบูรณ์แบบและใบหน้าสไตล์ตะวันออกที่หล่อเหลาดึงดูดความสนใจของเจ้าของร้านตั้งแต่แรกอยู่แล้ว

เมื่อได้ยินเขาพูดภาษาอิตาลีได้อย่างชัดเจน ก็อดไม่ได้ที่จะหันไปมองผู้หญิงที่อยู่ข้างๆเขา

“คุณผู้หญิง แฟนคุณเพียบพร้อมขนาดนี้ช่างน่าอิจฉาจริงๆเลยนะครับ”

“ผมเป็นสามีครับ”

จิ้นเฟิงเฉินโอบเจียงสื้อสื้อเอาไว้ในอ้อมแขน แล้วพูดประโยคนั้นออกมา

“ฮ่าๆๆ คุณนี่รักภรรยาของคุณจริงๆ！”

เจ้าของร้านโดนัทมองไปทางเจียงสื้อสื้อแล้วยิ้มออกมาอย่างสดใส

“คุณผู้หญิงครับ โดนัทของคุณได้แล้ว ขอให้พวกคุณทั้งสองคนมีความรักหวานซึ้งเช่นเดียวกับโดนัทนี้นะครับ”

รอยยิ้มจากเจ้าของร้านช่างจริงใจ พาให้เจียงสื้อสื้อรู้สึกแบบนั้นไปด้วย

แม้เธอจะไม่เข้าใจความหมายของเขาในทุกคำพูด แต่เธอก็ตอบกลับด้วยรอยยิ้มคำสุภาพ

และหันหลังกลับไปมองจิ้นเฟิงเฉินด้วยความสงสัย