R/C – 2-12

คุณแม่ผู้มึนเมา

“หือ แม่ไม่คิดว่าลูกจะทำอาหารเป็นด้วยนะเนี่ย แถมอร่อยด้วยสิ”

“อย่างที่บอกนั่นแหละค่ะ หนูอ่านมาจากหนังสือน่ะ”

ผู้เป็นแม่นั่งทานอาหารฝีมือลูกอย่างเอร็ดอร่อย พอทานไปได้สักพักเธอก็พูดชมขึ้นมาซะอย่างนั้น เรดก็ตอบไปส่งๆ เหมือนเดิมที่เคยแสดงในความฝัน

เรดก็ยังก้มหน้าก้มตากินอาหารต่อไป ถึงจะบอกไม่ได้ว่าเรดตอนนี้มีความสุขหรือไม่ แต่อย่างไรก็ตามสำหรับคนที่มีความผิดปกติแบบเรด

เธอต้องพยายามไม่ทำให้ตัวเองรู้สึกแย่หรือเครียด เธอต้องมีความสุขกับบางสิ่งบางอย่างที่กระทำอยู่เหมือนคนธรรมดาเขา

ดังนั้นในตอนนี้เธอจึงทานอาหารด้วยความเอร็ดอร่อยและมีความสุข ไม่มีใครรู้ว่าสิ่งที่เธอแสดงออกมานั้นเป็นความจริงหรือของปลอมแม้แต่ตัวของเธอเองก็ตาม

บางทีแล้วมันอาจจะเป็นเพียงแค่ของปลอมที่เธอสร้างขึ้นมาเพื่อที่จะทำให้ตัวเองเป็นแกะขาวในฝูงแกะที่มีแต่สีขาว.. จนไม่มีใครสามารถระบุได้แล้วว่า

เธอในยามนี้อดีตเคยเป็นแกะสีดำ.. หรือเป็นสีขาวมาตั้งแต่แรก…

จะอย่างไรก็ตามแต่ สีหน้า ท่าทาง รอยยิ้ม เธอกำลังมีความสุขกับทานอาหารอยู่แน่ๆ.. เหมือนกับว่านี่เป็นความสุขไม่กี่อย่างในชีวิตของเธอ

ซึ่งอย่างที่บอกจะจริงหรือไม่จริงนั้นไม่มีใครล่วงรู้ได้

ในขณะที่เรดกำลังทานอาหารอยู่นั้นเอง จู่ๆ แม่เธอก็มีน้ำตาไหลออกมาจากดวงตาของเธอ หลังจากที่เธอนั่งจ้องเรดอยู่พักหนึ่ง เรดที่เห็นแบบนั้นก็ตกใจน่ะสิ..

“เอ๊ะ คุณแม่เป็นอะไรไปเหรอคะ..? ทำไมถึงร้องไห้ล่ะ อาหารไม่อร่อยเหรอ?”

เรดเกิดความรู้สึกสับสนขึ้นมาชั่ววูบหนึ่งก่อนจะพูดออกมาด้วยความเป็นห่วง ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้เธอก็รู้สึกเป็นห่วงแม่คนนี้ขึ้นมา

ทว่าแม่ของเธอกลับรีบเช็ดน้ำตา ด้วยความประหลาดใจบางทีแม้แต่เธอก็ยังไม่รู้ว่าเธอน้ำตาไหลเมื่อครู่นี้ เธอพยายามจะเช็ดน้ำตาออกอย่างงุ่มง่ามแต่น้ำตามันกลับไม่หยุดไหล

“ทำไมน้ำตาถึงไหลไม่หยุดเลยล่ะ.. ทั้งๆ ที่กำลังดีใจอยู่แท้ๆ พอคิดว่าลูกที่เกือบจะไม่รอดในวันที่เกิดมาตอนนั้น.. เติบโตจนสามารถทำอาหารกินเองได้ขนาดนี้แล้ว.. แม่ก็… แม่ก็…”

“…….”

เมื่อเห็นท่าทางของแม่ เรดได้แต่ยืนนิ่งเธอไม่เคยมีแม่ หรือไม่เคยเป็นแม่คนเธอไม่สามารถเข้าใจว่าทำไมถึงร้องไห้ออกมา

เธอกำลังดีใจ หรือกำลังเสียใจ.. เรดไม่สามารถทำความเข้าใจกับคุณแม่ที่เหมือนกับเป็นสิ่งมีชีวิตที่แตกต่างจากเธอตรงหน้าได้ ทำไมดีใจถึงร้องไห้ หรือว่าจริงๆ แล้วเธอกำลังเสียใจอยู่?

ความรู้สึกแปลกแยกบางอย่างบังเกิดขึ้นมาในใจของเรดอีกครั้ง เธอรู้สึกเหมือนกับมีอะไรบางอย่างมากัดเซาะที่หัวใจราวกับมีปรสิตที่ชั่วร้ายโผล่ออกมาจากไหนไม่รู้

เมื่อเห็นน้ำตาของคนเป็นแม่ที่ไม่ว่าจะร้องไห้ด้วยความดีใจว่าลูกสาวตัวเองโตขนาดนี้แล้ว.. หรือเสียใจเพราะอะไรบางอย่างก็แล้วแต่ ทว่ามันกลับทำให้เรดรู้สึกหัวใจเต้นระรัวขึ้น

เธอรู้ดีว่าเธอไม่ใช่เรดที่แม่คนนี้รู้จัก.. แต่เป็นคนอื่นจากอีกโลกใบหนึ่ง เป็นคนแปลกหน้าสำหรับแม่คนนี้เลยด้วยซ้ำ

ดังนั้นทุกสิ่งที่เรดทำ ไม่ใช่สิ่งที่ลูกสาวเธอทำได้ แต่เพราะเรดมาอยู่ในร่างนี้ต่างหาก ความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้นี้คืออะไรเรดไม่สามารถเข้าใจมันได้

แต่ในขณะเดียวกัน ไอ้เสียงร้องไห้ของเธอมันกลับทำให้เรดรู้สึกอบอุ่นเสียอย่างนั้น เรดไม่เคยมีแม่มาก่อนเธอไม่เคยสัมผัสความรู้สึกแบบนี้เช่นเดียวกัน

เธอไม่สามารถเข้าใจความรู้สึกพรรค์นี้ได้.. เธอได้แต่พยายามสงบสติอารมณ์ก่อนจะหยิบผ้าเช็ดหน้ามาให้คนเป็นแม่

“อย่าร้องเลยนะคะ.. ถ้าเห็นคุณแม่เศร้า.. หนูจะเศร้าไปด้วย”

สิ่งที่เรดพูดมานั้นคือความในใจจริงของเรดเลยก็ว่าได้ เพราะยิ่งเธอคนนี้ดีใจกับเรดมากเกินไป หรือเสียใจกับเรดมากเกินไปก็ตาม

ไม่ว่าจะเป็นแบบไหน มันก็จะทำให้เรดรู้สึกผิดเพราะตัวเองไม่ใช่ลูกของเธอจริงๆ เป็นแค่เหมือนวิญญาณร้ายที่เข้ามาสิงอยู่ในร่างของลูกสาวเธอเท่านั้น

“แม่ขอโทษนะ..”

เธอตอบออกมาแบบนั้นก่อนจะเอาผ้ามาเช็ดน้ำตาตัวเอง ในขณะที่เรดกำลังจะกลับมานั่งที่นั่งทำอาหาร

แต่แม่ของเธอก็คว้าแขนเรดเอาไว้ก่อนจะดึงเอาเรดเข้ามากอดพร้อมกับพึมพำอยู่ใกล้ๆ ลูกสาวตัวเองว่า

“แม่ดีใจจริงๆ.. ที่คลอดลูกออกมาและก็ภูมิใจในตัวลูกจริงๆ ที่โตมาเป็นคนเก่งได้ขนาดนี้ ขอบคุณนะ.. ที่เกิดมาเป็นลูกแม่”

“…….”

เรดกัดริมฝีปากตัวเองจนมีเลือดไหลออกมา แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็พยายามไม่พูดอะไรออกไป ความรู้สึกบางอย่างที่ก่อขึ้นมาในใจของเธอนี้

อาจจะทำให้เธอพูดอะไรที่ไม่ควรพูดออกไป เรดมีหลายอย่างที่แตกต่างจากคนธรรมดา แต่ยังไงซะสุดท้ายแล้วเธอก็ยังเป็นมนุษย์

มีเศร้า มีโกรธ มีเสียใจหรือดีใจ เธอไม่ใช่สิ่งมีชีวิตที่หัวใจหยาบกระด้างพอที่จะรู้สึกเฉยเมยกับความรู้สึกที่มอบให้เธอแต่มันความรู้สึกนั้นมันกลับไม่ใช่ของเธอ

…เธอนั่นแหละคือปรสิต…

…ปรสิตของชีวิตคนคนนี้…

…ปรสิตของโลกแห่งนี้…

เธอส่ายหน้าไล่ความคิดแย่ๆ เหล่านั้นออกไป

“ไม่..ฉันต้องกลับไปหาพี่ให้ได้”

เรดกลับไปนั่งทานอาหารเหมือนเดิมด้วยความรู้สึกที่แตกต่างออกไป อย่างไรก็ตามหัวข้อสนทนาในครั้งนี้ก็ทำให้เรดรู้ว่าความฝันเมื่อคืนเป็นแค่ฝัน

เพราะบทสนทนามันแตกต่างกันแทบคนละประเด็นเลยก็ว่าได้ ในขณะเดียวกันแม่ของเรดก็ชวนคุยไปเรื่อยเปื่อย

เรื่องการเรียนการเขียนบ้าง.. เรื่องหนังสือที่มีให้อ่านบ้าง ถ้าหมดคุณแม่บอกเดี๋ยวจะไปหายืมมาให้ด้วย

“แต่แม่ว่า ลูกทำอาหารเก่งขนาดนี้แล้วแม่ว่าคงไม่ต้องห่วงเรื่องงานในอนาคตแล้วล่ะ”

“เอ๊ะ… หมายความว่าไงเหรอคะ?”

“หือ ‘หมายความว่าไง’ ที่ว่านี่หมายถึงอะไรงั้นเหรอ จริงอยู่ที่ลูกสัญญากับแม่ว่าสักวันแม่จะให้ไปเป็นนักผจญภัย แต่แม่บอกไว้ก่อนนะ แม่จะไม่ให้ลูกทำอะไรอันตรายๆ เด็ดขาด”

เรดประหลาดใจเล็กน้อย อีกอย่างเหมือนแม่ของเธอจะเข้าใจอะไรผิดอีกแล้วด้วย เมื่อวานก็เข้าใจผิดวันนี้ก็เข้าใจผิด

อย่างไรก็ตามจากที่เรดเห็นแม่เธอร้องไห้เมื่อครู่นี้แล้ว เธอก็เหมาะสมกับคนเป็นแม่นั่นแหละ เป็นห่วงลูกสาว และคิดถึงเรื่องอนาคตไว้ให้ด้วย

ถึงจะทำอาหารไม่ค่อยเก่งก็เถอะ.. เรดยิ้มออกมาก่อนจะพูดขึ้น

“หนูไม่ได้หมายความแบบนั้นค่ะ ที่หนูหมายถึงคือถ้าทำอาหารเก่งนี่มันจะทำไมเหรอคะ?”

“อ้อ.. อะไรกันเรื่องนั้นเองหรอกเหรอ โทษที แม่คิดว่าลูกจะอยากเป็นนักผจญภัยจนไม่ลืมหัวลืมตาซะอีก”

“ก็ไม่ใช่ว่าไม่อยากเป็นหรอกค่ะ.. แต่หนูยังเด็กเกินไปใช่ไหมล่ะ?”

พอเรดพูดไปแบบนั้น คนเป็นแม่ก็น้ำตาไหลพรากอีกครั้งพร้อมกับพูดออกมาด้วยความดีอกดีใจ

“ลูกสาวแม่โตขนาดนี้แล้วเหรอเนี่ย!!! ฮรือออ แม่ดีใจจริงๆ แต่เสียใจด้วย อีกไม่นานลูกก็จะออกจากบ้านได้แล้วสินะ!”

เรดที่นั่งฟังอยู่ก็อดที่จะคิ้วกระตุกอย่างช่วยไม่ได้.. เมื่อวานคนคนนี้ดูไม่ได้เป็นหนักขนาดนี้นะ.. วันนี้เป็นอะไรไป— อ๊ะ..

หรือว่าเป็นเพราะอาหารที่เธอทำ เธอใส่ใบอะไรสักอย่างลงไปด้วยเพิ่มความหอมกรุ่นให้กับอาหารแต่ไม่รู้ว่ามันคือใบอะไร

แต่อยู่ในห้องครัวไว้ทำอาหาร เรดก็เลยไม่คิดว่ามันเป็นยาพิษอะไร แถมกลิ่นหอมขนาดนั้นก็คงจะเป็นของช่วยเพิ่มกลิ่นนั่นแหละ

บางทีไอ้ใบนั่นอาจจะมีคุณสมบัติที่ทำให้มึนเมา.. แต่เดี๋ยวนะ ทำไมเรดไม่รู้สึกมึนเมาอะไรเลยล่ะ?

ความคิดมากมายลอยเคว้งอยู่ในหัวของเรด.. และก็อย่างที่เรดคิดนั่นแหละใบไม้นั้นแม้จะมีกลิ่นหอมก็จริงแต่กลิ่นของมันนั้นมีไว้ไล่สัตว์ประหลาดออกจากตัวมัน

เพราะแรกเริ่มเดิมทีสมุนไพรชนิดนี้ก็มีหน้าที่เพิ่มศักยภาพบางอย่างให้กับสัตว์ได้ แต่จะแถมมาด้วยความมึนเมา

แต่มนุษย์จะได้เพียงกลิ่นหอมและความมึนเมาเท่านั้น คนเลยนิยมเอามาใช้ประกอบอาหารจำนวนน้อยนิดเพื่อแต่งสีสันและกลิ่น

ซึ่งอยู่ในเกณฑ์ที่ต่อให้เป็นเด็กก็ไม่มีผลกระทบใดๆ ต่อร่างกาย

แต่ประเด็นก็คือ.. เรดไม่รู้ว่ามันทำให้คนมึนเมาได้เจ้าตัวเลยยัดลงไปซะเยอะเลย.. คนเป็นแม่ก็คออ่อนแต่ไหนแต่ไรอยู่แล้ว

พอกินเข้าไปก็เลยเป็นอย่างที่เห็นนั่นแหละ..

“จะว่าไปแล้ว.. ฉันกินยาไปแล้วทำไมยังไม่มึนหัวอีกนะ”

ผลข้างเคียงของยาที่เรดกินจะทำให้เรดมึนงงศีรษะและปวดหัว แต่เรดกลับไม่รู้สึกถึงมันเลย.. ใช่แล้วผลของสมุนไพรมึนเมาได้ไปหักล้างกับผลข้างเคียงของยาโดยบังเอิญ..

จนทำให้สองคุณสมบัติของสมุนไพรและยาหายไป.. เหมือนกับการหนามยอกก็เอาหนามบ่ง

แม้แต่เรดก็ยังไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ…