ตอนที่ 2: จิตวิญญาณ

 

เรเชลที่สัมผัสพลังของตนหลังจากต่อสู้กับมอนสเตอร์ในป่าได้อย่างไม่รู้ตัวนั้นยังคงเดินต่อไปด้วยความมุ่งมั่น แม้จะมีเสียงของหญิงสาวในหัวทำให้เธอสงสัยและไม่ไว้วางใจ แต่เธอรู้ว่าไม่มีทางเลือกอื่น พลังที่เธอได้รับมาคือหนทางเดียวที่จะเอาชีวิตรอดและตามหาน้องสาวให้พบ

 

—

 

หลังจากการเดินทางที่แสนยาวนานและเหนื่อยล้า เรเชลพบทางออกจากป่า แต่โลกภายนอกที่ปรากฏกลับทำให้เธอประหลาดใจ ท้องฟ้าถูกกลืนด้วยความมืด ไม่มีแสงอาทิตย์ มีเพียงแสงสลัวจากดวงจันทร์สีหม่นที่แผ่กระจายไปทั่ว

 

“โลกนี้ไม่มีกลางวันงั้นเหรอ?” เรเชลพึมพำ

 

เสียงของหญิงสาวในหัวตอบกลับมาอย่างเรียบง่ายและเยือกเย็น “[ใช่ โลกนี้หนะ ถูกกลืนกินไปแล้ว…]”

 

“กลืนกิน? หมายความว่าไง?” เรเชลถามด้วยความสงสัย

 

แต่คำตอบของหญิงสาวกลับไม่ได้ทำให้เรเชลสบายใจนัก เธออธิบายถึง Hope Eater หรือปีศาจที่กัดกินทุกสิ่ง รวมถึงจิตวิญญาณของโลกใบนี้ ปีศาจเหล่านี้ไม่ได้มีเพียงแค่พลังทำลายล้างเท่านั้น แต่ยังสามารถแทรกซึมและย่อยสลายความหวังของผู้คนจนไม่เหลือสิ่งใด

 

“Hope Eater ระดับสูง… ปีศาจที่มีชื่อและพลังพิเศษ…” เรเชลพึมพำซ้ำพลางขนลุกกับภาพในหัวที่หญิงสาวสร้างขึ้นให้เธอเห็น

 

—

 

ไม่นานนัก เรเชลก็พบหมู่บ้านลึกลับที่ไม่มีแม้แต่ชื่อ หมู่บ้านแห่งนี้เงียบสงัด บรรยากาศอึมครึมชวนให้รู้สึกถึงอันตรายที่แฝงตัวอยู่

 

“ไม่มีสิ่งมีชีวิตเลยแม้แต่น้อย…” เรเชลกล่าวในใจ พลางเดินลึกเข้าไปอย่างระมัดระวัง

 

เสียงของหญิงสาวในหัวอธิบายเพิ่มเติม “[ในที่ที่จิตวิญญาณฟุ้งกระจายเช่นนี้ เป็นสภาพแวดล้อมที่เหมาะกับปีศาจมากกว่า]”

 

เรเชลเดินสำรวจหมู่บ้านอย่างไม่ลดละ จนในที่สุด เธอก็มาถึงใจกลางหมู่บ้าน ที่นั่นมีรูปปั้นแปลกประหลาดตั้งอยู่ รูปปั้นนั้นเป็นดวงไฟที่ดูเหมือนกำลังลุกไหม้อยู่ช้าๆ ราวกับมีชีวิต

 

“รู้สึกไม่ดีเลยแฮะ…” เรเชลกระซิบกับตัวเอง ขณะยืนจ้องรูปปั้นด้วยความลังเล

 

แต่บางสิ่งในตัวเธอบอกให้เข้าไปสัมผัสมัน เรเชลยื่นมือออกไปแตะรูปปั้น และในชั่วพริบตานั้น วิสัยทัศน์รอบตัวก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง

 

—

 

เรเชลกระพริบตาอย่างงุนงง รอบตัวเธอที่เคยเป็นหมู่บ้านร้างกลับกลายเป็นหมู่บ้านที่มีชีวิตชีวา มีผู้คนเดินไปมาด้วยรอยยิ้ม แต่ละคนดูมีความสุขและเป็นกันเอง

 

“สายัณห์สวัสดิ์ ท่านนักเดินทาง ลมอะไรพาท่านมาที่หมู่บ้านของเราหรือครับ?”

 

เสียงของชายวัยกลางคนดังขึ้นจากด้านหลัง เรเชลหันไปมองด้วยความตกใจ ชายผู้นั้นดูเหมือนชาวบ้านธรรมดา แต่ท่าทางของเขาสุภาพและอบอุ่น

 

“ที่นี่… หมู่บ้านนี้…” เรเชลเอ่ยถามด้วยความสับสน

 

ชายผู้นั้นยิ้มก่อนตอบ “ท่านคงหลงทางมาใช่ไหมครับ? หมู่บ้านของเรายินดีต้อนรับทุกคน แม้จะไม่ได้มีอะไรหรูหรา แต่เราก็เต็มใจให้ที่พักพิง”

 

—

 

 

แม้บรรยากาศในหมู่บ้านจะดูสงบสุข แต่เรเชลกลับรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ ความอึดอัดในอกและเสียงเตือนจากส่วนลึกในใจทำให้เธอไม่สามารถไว้วางใจสิ่งที่เห็นได้

 

เสียงในหัวของเธอ—Void—ดังขึ้นอีกครั้ง “[สิ่งที่เธอเห็น ไม่ใช่สิ่งที่เป็นความจริง…]”

 

“หมายความว่าไง?” เรเชลถามกลับในใจ

 

“[หมู่บ้านนี้เป็นเพียงเงา… ผู้คนที่เธอเห็นล้วนเป็นภาพสะท้อนของจิตวิญญาณที่ถูกกัดกินไปแล้ว]”

 

คำพูดของ Void ทำให้เรเชลรู้สึกหนาวสั่น หากสิ่งที่เธอเห็นเป็นเพียงภาพลวงตา แล้วแท้จริงแล้วอะไรซ่อนอยู่ในหมู่บ้านแห่งนี้?

 

—

 

เรเชลพยายามซ่อนความสงสัยและเดินสำรวจหมู่บ้านต่อไป เธอสังเกตเห็นบางสิ่งผิดปกติ ผู้คนที่เดินผ่านไปมานั้นไม่มีเงา และรอยยิ้มของพวกเขาก็ดูแปลกประหลาด ราวกับพวกเขาถูกบังคับให้ยิ้ม

 

“Void… ฉันควรทำยังไงต่อ?” เรเชลถามอย่างเงียบๆ ในใจ

 

Void ตอบด้วยเสียงที่เยือกเย็น “[หาความจริงของหมู่บ้านนี้ให้เจอ ถ้าเธออยากมีชีวิตอยู่รอดต่อไป]”

 

คำตอบนั้นไม่ช่วยให้เรเชลสบายใจขึ้นเลย แต่เธอรู้ดีว่าไม่มีทางเลือกอื่น

 

“งั้นฉันก็ต้องหาทางออกให้ได้…” เธอพึมพำกับตัวเอง

 

—

 

การเดินทางของเรเชลในหมู่บ้านนำเธอมาสู่จุดศูนย์กลางอีกครั้ง ที่นั่น รูปปั้นดวงไฟที่เธอสัมผัสก่อนหน้านี้ดูเหมือนจะมีการเปลี่ยนแปลง เปลวไฟที่เคยลุกไหม้อย่างสงบกลับเริ่มร้อนแรงขึ้น ราวกับตอบสนองต่อบางสิ่ง

 

และทันใดนั้นเอง เสียงหัวเราะแหลมสูงดังขึ้นจากด้านหลังของเธอ

 

“นักเดินทางคนใหม่งั้นเหรอ… ช่างหายากเสียจริง…”

 

เรเชลหันกลับไปอย่างรวดเร็ว ที่นั่นมีร่างของชายในชุดสีดำยืนอยู่ ดวงตาของเขาเรืองแสงสีแดงราวกับมองทะลุเข้าไปในจิตวิญญาณของเธอ

 

“เธอ…ไม่ใช่มนุษย์ธรรมดา…น่าสนใจจริงๆ”

 

เสียงของ Void ดังขึ้นอีกครั้ง “[ระวังตัวไว้ เรากำลังเผชิญหน้ากับ Hope Eater ระดับสูง…]”

 

#####################################

Writer note

เอาไว้เจอกันตอนที่3นะ ตัดแบบนี้แหละฮ่าฮ่า >:3

อ้อแล้วก็ Void เป็นชื่อของหญิงปริศนาเมื่อตอนก่อนนั้นเอง

เธอคือทุกสิ่งแต่ก็ไม่ใช่สิ่งใดเลย อยู่ทุกที่แต่ก็ไม่ได้อยู่ที่ไหนเลย

เป็นชีวิต และเป็นความตาย เป็น<โชคชะตา>

 

Writer note [2]

ในเรื่องนี้ จิตวิญญาณ[spiritual] คือทุกสิ่ง ทุกสิ่งจะมีจิตวิญญาณอยู่ ไม่ว่าจะสิ่งมีชีวิตหรือไม่มีชีวิต รยมถึงอากาศและสิ่งที่มองไม่เห็น

หากสิ่งใดไร้จิตวิญญาณสิ่งนั้นไร้ซึ่งตัวตน 

หากสิ่งใดสูญเสียจิตวิญญาณ สิ่งนั้นจะไร้ตัวตน หรือหายไปนั้นเอง