ตอนที่ 1970: การมาของห้วยอัน

เจี้ยนเฉินมองไคยะด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย สิ่งที่เกิดขึ้นกับไคยะทำให้เขาตะลึงมาก หลายสิ่งไม่สามารถเข้าใจได้ด้วยเหตุผล

ความแข็งแกร่งของนางเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วจนไม่น่าเชื่อ ความเร็วในการบ่มเพาะและความง่ายในการเข้าใจกฎของนางทำให้เจี้ยนเฉินสงสัยว่าไคยะเป็นผู้เชี่ยวชาญระดับสูงคนหนึ่งที่กลับชาติมาเกิด

นี่เป็นเพราะตามความเข้าใจของเขา คนที่สามารถเพิ่มความแข็งแกร่งได้อย่างรวดเร็วมีเพียงผู้เชี่ยวชาญขอบเขตตั้งต้นเช่นนางฟ้าเฮายู่เท่านั้นที่เก็บสำรองความทรงจำทั้งหมดของนางไว้

“ไคยะ การบ่มเพาะของเจ้าราบรื่นมาก ข้าสามารถพูดได้โดยไม่ได้เป็นการพูดเกินจริงว่าเจ้าแทบไม่ต้องใช้ความพยายามใด ๆ เจ้าไม่ได้เจอปัญหาที่ยากลำบาก อย่างไรก็ตาม ข้าต้องแนะนำเจ้าว่าไม่ควรบ่มเพาะเร็วเกินไป มิฉะนั้นรากฐานของเจ้าจะอ่อนแอลง” เจี้ยนเฉินมองไปที่ไคยะและพูดด้วยความห่วงใย

ไคยะไม่ใช่นางฟ้าเฮายู่ เจี้ยนเฉินรู้สึกกังวลเล็กน้อยเกี่ยวกับความรวดเร็วในการบ่มเพาะของนาง

เขาเป็นห่วงว่าไคยะจะประสบกับผลข้างเคียงจากการบ่มเพาะอย่างรวดเร็วซึ่งจะส่งผลต่ออนาคตของนาง

มันอาจร้ายแรงถึงขั้นต้องสูญเสียชีวิต

“ใช่ ข้าทราบดีเช่นกัน ด้วยเหตุนี้ ข้าจึงไม่วางแผนที่จะบ่มเพาะในช่วงเวลาต่อไป แต่ข้าจะอุทิศตัวเองในการทำให้การบ่มเพาะของข้ามั่นคงขึ้น เผื่อกรณีที่มันจะนำไปสู่ผลข้างเคียงจริง ๆ ” ไคยะเห็นด้วยกับเจี้ยนเฉินหลังจากลังเลเล็กน้อย นางจ้องมองเจี้ยนเฉินด้วยความสนใจอย่างเต็มเปี่ยมและพูดอย่างขะมักเขม้นว่า “เจี้ยนเฉิน แม้ว่าตอนนี้ข้าจะเป็นขอบเขตเหนือเทพช่วงปลายแล้ว แต่ข้าก็มีเพียงพลังเท่านั้น ข้าไม่เคยต่อสู้กับใครมาก่อน ข้าจึงไม่รู้ว่าจริง ๆ แล้วข้าแข็งแกร่งแค่ไหน ทำไมเราไม่มาประลองกัน ข้าจะได้ลองพลังในการต่อสู้ของข้าด้วย”

“ข้าเห็นด้วย โลกเซียนไม่ต่างจากทวีปเทียนหยวน เจ้าไม่เคยมีประสบการณ์การต่อสู้มากมายในทวีปเทียนหยวน ตอนนี้เจ้ามาถึงโลกเซียน มันก็มีเหตุผลมากขึ้นที่เจ้าจะได้รับประสบการณ์ที่เหมาะสม ในเวลาเดียวกัน เจ้าแข็งแกร่งขึ้นในระยะเวลาอันสั้น ความแข็งแกร่งนี้จำเป็นต้องได้รับประสบการณ์การต่อสู้มากมาย จากนั้นเจ้าจะสามารถใช้พลังได้อย่างคุ้นเคย” เจี้ยนเฉินตกลงอย่างมีความสุข เขาออกจากตระกูลเทียนหยวนไปพร้อมกับไคยะ

เมื่อไคยะเป็นขั้นเหนือเทพช่วงปลาย กระแสคลื่นแห่งการต่อสู้ระหว่างพวกเขาทั้งสองจะไกลเกินกว่าที่เมืองหลักจะทนได้ เป็นผลให้เจี้ยนเฉินเลือกที่จะไปห่างไกลจากเมือง เขาเลือกเทือกเขาที่ห่างไกล

เจี้ยนเฉินลอยอยู่เหนือภูเขาและมองไคยะอย่างสงบ “ไคยะ ลงมือเลย”

“เจี้ยนเฉินระวังตัวด้วย” ไคยะพูดอย่างจริงจัง จากนั้นพลังแห่งการมีอยู่ของนางก็เปลี่ยนไปทันที ในเวลาเดียวกัน อุณหภูมิในสภาพแวดล้อมพุ่งสูงขึ้น ไฟปรากฏขึ้นรอบ ๆ ไคยะ มันกระพริบในมิติและแผดเผาด้วยความร้อนอันน่ากลัว มันย้อมพื้นที่โดยรอบเป็นสีแดง

ชั้นเมฆหนาบนท้องฟ้าจางหายไปในขณะนั้น ความร้อนอันน่าสะพรึงกลัวจากเปลวไฟของไคยะทำให้พวกมันระเหยกลายเป็นไอน้ำ

เจี้ยนเฉินค่อนข้างเคร่งเครียดขณะที่เขาจ้องมองที่กฎแห่งไฟที่แผดเผาทั่วรอบตัวไคยะ เขาคิดว่า “แปลกดี. กฎแห่งไฟของไคยะนั้นแตกต่างจากคนอื่นเล็กน้อย ราวกับว่ากฎของนางนั้นบริสุทธิ์กว่าเมื่อเทียบกับกฎแห่งไฟจากขั้นเหนือเทพช่วงปลายคนอื่น”

“หากมีสิ่งเจือปนอยู่ในกฎแห่งไฟจากขอบเขตเหนือเทพคนอื่น กฎแห่งไฟของไคยะไม่มีสิ่งเจือปนเลย มันบริสุทธิ์อย่างยิ่ง”

เจี้ยนเฉินรู้สึกประหลาดใจอย่างยิ่งอีกครั้ง ไคยะเป็นคนที่น่ามหัศจรรย์มาก

ในขณะนี้ไคยะขยับตัว เปลวไฟกะพริบรอบตัวนางกลายเป็นทะเลเพลิงที่ไม่มีที่สิ้นสุด บินตรงไปยังเจี้ยนเฉินอย่างรวดเร็วด้วยความร้อนที่น่ากลัว พลังแห่งการมีอยู่ของนางน่าตกใจมากยิ่งขึ้น พุ่งตรงไปบนท้องฟ้าและทำให้พื้นดินสั่นสะเทือน

นางโจมตีด้วยฝ่ามือและทะเลเพลิงที่ไม่มีที่สิ้นสุดก็เคลื่อนไปตามนั้น เปลวไฟทั้งหมดรวมตัวกันในขณะนั้น บีบตัวขนาดของมือ มันส่องแสงพราวราวกับดวงอาทิตย์ ไม่มีใครสามารถจ้องมองมันได้โดยตรง

แสงระยิบระยับผ่านดวงตาของเจี้ยนเฉิน เขากลายเป็นคนเคร่งเครียดมาก เขาไม่ได้ใช้กระบี่สายรุ้ง เขากลับใช้มือเหมือนไคยะแทน

การโจมตีด้วยฝ่ามือมาพร้อมกับพลังบรรพกาล ซึ่งทำให้เกิดพลังแห่งการทำลายล้าง กฎของกระบี่หมุนรอบตัวเขา ดังนั้นการโจมตีของเขาจึงมีทั้งขาวดำ

ปัง !

การโจมตีทั้งสองปะทะกันและก่อให้เกิดเสียงดังก้องลึก พลังงานที่น่ากลัวพุ่งออกไปทุกทิศทุกทาง และภูเขาที่อยู่เบื้องล่างพังทลายลง เตะฝุ่นขึ้นไปในอากาศ

บนท้องฟ้า เจี้ยนเฉินและไคยะยืนนิ่งเงียบ มือของพวกเขายังคงกดกัน หนึ่งในนั้นส่องแสงสีดำและสีขาวในขณะที่พลังบรรพกาลและกฎของกระบี่ปั่นป่วน

มืออีกข้างหนึ่งก็ส่องสว่างราวกับดวงอาทิตย์ที่กำลังหดตัวลง มันแผดแสงแสบตาและความร้อนที่น่ากลัว ทำให้สภาพแวดล้อมเปลี่ยนเป็นสีแดงราวกับว่าอากาศถูกไฟไหม้

เจี้ยนเฉินสั่น แม้ว่าเขาจะใช้ความแข็งแกร่งของเขาเพียงเจ็ดในสิบส่วนสำหรับการโจมตีครั้งนี้ แต่ไคยะก็สามารถสู้เขาได้ เรื่องนี้ทำให้เขาประหลาดใจ

อย่างไรก็ตาม ในวินาทีต่อมา เขาก็ขยับมือ ลำแสงที่มีความยาวสามนิ้วพุ่งออกมา และเขาก็เฉือนมันโดยตรงไปที่มือของไคยะ

แม้ว่าปราณกระบี่นั้นพุ่งออกมาจากนิ้วของเจี้ยนเฉิน เขาก็ใช้กำลังของเขาถึงแปดในสิบส่วน ปราณกระบี่ก็สามารถฉีกขาดได้เกือบทุกอย่าง กฎแห่งไฟจากมือของไคยะถูกเจี้ยนเฉินแยกครึ่ง ทำให้มันแตกออก

อย่างไรก็ตาม กฎแห่งไฟไม่ได้จางหายไป แต่มันกลับกลายเป็นไฟสีแดงสองเส้นขณะที่มันยิงไปทางเจี้ยนเฉินด้วยความเร็วที่ไม่น่าเชื่อ

ในเวลาเดียวกัน ไคยะก็โจมตีด้วยฝ่ามือครั้งที่สอง มันถูกปกคลุมไปด้วยเปลวไฟ มันบดขยี้เจี้ยนเฉินด้วยพลังอันยิ่งใหญ่

ทันใดนั้น ดูเหมือนเจี้ยนเฉินจะรู้สึกถึงพลังลึกลับที่เต็มไปทั่วรอบตัวราวกับว่าเขาตกอยู่ในโคลน การเคลื่อนไหวของเขาช้าลง

ดวงตาของเจี้ยนเฉินแคบลง. การโจมตีของไคยะทำให้เขาประหลาดใจอย่างสมบูรณ์. ยิ่งกว่านั้น,เขาค้นพบว่าการใช้กฎของไฟของไคยะมาถึงระดับ great mastery แล้ว,และมันก็ไม่มีอะไรที่เหมือนกับคนที่เพิ่งเข้าใจกฎ.

ยิ่งกว่านั้นเขาสามารถรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าการโจมตีของไคยะดูเหมือนจะมีความจริงที่ลึกซึ้งบางประเภท เห็นได้ชัดว่ามันเป็นเพียงการโจมตีที่เรียบง่าย แต่มันดังก้องไปทั่วโลกราวกับว่าการโจมตีแต่ละครั้งเป็นทักษะการต่อสู้ ทำให้มีประสิทธิภาพมาก

ทุกอย่างเกิดขึ้นในไม่กี่วินาที เมื่อกฎทั้งสองเส้นพุ่งเข้าหาเจี้ยนเฉินด้วยความเร็วสูง เจี้ยนเฉินก็ยืดนิ้วมือของเขาเช่นกัน ส่งปราณกระบี่สองเส้นเพื่อป้องกันการโจมตีสองครั้งจากไคยะ หลังจากนั้น เขาก็ประสานมือ พลังบรรพกาลสั่นสะเทือน และปราณกระบี่สีดำยาวหนึ่งเมตรปรากฏขึ้นเงียบ ๆ เขาแทงมันด้วยพลังแห่งการมีอยู่แห่งการทำลายล้าง

แม้ว่าพวกเขาทั้งสองจะประลองกันเพื่อตรวจสอบความแข็งแกร่งของไคยะ แต่พวกเขาทั้งสองก็ต่อสู้กันอย่างดุเดือด เสียงดังระเบิดขึ้นในท้องฟ้าในขณะที่กฎของกระบี่และกฏแห่งไฟปะทะกันเป็นครั้งคราว

ภูเขาด้านล่างระเบิดกระจุย ต้นไม้สีเขียวจำนวนนับไม่ถ้วนบนภูเขาได้ลดลงเป็นเถ้าและเมื่อประกายไฟตกลงมา หินที่แกร่งก็กลายเป็นของเหลวสีแดงในเวลาเพียงไม่กี่วินาที

พลังของเจี้ยนเฉินเพิ่มขึ้นจากเจ็ดในสิบส่วนถึงแปดในสิบส่วนในขณะนี้ อย่างไรก็ตาม เมื่อไคยะใช้กฎแห่งการทำลายล้างรวมกับกฎแห่งไฟ นางก็ได้บังคับให้เจี้ยนเฉินใช้พลังของเขาถึงเก้าในสิบส่วน มันทำให้เขาถึงกับต้องชักกระบี่สายรุ้งออกมา

พลังในการต่อสู้ของไคยะได้ปราบปรามข้อจำกัดของขั้นเหนือเทพช่วงปลายไปแล้วเมื่อนางใช้กฎแห่งการทำลายล้าง โดยทั่วไปมันไปถึงขั้นราชาเทพ

ไม่ใช่เพราะกฎแห่งการทำลายล้างมีพลังมากเกินไป ในแง่ของการจัดอันดับของพลังโจมตี,กฎแห่งการทำลายล้างนั้นเทียบเท่าได้กับกฎของกระบี่

อย่างไรก็ตาม กฎแห่งการทำลายล้างของไคยะนั้นเหมือนกับกฎแห่งไฟ นางสามารถแสดงพลังพิเศษได้ราวกับว่านางมีความเข้าใจที่ไม่มีใครจินตนาการได้และเข้าใจทั้งกฎแห่งไฟและกฎแห่งการทำลายล้าง เป็นผลให้นางสามารถปลดปล่อยพลังเกินระดับของการบ่มเพาะของนาง

เจี้ยนเฉินยังสงสัยว่าความเข้าใจกฎของกระบี่ของเขานั้นไม่ดีเท่ากฎของไฟและกฎของการทำลายล้างของไคยะ

เนื่องจากการใช้กฎทั้งสองของไคยะดูสมบูรณ์แบบในสายตาของเจี้ยนเฉิน มันสุดยอดมาก

“ไคยะเกิดมาเพื่อใช้กฎของไฟและกฎของการทำลายล้างหรือ ? ” เจี้ยนเฉินถึงกับมีความคิดแปลก ๆ เช่นนั้น

อย่างไรก็ตาม ในตอนนี้ ความมืดก็เริ่มปกคลุม ทันใดนั้นโลกก็มืดลงขณะที่เมฆปีศาจขนาดมหึมาแผ่ขยายไปทั่วท้องฟ้า บดบังแสงอาทิตย์และนำพาภูเขาสู่ความมืด

“เจี้ยนเฉิน เจ้าช่างกล้าดีมาก เจ้าทำให้ลัทธิปีศาจชั้นฟ้าของเราโกรธเคือง แต่เจ้ายังไม่ซ่อนตัวอยู่ในเมืองหลวงให้ดีพอที่จะให้ราชาศักดิ์สิทธิ์สามารถปกป้องเจ้าได้ เจ้ามาที่ถิ่นทุรกันดารแห่งนี้” น้ำเสียงเย็นชาที่เต็มไปด้วยจิตสังหารดังขึ้นขณะที่ความมืดคืบคลานลงมา

การเปลี่ยนแปลงอย่างฉับพลันทำให้เจี้ยนเฉินและไคยะหยุดประลอง เมื่อเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น ใบหน้าของเจี้ยนเฉินก็เปลี่ยนไปทันที

“ห้วยอัน !” เจี้ยนเฉินคำราม.เขากลายเป็นคนที่น่ากลัวมากและผลักไคยะออกไปไกลโดยไม่ลังเล เขาตะโกนออกมาว่า “วิ่ง ! ”

เจี้ยนเฉินไม่เคยคิดเลยว่าในฐานะหนึ่งในสามรองหัวหน้าผู้ยิ่งใหญ่ของลัทธิปีศาจชั้นฟ้า ห้วยอันจะมาหาเขาด้วยตัวเอง มันทำให้เขาใจหายวูบทันที

ห้วยอันเป็นผู้เชี่ยวชาญขอบเขตตั้งต้น ด้วยความแข็งแกร่งในปัจจุบันของเจี้ยนเฉิน เขาไม่สามารถหนีไปไหนต่อหน้าคนแบบนี้ได้

ไคยะไม่ได้วิ่งหนีไป นางมาถึงข้างหน้าเจี้ยนเฉินอีกครั้งและเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า สายตาของนางดูเหมือนจะสามารถทะลุผ่านเมฆดำและเห็นร่างที่ซ่อนอยู่ในนั้น

เมื่อเห็นว่าไคยะไม่ได้วิ่งหนีไป เจี้ยนเฉินก็ตื่นตระหนกทันที เขาพูดเสียงดังว่า “เจ้ากลับมาทำไม ? ไป ออกไปจากที่นี่โดยเร็วที่สุด”