ตอนที่ 1996: ราชาหมาป่ามาแล้ว

พริบตา นักผจญภัยหมาป่ากระบี่ก็ตายไปสองคน พวกเขาถูกสังหารโดยเจี้ยนเฉินและไคยะ

คนจากกลุ่มนักผจญภัยหมาป่ากระบี่ไม่ใช่กลุ่มเดียวที่ตกใจ แม้แต่คนที่มองอยู่ด้านล่างก็ตะลึง

“ถอย ! ” อีกห้าคนที่เหลือหวาดกลัวอย่างมาก ตอนนี้พวกเขาไม่อาจใช้การรวมพลังโจมตีได้แล้ว พวกเขาก็ถอยออกมาอย่างรวดเร็ว

เจี้ยนเฉินพุ่งเข้าหา กระบี่สายรุ้งกลายเป็นเงาเลือนลางก่อนที่จะแทงเข้าไปที่อีกคน

การโจมตีของเจี้ยนเฉินรวดเร็วอย่างมาก มันเร็วเกินกว่าที่ตาเปล่าจะมองเห็น แม้ว่าขั้นเหนือเทพจะสามารถสัมผัสมันด้วยจิตวิญญญาณ พวกเขาก็ไม่อาจตอบสนองได้ทัน

พรวด !

กระบี่ของเจี้ยนเฉินแทงเข้าไปที่หัวของขั้นเหนือเทพอีกคนตรง ๆ มันใช้เวลาไม่กี่วินาที เจี้ยนเฉินก็สังหารขั้นเหนือเทพอีกคนไปแล้ว

ในเวลาเดียวกันไคยะก็ไล่ตามเช่นกัน เพียงโบกมือกฏแห่งการทำลายล้างก็ควบแน่นและพุ่งออกจากนางโดยไม่มีความเมตตาใด ๆ พลังฝ่ามือของนางกระแทกเขาไปที่ศีรษะของหนึ่งในนั้นและเกิดการระเบิดของกฏแห่งการทำลายล้าง มันทำให้วิญญาณของเขาแตกสลายพร้อมกับหัวของเขา

แม้ว่าเจี้ยนเฉินและพรรคพวกของเขาจะเผชิญหน้ากับกลุ่มนักผจญภัยหมาป่ากระบี่ 3:7 คนในสังเวียนความเป็นตาย ความแข็งแกร่งของพวกเขาก็อยู่กันคนละระดับอย่างสิ้นเชิง แม้ว่าจะมีขั้นเหนือเทพช่วงปลายสองในเจ็ดคนนั้น มันก็ยังแตกต่างกับเหนือเทพช่วงขั้นสูงสุดเพียงคนเดียว แม้แต่อัจฉริยะของนิกายใหญ่ ๆ บางคนก็ยังทรงพลังมากกว่าพวกเขา

ทำให้การต่อสู้กลายเป็นการเข่นฆ่าเพียงฝ่ายเดียว มันไม่ใช่การต่อสู้ มันเป็นการสังหารหมู่ ทันใดนั้นก็มีชายวัยกลางคนพุ่งเข้าหาเจี้ยนเฉินเป็นคนแรกในหมู่พวกเขาทั้งเจ็ดคน

ชายวัยกลางคนคนนี้ชื่อว่าฉิงฟ่าน แม้ว่าเขาจะเป็นขั้นเหนือเทพช่วงปลายที่ทรงพลังที่สุดในเจ็ดคน แต่เขาก็อดที่จะตกใจไม่ได้เมื่อเขาเผชิญหน้ากับเจี้ยนเฉินและไคยะในตอนนี้ กระดูกสันหลังเขาเสียววูบขึ้นมา ขณะที่หน้าผากของเขาเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ

จากขั้นเหนือเทพทั้งเจ็ด หลงเหลือเพียงเขาในชั่วพริบตา พวกเขาไปยั่วยุใครเข้า ?

ถูกต้อง ตอนนี้ฉิงฟ่านเต็มไปด้วยความเสียใจ

“อย่าฆ่าข้า อย่าฆ่าข้า น้องชาย ก่อนหน้านี้ข้าผิดไปแล้ว ข้า ฉิงฟ่าน ขอโทษเจ้าตรงนี้และจะยอมเป็นวัวเป็นควายให้เจ้า ข้าหวังว่าเจ้าจะใจกว้างและไว้ชีวิตข้า” ฉิงฟ่านร้องขอพร้อมกับเสียงสั่น ๆ

“ไว้ชีวิตเจ้า ? ” เจี้ยนเฉินเย้ยหยัน เขามองฉิงฟ่านและพูดว่า “ไม่ใช่ว่ากลุ่มนักผจญภัยหมาป่ากระบี่ของเจ้าทรงพลังมาก ? ยั่วยุเราอย่างตั้งใจและบังคับให้เรามาที่สังเวียนเป็นตาย เราอยู่ในสังเวียนเป็นตายแล้ว เจ้าร้องขอชีวิตทำไม ? ”

“ฮึ่มมม อย่าอวดดีเพราะมีคนร้องขอชีวิต อีกไม่นานก็ถึงตาเจ้าแล้ว” ในเวลานี้มีเสียงคำรามพร้อมกับจิตสังหาร หัวหน้ากลุ่มนักผจญภัยหมาป่ากระบี่ ราชาหมาป่าได้มาถึงสังเวียนเป็นตายพร้อมกับราชาเทพอีก 2 คนในกลุ่มของเขา

พวกเขาทั้งสามดูเหมือนจะเดินอย่างมั่นคง แต่ละก้าวของพวกเดินได้ในระยะหลายร้อยเมตร เพียงไม่กี่ก้าวทั้งสามคนก็ผ่านกำแพงและเข้ามายังสังเวียนโดยตรง

เมื่อพวกเขาเข้าในสังเวียนเป็นตาย นั้นหมายถึงการฆ่าล้างก็ได้เริ่มขึ้นแล้ว ไม่มีใครสามารถออกไปได้จนกว่าจะมีการตัดสินว่าใครเป็นผู้ชนะ

“หัวหน้า!”

ตาของฉิงฟ่านเบิกกว้างทันทีเมื่อราชาหมาป่ามาถึง ราวกับว่าพวกเขาพบแสงสว่างที่ปลายอุโมงค์และมีความหวังและความมั่นใจมากขึ้น ขณะที่เจี้ยนเฉิน, ไคยะและปรมาจารย์เฉินหลงดึงดูดความสนใจ ราชาหมาป่าเดินเข้าหาพร้อมกับมีเจตนาร้ายวาบผ่านดวงตาของฉิงฟ่าน เขาชักกริชออกมาอย่างเงียบ ๆ และแทงไปที่หัวใจของเจี้ยนเฉิน

กริชแว่บแสงสีน้ำเงินออกมา ซึ่งแสดงให้เห็นถึงความเย็นยะเยือกจนทำให้ผู้คนหนาวสั่น ทั้งตัวมันยังเต็มไปด้วยพิษที่ทรงพลังเคลือบไว้อีกที

การโจมตีของฉิงฟ่านประสบความสำเร็จอย่างไม่น่าเชื่อ กริชแทงทะลุเสื้อผ้าของเจี้ยนเฉินตรง ๆ และใบมีดก็สัมผัสหน้าอกของเจี้ยนเฉิน

ฉิงฟ่านมีความสุขอย่างมากเมื่อเห็นว่าการลอบโจมตีสำฤทธิ์ผล อย่างไรก็ตามใบหน้าของเขาก็แข็งค้างอย่างรวดเร็วเมื่อเขามองไปที่หน้าอกของเจี้ยนเฉินพร้อมกับดวงตาที่เบิกกว้าง มีความไม่อยากจะเชื่อเต็มใบหน้าของเขา

แม้ว่ากริชจะแทงไปที่หน้าอกของเจี้ยนเฉิน แต่มันก็ไม่ได้ทำให้เกิดแผล มันไม่ทะลุผิวหนังของเขาด้วยซ้ำ

โดยเฉพาะอย่างยิ่งแรงต้านที่ผลักดันกลับมาที่มือขวาของเขาทำให้เขารู้สึกเหมือนแทงเข้าไปที่แผ่นเหล็ก

“มะ-มันเป็นไปได้อย่างไร ? ” ฉิงฟ่านตกใจอย่างมาก เจี้ยนเฉินป้องกันการโจมตีของเขาด้วยลำตัวเพียงอย่างเดียว เขาไม่เคยเห็นหรือได้ยินถึงร่างกายที่ทรงพลังเช่นนี้มาก่อน

อย่างไรก็ตามฉินฟ่านไม่มีเวลาคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้นัก ดวงตาดำของเขาขยายอย่างรวดเร็ว ปราณกระบี่พุ่งออกมาจากมือของเจี้ยนเฉินแทงเข้าที่หน้าผากของฉิงฟ่าน

“หยุด ! ”

ราชาหมาป่าตะโกนออกมาอย่างดุดันจากข้าง ๆ เขาทะยานเข้ามาอย่างรวดเร็วหมายจะช่วยเหลือฉิงฟ่านจากเจี้ยนเฉิน

อย่างไรก็ตามเขาช้าเกินไป ปราณกระบี่ของเจี้ยนเฉินหายไปเหลือเพียงหลุมเลือดที่หน้าผากของฉิงฟ่าน มันทะลวงถึงวิญญาณและทำลายมันทิ้งไปทันที

ราชาหมาป่าโกรธอย่างมากและพลังปราณสีขาวเงินก็พุ่งออกจากตัวเขาเข้าหาเจี้ยนเฉิน มือขวาของเขากลายเป็นกรงเล็กด้วยพลังของกฏระดับราชาเทพ เขาเหวี่ยงเข้าไปที่หัวของเจี้ยนเฉินอย่างไร้ความปราณี

ตลอดช่วงเวลานั้น ทั้งห้านิ้วของเขาได้กลายเป็นกรงเล็บที่เยือกเย็น

ใบหน้าของเจี้ยนเฉินยังคงไม่เปลี่ยนแปลง เขายังคงสงบและสุขุม เขาสร้างผนึกด้วยมือของเขาและปราณกระบี่ที่ส่องแสงสีทองพุ่งออกมาเป็นลำแสง

ตูม !

พร้อมกับเสียงที่หนักหน่วง ปรารกระบี่ได้ฉีกกระชากกรงเล็บของราชาหมาป่าทำให้ร่างกายของเขาสั่นสะท้าน เขาเดินโซเซไปด้านหลังอย่างไม่อาจควบคุมได้ มีรอยแผลยาวที่มือขวาของเขา มันยังมีรอยสีขาวที่พาดผ่านกรงเล็บทั้งห้ายาวลงมา

“เมื่อเจ้าเข้ามาในสังเวียนเป็นตาย มีเพียงผู้ชนะเท่านั้นที่จะออกไปได้” เจี้ยนเฉินกล่าวอย่างเฉยเมย เขาก้าวเดินไปยังหน้าราชาหมาป่าเพียงชั่วแว่บเดียว เขาฟันกระบี่สายรุ้งออกไปเพื่อไม่ให้ราชาหมาป่าหลบหนี

“ข้าไม่คิดเลยว่าจะได้เจอกับขั้นเหนือเทพช่วงสูงสุดที่นี่” ราชาหมาป่าขมวดคิ้ว เขากู่ร้องและร่างกายของเขาก็พองตัวอย่างรวดเร็ว ในพริบตาเขาก็กลายเป็นหมาป่าสีขาวที่ยาวกว่าสิบเมตร

มีกระดูกที่ดูเหมือนกระบี่เก้าเล่มโผล่ออกมาตามสันหลัง พวกมันส่องแสงเย็นเยียบพร้อมกับพลังงานที่ทรงพลัง

หัวหน้าของกลุ่มนักผจญภัยหมาป่ากระบี่ไม่ใช่มนุษย์ เขาเป็นหมาป่ากระบี่

ยิ่งกว่านั้นเมื่อหัวหน้าได้กลายร่างกลับไปร่างเดิมแล้ว เขาก็ยิ่งแข็งแกร่งขึ้นมาก