Chaotic sword god เทพกระบี่มรณะ 2268 : ชิ้นส่วนสุดท้าย
ตอนที่ 2268 – ชิ้นส่วนสุดท้าย
โลกแห่งเซียนมีที่ราบอันยิ่งใหญ่ 49 แห่งและมีดาวเคราะห์ชั้นเยี่ยม 81 ดวง ที่ราบทั้งสี่สิบเก้าแห่งนั้นเป็นผืนดินขนาดมหึมา 49 แห่งที่ลอยอยู่ในอวกาศ ซึ่งแต่ละแห่งมีขนาดใหญ่กว่าดาวเคราะห์ดวงใหญ่ทั้งแปดสิบเอ็ดดวง
ในบรรดาที่ราบทั้งสี่สิบเก้าแห่งนั้นมีที่ราบศักดิ์สิทธิ์ 7 แห่ง ทุก ๆ แห่งมีจอมปราชญ์สูงสุด
แม้ว่าจอมปราชญ์สูงสุดยังคงเป็นขั้นอัครสูงสุด แต่พวกเขาก็ไปถึงขีดจำกัดของขั้นอัครสูงสุดแล้ว พวกเขาเข้าใจกฎอย่างน้อย 1 กฎอย่างครบสมบูรณ์ ทำให้พวกเขากลายเป็นสิ่งมีชีวิตที่คล้ายกับกฎซึ่งพวกเขาสามารถแทรกแซงการดำเนินงานของกฎและเข้าใจโลกด้วยความคิดเดียว
ดังนั้นหากจอมปราชญ์สูงสุดใช้เวลาบ่มเพาะเป็นเวลานานบนที่ราบ กฎก็จะได้รับอิทธิพลจากจอมปราชญ์สูงสุดทำให้มันกลายเป็นเรื่องง่ายและชัดเจนมากขึ้น มันจะกลายเป็นเรื่องง่ายสำหรับคนที่จะเข้าใจกฎของโลก
นี่คือเรื่องที่ว่าที่ราบศักดิ์สิทธิ์ทั้งเจ็ดของโลกแห่งเซียนที่ได้รับชื่อของพวกมัน
ที่ราบรุ่งโรจน์เป็นหนึ่งในเจ็ดที่ราบศักดิ์สิทธิ์ มันเป็นที่ของอัครสูงสุดอนัตตา หนึ่งในจอมปราชญ์สูงสุดทั้งเจ็ดใช้เวลาส่วนใหญ่ในการฝึกฝน ในขณะเดียวกันถิ่นที่อยู่ของอัครสูงสุดอนัตตาคือพระราชวังสวรรค์แห่งบิเชิงตั้งอยู่ที่ใจกลางเมือง
นั่นก็เป็นสถานที่ที่ศักดิ์สิทธิ์ที่สุดในที่ราบรุ่งโรจน์ทั้งหมด มันเป็นสถานที่ที่ทุกคนเคารพ
แม้ว่าจะมีองค์กรระดับสูงสุดและผู้เชี่ยวชาญชั้นยอดจำนวนมากในที่ราบรุ่งโรจน์ แต่องค์กรสุดท้ายที่พวกเขาต้องการที่จะยั่วยุหรือทำให้ขุ่นเคืองก็คือพระราชวังสวรรค์แห่งบิเชิง
แม้ว่าจอมปราชญ์สูงสุดทั้งเจ็ดนั้นจะเสียชีวิตหรือได้รับบาดเจ็บจากการสู้รบในอดีต ซึ่งแม้แต่อัครสูงสุดอนัตตาก็ลือกันว่าเสียชีวิตไปเมื่อหลายปีก่อน ตราบใดที่พระราชวังสวรรค์แห่งบิเชิงคุ้มครอง อี้ซินก็จะสามารถยังคงยืนอยู่ในโลกแห่งเซียนและจะยังคงอยู่ในใจของทุกคน มันก็เป็นเพราะว่าอี้ซิน ผู้เชี่ยวชาญหลายคนบนที่ราบรุ่งโรจน์ไม่กล้าที่จะล่วงเกิน
พระราชวังสวรรค์แห่งบิเชิงอันสง่างามตั้งอยู่ในใจกลางของที่ราบรุ่งโรจน์ มันแสดงความสำคัญสูงสุดอยู่ตลอดเวลาเหมือนสัตว์โบราณที่หมอบอยู่ที่นั่นอย่างเงียบ ๆ
กลุ่มทหารรักษาพระองค์ในชุดเกราะทองคำยืนอยู่ตรงนั้นอย่างเงียบ ๆ เหมือนรูปปั้น พวกเขาไม่เคยเคลื่อนไหว พวกเขาปกป้องพระราชวังสวรรค์แห่งบิเชิงด้วยความภักดี
หญิงชราผู้เหนื่อยล้าจากการเดินทางยืนอยู่ใกล้ทางเข้าพระราชวังสวรรค์แห่งบิเชิง นางยืนอยู่ตรงนั้นอย่างสุภาพพร้อมด้วยการก้มศีรษะของนางลง
นางยืนอยู่ที่นั่นเป็นเวลานานมากจนฝุ่นบาง ๆ ก่อตัวขึ้นบนเสื้อผ้าของนาง
“ซูหราน องค์หญิงแปดต้องการให้ข้าบอกเจ้าว่าเจ้าไม่สามารถพบองค์หญิงใหญ่ได้ หากเจ้ารออยู่ที่นี่ มันจะเป็นการเสียเวลาและความพยายามของเจ้า” แม่ทัพศักดิ์สิทธิ์ในชุดเกราะทองคำก็เดินออกมาและพูดกับหญิงชราด้วยความรู้สึกที่ผสมปนเป
“ข้ามีบางสิ่งที่สำคัญอย่างยิ่งที่ต้องรายงานต่อองค์หญิงใหญ่ ถะ- ถ้าองค์หญิงใหญ่ไม่เต็มใจที่จะพบใครบางคนที่ไม่สำคัญเช่นข้า ข้าขอเข้าพบองค์หญิงแปดได้หรือไม่ ? ” ซูหรานถามอย่างขมขื่น
แม่ทัพถอนหายใจอย่างแผ่วเบาเมื่อเขาเห็นว่าซูหรานเป็นอย่างไร เขากล่าวว่า “เช่นนั้นให้ข้าลองส่งข้อความ ไม่ว่าองค์หญิงแปดต้องการที่จะพบเจ้าหรือไม่ มันจะขึ้นอยู่กับโชค”
เมื่อเป็นเช่นนั้น แม่ทัพศักดิ์สิทธิ์ก็กลับสู่พระราชวังสวรรค์แห่งบิเชิง อย่างไรก็ตามเมื่อเขาหันกลับมา เขาก็พลันก้าวถอยหลัง
ผู้หญิงในชุดสีแดงที่ดูเหมือนจะอยู่ในวัยยี่สิบของนางเดินมาอย่างช้า ๆ
ผู้หญิงคนนั้นงดงามมากพอที่จะบดบังแสงจันทร์ นางเดินผ่านไปโดยไม่ยอมแสดงตัวตนใด ๆ เลย นางดูเหมือนมนุษย์ธรรมดา
อย่างไรก็ตาม แม่ทัพศักดิ์สิทธิ์แสดงความเคารพทันทีเมื่อเขาเห็นผู้หญิงคนนั้น เขาคำนับอย่างเร่งรีบ“ คำนับองค์หญิงแปด ! ”
“ผู้เยาว์ซูหรานคำนับองค์หญิงแปด!” ซูหรานโค้งคำนับหญิงสาวในชุดสีแดงด้วยความรู้สึกหลากหลาย
หญิงสาวในชุดสีแดงคือองค์หญิงแปดแห่งพระราชวังสวรรค์แห่งบิเชิง, ไป่หรง
“เจ้าสามารถไปได้” ไป่หรงพูดกับแม่ทัพศักดิ์สิทธิ์ นางพูดด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลอบอุ่นและน่ารื่นรมย์
“พ่ะย่ะค่ะ องค์หญิงแปด” แม่ทัพศักดิ์สิทธิ์โค้งคำนับอย่างสุภาพและหายไปอย่างรวดเร็วภายในพระราชวังสวรรค์แห่งบิเชิง
ไป่หรงเดินไปหาซูหรานด้วยฝีเท้าที่นุ่มนวล นางดูใบหน้าของซูหรานที่ไม่คุ้นเคยพร้อมกับอายุมากขึ้น นางยังจำร่างสาวน้อยที่สวยงามน่ารักและไร้เดียงสาได้เล็กน้อย ผู้ที่นางเคยเห็นครั้งแรกเมื่อหลายล้านปีก่อน มันทำให้ไป่หรงถอนหายใจอย่างลึกซึ้ง
ไป่หรงจ้องไปที่ซูหรานครู่หนึ่งก่อนจะพูดเบา ๆ “ซูหราน ข้ารู้แล้วว่าทำไมเจ้าถึงมา เรารู้เกี่ยวกับหอคอยของอาจารย์มานานแล้ว นี่ไม่ใช่สิ่งที่เจ้าควรกังวล ดังนั้นเพียงแค่ลืมมัน”
“หอคอยอนัตตาของปรมาจารย์อยู่กับผู้เยาว์ที่ชื่อเจี้ยนเฉิน ความแข็งแกร่งของเจี้ยนเฉินนั้นอ่อนแอ หากเขายังคงครอบครองกับหอคอยอนัตตา มันสามารถถูกแย่งชิงไปได้ทุกเวลา ดังนั้นโปรดนำหอคอยอนัตตากลับคืนมาโดยเร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ องค์หญิงแปด” ซูหรานร้องออกมา
ไป่หรงถอนหายใจเบา ๆ “ท่านอาจารย์สั่งให้เราไม่ต้องเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้ เป็นผลให้อย่าว่าแต่ลำพังแต่ข้าแม้ว่าเจ้าจะพบพี่ใหญ่ก็จะไม่มีความหมาย ”
“อะไร ? หมายความว่าปรมาจารย์…ปรมาจารย์…เขายัง…ยัง…” ซูหราน ตกตะลึงทันทีเมื่อได้ยินว่า ไป่หรง พูดถึงอาจารย์ของนาง นางอยู่ในอารมณ์ว้าวุ่น
“ตอนนี้เจ้าเข้าใจแล้วใช่หรือไม่ ? เรื่องนี้ไม่ใช่สิ่งที่ลูกศิษย์อย่างเราสามารถเข้าไปแทรกแซงได้” ไป่หรงมองดูซูหรานอย่างลึกซึ้ง นางไม่พูดอีกต่อไปแล้วก็หันหลังจากไป นางหายตัวไปกลับสู่พระราชวังสวรรค์แห่งบิเชิง
“ปรมาจารย์ยังมีชีวิตอยู่…ปรมาจารย์ยังมีชีวิตอยู่…” คำพูดของไป่หรงสะท้อนผ่านหัวของซูหรานอย่างต่อเนื่อง นางตกใจมาก นางพยายามทำใจให้สงบ
ในเวลาเดียวกันร่างที่มีหมอกปกคลุมไปด้วยชั้นความหนาแน่นของแสงจากกฎซึ่งนั่งอยู่ในอวกาศ กฎของโลกได้ถูกแสดงออกมาอย่างชัดเจนรอบตัวเขาผสมผสานเข้ากับความจริงของโลก ดูเหมือนว่ากฎจะเปล่งประกายออกมา
มันราวกับว่าคนผู้นั้นได้กลายเป็นกฎด้วยตัวเองและเป็นตัวแทนของกฎของโลก ความปรารถนาสูงสุดของจักรวาล
“ศิษย์อี้ซินคำนับท่านอาจารย์ ! ”
ในขณะนี้ ผู้หญิงสวยในชุดสีขาวปรากฏตัวขึ้นเงียบ ๆ ตรงหน้าที่ร่างที่ปกคลุมไปด้วยแสง นางคำนับอย่างเคารพ
ผู้หญิงคนนั้นคือองค์หญิงใหญ่ อี้ซิน นางเป็นคนที่ฝ่าเข้าไปในค่ายกลของพระราชวังศักดิ์สิทธิ์เนปจูนและทำลายร่างจำแลงของอมตะเที่ยงแท้วัฎสงสาร นอกจากนี้นางยังเป็นผู้ที่เคยสร้างความหวาดกลัวให้กับบรรดาผู้เชี่ยวชาญของโลกแห่งเซียน ทำให้พระราชวังสวรรค์แห่งบิเชิงยังคงยืนอยู่ตลอดกาล
“ท่านอาจารย์ ข้านำชิ้นส่วนวิญญาณของผู้อาวุโสวิถีโบราณและห้าวิญญาณสัตว์มาแล้ว” อี้ซิน กล่าว ในเวลาเดียวกันแสงหลายจุดก็ลอยออกมาจากมือของนาง
จุดแสงเหล่านี้มีขนาดแตกต่างกัน บางดวงก็เหมือนวิญญาณบางดวงก็เหมือนสติที่พร่ามัวและดวงอื่น ๆ ก็น่าประทับใจ
จุดแสงเหล่านี้ถูกนำไปไว้ในมือของร่างที่ล้อมรอบด้วยแสง เขามองไปที่ชิ้นส่วนวิญญาณและกล่าวว่า “ยังเหลือจิตวิญญาณของวิถีโบราณอีกเพียงชิ้นเดียวจากจิตวิญญาณ 3 ชิ้นและวิญญาณสัตว์อีก 7 ดวง เมื่อนำพวกเขาทั้งหมดมารวมกัน ข้าจะสามารถสร้างวิญญาณของวิถีโบราณได้อีกครั้ง “
Comments