ฮูหยินจางนั่งอยู่บนเตียง นางกำลังคุยกับบุตรสาวด้วยสีหน้าและแววตาอ่อนโยน มือหนึ่งลูบศีรษะที่ปกคลุมไปด้วยแพผมสีน้ำหมึกทิ้งตัวลงราวกับสายน้ำ ใบหน้าเล็กจิ้มลิ้มของจางหานเฟิ่งแหงนมองขึ้นมา ดวงตาหงส์คู่นั้นทำให้เว่ยเหมยลียิ้ม หากแต่ในใจนั้นเล่ากลับหนักใจ นางใกล้จะจากไป นางกลัวเหลือเกินว่าบุตรสาวจะอยู่ต่อไปอย่างไร จึงสั่งเสียเอาไว้เพื่อให้บุตรสาวดูแลตัวเองดีๆ ‘เฟิ่งเอ๋อร์ ลูกต้องรักตัวเองมากกว่าผู้อื่น’ …