CLS ตอนที่ 309: ข่มขู่

 

หลังจากนั้น พวกเขาก็ลอบเข้ามาในเส้นทางนี้สำเร็จ เพราะผู้คุ้มกันรอบๆ ที่นี่ไม่ได้แน่นหนามาก แต่ก็ไม่จำเป็นต้องคุ้มกันแน่นหนาอะไรอยู่แล้ว เพราะทางเข้าที่นี่มีแค่ทางเดียว ทำให้ผู้คุ้มกันที่อื่นๆ มีอยู่เพียงเล็กน้อย เพราะส่วนใหญ่ล้วนแต่ไปคอยคุ้มกันตามพื้นที่ที่สำคัญๆ ส่วนพื้นที่อื่นนั้น ไม่จำเป็นต้องเคร่งครัดสักเท่าไหร่

 

และเพราะที่นี่ไม่ได้เป็นที่ที่สำคัญอะไร ดังนั้นผู้คุ้มกันจึงมีน้อย หลังจากพวกเขาลอบเข้ามาได้สักระยะ อย่างรวดเร็วพวกเขาก็มองเห็นผู้คุ้มกันห้าคนเดินมา

 

เย่ชิงเสวียนทำสัญญาณมือบอกให้อี้เทียนหยุนรีบหยุด พร้อมกับนั่งยองๆ ลงอย่างรวดเร็ว ทันใดนั้น พวกเขาก็กลมกลืนไปกับผนังเป็นหนึ่งเดียวกัน ถ้าไม่ใช้อาวุธฟันดู ก็ไม่มีทางรู้ว่าเย่ชิงเสวียนซ่อนอยู่ที่นี่

 

อี้เทียนหยุนก็นั่งยองๆลงเช่นกัน พร้อมกับทำตัวให้ชิดผนังที่สุด ทำให้ร่างของเขาหายไปจากสายตา ไม่ใช่ว่าแปะยันต์ปกปิดนี้แล้วจะเดินไปไหนมาไหนได้ตามใจ ถ้าแปะยันต์แล้วเดินเตร่ไปเรื่อย นอกเสียจากว่าฝ่ายตรงข้ามจะระดับต่ำมากจริงๆ ไม่อย่างนั้นต้องถูกมองเห็นอย่างแน่นอน

 

ยังไงก็ตาม หากแปะยันต์แล้วหยุดอยู่นิ่งๆ หากไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญระดับผันแประที่ทรงพลังอย่างมากแล้วล่ะก็ จะไม่มีทางสังเกตเห็นพวกเขาได้อย่างแน่นอน

 

ผู้คุ้มกันที่เดินผ่านไป 5 คนนั้นมีระดับไม่ต่ำเลย ตัวหัวหน้านั้นมีพลังระดับก่อแกนวิญญาณ ส่วนคนอื่นๆ มีพลังอยู่ระดับหลอมรวม ที่ให้ผู้ฝึกตนระดับหลอมรวมเป็นผู้คุ้มกันที่นี่ได้ เพราะว่าที่นี่ไม่ได้สำคัญอะไร ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องใช้ผู้ฝึกตนที่มีพลังระดับสูงนัก

 

ผู้คุ้มกันทำการมองสำรวจรอบๆ รอบหนึ่ง เมื่อไม่พบว่ามีอะไรแปลกไปก็ทำการเดินตรวจต่อ

 

หลังจากพวกเขาจากไป เย่ชิงเสวียนก็ได้ยืนขึ้น พร้อมกับพาอี้เทียนหยุนรุดไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว หลังจากเดินมาได้สักพัก พวกเธอก็มาถึงเขตอื่น ที่นี่สามารถเห็นถึงห้องขังหลายห้องซึ่งสร้างมาจากวัตถุดิบคุณภาพดี การจะทำลายมันเป็นเรื่องที่ยากมาก

 

ห้องขังที่นี่ถูกเรียงเป็นตับ ในนั้นมีผู้ฝึกตนหลายคนที่ถูกขังอยู่ข้างนั้น ทั้งมือและเท้าต่างก็ถูกตรวนล่ามไว้ และตรวนนี้ก็ไม่ใช่ตรวนธรรมดา เพราะตรวนพวกนี้สามารถจำกัดพลังของพวกเขาได้ ต่อให้ผู้ฝึกตนที่มีพลังสูงก็ไม่สามารถทำลายตรวนนี้ได้ และเมื่อพลังถูกลดลง ย่อมแน่นอนว่าพวกเขาจะไม่แรงเหลือเพื่อใช้ขัดขืน

 

“เจ้าพวกสุนัขอาณาจักรใต้พิภพ รีบปล่อยพวกข้าออกไป!”

 

“ปล่อยพวกเราออกไป อาณาจักรใต้พิภพของพวกเจ้า อีกไม่นานก็จะต้องถึงวันแตกดับ!”

 

“ขอร้องล่ะ ปล่อยข้าออกไปที ข้ายอมแล้ว จะให้ทำอะไรก็ยอมทั้งนั้น…..”

 

ผู้ฝึกตนที่ถูกขังอยู่ในคุกแห่งนี้ถ้าไม่ยอมตายแทนที่จะยอมจำนน ไม่ก็ร้องขอความเมตตาไม่หยุด ดูแล้วสภาพน่าสมเพชนัก

 

“เงียบให้ข้าเดี๋ยวนี้ พวกเจ้าอยากตายเหรอ!” ผู้คุ้มกันถีบคุกอย่างแรงด้วยความโกรธ จนทำให้เกิดเสียงเคร้งคร้างดังสะท้อนไปทั่วเขตนี้

 

“ปล่อยพวกเราออกไป ไอ้พวกสุนัขของอาณาจักรใต้พิภพ!” มีผู้ฝึกตนคนหนึ่งพุ่งเข้า พร้อมกับเกาะหน้ากรงขังพร้อมกับพูดด้วยความโกรธ “เจ้าจะต้องตายเหมือนหมา ต่อให้ตายไปก็จะไม่มีวันได้ผุดได้เกิด!”

 

“แม่งเอ๊ย ข้าจะให้เจ้าตายก่อน!”

 

ผู้คุ้มกันคนนั้นแทงหอกในมือเข้าไปอย่างไม่ลังเล ผู้ฝึกตนคนนั้นถูกหอกแทงทะลุจนต้องร้องโหยหวนออกมา ผู้ฝึกตนคนนั้นถลึงตาจนปูดโปน ก่อนจะแน่นิ่งไปกลับพื้น เห็นได้ชัดว่าต่อให้ตายก็ไม่ยอมสยบ

 

“ใครยังมีปัญหาอีก พูดมา ข้าสัญญาว่าชั่วชีวิตของพวกเจ้าจะไม่มีวันได้พูดอีก!” ผู้คุ้มกันคนนั้นมองไปยังพวกเขาด้วยความโกรธ ไม่สนใจชีวิตของพวกเขาแม้แต่น้อย

 

และในพริบตานี้เอง เสียงของคนจำนวนมากก็ได้เบาลง ไม่มีใครกล้าต่อต้านอีก ฝ่ายตรงข้ามคิดจะฆ่าก็ฆ่า ไม่มีความปรานีแม้แต่น้อย

 

“ข้า ข้ายอมเข้าร่วมกับอาณาจักรใต้พิภพ จะให้ทำอะไรก็ยอมทั้งนั้น…..” ผู้ฝึกตนระดับหลอมรวมคนหนึ่งกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นๆ

 

“ได้ เจ้าออกมา กินยานี่ซะ!” ผู้คุ้มกันคนนั้นเปิดกรงขังพร้อมให้เขาออกมา จากนั้นก็ส่งยาเม็ดหนึ่งให้กับเขาแล้วพูดอย่างเย็นชา

 

“ได้ ข้าจะกิน ข้ากิน…..” ผู้ฝึกตนระดับหลอมรวมคนนั้นรีบรับยาเม็ดนั้นอย่างรวดเร็ว แต่หลังจากกินเข้าไปร่างกายก็กระตุก ก่อนจะร้องโหยหวนออกมา พร้อมกับมีเส้นเลือดดำผุดขึ้นตามร่างจำนวนมาก เห็นได้ชัดว่าถูกพิษเข้าไป

 

หลังจากนั้นสักครู่ ผู้คุ้มกันคนนั้นก็หยิบยาอีกเม็ดออกมา ก่อนที่จะยัดเข้าปากเขา อย่างรวดเร็ว ผู้ฝึกตนคนนั้นก็หายเจ็บปวด ขณะที่ในตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

 

“ที่ให้เจ้ากินไปเมื่อกี้คือยาแก้พิษ ถ้าเจ้าไม่เชื่อฟัง เจ้าจะได้รับความเจ็บปวดที่เหมือนกับหนอนนับหมื่นชอนไชร่าง กัดกินร่างกายเจ้าจากภายใน! หลังจากผ่านไปสักระยะจะมีการมอบยาถอนพิษให้ ไม่อย่างนั้น หากไม่มียาถอนพิษ เจ้าก็ตาย! และอย่าได้คิดว่าจะหาถอนพิษแบบหายขาดเจอ ยาถอนพิษนี้มีเพียงแค่อาณาจักรใต้พิภพของพวกเราเท่านั้นที่ปรุงออกมาได้!” ผู้คุ้มกันคนนั้นยกร่างของผู้ฝึกตนคนนั้นขึ้น ก่อนจะโยนไปให้ลูกน้องที่อยู่ใกล้ๆ “เอามันไป มันยังแข็งแรงดีอยู่ เอามันไปทำงานในเหมือง! และถ้าเกิดว่ายาถอนพิษสร้างไม่ทัน ความตายของมันคงจะอยู่อีกไม่ไกล!”

 

จากนั้น ผู้คุ้มกันคนนั้นก็มองเข้าไปยังกลุ่มผู้ฝึกตนที่อยู่ในห้องขังอย่างเย็นชา แล้วพูดว่า “พวกเจ้ายังมีใครยอมจำนนอีกไหม วางใจเถอะ ไม่มีใครมาช่วยพวกเจ้าได้หรอก ถ้าไม่ฟังคำสั่งของพวกเรา งั้นพวกเจ้าก็รอความตายอยู่ที่นี่เถอะ!”

 

“ข้า ข้ายอมจำนน!” จากนั้นก็พลันมีผู้ฝึกตนระดับหลอมรวมรีบเดินออกมาอย่างไว พร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงสั่นๆ ว่า “ข้า ข้าสามารถสร้างอาวุธได้ ข้าจะได้รับการดูแลที่ดีหรือเปล่า?”

 

“แน่นอน เรื่องนี้ไม่มีปัญหา การดูแลของนักหลอมศาสตราย่อมดีกว่าอยู่แล้ว เมื่อเทียบคนงานเหมือง” พูดจบ ผู้คุ้มกันคนนั้นก็ส่งยาพิษให้กับเขา พร้อมกับบอกให้เขากินมันเข้าไป

 

นักหลอมศาสตราคนนี้ลังเล แต่ก็ยังกลืนยาพิษลงไป จากนั้นก็ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ไม่ต่างไปจากคนก่อนหน้าแม้แต่น้อย หลังจากเห็นอีกฝ่ายกินยาพิษเข้าไปแล้ว ผู้คุ้มกันคนนั้นก็มอบยาถอนพิษให้กับเขา ที่ต้องให้พิษออกฤทธิ์ก่อน ก็เพื่อให้พวกเขาได้จดจำถึงความเจ็บปวดจากพิษพวกนี้ ให้พวกเขารู้ว่าพิษนี้ร้ายแรงขนาดไหน พวกเขาจะได้ไม่มีความคิดทรยศอีก

 

“เจ้าพามันไปยังห้องหลอมศาสตรา ให้มันสร้างอาวุธดีๆ ออกมา!” ผู้คุ้มกันคนนั้นโบกมือ พร้อมกับบอกลูกน้องให้พาคนออกไป

 

“ยังมีใครอีกไหม ถ้ามีก็มารับยาพิษนี้ไป ถ้าไม่กินยาพิษ ก็ไม่มีทางออกไปจากที่นี่ได้!” ผู้คุ้มกันคนนั้นจ้องมายังพวกเขาอย่างเย็นชาพร้อมกับพูดขึ้น

 

อี้เทียนหยุนกับพวกที่ซ่อนอยู่ใกล้ๆ ก็ได้เห็นภาพนี้ นี่เป็นการข่มขู่ผู้ฝึกตนให้เข้าร่วมกับอาณาจักรใต้พิภพชัดๆ ผู้ฝึกตนพวกนี้มีระดับไม่ต่ำเลย พวกเขาล้วนแต่มีระดับหลอมรวมด้วยกันทั้งนั้น กระทั่งบางคนยังมีความเชี่ยวชาญในด้านอื่นอีก

 

อี้เทียนหยุนรู้คร่าวๆ ว่าอาณาจักรใต้พิภพนี้ต้องการคนแปลกหน้ามาทำงานให้กับตน ดังนั้นจึงควบคุมพวกเขาด้วยพิษอย่างโหดเหี้ยม การกระทำนี้เทียบกับที่ต้องคอยฝึกศิษย์อย่างช้าๆ แล้วถือว่าเร็วกว่า ยิ่งกว่านั้น ทันทีที่ถูกพิษเข้าไป พวกเขาก็ไม่สามารถทรยศได้

 

เพราะหากคิดทรยศแล้วล่ะก็ มันผู้นั้นจะต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย ได้กำลังคนมาโดยที่ไม่ต้องเปลืองทรัพยากรเพื่อฝึกฝน เรื่องนี้สำหรับอาณาจักรใต้พิภพแล้วมีแต่ข้อดีไม่มีข้อเสีย หากมันผู้ใดไม่ยอมฟังคำสั่งเขาแล้วล่ะก็ มันผู้นั้นต้องตาย!

 

“อาณาจักรใต้พิภพจะต้องถูกกำจัด!” เย่ชิงเสวียนพูดด้วยสีหน้าเย็นชา

 

“ใช่! ตอนนี้ข้ามีวิธีดีๆ ที่จะทำให้พวกเราหนีไปจากที่นี่ได้เร็วๆ แล้ว” อี้เทียนหยุนพูดด้วยรอยยิ้มบางๆ

 

“วิธีอะไร?” เย่ชิงเสวียนถาม

 

“ง่ายมาก ก็คือการปล่อยทุกคนออกมายังไงล่ะ นี่ต้องทำให้คุกใต้พิภพปั่นป่วนอย่างมากแน่นอน!” อี้เทียนหยุนพูดด้วยดวงตาที่เป็นประกาย