ใบหน้าของสิตริบูดเบี้ยว เธอตะโกนออกมาว่า นี่มันไร้สาระสิ้นดี แต่ไพมอนยังรักษาความเยือกเย็นไว้ได้ 

ไพมอนเข้าใจว่า เสียงส่วนใหญ่น่ะอยู่ข้างเรา

 

 

ทุกอย่างจะเลวร้ายลงหากเธอพยายามทำตัวเหมือนเป็นผู้บริสุทธิ์ที่นี่ 

นั่นคือ สิ่งที่เธอคิด หรืออย่างน้อยเธอก็มีอะไรในหัวแบบนั้น

 

สิตริตะโกนขึ้นมา

 

“ก็แต่แรกแล้ว มันไม่น่าใช่อยู่แล้วไม่ใช่รึไงกัน! อะไรนะ? พวกเรามาที่นี่เพื่อโจมตีฝ่ายที่ราบจากด้านหลัง? เฮ้ยแก เฮ้ยแกน่ะแหละ ดันทาเลี่ยนหรืออะไรก็ตาม ข้าได้ยินว่า แกส่งข้อความไปหาใช่ไหม? ถ้ามีหลักฐานก็โชว์ออกมาสิ”

 

แหม ที่รัก ลูกธนูพุ่งมาหาผมแทน เธอคิดว่า ผมนั้นจะจัดการง่ายกว่าบาร์บาทอสอย่างนั้นสินะ?

 

ไม่ว่าจะที่นี่หรือในเกม เธอไม่เคยเป็นจอมมารที่เก่งทางวาทศิลป์เลยนะ 

เธออาจจะเป็นนักสู้ผู้เก่งกาจ แต่ดูเหมือนสมองกล้ามเนื้อนั่นจะเข้าใจไปเองว่า ดูถูกผมได้

 

แต่สำหรับจอมมารตนอื่น การที่ปรากฏว่าเป็นเช่นนี้กลับเหมือนมีดวงดาวระยิบระยับในดวงตาของพวกเขา

 

ในความจริงแล้ว พวกเขาก็แค่กระทำตามข้อความของผม มาร์บาสเป็นหนึ่งในคนเหล่านั้นที่มาอยู่ที่นี่ตามโชคชะตาเดียวกันกับในราตรีวัลเพอกีส ถึงอย่างนั้นที่นี่น่ะเป็นเหมือนสถานที่เดบิวของผมสำหรับพวกเขา

 

เอาล่ะ ถึงอย่างไรก็ดีมาร์บาสก็เป็นเจ้าภาพของที่นี่ ถ้าอย่างนั้นผมจะเป็นเจ้าภาพหลังม่านก็แล้วกัน ในฐานะเจ้าภาพหน้าที่ของผมก็คือ ทำให้แขกรู้สึกสนุก ผมจะโยนเหยื่อล่อชิ้นไหนไปดีนะ?

 

 

“ถ้าว่าด้วยเรื่องหลักฐาน ก็มีมากจนเกินไป ชัดเจนยิ่งกว่ากลางวันเสียอีก หากดูจดหมายที่ส่งมาให้กับฝ่ายที่ราบ”

 

ผมหยิบจดหมายออกมาแล้วโบกให้ผู้คนทั้งหลายเห็นชัดๆ

 

 

“เห็นด้วยกับสัญญาสงบศึกกับกองทัพมนุษย์ที่สาบานตนจะเป็นศัตรูกับเหล่าปีศาจ ถ้าไม่อย่างนั้น พวกเราจะจัดการแก…….ไม่ว่าจะมองมุมไหน นี่มันก็การคิดคดทรยศกันชัดๆ ไม่มีหลักฐานใดที่จะดีไปกว่านี้อีกแล้ว”

 

“เฮอะ แค่นั้นไม่สามารถทำกับพวกเราเป็นเหมือนคนทรยศได้”

 

สิตริพ่นลมออกมาราวกับคาดไว้แล้ว

 

“พวกเราทำแบบนั้นเพื่อภาพรวมที่ยิ่งใหญ่กว่า การเอาดินแดนพวกนั้นมาเป็นดินแดนให้เหล่าปีศาจได้อยู่อาศัย 

นี่คือ จุดมุ่งหมายของพวกเรา พวกเราจะสามารถเอาดินแดนทางเหนือของฮับบวร์มาได้โดยไม่เสียเลือดสักหยด หากพวกเราตกลงสัญญาสงบศึก”

 

 

“โดยไม่เสียเลือดสักหยดเลย ถูกไหม?”

 

ผมหัวเราะเยาะออกมา นั่นไม่ใช่การแสดงหรอก ผมแสดงอารมณ์ที่ตัวเองรู้สึกออกมาจริงๆ

 

 

 

“แล้วเลือดที่ว่าจะไม่เสียสักหยดนั่นเป็นเลือดของใครกันล่ะ?”

 

 

“อะไรนะ?”

 

“พวกเราต่อสู้กันอย่างสุดกำลังเพื่อให้ทะลุผ่านป้อมปราการทั้งหลายที่ภูเขาดำไปได้ พวกเราเอาชนะมาร์คกราฟโรเซนเบิร์กและสร้างสันติสุขให้เกิดขึ้นที่ดินแดนทางเหนือได้

ยิ่งไปกว่านั้น พวกเราเอาชนะทหารจักรวรรดิถึง 50,000 นายได้ 

นี่ท่านเชื่อจริงๆเหรอ ว่า จะไม่มีการเสียเลือดแม้สักหยดเดียว ในขั้นตอนที่ว่านั่น? ปีศาจจำนวนมากมายนับไม่ถ้วนต้องตายลงไปเท่าไหร่”

 

แม้แต่ผมเองก็ยังโดนธนูปักที่น่องในการต่อสู้ที่ออสเตอร์ลิทซ์ อย่างน้อยๆเลือดผมก็ไหลซึมลงดินผืนนี้ด้วย

 

“จอมมารสิตริ  คำว่า ‘พวกเรา’ ที่ท่านหมายถึงนั้น มีความหมายกับแค่ฝ่ายภูเขา ผู้ตายนับไม่ถ้วนแห่งกองทัพภาค 6 แห่งทัพพันธมิตรเสี้ยวจันทรามิได้นับรวมเป็น ‘พวกเรา’ ด้วย

ก่อนจะคิดว่า ทั้งหมดเป็นไปเพื่อฝ่ายพันธมิตร จอมมารฝ่ายภูเขาก็เอาแต่คิดถึงแต่ฝ่ายของพวกตนเท่านั้น ช่างเป็นการทอดทิ้งหน้าที่ที่น่ายกย่องเหลือเกิน”

 

ผมยักไหล่ มีจอมมารไม่กี่คนรอบตัวเราที่หัวเราะออกมา นั่นคือ บาร์บาทอสกับกามิกิน สุดยอดผู้ซาดิสม์กับมาโซคิสม์แห่งกองกำลังจอมมาร

 

ห้ะ? นี่ดูเหมือนผมจะยิ่งเพิ่มความประทับใจให้กับอีโรคจิตไม่ใช่คนธรรมดาซะแล้ว ดูเหมือนสำนวนที่ว่า หงส์อยู่กับหงส์ กาอยู่กับกาจะผิดเสียแล้วล่ะ

 

“นั่นไม่ใช่สิ่งที่ข้าอยากจะพูด!”

 

ใบหน้าของสิตรินั้นแดงขึ้น แต่ถึงอย่างนั้น การที่เธออ้างว่า สิ่งที่ผมพูดมันผิด แต่ความไม่สอดคล้องมันก็ตามจี้มาภายหลังอยู่ที่ ผมพบว่าตัวเองกำลังถอนใจครั้งใหญ่ออกมา บทสนทนานี้มันช่างน่าผิดหวังนัก

 

 

หรืออย่างน้อยที่สุด ไพมอน ที่ตอนนี้ยืนห่างออกไปโดยไม่แสดงอารมณ์อะไร คนที่เกือบจะฆ่าผมให้ตายในราตรีวัลเพอกีส 

หากผมไม่ใช้ความรู้ส่วนตัวจากเกมมาจูงใจให้อิวาร์ ล็อดบรอคแบบนั้น ผมคงต้องแพ้แน่ มันจะดีกว่าหากเธอแสดงความสามารถออกมามากกว่านี้

……แต่ผมคงจะเรียกร้องมากเกินไปจากคนที่มีสมองทำจากกล้ามเนื้อล้วนๆเองแหละ

 

 

“จะไม่ว่ายังไง ข้าจะพูดว่า คำกล่าวอ้างของเจ้ามันไร้หลักฐาน!”

 

“นี่ท่านกำลังจะบอกว่า ฝ่ายภูเขานั้นไม่เคยแอบติดต่อกับจักรวรรดิฮับบวร์กเลย อย่างนั้นใช่หรือไม่?”

 

“แน่นอน ฝ่ายภูเขาเรานั้นทำเพื่อเผ่าปีศาจทั้งนั้น”

 

ผมทำท่าเหม่อแล้วแกล้งทำเป็นคิดถึงคำพูดของเธอ

 

“ถ้าอย่างนั้นฝ่ายภูเขาก็คิดว่า ฝ่ายที่ราบเป็นพันธมิตรกันใช่ไหม?”

 

“แน่นอนล่ะ ก็พวกเราเป็นส่วนหนึ่งของกองทัพพันธมิตรอยู่แล้วนี่”

 

“อื้มม, ดีเยี่ยมไปเลย ถ้าอย่างนั้น”

 

ผมยอมถอยให้

 

สิตรินั้นขมวดคิ้ว เธอคงรู้สึกแปลกที่ผมยอมตามอย่างว่าง่าย แม้ก่อนหน้านั้นำไม่กี่วินาทียังก้าวร้าวใส่

 

แต่ถึงอย่างไรก็ดีผมก็หย่อนเบ็ดลงไปแล้ว แถมยังได้ปลาตัวใหญ่จากฝั่งภูเขาติดเบ็ดมาด้วยล่ะ

 

 

“ข้าก็ปรารถนาให้ฝ่ายภูเขานั้นเป็นผู้บริสุทธิ์ แต่ถึงอย่างไรก็ดี ปัญหาก็จะเกิดกับคนอื่นด้วย”

 

 

“คนอื่น?”

 

สิตริยิ่งทำหน้างง

 

 

“นี่เจ้าพูดอะไรของเจ้าน่ะ?”

 

“ก็ถ้าเป็นไปตามเจตนาของท่านแล้ว ฝ่ายภูเขาพยายามคุกคามฝ่ายที่ราบ หากผู้บัญชาการคนอื่นไม่โผล่มาถึงที่นี่วันนี้ 

ฝ่ายที่ราบก็จะถูกกำจัดทิ้งไปจนหมด และสังคมปีศาจก็ย่อมต้องเริ่มปฏิบัติต่อท่านไพมอนเป็นดั่งผู้ทรยศ”

 

 

“หาาาา ? ไอ้ระยำที่ไหนมันจะคิด…….”

 

ผมตัดบทเธอทันที

 

“ท่านกามิกินครับ ขอข้าถามความเห็นท่านเป็นการส่วนตัวได้ไหม ? ท่านเชื่อว่า ไพมอนและฝ่ายภูเขานั้นได้ทรยศกองทัพจอมมารหรือไม่?”

 

“แน่นอนนนน ข้าคิดว่าพวกเขาทรยศเรา”

 

จอมมารผมบลอนด์ตอบผมทันควันด้วยยิ้มแฉ่ง

 

“ขอโทษน้า ที่ไอ้ระยำอย่างข้าก็คิดแบบน้านนน~”

 

“…….”

 

“แต่ก็ควรจะรู้ไว้นะ ไม่ใช่คนส่วนน้อยหรอกที่จะคิดอย่างนั้นน่ะ? 

 

“จบแล้วสำหรับการพยายามหาความชอบธรรม ที่อ้างมานั้นมันไม่เปลี่ยนความจริงที่ว่า ฝ่ายที่ราบจะจบลงด้วยการถูกกำจัดหรอก การจะอ้างมันว่าเพื่อเหล่าปีศาจก็ได้นะ แต่ท่านก็ยังคงพยายามที่จทำลายความแข็งแกร่งของกองทัพพันธมิตรอยู่ดี”

 

 

สิตริไม่มีอะไรจะพูด กามิกินทำตาวิบวับใส่ผม เธอดูเหมือนต้องการจะให้ผมชมว่า ทำได้ดีมาก ผมรู้สึกเหมือนกำลังมองหมาตัวใหญ่ที่มีผมสีบลอนด์

 

(TTL : จอมมาร โกลเด้นรีทรีฟเวอร์ สินะ!)

 

“เอาล่ะ มันเป็นเช่นนี้เอง ไม่ว่าท่านสิตริจะยอมรับว่าหลักฐานมีหรือไม่ก็ตาม การที่ฝ่ายภูเขาก็ยังเป็นฝ่ายผิดอยู่ดี หากเปิดการพิจารณาคดีขึ้น

กรณีนี้ไม่นับ โจทย์และจำเลย ซึ่งก็คือ ฝ่ายที่ราบและฝ่ายภูเขา

……จอมมารเกือบ 25 คนที่อยู่ที่นี่ก็จะเข้าร่วมการพิจารณาคดีด้วย จะมีสักกี่คนในพวกเขาที่เชื่อว่า ฝ่ายภูเขานั้นมีข้ออ้างชอบธรรมอันที่สูงส่งและบริสุทธิ์ล่ะ?”

 

จอมมารนั้นเป็นพวกละโมบโลกมาก พวกเขาไม่พลาดโอกาสที่จะทำให้อีกฝ่ายอ่อนแอลงอย่างเด็ดขาด 

ผมยืนยันเลยว่า ฝ่ายภูเขานั้นจะโดนตัดสินโทษว่า ผิดจริงอย่างแน่นอน สิตริก็คงตระหนักเรื่องนั้นด้วยเหมือนกัน เธอจึงพูดด้วยเสียงที่มั่นใจน้อยลง

 

“ถ้าพวกแก ยั้งการพิจารณาคดีไว้ก่อน ถ้าอย่างนั้น…….”

 

 

“พวกเราขอปฏิเสธ ท่านพูดเองมิใช่หรือว่าไม่มีหลักฐานชี้มูลความผิดของฝ่ายภูเขา ถูกไหม? ถ้าอย่างนั้นขอให้ข้าได้ย้อนคำพูดนั้นคืนไป มันก็ไม่มีหลักฐานใดพิสูจน์ได้ว่า ฝ่ายภูเขาเป็นผู้บริสุทธิ์ด้วยเช่นกัน?”

 

สิตริไม่อาจตอบอะไรกลับมาได้

 

“ในเมื่อทั้งสองฝ่าย ไม่มีข้อพิสูจน์ทั้งคู่ ถ้าอย่างนั้นเรามาโหวตตัดสิน เพื่อความยุติธรรมกันดีกว่า”

 

“…….”

 

ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ กามิกินและบาร์บาทอสกระซิบคุยกันเอง แต่บทสนทนาดูจะไม่เหมือนคนคุยกัน

 

“ข้าชอบเขา ข้าชอบเขา~  ขอได้ป่ะ?”

 

“ตลกละ นังมาโซคิสม์ รอไปอีก 140,000,000 ปีเหอะ ”

 

“เอ๋ ไม่แฟร์เลย”

 

……อย่าทำเหมือนคนอื่นเป็นของที่ส่งต่อ หรือให้ยืมกันได้สิฟะ

 

ผู้นำฝ่ายเป็นกลาง,มาร์บาส ถอนใจออกมา รอยย่นของเขาลึกขึ้น ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังดูเป็นชายวัยกลางคนที่หล่อเหลาคนหนึ่ง

 

“ดันทาเลี่ยน,จอมมารหลากหน้า ข้ารู้ว่า ที่เจ้าพูดมาก็มีประเด็น 

แต่ถึงอย่างนั้นหากพวกเราปล่อยให้มันเกิดขึ้น รอยร้าวที่ไม่อาจประสานจะเกิดขึ้นระหว่างฝ่ายที่ราบและฝ่ายภูเขา

ทั้งฝ่ายภูเขาและฝ่ายที่ราบนั้นต่างเป็นสองกำลังหลักของกองทัพจอมมาร ความจริงแล้ว 

และนั่นจะเป็นสาเหตุที่ทำให้กองทัพจอมมารแตกเป็นเสี่ยง”

 

 

“แล้วตอนนี้มันยังไม่แตกเป็นเสี่ยง?”

 

“มันยังอยู่ในระดับที่พอรับได้ ดันทาเลี่ยน ทุกอย่างในโลกนี้มีระดับที่พอรับได้อยู่”

 

มาร์บาสนั้นถอดแว่นโมโนเคิ่ลออกแล้วเช็ดถูมันด้วยผ้าไหม

 

 

“เราควรจะรบกับมนุษย์ต่อหรือเราควรประเมินสถานการณ์แล้วถอนกำลัง……? 

ไม่มีคำตอบที่ถูกต้องที่สุด มันเปลี่ยนไปตามสถานการณ์และเวลา

แต่ถึงพวกเราจะเป็นอมตะ แต่มิได้แปลว่าพวกเราจะล่วงรู้ได้ทุกสิ่ง 

จึงเป็นไปไม่ได้เลยที่จะสามารถแยกแยะสิ่งเหล่านั้นได้ถูกต้อง”

 

แล้วพวกเราต้องทำอะไร? เขาถามเช่นนั้น

 

“นี่คือ สาเหตุที่ว่า ทำไมพวกเราถึงต้องมีฝ่าย ฝ่ายหนึ่งก็ประกาศว่า เหตุใดสงครามจึงดี ขณะที่อีกฝ่ายประกาศว่า ทำไมสงครามถึงแย่ ทั้งสองฝ่ายต่างมีเหตุผลสนับสนุนความเชื่อของตน

 

ด้วยการทำแบบนี้ กองทัพจอมมารจะได้ความเห็นที่เป็นกลาง เรียกได้ว่า เป็นการแบ่งกันทำงาน เจ้าเข้าใจหรือเปล่า? 

เป้าหมายของการโต้เถียงมิใช่เพื่อการโต้เถียง หากแต่เป้าหมายของมันคือ การเข้าถึงจุดสมดุลด้วยการโต้เถียง”

 

“…….”

 

ช่างเป็นคำกล่าวที่เหมาะสมกับฝ่ายเป็นกลางอย่างมาก เขาพูดว่า ความไม่ลงรอยกันระหว่างฝ่ายนั้นเกิดขึ้นได้ แต่การเลยเถิดถึงขั้นฆ่าแกงอีกฝ่ายเพื่อเอาชีวิตหรือนั้นมันมากเกินไป อย่าไปให้ไกลถึงขนาดนั้น

 

 

“นกที่เสียปีกข้างหนึ่งไม่อาจบินได้ ดันทาเลี่ยน การที่ฝ่ายภูเขาตั้งใจจะโจมตีฝ่ายที่ราบนั้นมันผิดอยู่แล้ว ดังนั้นจึงไม่ผิดอะไรหากฝ่ายที่ราบจะพยายามกวาดล้างฝ่ายภูเขาด้วยความรุนแรงเป็นการตอบแทนอย่างนั้นหรือ?

ข้าหวังว่าจะได้รับการประนีประนอมกัน แน่นอนว่า หากฝ่ายที่ราบจะเป็นฝ่ายอดทนข่มขั้น เมื่อนั้นฝ่ายเป็นกลางจะสนับสนุนอย่างเต็มที่”

 

ว่าง่ายๆคือ เขาอยากที่จะชดเชยให้เราทั้งทางการเมืองและทางวัตถุด้วย

 

หืมมมม

 

แต่เดิมผมไม่ได้วางแผนที่จะกวาดล้างฝ่ายภูเขา เพราะนั่นเป็นการดีต่อฝ่ายมนุษย์

ถึงผมจะอยู่ฝ่ายที่ราบอย่างเป็นทางการแล้ว แต่จุดมุ่งหมายสูงสุดของผมคือ การเอาชีวิตรอดแล้วพิชิตโลกใบนี้ให้ได้

 

เพื่อการนั้นแล้วทั้งฝ่ายมนุษย์และฝ่ายจอมมารจะต้องสมดุลกันในแง่ ของกำลังพล

 

ปัญหาก็คือ การโน้มน้าวบาร์บาทอสเนี่ยแหละ

 

 

หากมีการพิจารณาคดี ฝ่ายเป็นกลางจะเข้าข้างฝ่ายภูเขา ฝ่ายเป็นกลางนั้นจะดึงเรื่องไปดึงเรื่องมาแล้วสุดท้ายก็จะแนะนำให้ประนีประนอมกัน 

ผมวางแผนที่จะโน้มน้าวให้บาร์บาทอส ‘ถอนกลับมาที่นี่’ ณ จุดนี้แหละ

 

แต่นี่มันต่างออกไป ……มาร์บาสเป็นฝ่ายเสนอขอประนีประนอมเอง ซึ่งก็สมเหตุสมผลดี หากเป็นเช่นนี้ผมก็จะสามารถโน้มน้าวบาร์บาทอสได้

 

แต่ก็มีคำถามเหือนกันว่า จะมีสักกี่คนที่สังเกตข้อแตกต่างอันเล็กน้อยมากเบื้องหลังคำพูดของมาร์บาส น้อยแบบน้อยจริงๆ

ผมสังเกตเห็นมัน สิ่งที่เป็นไปได้ยากมากที่จะได้รับการสนับสนุนจากฝ่ายเป็นกลางในการพิจารณาคดี

 

……ท่ามกลางจอมมารทั้ง 25 ตนที่มีสิทธิในการโหวต ฝ่ายเป็นกลางมีสมาชิกถึง 10 ราย ผมต้องถอยหลังหนึ่งก้าว

ผมพูดอย่างใจเย็นโดยไม่กะพริบตา

 

“ท่านพูดได้ตรงจุดมาก การพิจารณาคดีนั้นเป็นสิ่งที่คอยกีดขวาง 

เช่นเดียวกับที่ ท่านได้ระบุว่าตนเป็นกองกำลังจอมมารก่อนที่จะเป็นหนึ่งของฝ่ายเป็นกลาง 

ข้าเองก็เป็นจอมมารตนหนึ่งก่อนจะมาเป็นฝ่ายที่ราบ”

 

มาร์บาสนั้นไม่เคยพูดว่า ‘เขาเป็นสมาชิกกองทัพจอมมารก่อนจะมาเป็นส่วนหนึ่งของฝ่ายเป็นกลาง’ เหตุผลที่ผมจงใจบิดเบือนคำพูดพวกนั้นก็เพราะหวังผลการเมืองล้วนๆ

 

ตอนแรกที่ผมพูดว่า ‘การพิจารณาคดีนั้นเป็นสิ่งที่คอยกีดขวาง’ นั่นไม่ได้เป็นอะไรมากไปกว่า วาทศิลป์ทางการทูตเลยด้วยซ้ำ การที่ผมใส่คำว่า ‘พิจารณาคดี’ ตรงหน้าก็แทบไม่ต่างจากไฟสัญญาณจราจรที่ไหลไปตามบริบทแวดล้อม

 

เมื่อผมพูดอย่างนั้น ผมกำลังจะบอกว่า

 

‘ข้าเข้าใจถึงตำแหน่งในฝ่ายเป็นกลาง ที่จะเข้าร่วมการพิจารณาคดี แต่ขณะเดียวกันก็ตระหนักถึงตำแหน่งของกองกำลังจอมมารทั้งหมดด้วย’

 

หากดูคำพูดนี้เผินๆก็จะพบว่า มันเป็นเพียงการตอบกลับ แต่หากลงไปให้ลึกก็จะพบการแลกเปลี่ยนผลประโยชน์ทางการเมืองกัน

 

มาร์บาสเป็นตัวตนที่ยิ่งใหญ่ผู้ไกล่เกลี่ยระหว่างฝ่ายภูเขาและที่ราบมานานกว่าพันปี ดังนั้นเขาต้องเข้าใจถึงความหมายเล็กๆน้อยๆเบื้องหลังคำพูดของผมได้โดยง่าย

 

 

แน่นอนแหละว่ามันต้องเป็นเช่นนั้น

 

「ค่าความชอบของจอมมารมาร์บอสเพิ่มขึ้น 10」

 

หน้าต่างแจ้งเตือนเด้งขึ้นพร้อมซาวด์เอฟเฟ็ค มาร์บาสนั้นพึงพอใจที่เจตนาของเขาส่งมาถึงอย่างชัดเจนและเขายังได้รับคำตอบที่ตัวเองต้องการอีกด้วย

 

 

“แน่นอนว่า ฝ่ายภูเขาผิดโดยไม่ต้องสงสัย ข้าเพียงแต่ปรารถนาให้อารมณ์ที่ร้อนแรงเย็นลงสักหน่อย เพื่อที่จะได้ไม่สายไปหากจะมาคุยกันเรื่องพิจารณาคดีนี้กันภายหลังจากนี้”

 

จะให้ผมพูดอะไรล่ะ? ผมไม่ได้เกลียดจอมมารเฒ่าตรงหน้าผมหรอกนะ เขานั้นตอกย้ำความจริงว่า ‘ฝ่ายภูเขานั้นผิด’ เพื่อเอาใจฝ่ายที่ราบ 

และระหว่างนั้นก็สร้างหมอกกำบังปกปิดบริบทที่เราพูดคุยกันโดยอ้างว่า เขานั้นต้องการให้ ‘อารมณ์ที่ร้อนแรงเย็นลงสักหน่อย’

 

หลังจากรักษาหน้าอีกฝ่ายแล้วเก็บงำบทสนทนาแล้ว 

เขาก็ได้เพิ่มเติมไปว่า ‘เพื่อที่จะได้ไม่สายไปหากจะมาคุยกันเรื่องพิจารณาคดีนี้กันภายหลังจากนี้’ เขากำลังบอกให้ผมไปพูดคุยกับบาร์บาทอส

 

“ตอนนี้ข้าขอต้อนรับทุกๆท่านที่ตอบรับคำเชิญนี้”

 

มาร์บาสปรบมือเบาๆ

 

พอเขาทำอย่างนั้น ชายหญิงผู้มากเน่ห์ก็เรียงแถวเข้ามาระหว่างแถบผ้าแล้วก็เต้นรำ ผิวหนังของพวกเขานั้นชุ่มไปด้วยน้ำมัน มีบางจุดเท่านั้นที่มีเสื้อผ้า แต่เกือบทั้งหมดก็เปลือยเปล่า มันเป็นการตอบสนองรสนิยมที่หลากหลาย มีอยู่หลายคนแหละที่ชอบให้มีเสื้อผ้าอยู่บ้าง

 

 

นักดนตรีหลังกำแพงผ้านั้นเล่นดนตรีเสียงดัง ยกเว้นไพมอนกับสิตริ จอมมารตนอื่นๆต่างเอนจอยกับปาร์ตี้สุดๆ ผมแอบกระซิบคุยกับบาร์บาทอสระหว่างที่กำลังเพลิดเพลินไปกับปาร์ตี้ที่แสนจะฟุ่มเฟือยนี้

 

 

“พวกเราควรจะทำอะไรต่อดีล่ะ? จะให้มีการพิจารณาคดีต่อไหม?”

 

“พูดอะไรของเธอน่ะ? แน่นอน เราต้องให้พักการพิจารณาคดี”

 

 

ฮื่มม บาร์บาทอสไม่สามารถจับความหมายโดยนัยที่ ผมกับมาร์บาสพูดคุยกันได้ แต่พอผมแอบอธิบายเบาๆให้เธอฟัง เธอก็บ่นออกมา

 

 

“โอ้ พระเจ้า ,ฟัค”

 

พวกเรายิ้มกันอย่างชื่นบาน แต่ก็พยายามปั้นหน้าไม่ให้คนอื่นรู้ว่า พวกเรากำลังพูดเรื่องอะไรกัน