ผ่านไปสักพักก่อนที่ไพมอนจะถอนหัวออก สัมผัสชุ่มชื่นยังคงอยู่บนปากผม

 

 

“เลดี้ผู้นี้ชอบตีเหล็กเมื่อยังร้อน”

 

เธอยิ้มอย่างเขินอาย

 

 

“ข้าไม่เคยเป็นผู้ร้องขอเรื่องแบบนี้มาก่อน ด้วยศักดิ์ศรีฐานะของราชินีซัคคิวบัส ดังนั้นหากท่านร้องขอก่อน เลดี้ผู้นี้ก็จะถวายร่างกายด้วยความยินดี……. ท่านคิดเห็นอย่างไร?”

 

“ข้าขอปฏิเสธด้วยความเคารพครับ”

 

 

ผมประสานมือตัวเอง ผมไม่เคยเห็นว่าจะมีเรื่องอะไรดีๆเกิดขึ้นหลังจากปล่อยให้ผู้หญิงเล่นล้อหว่างขาผู้ชายโดยไม่ยั้งคิด

 

ยิ่งไปกว่านั้น อยากให้ผมเป็นชายที่มีความสัมพันธ์แบบนั้นกับทั้งบาร์บาทอสและไพมอนอย่างนั้นรึ?

มันบ้าเกินไปแล้ว ผมต้องจบลงด้วยปัญหาทางการเมืองในทันทีแน่ๆ ผมยังไม่พร้อมใจจะตีตั๋วไปว่ายเล่นในแม่น้ำแห่งความตายไวขนาดนั้น

 

“อืมม ดูเหมือนท่านจะการ์ดแข็งกว่าที่ข้าคิดไว้”

 

ไพมอนขมวดคิ้วคล้ายกับผิดหวังในการตัดสินใจของผม

 

“หรือท่านน่ะชอบร่างกายที่เด็กกว่านี้แบบบาร์บาทอสล่ะ? ยังไงนี่ก็เป็นความฝัน เลดี้ผู้นี้สามารถเปลี่ยนรูปร่างตามใจท่านได้นะ”

 

“ข้ามิได้มีรสนิยมแบบนั้น”

 

จริงอยู่ที่ผมจบลงที่กลายเป็นคนรักของทั้งบาร์บาทอสและลอร่า ที่มีรูปร่างเล็กกะทัดรัด แต่ผมไม่ได้ตั้งใจจะให้เป็นอย่างนั้น นับตั้งแต่ผมมาอยู่ในโลกใบนี้มันเหมือนกับมีพลังงานจักรวาลหรืออะไรบางอย่างมาป่วนโชคชะตา รสนิยมทางเพศของผมนั้นปกติ เอาจริงๆนะ บ้าเอ๊ย

 

ไพมอนทำหน้ามุ่ยออกมา

“อย่างนั้นก็ดี ถ้าอย่างนั้นในชั่วขณะที่ท่านสามารถพิชิตป้อมปราการได้เป็นตอนที่ท่านจะได้รับความพึงพอใจสูงสุด

ทั้งการที่ได้เป็นชายคนแรกของบาร์บาทอส และสามารถทำให้เลดี้ผู้นี้คุกเข่าขอร้องได้

……ฟุฟุ ช่างเป็นภาพที่น่าดูเสียจริง ข้าจะรอดูก็แล้วกันนะ”

 

ไม่ต้องมารอดง รอดูอะไรแบบนั้นเลย

 

ผมแน่ใจแล้วว่า ไม่ว่าจะเป็นฝ่ายภูเขาหรือที่ราบ สมองของพวกจอมมารระดับสูงนั้นโดนย้อมไปด้วยกามตัณหาทั้งสิ้น

 

บาร์บาทอสก็เป็นที่สุดของยัยลามก รักการเล่น BDSM นังโลลิบ้า 

ยัยผมทองไม่ฝักใฝ่ฝ่ายใดแบบ จอมมารลำดับ 4 กามิกิน ก็เป็นนังมาโซคิสม์

และผู้หญิงตรงหน้าผมก็ไม่ยอมแพ้ให้กับอดีตคู่รักเก่าโดยมาพร้อมกับความดื้อรั้นที่จะทำเรื่องแบบนั้น

 

ผมไม่เข้าใจเลยว่า จะไปแยกฝักฝ่ายกันทำไม พวกนางควรจะรวมก๊วนร่วมแก๊งกันแล้วสร้าง ปาร์ตี้พวกโรคจิตด้วยกันเสียเลย 

 

ผมแน่ใจเลยว่า จะสามารถรวมกองทัพจอมมารเป็นหนึ่งเดียวกันได้โดยไม่ต้องเสียเลือดเสียเนื้อแน่ๆ มันไม่เยี่ยมกว่ารึไง?

 

จอมมารพวกนี้มันไม่ต่างกันเลย…….ผมเข้าใจเรื่องนี้ดูอยู่แล้ว แต่คุณจะไม่มีทางหาจอมมารตนใดที่น่าเชื่อถือและจริงใจเหมือนอย่างผมอีกแล้วล่ะ

 

“ข้าอยู่ในการดูแลของท่านแล้ว ท่านไพมอน”

 

“แน่นอน ดันทาเลี่ยน เรามาร่วมมือกันเพื่อเป้าหมายของแต่ละฝ่ายเถอะ”

 

พวกเราจับมือกัน

 

“ยิ่งไปกว่านั้น ข้าหวังว่า พวกเราจะแอบมีความสัมพันธ์กันอย่างลับๆโดยไม่ให้ใครรู้นะ”

 

“……นั่นมัน เอ่อ ช่างเป็นเกียรตินัก”

 

ยัง ยังไม่เลิกอีก! 

ผมน่ะ เป็นชายผู้รู้ว่าควรจะจัดการกับราคะของตัวเองยังไงนะเออ ใช้สมองอันเปี่ยมไปด้วยเหตุผลที่อยู่บนบ่า ผมไม่หื่นขึ้นมาง่ายๆเพียงเพราะไพมอนกระดิกหางยั่วหรอก

 

(TTL : ‘คนอ่าน : เหรออออ’ )

 

แต่ถึงอย่างนั้นผมก็แอบสงสัย ค่าความชอบของไพมอนที่มีต่อผมออกจะต่ำ แต่ดูจากบุคลิกของเธอ เธอไม่น่าจะเป็นคนที่จูบใครก็ได้นี่

 

 

‘สเตตัส’

 

ผมจึงตัดสินใจที่จะเลือกดูสเตตัสของไพมอนแทน 

หากค่าความชอบของเธอนั้นต่ำเกินไป ผมก็จะเห็นแต่ค่าสเตตัสพื้นฐาน หากเป็นอย่างนั้นก็เป็นอะไรที่น่ากลัวมากเพราะนั่นหมายถึง ไพมอนหลอกผมมาจนถึงตอนนี้

 

เธอแกล้งทำเป็นแสดงกับผมเหมือนอย่างที่ทำกับฮีโร่

 

 

แต่ความกังวลของผมก็กลับหายไปในพริบตา

 

– ติ้ง!

Ο

━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━

 

ชื่อ: ไพมอน

เผ่า: จอมมาร　　 ฝ่าย: กองกำลังจอมมารไพมอน, ฝ่ายภูเขา, พันธมิตรแห่งการปลดแอก (Liberation Alliance)

สถานะ: ชั่วร้าย Evil (-34)

เลเวล: 349　　　　ชื่อเสีย: 5354100

อาชีพ: จอมมาร(S), ผู้จัดการดันเจี้ยน(A+), อาร์คเมจ(ถูกทำลาย)

ความเป็นผู้นำ: 300　　อำนาจ: 224 　　ความฉลาด: 107

ไหวพริบ: 448　　เสน่ห์: 572　　เทคนิค: 349

 

ค่าความชอบ: 44

 

ความคิดตอนนี้: ‘หรือข้าควรจะทำกับเขาเลยดีนะ? หืมม’

 

━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━

 

ผมไม่แน่ใจว่าทำไม แต่ค่าความชอบของไพมอนนั้นอยู่ที่ 44 ผมไม่เข้าใจเลยจริงๆ

 

‘ผมไม่เคยเห็นหน้าต่างแจ้งเตือนบอกผม เรื่องค่าความชอบของไพมอนสูงขึ้น เพราะอะไรกัน?’

 

ยิ่งไปกว่านั้น ค่าสแตทของเธอมันกระจายแบบไม่เสมอกัน ค่าไหวพริบทางการเมืองและค่าเสน่ห์ของเธอนั้นสูงจนผิดปกติ นั่นพออธิบายได้ว่า ทำไมเธอถึงเชี่ยวชาญการวางแผนทางการเมืองมากแต่ไม่ถนัดการวางแผนปกติเลย 

ซึ่งนั่นก็เหมาะดีสำหรับหัวหน้าฝ่ายที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในกองทัพจอมมารที่จะมีสแตทแบบนี้

 

 

……ความคิดตอนนี้ของเธอ ทำเอาผมรู้สึกกังวล แต่ผมตัดสินใจแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นไปก่อน เอ่อ แต่ผมเหมือนเห็นอะไรที่เดจาวูนะ ผมพยายามทำใจให้สงบก่อนจะถามออกไป

 

“ขอถามหน่อยนะ ท่านไพมอน จริงๆแล้วท่านชอบอะไรในตัวข้า?”

 

“ช่างเป็นคำถามที่หุนหันเหลือเกินนะ”

 

ไพมอนหยุดคิดชั่วครู่ก่อนจะพูดออกมา

 

“เอาล่ะก็ย้อนตั้งแต่ตอนที่ท่านน่ะพูดสุนทรพจน์ในกองทัพพันธมิตร ข้าเชื่ออย่างสุดใจว่า ท่านจะได้มาเป็นพันธมิตรกับเลดี้ผู้นี้”

 

“อ้อ จากตรงนั้นเองสินะ”

 

มันเกิดขึ้นในระหว่างที่ผมพูดอยู่นั่นเอง ห้ะ? นั่นก็แสดงว่าหลังจากผมเอาชนะเจ้าหญิงจักรวรรดิได้แล้ว หน้าต่างนับพันเด้งเข้ามาตอนนั้นที่แสดงถึงค่าความชอบที่ผู้คนมีต่อผม

 

ผมไม่สามารถไปไล่เช็คได้ทุกละอันจนครบทุกอันได้ ผมจึงปิดมันพร้อมกันในคราวเดียว หนึ่งในนั้นของมีค่าความชอบของไพมอนด้วย……. มันประหลาดใจมากที่ผมไม่ได้สังเกตเรื่องนี้มาก่อนเลย

 

 

“ไม่มีคำถามอื่นแล้วใช่ไหม? เอาล่ะ ตอนนี้ก็ได้เวลาที่ข้าจะต้องแนะนำให้ท่านรู้จัก”

 

“หา? แนะนำข้าให้รู้จัก?”

 

“พวกเรานั้นมีมากมายและพวกเรานั้นเป็นหนึ่งเดียวกัน”

 

รอยยิ้มที่อ่านไม่ออกปรากฏบนริมฝีปากของไพมอน

 

 

“ได้เวลาตื่นขึ้นมาแล้ว ดันทาเลี่ยน”

 

ฟลิ้ป 

เธอดีดนิ้ว

 

ผมลืมตาขึ้นมาทันที ช่องว่างสีขาวที่ไม่เคยเห็นมาก่อน ทั้งหมดที่ผมเห็นคือ เพดานของรถม้านที่อยู่ตรงหน้าผม มันเป็นตอนกลางคืน

 

 

ผมยกท่อนบนขึ้นทันที ลาพิสนั้นหลับอย่างสันติอยู่อีกด้านหนึ่งของในตัวรถม้า มีเพียงเสียงหายใจของเธอที่ยังดังแผ่วๆอยู่ในความเงียบ

……นี่ผมพึ่งตื่นจากฝันอย่างนั้นหรือ? 

 

มันเป็นความรู้สึกประหลาด ราวกับว่าเวลาผ่านไปเนิ่นนานแต่ขณะเดียวกันก็เหมือนผ่านไปแปปเดียว หัวผมโล่งเหมือนได้นอนฟื้นเต็มที่ ผมลุกขึ้นโดยอัตโนมัติแล้ว เปิดประตูรถม้าอย่างระวัง

 

 

“ยินดีต้อนรับ ดันทาเลี่ยน”

 

อยู่ตรงนั้นเอง ผู้ที่ยืนอยู่ตรงหน้าผม คือ ไพมอนในชุดดำ

 

ไม่ใช่แค่เธอคนเดียว แต่ยังมีผู้คนอีกมากมายยืนเรียงแถวด้านหลังเธอ ทั้งหมดต่างสวมชุดดำ พวกเธอต่างยืนอย่างเคร่งขรึมในความเงียบ จนดูเหมือนผมกำลังอยู่ในงานศพ

 

พวกเราอยู่ในซากปราสาท กองไฟนั้นดับสนิทแล้ว มีเพียงแสงซีดๆจากพระจันทร์เท่านั้นฉายลงมาที่ตัวเธอ

 

 

―ไพมอนได้จับชายชุดเดรสและแสดงความเคารพราวกับว่าเธอเป็นเลดี้แห่งปราสาทหลังนี้ผู้ข้ามเวลามา

 

 

“พวกเราคือ พันธมิตรแห่งการปลดแอก เป็นเพียงสมาพันธ์เดียวเท่านั้นแห่งโลกมนุษย์และโลกปีศาจ”

 

ทั่บ

 

กลุ่มคนทั้งหลายที่ยืนอยู่หลังไพมอนใช้มือขวานาบอกตนอย่างพร้อมเพรียง

 

“พวกเราเชื่อว่า สิ่งมีชีวิตนั้นต่างเท่าเทียมกัน ดังนั้นพวกเราตัดสินใจเปลี่ยนโลกให้กลับสู่สถานะเดิม

พวกเราเป็นคู่หูที่ตัดสินใจว่า จะอุทิศเลือดและหยาดเหงื่อสู่การปฏิวัติเพื่อรอวันในคำทำนายที่จะมาถึง”

 

“…….”

 

ผมถึงกับงงเมื่อเห็นสิ่งที่ปรากฏอยู่ตรงหน้า  โดยเริ่มจากบุคคลทางขวามือผม พวกเขาเริ่มพูดตามคำสั่ง เสียงของพวกเขานั้นหลอมกลืนไปกับท้องฟ้ายามค่ำคืน

 

คนที่มีหนวดเป็นฝอยๆโค้งทักทายผม

 

 

“เป็นเกียรติยิ่งที่ได้พบท่าน ฝ่าบาท ผู้น้อยนี้มีนามว่า สเตฟาน ทิโมเฟเยวิช (Stephan Timofeyevich) เป็นเลือดผสมระหว่างเอลฟ์ที่ราบกับมนุษย์

ผมอยู่ในสาขาของพันธมิตรแห่งการปลดแอกในจักรวรรดิมอสโคว ผมทำหน้าที่เป็นผู้บัญชาการสูงสุดแห่งทหารม้าดอนคอสแส่ค(Don Cossacks Cavalry) ยินดีที่ได้พบท่าน”

 

ต่อไปก็เป็นคนแคระตัวล่ำหันมาพูด

 

“ผู้ต่ำต้อยผู้นี้ชื่อ แจ็ค บอนฮอมเม่(Jack Bonhomme) ข้ามาจากเผ่าคนแคระเคราะเขียว ข้าเป็นผู้จัดการสาขาในจักรวรรดิแฟร้งของพันธมิตรแห่งการปลดแปลก ข้าเป็นผู้นำหน่วยทหารรับจ้างขวานคู่ ข้าได้ยินเรื่องราวของฝ่าบาทมามาก”

 

“ยินดีขอรับ ผู้นี้ชื่อ วัท เทเล่อ!(Wat Tyler) ผู้นี้อยู่ในพันธมิตรแห่งการปลดแอกสาขาราชอาณาจักรเบอร์นิเซีย!”

 

พวกเขาแนะนำตัวต่อไปทีละคน ทีละคน

 

มอสโคว,แฟร้ง,เบอร์นิเซีย,บริทแทนนี่,แคสไทล์,ซาร์ดิเนีย,ฮับบวร์ก,ทิวทัน,คัลเมอร์,รัฐปกครองตนเอง โพลิช-ลิทัวร์เนีย, อนาโตเลีย และสุดท้าย เด็กสาวผู้มีผมบลอนด์หมองพูดขึ้น

 

“ผู้น้อยนี้มีนามว่า แอนนา เดอ บิส ฉันเป็นผู้จัดการทั่วไปของพันธมิตรแห่งการปลดแอก และยังเป็นผู้จัดการสาขาแห่งสาธารณรัฐบัตตาเวีย ฉันมีตำแหน่งต่ำสุดในที่นั่ง 13 สมาชิกประจำชาติ ฉันอยู่ในการดูแลของท่านแล้ว”

 

ทั้งหมด 12 คน พวกเขาทั้งหมดมีพื้นเพอยู่ในแต่ละชาติในทวีป หนึ่งในนั้นเป็นผู้นำของเผ่านอร์แมนดิกใหญ่ อีกคนก็เป็นเจ้าหน้าที่ระดับสูงในราชอาณาจักร และอีกคนก็เป็นตำแหน่งสำคัญในโครงสร้างของสาธารณรัฐ

 

“…….”

 

สาธารณรัฐที่ไพมอนพูดถึงนั้นใหญ่และฝังรากลึกไปในตำแหน่งสำคัญทุกสังคมยิ่งกว่าที่ผมคาดไว้ หากผู้คนพวกนี้ยอมทำตาม ก็ไม่ยากนักที่ทั้งทวีปจะตกอยู่ในความวุ่นวาย ผมแทบไม่มีอะไรจะพูดเมื่อจินตนาการถึงความสามารถของพวกเขา

 

ไพมอนเป็นบุคคลสุดท้ายที่พูดออกมา

 

 

“เลดี้ผู้นี้เป็นหัวหน้าของกองทัพแห่งการปลดแอก จอมมารลำดับ 9 ไพมอน”

 

ผมตอบกลับออกมาอย่างเรียบๆ

 

“ข้าคือ จอมมารลำดับ 71 ดันทาเลี่บน”

 

 

“ดันทาเลี่ยน ท่านจะสาบานได้หรือไม่ว่าจะไม่เผยแพร่ข้อมูลเกี่ยวกับพันธมิตรแห่งการปลดแอกแม้จะมีมีดมาจ่อคอ?”

 

มันไม่ใช่คำสาบานลอยๆอย่างง่ายๆ มันมีพันธะสัญญาเวทย์มนตร์ปรากฏด้วย นั่นคือสิ่งที่ไพมอนกำลังจ้องไปด้วยขณะที่พูด

 

หากผมเดินหน้าไปอีกก้าว ผมจะเข้าสู่โลกที่ผมไม่เคยมีประสบการณ์มาก่อนในเกม

ชิ้นส่วนของข้อมูลที่ผมมี มาจนถึงตอนนี้ไม่เพียงพอจะทำแบบนั้น ดังนั้น การเอาชีวิตรอดของผมนั้นจะขึ้นอยู่กับความสามารถของผมเท่านั้น

 

ขณะที่ยืนอยู่บนทางแยกนั่นเอง

 

 

“ใช่ ข้าขอสาบาน”

 

ผมตอบกลับไปอย่างแน่วแน่

ไพมอนยิ้ม

 

 

“นับจากนี้ท่านจะเป็นสหายตลอดกาลแห่ง พันธมิตรแห่งการปลดแอก ดันทาเลี่ยน ข้ายินดีต้อนรับท่าน”

 

เธอต้องเตรียมขวดไวน์และแก้วไวน์ไว้ก่อนแล้ว สีของไวน์ที่เป็นดั่งสีของเลือดได้เทลงในแก้ว ผมรู้สึกเหมือนตัวเองได้ดื่มอวยพรกับพวกเขา

 

ผมไม่อาจทำนายเหตุการณ์ในอนาคตได้อีกแล้ว

 

ผลกระทบของกาฬโรคนั้นน้อยลงกว่าที่ควรจะเป็น กองทัพพันธมิตรเสี้ยวจันทรากลับเกิดขึ้นก่อนเวลานับสิบปี ความแตกต่างที่เกิดขึ้นในเกม กองทัพจอมมารนั้นกลับได้รับชัยชนะ

 

อลิซาเบธ ผู้ที่มีโชคชะตาที่ต้องได้เป็นยอดผู้ปกครองแห่งทวีป กลับโดนผลกระทบทางการเมืองฟาดเอาอย่างแรง ความสัมพันธ์ระหว่างชนชั้นสูงกับชาวนากลับเลวร้ายลงทุกที

 

และยังมีผู้คนที่นี่ที่ยังปรารถนาการปฏิวัติ

 

“พวกเรามีมากมาย และพวกเรานั้นเป็นหนึ่งเดียวกัน”

 

ไพมอนยกแก้วของเธอขึ้นราวกับจะเป็นผู้นำการเอวยพร ซึ่งถ้อยคำนั้นเป็นดั่งสโลแกนของพันธมิตรแห่งการปลดแอก

 

“แด่การปฏิวัติ”

 

ทุกคนต่างตะโกนพร้อมๆกัน

 

“แด่การปฏิวัติ!”

 

“แด่การปฏิวัติ―!”

 

รวมผมเข้าไปด้วย ไวน์ทั้งแก้วทั้ง 14 คนหมดเกลี้ยงในทันที พวกเราโยนแก้วทิ้งลงกับพื้นและมันก็แตกกระจาย รูปแบบที่มาจากกองทัพจอมมารก็ยังคงอยู่ในองค์กรนี้

 

เศษแก้วที่แตกกระจายส่องระยับสะท้อนกับแสงจันทร์

 

 

‘ไม่ว่าจะเป็นฝ่ายที่ราบหรือฝ่ายภูเขา ผมก็จะใช้งานพวกเขาทั้งหมด’

 

 

นั่นคือสิ่งที่ผมกำลังจะทำ

 

และผมจะยังคงทำแบบนั้นต่อไป

 

 

* * *

 

 

รุ่งอรุณมาถึง

 

 

เหล่าสมาชิกของพันธมิตรแห่งการปลดแอกจากไปแล้ว

พวกเขาใช้เวทย์มนตร์เทเลพอร์ทกลับไปอยู่ในสถานที่ที่ควรอยู่ ไพมอนยังคงมอบถ้อยคำที่หนักหนาสำหรับผมในตอนสุดท้าย

 

“สาขาพันธมิตรแห่งการปลดแอกมิได้มีแต่ในโลกมนุษย์เท่านั้น”

 

“พวกเขาอยู่ในโลกปีศาจด้วยรึ หืม?”

 

“เลดี้ผู้นี้รู้ว่า ท่านน่ะเที่ยวไปหาอาร์คดยุคแห่งนรกแล้วพูดอะไรกับพวกเขานะ”

 

ไพมอนยิ้มอย่างยินดี พูดอีกอย่างหนึ่งคือ ก็มีสาธารณรัฐนิยมอยู่ในหมู่อาร์คดยุคด้วยเช่นกัน

 

มันยากที่จะล่วงรู้ว่า อำนาจของไพมอนกับบาอัลนั้นจะไปสิ้นสุดที่ตรงไหน ผมยิ้มอย่างขมขื่นอยู่ภายในขณะที่มองไพมอนจากไป

 

ผมนั่งอยู่บนก้อนหินใหญ่ขณะที่มองท้องฟ้า พระอาทิตย์ค่อยๆลอยขึ้น ขณะที่ผมผึ่งแดดยามเช้าที่แสนจะเซื่องหงอย ผมได้ยินเสียงมาจากด้านหลังผม

 

 

“……ท่านดันทาเลี่ยน”

 

ลาพิสนั่นเอง ผมหันกลับไปแล้วฉีกยิ้มให้ พอหันกลับมามองฟ้าอีกที ลาพิสก็มาอยู่ข้างผมอย่างเงียบๆ เธอก็มองไปที่เส้นขอบฟ้าด้วยเช่นกัน

 

ผมขอโทษด้วยที่เป็นเหตุให้เธอต้องเจอปัญหา ไม่สิ ผมควรจะเป็นคนที่ขอโทษด้วยซ้ำ การที่ผมไม่บาดเจ็บเพราะเธอคุ้มกันผมเนี่ยแหละ

 

……ลาพิสและผมต่างรู้ว่า ไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องพูดคำพูดอื่นใดนอกจากคำนั้น

 

คำพูดเพียงประโยคเดียว

 

“ขอบคุณนะ”

 

“ค่ะ ขอบคุณท่านมากค่ะ”

 

แค่เพียงคำขอบคุณให้กันก็เพียงพอแล้ว

 

เราสองคนต่างเฝ้าดูแสงแรกอรุณกันอย่างเงียบๆ