“ตอนนี้พวกเราเสียเปรียบอย่างมาก”

 

อลิซาเบธ ฟอน ฮับบวร์ก เจ้าหญิงลำดับสามแห่งจักรวรรดิเอ่ยขึ้น

 

 

นายพลทั้งหลายของจักรวรรดิตอนนี้ต่างนั่งประจำตำแหน่งอยู่ในเต้นท์ โดยมากเป็นหนุ่ม นายพลสูงอายุทั้งหลายก่อนหน้านี้ได้นำทัพทหารจักรวรรดิแล้วล้มตายไปในสงครามที่ออสเตอร์ลิทช์

ผู้ทื่มาแทนตำแหน่งในปัจจุบันของกองทหารจักรวรรดิฮับบวร์กจึงเป็นผู้บัญชาที่ยังหนุ่ม

 

 

หนึ่งในพวกเขาตั้งใจฟังแผนการของเจ้าหญิงเงียบๆ อีกคนก็จดทุกอย่างลงไปอย่างจริงจัง และอีกคนก็เคี้ยวอะไรสักอย่างที่เหมือนเปลือกของข้าวสาลีโดยวางเท้าไว้บนโต๊ะ

 

ทั้งหมดถูกเรียกมารวมตัวกัน แม้จะมีบางคนมิได้สวมชุดทหารให้เรียบร้อยก็ตาม

ถึงอย่างนั้นก็ไม่มีใครตำหนิต่อมารยาทแย่เช่นนั้น

พวกเขาทั้งหมดต่างมาอยู่ในตำแหน่งนี้ด้วยความสามารถตัวเองล้วนๆ

 

“แผนการทำลายทุ่งได้ส่งผลอย่างรุนแรงต่อกองทัพของพวกจอมมารที่แยกกองกำลังเพื่อหาเสบียง โอกาสที่จะโจมตีมาถึงอีกครั้ง”

 

 

ตั่บ

เจ้าหญิงแห่งจักรวรรดิใช้ไม้คทาสีเงินแตะไปที่แผนที่ปฏิบัติการณ์

 

 

“โอกาสทองของกองทัพฝ่ายเรามาถึงแล้ว”

 

เป็นอย่างที่เธอพูดไว้ กองทัพจอมมารนั้นกำลังเสียสมดุล กองทัพภาค 2 และกองทัพภาค 6 นั้นถลำมาไกลจนเกินไป

 

นั่นเป็นปรากฏการณ์ที่เห็นได้ตามปกติยามที่คุณมีเสบียงไม่เพียงพอทั้งยังมีกลุ่มศัตรูมากมายหลายต่อหลายกลุ่ม 

พอขาดอาหาร คุณจึงต้องปล้นฆ่าหมู่บ้านแถบนั้น เพื่อให้เหล่าทหารทั้งหลายได้แยกกันไปหาอาหารด้วยตัวเอง

 

ชายหนุ่มผู้มีใบหน้างดงามพูดขึ้น

 

“แต่ ฝ่าบาท”

 

“ขออนุญาตก่อนแสดงความเห็นด้วย หัวหน้าหน่วยแพทย์เคิร์ท ชไลเออมาเคอร์(Kurz Schleiermacher)”

 

“รับทราบครับ”

 

ชายหนุ่มลูบผมทองของตนด้วยความรู้สึกอึดอัด

 

“ต้องขออภัยด้วย แต่ผู้นี้ไม่ค่อยคุ้นชินกับมารยาทสักเท่าไหร่……ขอข้าพูดอะไรหน่อย ฝ่าบาท”

 

“ข้าอนุญาต”

 

“ขอบพระทัยครับ ความจริงที่ว่า กองทัพจอมมารแยกกันย่อมเป็นข่าวดีต่อฝ่ายเรา แต่ถึงอย่างนั้น ฝ่ายเราก็ไม่ต่างกันนัก”

 

นายพลหลายคนพยักหน้าในเชิงเห็นด้วย

ไม่ใช่กองทัพจอมมารฝั่งเดียวที่มีปัญหาขาดเสบียง กองทัพของฝ่ายมนุษย์ก็เผชิญปัญหาร้ายแรงเช่นเดียวกัน

 

พวกกองทัพทหารรับจ้างนั้นเริ่มเรียกร้องขอข้าวสาลีเป็นค่าจ้างแทนทองคำ และกองทัพชาติอื่นก็ส่งคำร้องกลับไปยังประเทศบ้านเกิดตัวเองเพื่อเบิกเสบียงเพิ่ม

 

ในสถานการณ์เช่นนั้น เจ้าหญิงจักรวรรดิอลิซาเบธได้ตัดสินใจครั้งใหญ่

 

– ด้วยการใช้กลศึกเผาดินแดนเพื่อเป็นข้ออ้างในการปล้นสดมภ์ชาวบ้าน

 

เธอสั่งให้คนของเธอนั้นปล้นชิงชาวบ้าน ในยุคสมัยนี้ มีน้อยคนเหลือเกินที่จะยังคงเชื่อว่า ทหารนั้นสมควรปกป้องประชาชน ถึงอย่างไรทหารก็ให้ความสำคัญกับผู้ปกครองมากกว่าใครทั้งสิ้น

สิ่งที่สำคัญกว่าการปกป้องสามัญชนคือ การอารักขาให้กับชนชั้นสูง

 

แต่ถึงอย่างนั้น ผู้ที่ติดตามเจ้าหญิงส่วนมากก็เป็นพวกของสาธารณรัฐนิยม พวกนั้นก็ปฏิเสธคำสั่งของเจ้าหญิงในทันที

 

– ไม่สมควรมีกองทหารที่โจมตีทำร้ายประชาชนของตน!

 

– กองทหารที่ไม่สามารถปกป้องมนุษยชาตินั้นไม่สมควรมีอยู่เช่นกัน

 

ตอบข้ามาสิ ว่าพวกเจ้ามีทางเลือกอื่นใดนอกจากวิธีการเผาที่ดินเหลืออยู่อีกไหม? หากยังมี ข้าจะถอนคำสั่ง

 

 

– …….

 

ผู้มีความสามารถที่อยู่ภายใต้เจ้าหญิงจักรวรรดินั้นต่างเป็นบุคคลมีความสามารถทั้งนั้น เพราะมีความรู้ความสามารถจึงรู้ดีว่าพวกเขาไม่มีทางเลือกอื่น

 

ด้วยข้ออ้างที่ว่า ‘หากพวกเจ้ายังอยู่ที่นี่ต่อไป ก็ต้องถูกมอนสเตอร์ชั่วร้ายฆ่าตายอย่างไร้ปรานีอยู่ดี’

ทหารจักรวรรดิฮับบวร์กจะให้ผู้คนย้ายไปอยู่ที่ไหนสักแห่งแทน เขาเรียกสิ่งนั้นว่า การย้ายไปตั้งรกรากใหม่ แต่ความจริงมันก็ไม่ต่างจากการบังคับให้ย้ายออกนั่นเอง 

มีชาวนาบางส่วนที่ปฏิเสธ โดยพูดว่า บ้านของพวกเขา พวกเขาจะปกป้องไว้ด้วยชีวิตของตน แต่เจ้าหญิงจักรวรรดิยืนยันหนักแน่น

 

– หากใครต่อต้านก็ใช้กฏอัยการศึก

 

– ฝ่าบาท!

 

– สงบใจไว้ ข้าเองก็มีหัวใจ

 

ผู้ใต้บังคับบัญชาต่างเห็นความเจ็บปวดจากสายตาของเจ้าหญิงจักรวรรดิ นั่นทำให้พวกเขาต้องถอนคำพูด

ถูกแล้วล่ะ ถึงเจ้านายของพวกเขาจะทำเพื่อประชาชนแม้กระทั่งก่อนสงคราม แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังมีหัวจิตหัวใจของความเป็นมนุษย์…….

 

กองกำลังเจ้าหญิงแห่งจักรวรรดินั้นค่อยๆถอยร่นออกจากส่วนกลางของฮับบวร์ก พวกเขาใช้กลยุทธแบบกองโจรเพื่อตอบโต้การไล่ตามของกองทัพจอมมาร

 

เธอรบยืดเยื้อให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้ ทั้งยังใช้การเผาดินแดนโดยตั้งใจไม่ให้เหลือต้นข้าวสาลีแม้สักต้นในพื้นที่ศูนย์กลางของประเทศ

 

ถอยไปหนึ่งก้าว ถอยไปอีกหนึ่งก้าว―

 

จนในที่สุด พวกเขาก็มาถึงจุดที่ไม่สามารถจะหนีไปไหนได้อีกต่อไป

พวกเขามาถึงเมืองหลวงจักรวรรดิแล้ว

 

 

“ในตอนนี้กองทัพหลายๆภาคของจอมมารได้มารวมตัวกันแล้ว โดยกองทัพภาค 2 นั้นมาถึงภายในอีกสองสัปดาห์และกองทัพภาคอื่นๆจะตามมาสมทบอีกภายหลัง

อืมม แล้วแบบนี้จะไม่เป็นปัญหาหรือ?”

 

ชายหนุ่มที่รู้จักกันในนาม เคิร์ท ชไลเออมาเคอร์ เกาแก้มตัวเอง

 

 

“กองทัพศัตรูตอนนี้อาจจะแยกทัพกันอยู่ แต่พวกมันทั้งหมดต่างมีเมืองหลวงเป็นจุดหมาย ดังนั้นยิ่งเวลาผ่านไป พวกมันก็จะรวมกลุ่มกัน

ในขณะที่ ฝ่ายกองทัพมนุษย์นั้นไม่ได้มีจุดหมายชัดเจนแบบนั้น…….

เอาล่ะ จะมีผู้คนจากชาติอื่นสักกี่คนกันที่จะมาสู้รบเพื่อช่วยเมืองหลวงของเรา……?”

 

และนั่นไม่ได้เป็นปัญหาเดียว

นายพลอื่นต่างยกมือขึ้น

 

“ข้าขอสิทธิในการพูด”

 

“อนุมัติ”

 

“ขอบพระทัย ฝ่าบาท ข้าต้องขอประทานอภัย แต่กองกำลังชาติอื่นนั้นเรียกร้องความรับผิดชอบในการจัดหาเสบียงและอาวุธชุดเกราะ

กองทัพจอมมารตอนนี้พยายามหาเติมเสบียงด้วยตัวเอง พวกมันก็มีเสบียงพอไปอย่างน้อย 15 วัน ถึงหนึ่งเดือน”

 

และนายพลก็พูดต่อ

 

“แต่กองทัพทหารจักรวรรดิเราไม่มีเสบียงเหลืออีกแล้ว”

 

“นี่เจ้าพูดอะไร? กองทัพของเรามีเสบียงเหลือพอไปอีก 3 เดือน”

 

“……นั่นมันสำหรับแค่กองทัพจักรวรรดิ”

นายพลกลืนน้ำลายล้างคอ

 

“แต่ถึงอย่างนั้น มันก็มีความจำเป็นอย่างมากสำหรับพวกเราที่ต้องมีกำลังเสริมจากชาติอื่นเพื่อปกป้องเมืองหลวง

…….หากพวกเราไม่ใช้เสบียงเพื่อรักษากองกำลังจากชาติอื่น 

กองกำลังจักรวรรดิฮับบวร์กของพวกเราก็เหลือหนทางเดียว”

 

เจ้าหญิงจักรวรรดิยิ้มอย่างสนอกสนใจ

 

“โอ้ เหรอ? แล้วทางเลือกที่ว่านั่นคือ?”

 

“เราต้องไม่ป้องกันเมืองหลวง พวกเราต้องจู่โจมเต็มกำลัง”

 

เสียงของผู้พันหนักแน่นและยังคงพูดต่อ

 

“ยิ่งเวลาผ่านไปกองทัพของจอมมารก็ยิ่งเข้ามาใกล้

ถึงอย่างนั้นก็แปลว่า ตอนนี้พวกมันยังมาไม่ถึง มันยังมีช่วงต่างของเวลากว่าที่จะมาหาพวกเรา

…….พวกเราสามารถใช้เวลาช่วงนั้น แบ่งแยกแล้วพิชิตศัตรูของพวกเรา”

 

แบ่งแยกและพิชิตกองทัพทั้ง 5 ภาคของกองทัพจอมมาร

 

มันเป็นวิธีการเดียวที่เหลือแล้วในการปกป้องเมืองหลวง และสิ่งนี้จะชี้ชะตาของจักรวรรดิ

 

 

“…….”

 

“…….”

 

 

ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ ผู้คนรู้ดีว่า แผนการนี้มันฟังดูไร้สาระเพียงใด

 

กองทัพทหารของจักรวรรดิฮับบวร์กนั้นมีกองทหารราวๆ 10,000 นาย ส่วนอีกฝ่ายหนึ่ง แต่ละภาคของกองทัพจอมมาร มีทหาร 10,000 นาย

 

 

‘เฮ่อ นี่มันเป็นไปไม่ได้เลยไม่ใช่รึไงกันน่ะ?’

 

ชายผมสีบลอนด์ เคิร์ท ชไลเออมาเคอร์ยิ้มออกมาอย่างขมขื่น

 

หากจะเทียบกำลังทหารมนุษย์กับกำลังทหารออร์คแล้ว พวกหลังน่ะแข็งแรงกว่าอย่างเห็นได้ชัด

…….แต่ถึงอย่างนั้น กองทัพเพียงภาคเดียวที่มีเพียงทหารพันนาย ก็เพียงพอแล้วที่จะสู้กับกองทัพของฝ่ายจักรวรรดิ

หรือถ้ามองในแง่ดี อย่างมากที่สุดที่คาดหวังว่าจะทำได้ ก็คือ เสมอ 

 

‘เพื่อชนะการต่อสู้กับกองทัพศัตรูที่มีจำนวนทหารเท่ากันนั้น พวกเราต้องมีมากกว่าถึงห้าเท่า 

……เฮ่อ ต่อให้เทพธิดาจะช่วยพวกเรา มันก็แทบเป็นไปไม่ได้เลยนี่หน่า พระเจ้า!’

 

เคิร์ทส่ายหัว ไม่ว่าจะคิดยังไงก็ยังเป็นไปไม่ได้อยู่ดี

 

แม้ตอนแรกที่กองทัพพันธมิตรเสี้ยวจันทรา์กับกองทัพมนุษย์นั้นได้เข้าปะทะกัน

จักรวรรดิฮับบวร์กสู้ได้ดีเป็นอย่างมาก สู้ได้ดีจนชาติอื่นนั้นยกย่อง

 

เจ้าหญิงแห่งจักรวรรดินั้นเป็นอัจฉริยะผู้มาพร้อมกลศึกมากมาย และแทนที่ยิ่งรบจะยิ่งเสื่อมถอย เธอกลับยิ่งเฉียบคมมากขึ้น

ในขณะที่กองทัพอื่นนั้นแพ้แล้วแพ้อีก มีเพียงกองทัพนี่ทำโดยเจ้าหญิงจักรวรรดิเท่านั้นที่ยังคงชัยชนะต่อไปได้

หากระลึกถึงสิ่งที่เธอพูดไว้ตอนสุนทรพจน์ ก็จะยิ่งรู้สึกว่ายอดเยี่ยมเข้าไปใหญ่

 

‘แต่มันมีเส้นกั้นที่ชัดเจนระหว่าง สมเหตุสมผล กับไม่สมเหตุสมผลอยู่’

มันเป็นไปได้ยากมากที่จะให้ไปไล่ตีกองทัพจอมมารให้แตกทัพไปทีละกอง ต่อให้เป็นเจ้าหญิงอลิซาเบธก็เถอะ  เคิร์ทมั่นใจว่าอย่างนั้น

‘นี่แหละปัญหา ปัญหาใหญ่เลยล่ะ ฮ่าฮ่า’

เขาไม่สนใจด้วยซ้ำว่า บ้านเกิดของเขาจะถูกทำลายหรือไม่

หรือแม้แต่มนุษยชาติจะล่มสลาย เขาก็แค่เพียงยักไหล่โดยไม่ยี่หระ

 

มนุษยชาติและชาติประเทศต่างๆนั้นไม่เป็นอะไรมากไปกว่าเรื่องตลกสำหรับเขา บางครั้งตลกพวกนั้นก็ชวนให้เบื่อหน่าย

แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็แอบสงสัย

 

‘ท่านจะทำอย่างไรนะ เจ้าหญิงแห่งจักรวรรดิ?’

 

เขามองไปที่ใบหน้าของเจ้าหญิง จากข้อมูลที่เคิร์ทมี เจ้าหญิงนั้นเป็นอัจฉริยะที่สุดที่มีมาในโลกแล้ว

เขาไม่อาจจินตนาการถึงใครที่เก่งไปกว่าเธอได้อีก สำหรับเคิร์ทแล้ว―เจ้าหญิงนั้นเป็นยอดสุดแห่งมวลมนุษยชาติ เป็นมนุษย์ที่มีค่ายิ่ง

 

แล้วยอดสุดแห่งมนุษยชาติผู้นั้นจะตอบรับกับสถานการณ์เช่นนี้อย่างไรกัน?

เคิร์ทนั้นห้ามความอยากรู้ของตัวเองไว้ไม่ไหวแล้ว

 

หากเจ้าหญิงจักรวรรดิไม่รังเกียจความเป็นไปไม่ได้นั่นแล้วเข้าท้าทาย หากเป็นเช่นนั้นแล้ว เคิร์ทก็ยินดีจะตอบรับการตัดสินใจของเธอ

 

เขาจะไปอยู่แนวหน้าคู่กับเจ้าหญิงด้วยความสมัครใจและเฉือนหัวออร์ค แทงออกก็อบลิน เขาอาจจะตายอยู่ที่นั่น

……และเจ้าหญิงอาจจะตายด้วย ผลสุดท้ายก็จบลงตรงที่เมืองหลวงโดนยึด และมนุษยชาติล่มสลาย

……แต่ใครจะไปสนกันล่ะ?

 

มันคงมาถึงขีดจำกัดของมนุษยชาติแล้ว

 

เขายอมรับความต่ำต้อยนั้น ในท้ายที่สุดแล้วมนุษยชาติเป็นเพียงเผ่าเดียวที่ไปได้ไกลถึงเพียงนั้น

 

 

‘อย่าบอกข้านะว่า ท่านนั้นสิ้นหวังแล้วน่ะ ฝ่าบาท’

 

เขาลอบยิ้มในใจ อีกด้านหนึ่งเขาก็แอบรอคอยอย่างมีหวัง ความคิดที่ว่าตนจะได้เป็นพยานในการเห็นยอดสุดแห่งมนุษยชาติที่พังทลายด้วยความสิ้นหวัง!

 

มันอาจจะเป็นความสิ้นหวังของทั้งมวลมนุษยชาติ แต่มันก็เป็นงานศิลป์ที่โหดร้าย แต่ก็เพราะอย่างนั้นแหละมันถึงได้กลายเป็นงานชิ้นเอกที่งดงามที่สุด

 

แต่เมื่อเคิร์ทมองไปที่ใบหน้าของเจ้าหญิงจักรวรรดิ

‘……!’

 

เขาได้แต่เงียบด้วยความตกใจ

 

‘เธอนั้นเฉยเมย……แม้จะเป็นสถานการณ์อย่างนี้หรือ?’

 

ไม่มีแม้เศษเสี้ยวอารมณ์ใดออกมาจากสีหน้าของเจ้าหญิง สิ่งที่อยู่บนใบหน้าเธอนั้นคือ ความเย็นชา ไร้อารมณ์

 

‘ข้าไม่อยากเชื่อ’

 

เคิร์ทนั้นไม่เข้าใจ เขารู้ดีว่า เจ้าหญิงนั้นรักประชาชนและหวงแหนมนุษยชาติเพียงใด ในสถานการณ์ปัจจุบันนั้นต้องเผชิญกับภัยคุกคามต่อสิ่งสำคัญที่สุดของเจ้าหญิง

 

ทุกคนต่างหวาดกลัวเมื่อต้องสูญเสียสิ่งสำคัญไป มนุษย์นั้นหนีห่างออกไปเมื่ออยู่ในสถานการณ์ที่ชีวิตตนเองต้องถูกคุกคาม 

จะมีสิ่งใดที่มีค่ายิ่งไปกว่าชีวิตตนอีกเล่า

 

แต่ถึงอย่างนั้น หากมีสิ่งที่สำคัญกว่าชีวิตพวกเขา…….ตัวอย่างก็เช่น เทพธิดาสำหรับเหล่าพระนักบวช ใช่แล้วล่ะ

 

มันอาจจะดูตลกที่จะพูดแบบนี้ แต่การพูดว่า เทพีทั้งหลายได้ตายลงต่อหน้าพวกนักบวช แล้วพวกนักบวชนั่นจะยังคงรักษากิริยาให้นิ่งเฉยได้อยู่หรือไม่?

 

หากคุณทรมานพ่อหน้าลูกชาย หรือฆ่าเจ้านายต่อหน้าข้ารับใช้ พวกเขายังคงจะไร้อารมณ์ในสถานการณ์ได้อีกหรือไม่?

 

มันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว

แต่ถึงอย่างนั้น เจ้าหญิงแห่งจักรวรรดิยังสงบอยู่ มันไม่ใช่ความสงบที่เกิดมาจากการยอมแพ้ ละทิ้งทุกสิ่งหากแต่เป็นความสงบที่มาพร้อมกับความเข้าใจภายใน 

ความอดทนและการควบคุมตนเองอย่างไม่น่าเชื่อ ช่างเป็นยอดมนุษย์สุดประเสริฐ นี่ใช่มนุษย์ที่มีวันตายจริงๆน่ะหรือ?

 

 

‘มันต้องมีอะไรบางอย่างแน่ๆ!’

กระแสไฟฟ้าไหลแวบวาบผ่านไขสันหลังเคิร์ท

 

 

‘นางต้องมีแผนอะไรบางอย่างเพื่อเอาชนะกองทัพจอมมารได้แน่!’

 

ไม่ใช่แค่เคิร์ทคนเดียวที่รู้เรื่องนั้น คนอื่นที่เห็นเจ้าหญิงเงียบไปนานไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหน 

นายพลคนอื่นต่างเงยหัวขึ้นมาช้าๆ พวกเขายังคงงุงงนเพราะพยายามจะจับความรู้สึกของเจ้าหญิง

 

แล้วตอนนั้นเจ้าหญิงก็ได้พูดขึ้น

 

“ข้ามีวิธีหยุดกองทัพจอมมาร”

 

เธอพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ

 

“พวกเราจะยอมแพ้เรื่องเมืองหลวง หทารแห่งจักรวรรดิฮับบวร์กทุกนาย จะหนีออกจากเมืองหลวง หนีไปให้ไกลในทันที”

 

เสียงที่แสดงความตกตะลึงดังไปทั่วทั้งเต๊นท์

 

เคิร์ทเองก็พบว่า เผลอพูดออกมาโดยไม่ตั้งใจ เขาลืมไปด้วยซ้ำว่า ตัวเองต้องขอสิทธิ์ในการพูดก่อน

 

 

“ฝะ-ฝ่าบาท ท่านหมายความว่ายังไง? ยอมแพ้เรื่องเมืองหลวง?”

 

“ข้าจะพูดอีกครั้งหนึ่ง นับจากวันนี้ไปสี่วัน พวกเราเหล่าทหารจักรวรรดิฮับบวร์กจะทอดทิ้งเมืองหลวง วินโดโบน่า(Vindobona)”

 

นายพลทุกนายต่างลุกขึ้นพร้อมกันเมื่อเจ้าหญิงจักรวรรดิยืนยันคำพูดของเธอ ทุกคนลุกฮือขึ้น

 

“ฝ่าบาท! ข้าขอค้าน!”

 

“เมืองหลวงเป็นดั่งหัวใจของฮับบวร์ก! ชาติจะหายใจได้อย่างไรหากปราศจากหัวใจ!”

แต่ถึงจะอย่างนั้นเจ้าหญิงแห่งจักรวรรดินั้นก็พูดต่อโดยไม่สะดุด

ไม่หรอก ใช่ว่า เธอจะไม่สะดุดเลย แต่มันยากที่จะสังเกตต่างหาก แต่เคิร์ทเองก็แอบเห็นรอยยิ้มน้อยๆที่ริมฝีปากของเจ้าหญิงเข้า

 

“หากเมืองหลวงเป็นดั่งหัวใจของฮับบวร์ก พวกเราก็แค่ย้ายหัวใจ”

 

“ผู้น้อยไม่อาจหยั่งถึงเจตนาของฝ่าบาท…….”

 

 

“ย้ายพลเมืองทั้งหมด บังคับให้พวกเขาออกมา ยิ่งไปกว่านั้นสั่งการระดมเงินให้มากที่สุด ขุดหลุมฝังศพของพวกนักปกครองคนเก่าๆซะ และสุดท้ายอย่าทิ้งอะไรไว้ให้กองทัพจอมมารแม้แต่อย่างเดียว―”

 

เจ้าหญิงแห่งจักรวรรดิสรุปในท้ายที่สุด

 

“หลังจากอพยพเสร็จ พวกเราจะเผาเมืองหลวงทิ้งให้หมด”

 

 

( TTL : ชักไม่แน่ใจ นี่อลิซาเบธเผาวินโดโบน่า หรือตั๋งโต๊ะเผาลกเอี๋ยง)