* * *

 

 

– ข้าโล่งใจเหลือเกิน

 

ความทรงจำเก่าที่สุดที่เขามีนั้นทำให้ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยว

 

เธอเป็นเด็กหญิงที่งดงามมาก ชายผู้ใช้คำว่า ‘งดงาม’ และ ‘เด็กผู้หญิง’ นั้นช่างน่าอับอาย มันเป็นคำที่ผู้ชายคนนั้นไม่ควรจะเอ่ยออกมา

มันออกจะเป็นแนวคิดที่รุนแรงไปสักหน่อย แต่มันก็เป็นยุคสมัยที่คุณจะรอดได้ด้วยการสวมใส่ความรุนแรงนั้นให้เป็นดั่งชุดเกราะ

 

ท่ามกลางเผ่าพันธุ์มากมายของปีศาจ ชายผู้หนึ่งนั้นเป็นมนุษย์สัตว์เสือผู้เปี่ยมด้วยศักดิ์ศรี เขาออกรบมานับร้อยปีและพบจุดจบในชีวิตของตน

เขาตายในทันทีที่ถูกแทงตรงหัวใจด้วยดาบของอัศวิน……นั่นคือ สิ่งที่เกิดขึ้น แต่ทำไมเขาถึงเห็นเธออยู่ตรงหน้าเขาล่ะ?

 

น้ำตาไหลออกมาจากดวงตาของเธอ

 

– ข้าโล่งใจเหลือเกิน……ท่านยังมีชีวิตอยู่

 

 

น้ำตานั้นไหลลงสู่แก้มของชายผู้นั้น สัมผัสที่ยังรู้สึกแปลกแยกไปจากตัวเขา มันไม่ใช่ความรู้สึกหนาวหรือร้อน หากแต่มีอะไรบางอย่างตกลงมากระทบกับแก้มของเขา

 

 

 

– ขอบคุณ ขอบคุณที่ยังมีชีวิตอยู่……และข้าขอโทษ……

 

เด็กสาวยังคงร้องไห้ต่อ ใบหน้าของเธอนั้นเต็มไปด้วยน้ำมูกน้ำตา

 

แบบนี้ชักเป็นปัญหาแล้วสิ ชายคนนั้นคิด ความทรงจำของเขาได้กลับคืนมา เด็กสาวที่อยู่ตรงหน้านั้นเป็นเจ้านายของเขา เจ้านายผู้รมองโลกในแง่ดีผู้แสนงดงาม 

 

เขาอยากจะตามความเชื่อนั้นไปจนสุดขอบโลก นั่นคือ เหตุที่ว่า ทำไมเขาจึงได้จากบ้านเกิดแล้วเข้าร่วมกับกองธงของเธอ

 

– ที่ท่านกำลังร้องไห้ให้กับผู้น้อยนี้หรือ ฝ่าบาท?

– ไม่ใช่

เธอร้องไห้หนักขณะที่พูด

เด็กสาวไม่สามารถพูดได้อีกแล้ว เสียงร้องไห้ของเธอกลบเสียงของเธอ

 

แบบนี้เป็นปัญหาแล้ว ชายคนนั้นคิดอีกรั้ง ความโง่ของเขาต้องทำให้เด็กสาวร้องไห้เป็นแน่ ว่าแต่เขาทำให้เจ้านายของเขาร้องไห้ได้อย่างไรกัน? เขาช่างเป็นลูกน้องที่ใช้การไม่ได้เลยจริงๆ

 

 

– ข้าทำให้ความตายของเจ้าเป็นเรื่องน่าอัปยศ ข้าทำลายความเชื่อความศรัทธาในฐานะนักรบของเจ้า

– ท่านหมายความว่ายังไง?

– เจ้าสู้ได้ยอดเยี่ยมมาก และตายอย่างยอดเยี่ยมในสนามรบ การพบกับจุดจบนั้นเป็นจุดจบที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในฐานะนักรบ

แต่ถึงอย่างนั้น……ข้าก็ชุบชีวิตเจ้าขึ้นมา ข้าขอโทษ…….

 

ชายคนนั้นมองไปที่มือตัวเอง มือขวาของเขาที่เคยเป็นขนสัตว์สีทองแดงไม่มีอยู่อีกต่อไปแล้ว ทั้งหมดที่เขาเห็นคือมือของศพที่เน่า 

อย่างนั้นเองรึ? ชายคนนั้นคิด ข้าตายแล้วก็กลับมามีชีวิต…….

 

 

– ข้าทำให้ชีวิตเจ้าและกฏของเรามัวหมอง ข้าขอโทษ……ข้าขอโทษจริงๆ…….

 

มันเป็นสิ่งที่คนแก่ๆพูดกัน นักรบผู้ซื่อสัตย์นั้นจะได้พบกับจุดจบอันยอดเยี่ยม

เด็กสาวนั้นเป็นเจ้านายของพวกนั้น เธอย่อมรู้ดีกว่าใครทั้งปวงว่า มันผิดแค่ไหนที่ปฏิเสธการตายของนักรบ

 

 

– ท่านยังต้องการผู้น้อยนี่อีกครั้งไหม?

– ใช่ ข้าขอโทษ ข้าไม่รู้จนกระทั่งถึงตอนนี้ ดูเหมือนข้ามันเป็นเด็กโง่เอาแต่ใจ

 

เด็กสาวหัวเราะ ริมฝีปากของเธอสั่นไหว เธอพยายามทำจะประคองรอยยิ้มฝืนๆนั่นด้วยใบหน้าที่เปื้อนน้ำตา 

 

 

– ชีวิตมันเกินจะทนจริงๆตอนที่พวกแกจากไป ข้าไม่รู้สึกเหมือนตัวเองมีชีวิตเลย โลกที่ไม่มีเสียงพวกแกหัวเราะ ไม่มีเสียงพวกแกร้องตะโกนเชียร์ มันช่างเย็นชาสำหรับข้าเหลือเกิน

ข้าขอโทษ เพราะความเห็นแก่ตัวของข้าเอง……ได้โปรดพวกเขาช่วยมีชีวิตขึ้นมาอีกครั้งได้ไหม?

 

เขารู้มาสักพักแล้วว่า เด็กสาวตรงหน้านั้นบอบบางอย่างไม่น่าเชื่อ มีบางครั้งที่เขาและสหายศึกของเขานั้นแอบคุยกันลับๆ

พอมาคิดดูแล้ว นั่นมันเป็นการลบหลู่อย่างรุนแรง แต่บางครั้ง พวกเขาก็คิดว่า หากเจ้านายของพวกเขาไม่ได้เกิดมาเป็นจอมมารอาจจะดีกว่านี้

 

เธอนั้นเป็นคนจริงใจ ยิ่งไปกว่านั้นเธอไม่อาจโกหกตัวเองได้ เธอยอมรับการเกิดมาเป็นจอมมารและเข้าใจดีว่า มันมีความหมายในชีวิตเช่นไร ในขณะที่จอมมารตนอื่นพึงพอใจกับอำนาจที่ได้ เด็กสาวกลับเป็นตัวตนเดียวที่ชูเคียวรบแล้วมุ่งไปข้างหน้า

 

 

ชายคนนั้นยิ้ม นี่เขาสามารถยิ้มได้แม้จะเป็นซากศพมีชีวิตอย่างนั้นหรือ? เขาไม่แน่ใจนัก แต่ถึงอย่างนั้น เขาต้องการจะบอกกับเด็กสาวที่กำลังร้องไห้อยู่ตอนนี้

เขาถูกเธอทำให้ไขว้เขวมานานมากแล้ว และตอนนี้เขาตัดสินใจแน่วแน่แล้วว่าจะใช้ชีวิตอยู่ในฐานะนักรบ

 

 

– เมื่อร้อยปีก่อน ข้าสาบานตนว่าจะสนับสนุนท่านไปจนตายแต่ดูเหมือน……ข้าจะโชคดีเหลือเกิน

ข้าสามารถทำงานนี้ต่อได้แม้ข้าจะตายไปแล้ว นายท่าน ไม่ว่าจะเป็นหนึ่ง สอง นับร้อย หรือนับพันครั้ง ข้า,อูเลน(Ulain)ก็จะขอมีชีวิตอยู่เพื่อท่าน

 

ดังนั้นเลิกร้องไห้ได้แล้ว ชายคนนั้นขอร้อง

 

 

– นายท่านเป็นเจ้านายที่พวกเราภาคภูมิใจ บาร์บาทอส

 

 

ใบหน้าของเด็กสาวบูดเบี้ยวอีกครั้ง ก่อนจะร้องไห้อีกระลอก มันไม่เหมือนก่อนที่เธอค่อยๆร้องไห้อย่างเงียบๆ ตอนนี้เธอร้องดังออกมาจนรอบข้างได้ยินชายคนนั้นวางมือขวาบนหัวของเธอ

 

– …….

 

แต่ตอนนั้นเองที่เขาก็หยุด เมื่อเห็นว่ามือของตนไม่น่าดูเพียงใด เขานั้นแทบไม่ต่างจากซอมบี้เลย

 

ผมสีขาวของเด็กสาวนั้นเปล่งประกาย ชายคนนั้นไม่อาจยกโทษให้ตัวเองได้หากทำให้ผลงานยอดเยี่ยมตรงนั้นแปดเปื้อนเพราะตัวเอง

 

 

……นับแต่นั้น ชายคนนั้นก็ไม่อาจแตะต้องหัวของเด็กสาวได้อีกเลย ชายผู้ยอมรับความจริงข้อนั้นแต่ก็รู้สึกขมขื่นด้วยเช่นกัน

 

 

หมับ

 

บางอย่างจับมือของเขาไว้ เด็กสาวจับมือของเขา ชายคนนั้นประหลาดใจ พอมาคิดดูแล้ว เจ้านายของพวกเขาสามารถอ่านใจปีศาจได้ เธอไม่คิดจะปล่อยมือของเขาไปในขณะที่กำลังร้องไห้

 

นี่ช่างเป็นปัญหา ชายคนนั้นบีบมือแน่นขึ้น แต่เขาไม่รู้สึกถึงความร้อนใดเลย หากแต่มีความอบอุ่นบางอย่างไหลผ่านมาหาเขาแทน

 

มันส่งถ่ายมาให้เขาโดยตรงโดยไม่ต้องพูดขอด้วยซ้ำ…….

นั่นคือ เรื่องที่ว่า <เดธไน้ท์> เกิดขึ้นมาได้อย่างไรน

 

จำนวนทั้งหมด 500 ตน 

 

พวกเขาทั้งหมดสวมเกราะดำตั้งแต่หัวจรดเท้า พวกเขาอ้างว่าเพื่อเพื่มพลังป้องกันแต่ความจริงนั้นมันไม่ใช่

พวกเขาแค่ไม่ต้องการให้เจ้านายเห็นร่างที่เป็นเหมือนซากศพมีชีวิต

 

ความรู้สึกผิดจะปรากฏบนใบหน้าของเจ้านายอีกครั้ง เมื่อเห็นร่างของพวกเขาซึ่งพวกเขาไม่ต้องการ

ตัวตนเหล่านั้นที่สามารถรับใช้เจ้านายตนเองได้เป็นครั้งที่สองชูดาบขึ้นอย่างภาคภูมิใจ

 

 

–ตอนนี้แหละ มุ่งไปข้างหน้า พี่น้องเรา ผู้ติดตาม วัลคิรี่

– ที่นี่และเดี๋ยวนี้ พวกเรากลายเป็นกองทัพอมตะ 

ที่นี่และเดี๋ยวนี้ พวกเราได้ตายไปแล้ว ดังนั้นพวกเราไม่อาจตายได้อีกครั้ง ดังนั้นพวกเราจึงไม่รู้จักความพ่ายแพ้

– พระเจ้าโปรดเฝ้าดูพวกเรา วาฮัลล่าอยู่ที่นี่ อยู่บนผืนพิภพ

 

นายท่านของพวกเขากลับมายิ้มได้อีกครั้ง เธอก็เริ่มพูดตลกเหมือนทุกที

เพียงเท่านั้นก็ทำให้เหล่าเดธไน้ท์พึงพอใจได้แล้ว ใช่แล้วล่ะ พวกเขาไม่ต้องการสวรรค์บนฟากฟ้า ที่ไหนที่พวกเขาสามารถเห็นนายท่านยิ้ม และได้สู้รบเคียงข้างเธอ ที่นั่นก็เป็นดั่งสวรรค์

หากวันใดวันหนึ่งเทพีไม่โปรดอนาคตของนายท่าน เมื่อนั้นพวกเขาก็จะกลายเป็นฝุ่นและหายลับไป เพราะพวกเขาอยู่ได้ด้วยเวทย์มนตร์ของเธอ

 

การที่พวกเขาได้พบจุดจบพร้อมกับสหายศึก และนายท่าน นั่นก็เพียงพอแล้ว พวกเขาไม่ขออะไรมากไปกว่านั้น นั่นคือสิ่งที่ชายคนนั้นคิด

 

ก่อนที่ไอ้ห่านั่นจะโผล่มา

 

 

(TTL : เดธไน้ท์ = แฟนๆโลลิเดนตาย 500 นาย ส่วนไอ้ห่านั่นก็…)

 

 

* * *

 

 

“…….”

เดธไน้ท์อูเลนไม่พูด

 

หากเขายังมีชีวิตอยู่ เขาคงเหงื่อท่วมเต็มไปหมดแล้ว มันช่างโล่งใจนักที่เขาตายไปแล้ว เอาจริงๆนะ เด็กสาวตรงหน้าเขากำลังโกรธจัด

 

“พวกนั้น……คือ นิ้วของดันทาเลี่ยนรึ?”

เด็กสาวขบฟันขณะที่พูดด้วยเสียงสั่น

 

เดธไน้ท์อูเลนคิดคำตอบที่สมบูรณ์แบบออกมาได้ทันที

 

―ใช่ขอรับ นั่นคือ นิ้วของไอ้ลูกกะหรี่นั่น ฝ่าบาท ทำไมท่านถึงโกรธล่ะ? เป็นปกติอยู่แล้วที่ครับจะที่เสียไปสักนิ้วหรือสองนิ้วในสนามรบ?

 

หากจะมีอะไรที่ให้พูดถึง ข้าไม่ชอบไอ้ห่านั่นตั้งแต่แรกแล้ว มันดูอ่อนแออ้อนแอ้นเกินไปฐานะคนรักของฝ่าบาท

ทีแรกข้าคิดว่า นั่นเป็นผู้หญิงด้วยซ้ำ

เอาจริงๆนะ! มันมาเป็นอย่างนี้ได้อย่างไรกัน ให้ตายเถอะ หมอนั่นควรจะไปตายซะได้แล้ว

 

ดีแล้วที่เสียนิ้วไปบ้าง! หากเขาบาดเจ็บกว่านี้ เจ้าหนุ่มเจ้าสำอางอย่างเขาจะได้ดูแมนขึ้นมาบ้าง

 

และถ้าพวกเราทำได้ ข้าก็อยากเอามีดกรีดใบหน้าหมอนั่น นั่นเป็นทางเดียวที่จะทำให้ดูดีขึ้นมาบ้าง ขอให้ข้าได้ทำให้ไอ้ห่านั่นกลายเป็นลูกผู้ชายขึ้นมาบ้างเถอะ  ฝ่าบาท 

 

 

― เกือบสองวินาทีที่เขาคิดคำตอบนั้นออกมา มันง่ายดายมาก เดธไน้ท์ตนนั้นคิดมาอย่างดีแล้วถึงการจะเย้ยหยันไอ้ห่านั่น

ไม่ใช่แค่อูเลน ดันทาเลี่ยนนั้นเป็นศัตรูร่วมกันกับเหล่าเดธไน้ท์

 

เจ้านายของพวกเขาปกป้องความบริสุทธิ์มาไม่น้อยกว่า  2,000 ปี แล้วไอ้ห่านั่นก็มาเอามันไป!

แถมเจ้านายของพวกเขายังดูเป็นเด็กอายุ 12 หรือ 13 ปีอีกด้วย!

 

 

เขาไม่สมควรได้รับความตายปกติ

เดธไน้ท์ทั้ง 500 ต่างเห็นพ้องต้องกัน แต่ความเห็นเรื่องกลวิธีการตายนั้นต่างออกไป ทอดเขาทั้งเป็นดีกว่า จับเชือดทั้งเป็นดีกว่า ถลกหนังดีกว่า ฟันแขนขาดีกว่า โยนมันให้ออร์คกินดีกว่า จับมันถ่วงมหาสมุทรดีกว่า และอื่นๆอีกมากมาย

รวมแล้วก็มีถึง 36 ไอเดีย แต่โดยส่วนตัวแล้วอูเลนชอบไอเดียที่ต่อยหน้าดันทาเลี่ยนจนกว่าจะตายมากกว่า

แต่ถึงจะคิดอย่างนั้น อูเลนก็ยังตอบแบบให้ความเคารพ

 

 

– ถูกต้อง ฝ่าบาท ไม่ต้องสงสัยเลยว่า นั่นเป็นนิ้วกลางและนิ้วชี้ซ้ายของดันทาเลี่ยน

 

 

ไหล่บาร์บาทอสสั่น

“ไอ้หน้าไหน……แม่งทำแบบนี้?”

 

– ดันทาเลี่ยนบอกพวกเรา ให้รายงานฝ่าบาทตามนี้ : พวกเราไม่รู้ว่าใครเป็นคนสั่งโจมตี แต่พวกเราสงสัยว่า อาจเป็นหนึ่งในอาร์คดยุคแห่งนรก

 

 

บาร์บาทอสทุบโต๊ะ โต๊ะไม้กระจายเป็นเสี่ยงๆ เธอสูดหายใจเข้าสักพักหนึ่งเพื่อทำให้ตัวเองสงบลง

 

 

“ข้าแน่ใจแล้วว่าได้ประกาศให้รู้ทั่วกันว่า ดันทาเลี่ยนเป็นผู้ช่วยคนสนิทและเป็นคนรักของข้า 

การลอบทำร้ายเขา มันก็เหมือนพูดว่า พวกมันไม่สนใจว่า เขาอยู่ใต้การดูแลของข้า ข้าไม่รู้หรอกว่าใครแม่งเป็นคนทำ แต่ข้าจะแสดงนรกให้มันเห็น”

 

อ่าา อูเลนสิ้นหวังอยู่ในใจ นายท่านของเราที่สุขุมเยือกเย็นเสมอ ตอนนี้กลับถูกไอ้หนุ่มเจ้าสำอางนั่นทำให้แปดเปื้อน.…… 

อ่าา นายท่านที่น่าภาคภูมิใจของพวกเราตอนนี้…….

 

 

เขาอยากจะบอกความจริงกับเธอในทันที เขาอยากจะบอกว่า ผู้ที่ทำร้าย และตัดนิ้วนั้นออกมาไม่ใช่ใครอื่น ก็ดันทาเลี่ยนนั่นเองแหละ

 

เขาเองนั่นแหละเป็นคนจัดฉากขึ้น โชคไม่ดีที่ตอนนี้เขานั้นเป็นลูกน้องของดันทาเลี่ยน เขาได้ยอมรับดันทาเลี่ยนเป็นเจ้านายตน ดังนั้นจึงไม่อาจทรยศแม้จะเป็นแต่ในนามก็ตามที

 

อูเลนจึงเลือกพูดว่า ‘ดันทาเลี่ยนบอกพวกเรา ให้รายงานฝ่าบาทตามนี้’ จึงไม่ได้เปิดเผยว่า เขานั้นโกหก นั่นเป็นสิ่งที่ดันทาเลี่ยนพูดจริงๆ อูเลนไม่ได้โกหกแม้แต่น้อย

 

 

“นี่อาจเป็นฝีมือของอาร์คดยุคฝ่ายภูเขา ไอ้พวกระยำนั่น ถ้าไม่ใช่ว่าพวกเราใกล้เมืองหลวงแล้วข้าได้ดึงมันลงนรกแน่…….

ฟัค นั่นคือเหตุที่ว่ามันกล้ามาทำอะไรตอนนี้สินะ? ไอ้พวกงั่งนั่น”

 

บาร์บาทอสควันออกหู

 

 

“ข้าจะมอบทหารให้ร้อยนาย ไปหาตัวคนบงการซะ”

 

– ฝ่าบาท! แต่นั่นมันมากเกินไป!

 

อูเลนบ่น

ตอนนี้บาร์บาทอสนำกำลังทหาร 5,000 นาย ในหมู่พวกนั้นเธอมีเดธไน้ท์อยู่ราว 500 นาย หากเธอส่งออกไป ร้อยนาย ก็ไม่ต่างจากเอาคนออกไป 10% จากทั้งกองกำลัง

 

เร็วๆนี้จะเกิดสงครามใหญ่ขึ้นกับเหล่ามนุษย์ที่เมืองหลวงฮับบวร์ก การส่งทหารออกไป 10% นั้นไม่ใช่ทางเลือกที่ฉลาดเลย

 

 

“ไม่เป็นไร”

บาร์บาทอสยืนยันหนักแน่น

 

 

“ไม่ใช่กองทัพของข้าภาคเดียวที่จะสู้ในครั้งนี้ กองทัพภาคอื่นต่างก็พุ่งมาร่วมด้วยเหมือนกบโดนเผาตูด ไม่มีทางที่พวกเราจะแพ้ แม้ทหารของข้าจะลดลงไปสักเล็กน้อยอยู่ดี”

 

– แต่ฝ่าบาท ถึงอย่างนั้นก็มีโอกาสที่จะเกิดอะไรบางอย่างขึ้น…….

 

“เฮ้ ข้ารู้ว่า พวกแกน่ะไม่ชอบหน้าดันทาเลี่ยนมัน”

 

บาร์บาทอสถอนใจออกมา

 

 

“ลองคิดดูให้ดีสิ พวกบ้า เข้าใจไหม? จะเกิดอะไรขึ้นชื่อเสียงข้า ถ้าพวกมันพบว่า ข้าไม่ทำอะไรเลยหลังจากที่ผู้ช่วยโดนลอบทำร้าย? จอมมารตนอื่นก็สนุกสนานกับการแหย่ข้าเล่นอีก”

 

– …….

 

“แน่นอน ข้าโกรธที่ดันทาเลี่ยนต้องบาดเจ็บ แต่ข้าก็รู้เช่นกันว่า ชื่อเสียงของข้านั้นสำคัญยิ่งกว่า หากแกไม่ได้เหยียบแมลงเข้า แกก็ไม่มีทางรู้ว่านั่นเป็นแมลง

ขอให้คิดว่ามันมีผลกับเจ้านายคนเดิมของพวกแก แม้พวกแกจะไม่ชอบดันทาเลี่ยนก็ตาม โอเคไหม?”

 

– ……รับทราบ ตามที่ท่านบัญชา

อูเลนแสดงความเคารพ

 

เธอพูดถูกแล้ว ศักดิ์ศรีในฐานะผู้ครองนั้นสำคัญกว่า ถูกต้องแล้วที่จะดุเขาเพราะเขามัวแต่ใส่ใจเรื่องความเกลียดชังที่มีต่อดันทาเลี่ยนจนลืมเรื่องนี้ไป

แต่แทนที่จะดุด่าเขา เธอกลับปลอบใจแทน อูเลนรู้สึกดีใจ

 

อูเลนพาเพื่อนพ้องของเขาอีกร้อยตนไปนรกในวันต่อมา

 

เดธไน้ท์นั้นรู้สึกผิดหวังที่ต้องไปจากบาร์บาทอสทั้งที่สงครามใหญ่จะเกิดขึ้นในอีกไม่นานแล้ว แต่การปกป้องเกียรติของนายตนก็สำคัญ พวกเขาจึงรับคำสั่งด้วยความยินดี

บาร์บาทอสพูดคำส่งท้าย ก่อนจะให้พวกเขาไป

 

“อ้อ ใช่ ข้าขอเตือนไว้ก่อน แต่อย่าฆ่าดันทาเลี่ยน และอย่าอ้างว่า มันเป็นอุบัติเหตุระหว่างการสู้ ไม่อย่างนั้นพวกแกจะได้ตายในมือข้าแทน”

 

– …….

 

ชิ 

 

เสียงนั่นเริ่มจากอูเลน เดธไน้ท์ทุกตนต่างส่งเสียง ชิ ในใจ 

 

ดูเหมือนชีวิตของดันทาเลี่ยนจะยืนยาวไปกว่าที่คิดไว้ ช่างโชคร้ายเสียเหลือเกิน

 

 

(TTL : พรี่ดันนี่เป็นที่รักของทุกคนดีจริงๆ 55)