เจเรมิหยิบข้าวของมากมายออกจากกระเป๋าอุปกรณ์ เธอนั้นเปี่ยมไปด้วยความเชื่อมั่น

 

“พวกนี้เป็นโพชั่นที่ฉันเก็บสะสมไว้”

 

ในกล่องไม้นั้นมีขวดใสอยู่มากมาย แต่ละขวดบรรจุด้วยของเหลวหลากหลายสีสัน มีทั้งโพชั่น,มีดผ่าตัด,เครื่องหอม และผงสมุนไพรที่ผมเห็นก่อนหน้าแบ่งไว้เป็นสัดเป็นส่วน จะนิยามว่ายังไงดีนะ? 

เหมือนผมกำลังมองข้างของที่เป็นของนักเก็บสมุนไพร,หมอและนักทำน้ำหอมในเวลาเดียวกัน

 

“อื้มฮึ ดูเหมือนเธอจะไม่ใช่มือสังหารธรรมดา หากแต่ยังเป็นนักเล่นแร่แปรธาตุผู้ชำนาญนี่น่ะ?”

 

“เป็นปกติค่ะสำหรับมือสังหารที่จะต้องรู้เรื่องตัวยา อย่างน้อยถ้าหากอยากเป็นหัวหน้าในกลุ่มมือสังหาร”

 

มันเป็นสิ่งจำเป็นที่ขาดไม่ได้สำหรับการที่รู้จักตัวสารพิษต่างๆและแก๊สพิษทั้งหลายสินะ? ในกรณีนั้นมือสังหารต้องเชี่ยวชาญทั้งสองอย่าง ภาพที่ผมมีในหัวเกี่ยวกับมือสังหารเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง

 

พอเตรียมการเสร็จพวกเราก็กลับไปที่รถม้า

 

เดซี่ยังคงล้มนอนอยู่กับพื้นรถม้า เจเรมิรีบพาเดซี่ขึ้นบนเตียงแล้วรักษาเธอในทันที เธอเทของเหลวสีเหลืองเข้าไปในปากของเดซี่ พอผมถามเธอว่านั่นคืออะไร สิ่งนั้นก็คือน้ำผึ้งที่ผสมตัวยาสมุนไพรต่างๆละลายเจือลงไปด้วย

 

“นี่ไม่ใช่ผลกระทบหลังการผ่าตัดเพียงอย่างเดียวแล้วค่ะ……

เฮ่ออออ ฝ่าบาทคะ ท่านทำกับเธอรุนแรงเกินไปแล้ว ดูที่ริมฝีปากสิคะ ฉันว่า อาการบาดเจ็บตอนนี้หนักหนากว่าหลังผ่าตัดเสียอีก”

 

ในรถม้านั้นมีแต่แสงเทียน เจเรมิถอดเสื้อผ้าของโทรมๆของเดซี่ออกแล้วจุ่มผ้าขนหนูลงไปในน้ำสมุนไพรต้มเพื่อทำความสะอาดร่างกายของเดซี่

 

“เธอยังเป็นเด็กผู้หญิงอยู่เลย ท่านไม่ควรทำลายใบหน้าเธอนะคะ”

 

“พอเธอพูดแบบนี้แล้วฟังดูมีน้ำหนักน่าเชื่อจริงๆ”

 

“ฟุฟุ”

 

ใบหน้าครึ่งซีกของเจเรมิโดนแผดเผาอย่างน่ากลัว ถึงอย่างนั้นก็เถอะ

 

“นังหนูมันยั่วโมโหข้า”

ผมทิ้งตัวลงกับที่นั่งอีกข้างหนึ่ง

 

“อีหนูน่าขยะแขยงขี้ฉ้อนี่”

 

“โอ้ นางยั่วโมโหท่านเหรอ? นางยั่วโมโหแบบไหนกันถึงสามารถทำฝ่าบาทโกรธได้? ปกติท่านออกจะนิ่งสงบเก็บงำอารมณ์เก่ง ทำเอาฉันอดสงสัยไม่ได้จริงๆนะคะ”

 

 

(TTL : นี่ เจเรมิ หรือ จิตันดะ เอรุ กันเนี่ย [จากเรื่อง ‘เฮียวกะ ปริศนาความทรงจำ’] ขี้สงสัยไปเสียทุกอย่างจริงๆ! )

 

 

“เรื่องไม่จำเป็นไว้ทีหลังเถอะ”

แม่นั่นพูดถึงแม่ผม

ผมโกรธขนาดนี่ตัวเองยังตกใจเลย แต่เรื่องนั้นไว้ก่อนเถอะ

‘นังหนูนี่มันรู้วิธีครอบงำอารมณ์ผม’

ผมคิดกับตัวเองขณะที่ดูการรักษาอยู่ข้างๆ

 

เหมือนกับตอนที่อยู่ในหมู่บ้านร้างนั่น เด็กสาวอายุ 10 ปี พูดแต่ในสิ่งที่ควรจะพูดเพื่อให้มันมีผลต่อความคิดของผม

สิ่งที่เธอทำคือ ดึงด้านดีๆของผมออกมา เพื่อให้ผมเข้าใจและเมตตา ราวกับว่า เธอกำลังอ่านใจเพื่อนเก่าของเธอ

 

ความโกรธของผมคงบรรเทาลงหากเดซี่ยอมขอโทษที่พยายามที่จะลอบสังหารผม 

เธอน่ะเป็นฮีโร่อยู่แล้ว ไม่สิ เธอน่ะมันเป็นแค่เปลือกของฮีโร่คนหนึ่ง เห็นกันชัดๆเลยว่า เธอต้องการจะฆ่าผม 

แต่ถึงอย่างนั้น ผมจะไม่มีวันให้อภัยเธอกับการที่พยายามจะลอบฆ่าผมโดยที่ผมไม่ทันรู้ตัว

 

 

นั่นเป็นสิ่งที่ผมไม่มีทางอภัยให้ได้อย่างเด็ดขาด

อะไรที่คาดเดาไม่ได้ และเป็นเหตุให้ถึงแก่ความตายโดยที่ผมไม่รู้เป็น และยังเป็นสิ่งที่ผมไม่อยากจะได้รับประสบการณ์แบบนั้นอีกแล้ว

 

 

“นังหนูนั่นทำข้าขนลุก การผ่าตัดนั่นต้องเจ็บมากแน่ แต่นังหนูมันกลับ…….”

 

“เธอทำให้ฝ่าบาทขนลุก? มันเป็นแบบนั้นได้ยังไงกัน?”

 

“เธอตั้งใจที่จะไม่ขอโทษแม้จะต้องตาย”

 

ผมขบเคี่ยวเคี้ยวฟัน เธออ่านนิสัยผมออกไม่ต่างจากหนังสือ ผมเองก็อ่านใจเธอได้ง่ายๆเช่นกัน มันเห็นกันอยู่ชัดๆ

แต่ถึงอย่างนั้นดูเหมือนเจเรมิจะไม่เข้าใจ ว่าผมหมายถึงอะไรอยู่เธอจึงเอียงคอสงสัย

 

“ฉันขอโทษด้วยค่ะ ฝ่าบาท แต่ฉันไม่เข้าใจจริงๆว่าท่านหมายความว่าอย่างไร”

 

“ว่าให้ง่ายเข้า มันเป็นการต่อสู้ด้วยศักดิ์ศรี 

นางไม่ต้องการขอโทษที่พยายามจะลอบสังหารข้า เพราะหากนางขอโทษก็แปลว่า นางจะไม่สามารถพยายามทำแบบนั้นได้อีกต่อไป

แถมยังไม่ต้องการได้รับความเมตตาการุณจากข้าด้วยเช่นกัน”

แม่นั่นต้องการสร้างสภาวะทางความรู้สึกให้เสมอเท่าเทียมกันกับผม

 

 

“……ท่านกำลังจะบอกว่า แม่หนูนี่พยายามยั่วยุท่านทั้งๆที่รู้ว่า จะต้องถูกทุบตีอย่างนี้เหรอคะ?”

 

“ข้าก็บอกเจ้าไปแล้วนี่? เธอไม่ได้ทำไปแบบไม่คิดอะไร เธอทำทุกอย่างโดยไตร่ตรองไว้ก่อนแล้ว”

 

ข้างในผมมันก็เดือดขึ้นมาทันที

 

“เธอประกาศสงครามกับข้า เด็กสาวที่ไม่คิดหวังจะสร้างความสัมพันธ์แบบเท่าเทียมกันนับตั้งแต่ที่เราสองอยู่ในฐานะนายกับทาส 

เรามาเชือดเฉือนกันเองและใช้เวลาในแต่ละวันที่อยู่ด้วยกันเหมือนอย่างกับอยู่ในนรกไปด้วยกันเถอะ ……

นี่คือ สิ่งที่แม่นั่นต้องการจะบอกข้า นังหนูจากนรกเอ๊ย”

 

แถมแม่นี่ยังวางแผนจะทำลายแผนที่ผมวางไว้ตั้งแต่แรก

 

ผมมั่นใจได้เลยล่ะ หากทุกอย่างเป็นไปตามแผนเดิมของผม ผมจะอยู่ในตำแหน่งที่ได้เปรียบด้วยการแสดงความใจดีต่อเดซี่ในเวลาที่เธออ่อนแอสุดๆหลังจากการผ่าตัด 

มันไม่สำคัญหรอกว่า ความใจดีตอนนั้นของผมจะเป็นของจริงหรือปลอม ความจริงที่ว่า ที่ผมใจดีต่อเดซี่จะทำให้เธอไม่อาจทำอะไรโดยไม่คิดได้

 

พอผมเมตตาเดซี่แบบนั้นเข้า เธอก็ทำอะไรผมไม่ได้ ความใจดีของผมจะก่อตัวขึ้นเรื่อยๆยิ่งเวลาผ่านไปก่อนจะทันรู้ตัว เดซี่ก็จะกลายเป็นของผมโดยสมบูรณ์ นั่นเป็นแผนเดิมที่ผมวางไว้

 

 

แต่คืนที่ผ่านมาทำให้สถานการณ์นั้นมันไม่เกิดขึ้น เธอยั่วโมโหผมเพื่อให้ผมทุบตีเธอ 

ถ้ามองกันคร่าวๆ ผมไม่ได้แต่ทุบตีเธอในฐานะทาสแต่ผมยังบังคับให้เธอต้องรับการผ่าตัดที่น่าสะพรึงด้วย แถมผมยังทำร้ายคนป่วยอีกต่างหาก

 

 

ถือว่าผมพ่ายแพ้ในสงครามจิตวิทยาไปแล้ว ต่อให้ผมใจดีกับเธอตอนนี้ มันก็แค่เป็นความใจดีที่เกิดขึ้นจากการต้องการการชดเชยทุกอย่างที่ได้ทำกับเธอลงไป 

 

 

นังหนูหยาบคายนี่

 

“…….”

 

เจเรมิฟังผมเงียบๆก่อนจะพูดขึ้นอย่างระวัง

 

“อืมฮึ ……ฝ่าบาทคะ? ท่านคิด ‘แบบนั้น’ ตลอดเวลาที่ท่านมีปฏิสัมพันธ์กับผู้คนเลยเหรอคะ? 

อย่างเช่นว่า อีกฝ่ายคิดอะไร เขามีโครงสร้างความรู้สึกนึกคิดแบบไหน และจะชิงความได้เปรียบอย่างไร……? 

ยิ่งกว่านั้น ท่านกำลังจะบอกว่า เด็กสาวคนนี้ก็ทำแบบนั้นเช่นกัน?”

 

“ถูกต้อง”

ผมขมวดคิ้ว

 

“ข้าเป็นจอมมารที่อ่อนแอที่สุด จอมมารลำดับ 71 หากข้าไม่อาจเข้าใจเจตนาว่าอีกฝ่ายกำลังคิดอะไรและตั้งใจจะทำอะไร ถ้าอย่างนั้นข้าก็กลายเป็นเหยื่อให้ล่าง่ายๆสิ 

หากเจ้ารู้จักตัวเอง รู้จักศัตรูของเจ้า เจ้าก็ชนะได้ในทุกศึก ที่มันพื้นฐานของพื้นฐานเลยไม่ใช่รึ?”

 

 

“โดยปกติแล้ว……

การพยายามทำความเข้าใจเจตนาของอีกฝ่ายก็ไม่ได้เป็นเรื่องยาก แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะค่ะ การที่ใครสักคนที่จะพูดแบบนั้น วางตัวแบบนั้นน่ะมัน ……

เอ่อ ไม่มีอะไรค่ะ ช่างมันเถอะ”

 

เจเรมิถอนใจออกมา

 

 

“มันเป็นแนวทางของนักวางแผน ฉันเข้าใจแล้วค่ะ 

เฮ่อ วิถีชีวิตที่ผิดปกติแบบนั้นก็มีด้วยว่าแต่ฝ่าบาทรู้ได้ยังไงกันคะว่าเด็กคนนี้เป็นคนเช่นเดียวกันกับท่าน?”

 

ผมพ่นลมออกจมูก

 

“แค่ดูก็รู้แล้ว ว่าแม่นี่มันตัวก่อเรื่อง”

 

“…….”

 

มือของเจเรมิหยุดลงขณะรักษาเดซี่ไปชั่วครู่ก่อนจะมองผมด้วยความงงงวย 

ปากของเธอขยับพะงาบเหมือนจะพูดอะไรบางอย่างแต่กลับถอนใจแล้วกลับไปทำงานแทน เธอบ่นพึมพัมบางอย่างขณะส่ายหัว แต่ผมไม่ได้ยินเธอ

 

ผ่านไปเกือบสองชั่วโมง เดซี่ลืมตาตื่นขึ้นมา ต้องขอบคุณพลังของน้ำสมุนไพรที่ทำให้ริมฝีปากของเธอหาย ผิวหนังกลับมาดีเหมือนเดิม

 

“…….”

เดซี่หันมามองทางนี้ มองไปมาระหว่างผมกับเจเรมิก่อนที่จะก้มหัวแสดงความเคารพต่อเจเรมิ

 

“ขอบคุณที่รักษาหนูค่ะ”

 

“โอ้แหม อย่าใส่ใจเลยจ่ะ”

ผมรู้สึกได้ถึงเสียงเปรียะในหัวขึ้นมาอีกครั้ง นังหนูระยำนี่! 

 

การแสดงความขอบคุณต่อเจเรมินั้นเป็นการแสดงที่ต้องการบอกกับผมว่า 

หนูไม่ขอบคุณคุณนะคะ 

นั่นเป็นสิ่งที่เธออยากจะบอกผม

 

ผมหมุนลูกบอลไม้ด้วยมือที่สั่น ผมพยายามคุมตัวเองด้วยการคลึงหมุนลูกบอลด้วยฝ่ามือ

 

หัวผมเย็นลงเมื่อรับรู้สัมผัสลูกบอลกดฝ่ามือ 

ใช่ ใช่เลย ถูกแล้ว เย็นไว้นะ ดันทาเลี่ยน…….

นางเด็กกว่านายถึง 10 ปี อย่าไปตกหลุมแผนโต้งๆนั่น เราแค่เสียแผนการแรกไป เธอไม่ได้มีแผนอื่นอะไรซ่อนไว้อีกแล้ว

 

 

“ดูเหมือนแม่สาวผู้มีอนาคตเป็นมือสังหารจะตื่นขึ้นแล้ว”

 

ผมยิ้มออกมา ผมยังคงแสดงท่าทีที่ปิดบังความโกรธด้วยรอยยิ้ม แต่ก็อดไม่ด้ที่จะเยาะเย้ยถากถาง

 

“ข้าสงสัยเหลือเกินว่า เจ้าจะหลับสบายดีไหม ไม่สงสัยหรือว่า แขนขาพ่อแม่เจ้าจะยังอยู่ดีอยู่หรือเปล่า?”

 

“……ฮึ”

เด็กสาวพ่นลมออกจมูก ห่าเอ้ย ทำท่าแบบนั้น

 

เห็นชัดเลยว่า แม่นี่จงใจจะให้ผมสติแตก สีหน้าของเธอนั้นไร้ซึ่งอารมณ์แต่ไอ้การที่พ่นลมออกมาเพื่อเยาะเย้ยด้วยการแสดงความโกรธแบบนั้นออกมา

 

ผมเผลอบีบลูกบอลไม้ในมือโดยมันทันรู้ตัว ผมอยากจะซัดหน้าเด็กสาวที่แสนน่ารำคาญอีกซักครั้ง มันเป็นสิทธิ์อันชอบธรรมที่จะแขวนคอบนตะแลงแกงด้วยความผิดที่ฮึดฮัดใส่ชาวบ้าน

 

มันไม่ผิดกฏหมายหรอกน่า ยัยนี่มันเป็นอาวุธ! การปฏิบัติต่ออาวุธด้วยการตบตีนั่นเป็นเรื่องที่รับได้

 

 

ผมห่อปากก่อนจะพูดออกมา

 

“เอาล่ะ เรื่องไม่จำเป็นไว้ทีหลัง”

 

“หนูยังไม่ได้พูดอะไร”

เดซี่มองมาที่ผมราวกับกำลังตำหนิ

แรงกระตุ้นอยากฆ่าของมันปะทุขึ้นมา

 

 

“……ข้าช่างรู้สึกประทับใจกับการที่เจ้าทำในคืนที่ผ่านมา มันเป็นการประกาศสงครามที่ยอดเยี่ยมนัก แต่ถึงอย่างนั้นข้าก็มีของขวัญอย่างให้เจ้า รู้ไหมว่านี่คืออะไรเอ่ย?”

ผมยกมือขวาขึ้น สิ่งที่โปร่งใสนุ่มนิ่มขยับตัวดึ๋งด้วยรูปร่างที่กลมเกลี้ยง

 

“สไลม์ยังไงล่ะ”

 

“ตอนนี้ข้าจะเอามันใส่เข้าไปในร่างของเจ้า หวังว่าเจ้าจะยินดีรับมันเข้าไปนะ”

 

“ตามใจท่าน”

 

เธอตอบสั้นๆ เธอยังไม่ยอมละทิ้งท่าทีที่ว่าต่อให้ตัวเองตายก็ไม่เป็นไร 

โฮ่ ช่างเป็นผู้ที่โอหังบังอาจนัก ว่าที่ฮีโร่เดซี่เอ๋ย ข้าจะเฝ้าดูว่าเจ้าจะรักษาความโอหังแบบนั้นไปได้สักกี่วัน

 

“เจเรมิ”

 

“รับทราบค่ะ”

 

เจเรมิรับสไลม์ไปจากผม เธอแตะจิ้มตรงแกนกลางสไลม์ด้วยนิ้วมือ สไลม์ตัวนั้นก็แบ่งตัวเป็นสองส่วน

 

“เอาล่ะ คุณเดซี่ ทีนี้แหกขาออกนะ”

 

“…….”

 

ดูเหมือนตอนนี้เดซี่จะรู้แล้วว่า สไลม์มีไว้ทำอะไร

 

เธอมองสไลม์ด้วยแววตาไร้อารมณ์ก่อนที่จะหันกลับมามองผมด้วยสีหน้าแววตาแบบเดียวกันอีกครั้ง มันเป็นวิธีการบอกอ้อมๆกับผมว่า อย่าดูนะ

แล้วเธอจะทำแบบนั้นไปทำไม ในเมื่อผมเห็นทุกอย่างแล้วนับตั้งแต่ตอนผ่าตัดสลักตราทาสที่หัวใจ?

 

ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ท่าทางประหลาดๆนั่นก็น่าเอ็นดูเสียจนผมต้องยอมหันหน้าไปทางอื่น ผมได้ยินเสียงบางอย่าง

 

“นับแต่นี้ข้าจะให้การศึกษากับเจ้า มันเป็นปัญหามากหากเจ้าไม่เชื่อฟังข้า”

 

“……เข้าใจแล้วค่ะ”

 

นั่นคือขั้นตอนแรกเจเรมินั้นใส่สไลม์ครึ่งหนึ่ง ‘เข้าไปใน’ เดซี่  สไลม์ตัวโปร่งใสเลื้อยเข้าไปแบบเก้ๆกังๆ แต่สุดท้ายก็คลานเข้าไปข้างในจนสุด

 

 

“…….”

 

หรือเธอคิดว่า นี่มันเริ่มขึ้นแล้วอย่างนั้นรึ? ผมได้ยินเสียงเดซี่กลั้นหายใจ สัมผัสประหลาดจากสิ่งที่ไม่คุ้นเคยเข้าไปทั้งที่มันยังมีชีวิต มันเป็นมอนสเตอร์ประเภทนั้นนั่นแหละ

ผ่านไปเกือบนาที ผมเคาะเท้าด้วยความเบื่อหน่าย

 

เจเรมิพูดขึ้น

“เสร็จแล้ว คราวนี้จะใส่เข้าไปอีกชิ้น”

 

“……?”

 

ตอนนี้สไลม์ที่เข้าไปก่อนหน้าโดนดึงออกมา

ผมหัวไปมองเดซี่ เธอก็มองผมเช่นกัน จากมุมมองของเธอคงเป็นสิ่งที่ไม่คาดคิดว่ามันจะเกิดขึ้น

 

จากสายตาของเธอคงพยายามจะคิดให้ออกว่าจุดประสงค์ของผมคืออะไร ผมรู้สึกสบายๆจึงมอบรอยยิ้มให้เธอ

 

ระหว่างนั้นเองเจเรมิก็ใส่สไลม์ตัวที่สองเข้าไป

 

คราวนี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ต่างจากครั้งแรกสไลม์ตัวแรก สไลม์ตัวที่สองไม่ได้โดนดึงออกมา

ดังนั้นสไลม์ตัวที่สองยังคงอยู่ข้างในร่างกายของเดซี่

 

“รู้สึกอึดอัดไหม?”

 

“……ไม่ ไม่รู้สึก”

ดูเหมือนเดซี่คิดว่า มันจะจบลงแล้ว

“หนูแทบจะไม่รู้สึกอะไรเลย”

 

“แหมที่รัก ก็ดีแล้ว ถือว่าสำเร็จลุล่วง ถ้าอย่างนั้น”

 

เจเรมิพูดอย่างอ่อนโยน

 

“ตอนนี้ก็ลุกขึ้นมาแล้วห่มผ้า ไม่หิวหรือหลังจากนอนมาตั้งนาน? ยังมีซุปเหลืออยู่ในหม้อ ไปกินได้นะ”

 

เจเรมิประคองให้เดซี่ลุกขึ้นมา เธอห่อตัวเดซี่ด้วยผ้าคลุมที่เตรียมไว้ก่อนหน้า แม้มันจะดูเก่าแต่เป็นไอเท็มชั้นเลิศที่มีเวทย์กันความหนาวร่ายลงไป

 

“เอ้อ ต่อจากนี้เรียกฉันว่า อาจารย์นะ”

 

“……ค่ะ อาจารย์ หนูอยู่ในการดูแลของอาจารย์แล้วค่ะ”

เจเรมิออกจากรถม้าไปพร้อมกับเดซี่

 

เดซี่ยังอดไม่ได้ที่จะแสดงความสงสัยแม้จะออกไปจากรถม้าแล้ว แต่เธอจะไปรู้อะไรล่ะ? ผมหัวเราะเอิ้กกับตัวเองขณะที่อยู่ตามลำพังในห้องรถม้า

 

ไม่ว่าเธอจะฉลาดแค่ไหน ก็อายุแค่ 10 ปี เธอไม่สามารถทันรับอะไรแบบนี้ได้หรอก นั่นแหละคือสิ่งที่ผมเล็งไว้…….

 

 

การโจมตีจุดอ่อนของอีกฝ่ายนั้นเป็นพื้นฐานสำคัญทางการทหาร ไม่ผิดตรงไหนอยู่แล้ว  ผมล่ะอยากรู้จริงๆว่า เธอจะทำสีหน้าแบบไหนกัน

 

แต่ถึงอย่างนั้นโชคไม่ดีเหลือเกิน ที่ผมน่ะจะต้องไปพบปะกับจอมมารตอนอื่นก่อน……. 

ผมจะเอาคืนสิ่งที่เธอทำไปเมื่อคืนน่ะ ก็ตอนที่ผมกลับมาจากการประชุมแล้วนั่นแหละ