WARNING: NSFW CONTENT.

Please be advised that the following chapter has 18+ sexual material and should be exclusively reserved for a mature audience. It’s only a very brief part at the end, but I’m putting this warning up anyway. It’ll continue on to the beginning of the next chapter.

You have been warned.

 

 

 

Ο

* * *

 

มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะพบเจอจอมมารสักคนหนึ่งแม้จะอยู่ฝ่ายที่ราบก็ตาม

ผมพยายามที่จะติดต่อกับจอมมาร ลำดับ 14 เลราเจ เมื่อหลายวันก่อนจนถึงตอนนี้ แต่กลับไม่ได้การตอบรับกลับมาเลย

อีกฝ่ายดูจะแสดงออกให้เห็นชัดว่า ไม่อยากพบ เขาคงมีคำถามในใจแหละว่าทำไมผมถึงไม่มาพบเจออย่างเป็นทางการด้วยทั้งที่มันเป็นสิ่งที่จำเป็น

 

เจ้าน่ะมีแรงจูงใจอะไรแอบแฝงหรือเปล่าจึงมาแอบนัดพบเช่นนี้?

 

สำคัญกว่านั้นก็คือ ทำไมกัน ทำไมจอมมารที่ควรจะเข้าร่วมกับแนวหน้าเข้าตีฮับบวร์ก อยู่ๆกลับมาโผล่ตัวที่ฟรานเคียแห่งนี้ด้วย ว่าง่ายๆ รวมๆแล้วพวกเราดูน่าสงสัยสุดๆเลยล่ะ

แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ อาจเป็นข้อดีก็ได้ ที่ชื่อ ดันทาเลี่ยนนั้นดังพอจะให้อีกฝ่ายคิดทบทวนดูใหม่ ผมน่ะเป็นถึงดาวเด่นแห่งฝ่ายที่ราบเลยนะ

 

ถึงแม้พวกเราจะไม่คืบหน้าไปไหนเพราะมัวแต่ปะทะนัวกันเองในสงครามแต่ละฝ่าย แต่ตำแหน่งจอมมารลำดับ 14 ของกองทัพจอมมารก็ไม่ได้ชนะไพ่แล้วได้มาสักหน่อย มันไม่มีทางหรอกที่เลราเจจะไม่รู้จักผม

แต่ก็เป็นไปตามคาด เลราเจนั้นรีบแจ้งถึงสถานที่ที่พวกเราจะไปนัดพบกันเลยล่ะ

สถานที่ที่ผมกำลังไปในฐานะผู้ชมนั้นออกจะเป็นสถานที่พิเศษหน่อย จอมมารตนนั้นออกจะมีเอกลักษณ์จริงๆนะ

 

“ดูนี่ นี่เป็นจดหมายเชิญไปที่โรงโอเปร่า”

 

“แหมที่รัก จริงๆด้วย นี่เขาตั้งใจจะแอบนัดพบกันในโรงโอเปร่าจริงๆหรือคะ?”

เจเรมิยิ้มหัวเราะอย่างสนอกสนใจออกมาขณะที่อ่านบัตรเชิญ

ปกติแล้วจอมมารน่ะจะนัดพบกันในปราสาทหรือไม่ก็ดินแดนใกล้เคียง พูดได้ว่า เมืองมนุษย์นั้นเป็นสถานที่สุดอันตรายสำหรับจอมมาร ไม่มีทางที่จะยอมเผยตัวจริงออกมาอย่างเด็ดขาด

 

“หรือฉันควรให้กลุ่มมือสังหารล่วงหน้าไปที่เมืองแล้วเร้นกายแฝงตัวก่อน?”

 

“ไม่ล่ะ ไม่จำเป็นเลย เลราเจนั้นคงต้องการทดสอบความกล้าของข้า ให้ดีก็เอาผู้ติดตามไปให้น้อยที่สุดเท่าที่จะทำได้ก่อนพวกเราไปถึง”

 

ผมไปที่เมืองกับเจเรมิเพียงคนเดียวเท่านั้น

 

* * *

 

 

มันเป็นตอนเย็นแล้ว พวกเรามาถึงโรงละครโอเปร่าด้วยรถม้าสำหรับแขก

มีขอทานมากมายกำลังชกต่อยกันอยู่หน้าโรงละคร พวกเขาพยายามแย่งจุดขอทานที่ดีที่สุดกันอยู่ คนที่แพ้ก็ต้องไปที่อื่น เสียงดนตรีคลอเบาๆรั่วไหลมาจากด้านในโรงละคร

เด็กสาวคนหนึ่งพุ่งเข้ามาหาพวกเราทันทีที่เห็นพวกเราเดินลงจากรถม้า

 

“มาดามคะ ขอเศษเหรียญด้วยเถอะค่ะ มาดาม”

เด็กสาวแบมือขอต่อหน้าเจเรมิ

“ขอเทพเจ้าจงอวยพรท่านด้วยค่ะ”

 

“แหมที่รัก พอมาคิดว่าคนอย่างฉันได้รับการอวยพรแล้วนี่นะ”

เจเรมิวางเหรียญหนึ่งเหรียญลงในฝ่ามือของเด็กสาว

 

“ขอบคุณมากค่ะ! ขอบคุณมากค่ะมาดาม! เทพเจ้าต้องอำนวยอวยพรให้ท่านแน่ๆ”

เด็กสาวคนนั้นขอบอกขอบใจด้วยท่าทางที่สุดแสนจะเวอร์วัง ก่อนจะหันหน้ามาหาผมด้วยแววตาที่ปรารถนาจะได้รับการตอบรับอีกครั้ง

 

ผมยิ้มแล้วให้เหรียญเงินในมือของเด็กสาว ประกายแวววาวของเหรียญเงินที่สะท้อนกับแสงอาทิตย์นั้นทำให้เด็กสาวต้องประหลาดใจ

 

ผมก้มหัวลงแล้วกระซิบข้างหูเด็กสาว

 

“ข้าน่ะเป็นแมงดาผู้เลื่องชื่อแห่งปารีส ข้าตั้งใจจะเอาตัวเจ้าไป ชุบเลี้ยงให้เป็นอีตัวที่ดี ข้าจะได้เจ้าไปเป็นทาสกามของข้าตลอดกาลเลยล่ะ,สาวน้อย

ข้ามอบเหรียญเงินหนึ่งเหรียญให้เจ้าทุกสัปดาห์เลยนะ คิดว่ายังไง?”

 

“กะ-กรี๊ดดดดดด!”

เด็กสาวกรีดร้องออกมาแล้วรีบเผ่นหนีไปในทันที

ผมหัวเราะก๊ากออกมาขณะดูหญิงสาววิ่งหนีไปตามท้องถนน พอผมทำแบบนั้นแล้ว เจเรมิก็มองค้อนผม

 

“ท่านทำแบบนั้นไปทำไมคะ?”

 

“ต่อจากนี้ไปแม่หนูนั่นก็จะระวังทุกครั้งที่เห็นเหรียญเงิน เธอจะคิดอยู่เสมอว่าอีกฝ่ายอาจมีจุดประสงค์แฝงเร้น ข้าแค่มอบความลังเลสงสัยที่จำเป็นในการดำรงชีวิตให้แม่หนูนั่นน่ะ”

 

“……บางทีฉันก็สงสัยนะคะว่า ท่านน่ะดูเหมือนเป็นคนบ้าเพราะท่านนั้นใจดีมีเมตตา หรือท่านดูใจดีมีเมตตาเพราะเป็นคนบ้า กันแน่”

 

ผมยักไหล่

“ใครจะไปสนล่ะ? ข้าอาจจะเป็นทั้งคนบ้าและชายผู้มีเมตตาก็เป็นได้”

 

เจเรมิจึงหัวเราะเบาๆ

“คำตอบอันแสนชาญฉลาดที่มีต่อคำถามโง่ๆ จากสุภาพบุรุษผู้ยอดเยี่ยมของฉัน”

 

เธอแสดงความเห็นอย่างนั้นแล้วก็ควงแขนผม

วันนี้เราสองคนกำลังแสดงเป็นชนชั้นสูงกับคู่รักกัน

 

ผมซ่อนเขาเล็กๆที่ท้ายทอยด้วยวิก ส่วนเจเรมิสวมหมวกและเน็ตตาข่ายดำปกคลุมใบหน้าซีกที่ถูกเผา พวกเราดูเหมือนคู่รักธรรมดาในสายตาคนอื่น

 

(TTL : ห่างบาร์บาทอส ไพมอน ลาพิส ลอร่า ปุ๊บ พรี่ก็หาสาวใหม่(ที่ไม่ใหม่)มาควงทันทีเลยน้า)

 

พวกชนชั้นสูงต่างมาออกันอยู่ที่ทางเข้าของโรงละคร จากที่พวกเขาพูดคุยกันดูเหมือนนี่จะไม่ใช่รอบปฐมทัศน์อย่างเดียว หากแต่มีนักแสดงนำผู้มีชื่อเสียงมาจัดแสดงที่นี่ด้วยเช่นกัน

นี่แหละเป็นสาเหตุที่ว่า ทำไมชายและหญิงในสังคมถึงได้มาออ มารวมตัวกันอยู่ที่โรงละคร

 

พนักงานต้อนรับของโรงละครทำตัวเป็นเหมือนไก๊ด์หลังจากได้ดูจดหมายเชิญของพวกเรา

พวกเรามาถึงห้องห้องหนึ่ง พวกเราเห็นหน้าเวทีได้อย่างชัดเจน

 

“โอ้? นี่ต้องเป็นที่นั่งที่แพงมากแน่ๆ”

 

“อย่างนั้นเองรึ?”

 

“ท่านดูจะไม่สนใจในละครโอเปร่าเลยนะคะ คุณท่าน(monsieur)”

 

ผมผงกหัว นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ผมมาที่โรงโอเปร่าทั้งในชีวิตนี้และชีวิตก่อนหน้า

 

ผมไม่ได้คาดหวังอะไรจากการแสดงเลยแม้แต่น้อย

ผมรู้ตัวเองดีว่า สุนทรียภาพของผมนั้นมันห่วยแตกแค่ไหน ผมคือชายที่หลับคร่อกระหว่างฟังซิมโฟนี่หมายเลข 5 ของบีโทเฟ่น 

ผมจำได้ชัดเลยว่า แววตาของครูดนตรีผมสมัยมัธยมเป็นยังไง อืมมม มันเป็นชั่วโมงเรียนที่น่าหลับจริงๆแหละ

 

“เมื่อไหร่ฝ่าบาทเลราเจจะมาถึงกันนะ?”

 

“เขาคงไม่มาถึงหรอกจนกว่าคนดูคนอื่นๆจะวุ่นวายอยู่กับการแสดงบนเวที”

 

ดูเหมือนเจเรมิจะชื่นชอบอะไรพวกนี้มากๆ อารมณ์ตื่นเต้นที่น้อยเสียจนเกือบแทบไม่สังเกตเห็นรั่วออกมาก่อนหน้า

ถึงเธอจะรู้อยู่แล้วว่า การรับชมการแสดงนั้นเป็นของแถมจากการนัดพบลับๆกับเลราเจ แต่ดูเหมือนเธอก็ยังอดตื่นเต้นไม่ได้ ผมจึงได้แต่ขำ

 

กิจกรรมทางสังคมเยี่ยงผู้อารยนั้นเหมาะกับลอร่ามากกว่าคนแบบผมเสียอีก เธอน่ะเป็นลูกสาวดยุคผู้มีชื่อนี่นะ ดังนั้นจึงต้องเข้าใจเรื่องดนตรีศิลป์สุดๆ

เธอน่ะเป็นบุคคลประเภทที่ว่าจะแสดงความเห็นประมาณนี้ตอนจบการแสดงแน่ๆ

‘ส่วนนี้ของการแสดงยอดเยี่ยมมาก’ , ‘แต่ฉากประหารออกจะเกินจำเป็นไปสักหน่อย’, ‘จะดีกว่านี้ หากทำให้ดูอ่อนโยนสักหน่อย’ และ ‘การตีความของผู้กำกับออกจะเฉพาะตัวมากไป ดังนั้น……’ 

 

 

ส่วนลาพิสเองก็จะ……วิจารณ์อย่างเย็นชา และชี้ไปที่จุดผิดพลาด ประมาณนี้

‘นักแสดงหลักกัดลิ้นตัวเองตอนพูดบรรทัดที่ 15 ในฉากที่ 2 ขององก์ 3’ หรือไม่ก็ ‘หากนักแสดงหญิงคนนี้ไม่เปลี่ยนวิธีการแสดงภายใน 3 ปี ชีวิตการแสดงของเธอไม่ยืนยาวแน่’ และหลังจากวิจารณ์ไม่หยุดแล้วเธอก็คงจะพูดประมาณว่า ‘โดยรวมแล้วก็เป็นการแสดงที่พอใช้’

 

 

ส่วนบาร์บาทอสเหรอ ก็หลับไง ผมแน่ใจเลยล่ะ แม่นั่นน่ะเป็นคนประเภทที่จะกรนเสียงดังระหว่างดูหนังด้วยซ้ำ แม่นั่นคงยืดแข้งเหยียดขาสบายตัวแล้วก็บอกว่า เธอน่ะนอนหลับสบายแค่ไหนตอนนี้หนังจบ

 

(TTL : นินทาบาร์บาทอสนี่ฮาสุดละ 555) 

 

 

 

“ดูสิคะ คุณท่านคะ! เริ่มกันแล้ว!”

 

เจเรมิดันตัวมาแนบผมขณะที่ผมกำลังจินตนาการฆ่าเวลาแก้เบื่อหน่าย

เจ้าก้อนนุ่มๆก้อนใหญ่สองก้อนเบียดแขนผม

นี่เธอตื่นเต้นกว่าปกติมากไปหรือเปล่านะ? นี่เธอชอบโอปาร่าขนาดนั้นเลยเหรอ?

 

อย่างที่ผมคิดไว้แหละ โอเปร่าไม่ใช่อะไรที่น่าสนใจเลย

เนื้อเรื่องที่เกี่ยวกับเจ้าชายที่ถูกทอดทิ้งแล้วเริ่มต้นปฏิวัติพ่อของเขาเพื่อหวังทำลายประเทศ

 

เจเรมินั้นเฝ้ามองเวทีด้วยดวงตาเปล่งประกาย―ดูไม่เหมือนรอยยิ้มปลอมๆที่เธอมักทำอยู่บ่อยๆเลย  ไม่รู้สิ ผมพูดไม่ถูกเหมือนกัน 

คือ โดยส่วนตัวผมว่า เจ้าชายเนี่ยออกจะทำตัวงั่งมากไป

 

แล้วเขาจะไปเที่ยวบอกคนอื่นทำไมว่าเขาจะทำการปฏิวัติวะ?

แล้วเขาจะโกรธทำไมตอนที่รู้ว่า น้องสาวจะไปแต่งงานกับประเทศเพื่อนบ้าน?

ผมไม่เข้าใจเขาเลย หากเขาไม่ใช้ประโยชน์จากอำนาจของประเทศเพื่อนบ้านผ่านน้องสาวเขา การทำรัฐประหารมันทำจะสำเร็จโดยง่ายได้ยังไงกันเล่า

 

 

เขาก็แค่ยอมทำรับใช้ทำตามพ่อไปก่อนสิวะ  แถมมันยังเป็นเรื่องปกติด้วยที่พ่อจะระแวงระวังว่า ลูกชายขึ้นมาทันที พอลูกชายทำตัวต่อต้านอย่างเปิดเผย

 

เกรดต่ำ……เกรดต่ำเกินไปแล้วโว้ยยย

 

เด็กน้อยที่ไม่รู้เรื่องการเมืองเลย แม้แต่เขาก็ยังกลายเป็นคนสุดโง่งั่งที่ไปเลือกคนแบบนั้นเป็นมกุฏราชกุมาร

แล้วทำไมพวกชนชั้นสูงมันไม่สนับสนุน ผู้สืบทอดบัลลังค์คนอื่นแทนวะ? 

ประเทศนี้แม่งมีแต่คนโง่รึยังไงกัน?

 

รีบตายห่าไปให้หมดๆเลยดีกว่า มันดีต่อประชาชนในประเทศหากนักการเมืองนักปกครองพวกแกจะตายห่ารีบๆตายไปให้ไวที่สุด ผมอยากจะคำรามด้วยความโกรธที่การแสดงนี้ดั๊นไม่ยอมจบแบบแบดเอนด์ดิ้ง แขวนคอตายไปซะพร้อมกับจบการแสดงห่วยๆนี่ด้วย

‘……แต่สำคัญยิ่งกว่านั้น’

ผมมองไปรอบๆ ท่ามกลางคนดูทั้งหลายที่จดจ่ออยู่บนเวที

‘เลราเจยังไม่มาสักที’

 

การแสดงก็ผ่านไปครึ่งทางแล้วตอนนี้ ถ้าเลราเจมาถึงแล้ว ก็คงจะไม่ช้าไม่นานนี้แหละ การประชุมลับต้องใช้เวลาอยางต่ำราวสามชั่วโมง

แต่ถึงอย่างนั้น ไม่เพียงแต่เลราเจจะมาถึงหลังการแสดงผ่านไปสองชั่วโมง แต่ผมยังหาตัวลูกน้องเขาไม่เจอเลยสักคนเดียว…….

 

หรือนี่เป็นกับดักกันนะ?

 

ผมเย็นวาบทั้งตัว มีความเป็นไปได้ที่เลราเจจะส่งตัวผมไปให้มนุษย์

……ไม่สิๆ หากเขากลัวความเกรี้ยวโกรธของบาร์บาทอส เขาไม่มีทางทำอะไรแบบนั้นแน่ๆ

เลราเจเองก็ไม่รู้ว่า เป้าหมายของพวกเราคืออะไร จึงมีโอกาสสูงมากที่จะไม่ทำร้ายผมก่อน

 

“อืมมม ฝ่าบาทคะ?”

 

“อื๋มม?”

 

เจเรมิกระซิบข้างหูผม แม้เธอจะได้สัญญากันแล้วว่า จะไม่เรียกผมว่า ‘ฝ่าบาท’ในเมืองเพราะมันอันตราายเกินไป แต่เธอกลับคิดว่า สถานการณ์นี้มันแปลกๆเช่นกัน

 

ถึงอย่างนั้นคำพูดต่อไปของเจเรมิกลับเป็นอะไรที่คาดไม่ถึง

“อยากให้ฉันดูดให้ไหมคะ?”

 

“……ห้ะ อะไรนะ?”

ผมเผลอเสียงดังขึ้นมาทันที ตอนที่เห็นรอยยิ้มตามปรกติของเจเรมิ นี่เธอพูดอะไรของเธอเนี่ย?

 

“ดูเหมือนฝ่าบาทจะไม่เพลิดเพลินกับการแสดงเลยนี่คะ แล้วข้าทาสผู้ต่ำต้อยอย่างฉันจะไปสนุกเองคนเดียวขณะที่นายท่านเบื่อได้อย่างไรกัน?

ดังนั้นฉันจึงอยากสร้างความบันเทิงให้ฝ่าบาทบ้าง”

 

“ไม่ นี่เธอ…….”

 

“ฉันรู้นะคะว่า ท่านเพลิดเพลินกับกิจกรรมอันหรูหรากับฝ่าบาทบาร์บาทอส ทำแบบนั้นในที่ปิดตาย และในที่สาธารณะนั้นจะสร้างความพึงใจให้ฝ่าบาทได้อย่างแน่นอน”

 

เธอพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

 

 

ตลกน่า ผมจะปล่อยให้เธอใช้ปากทำให้ผมตอนอยู่ในโรงละครได้ยังไงกัน? 

ภาพลักษณ์ผิดๆของผมที่แพร่ออกไปเพราะบาร์บาทอสไปเที่ยวคุยโม้โอ่อวดในกองทัพจอมมารมันบ้ามาก ผมไม่ใช่พวกชอบโชว์เล่นกลางแจ้งสักหน่อย

 

“ข้าไม่เป็นไร เลิกล้อเล่น―”

ขณะที่ผมกำลังจะโบกมือ ผมก็พบว่า ดวงตาของเจเรมินั้นจริงจังและก็มีไอเดียดีๆผุดขึ้นมาในหัวผม

 

“……ไม่สิ นี่อาจจะเป็นไอเดียที่ดีอย่างไม่น่าเชื่อก็ได้”

 

“ใช่ไหมคะ?”

 

เจเรมิยิ้มชั่วร้าย มุมปากของผมก็ขยับด้วยเช่นกัน

 

“เอาล่ะ เจเรมิ ข้าอนุญาตนะ ลองทำให้แบบหื่นที่สุดให้ดูหน่อยซิ”

 

“ตามบัญชาค่ะ ถึงจะเห็นอย่างนี้ฉันก็ได้รับการเรียนเทคนิคมามากมายนะคะ ไม่ทำให้ท่านผิดหวังแน่”

เจเรมิคุกเข่าลงแล้วมุดไปหาท่อนล่างของผม เจเรมิเริ่มเลียน้องชายผมหลังจากดึงมันออกมา

ไม่ช้าไม่นานนัก ปากที่อุ่นไอก็ห้อมล้อมมันไว้โดยสมบูรณ์

 

“อุบ……อืมม, ฮืมมม…….”

 

ความรู้สึกพึงใจแผ่ไปทั่วท่อนล่างผม

ผมมองไปรอบๆโรงละครด้วยสายตาที่คมกริบ

‘มาดูซิ ตอนนี้นายอยู่ไหนกัน จอมมารเลราเจ?’

มีผนังกั้นมากมายระหว่างที่นั่งในห้องส่วนตัว ผู้คนรอบตัวเราไม่มีทางเห็นว่าเจเรมิกำลังทำอะไรอยู่ แต่…….

‘หากเขากำลังเฝ้ามองห้องของพวกเราตั้งแต่เริ่มการแสดง เขาจะต้องสังเกตเห็นแน่ๆ’

 

การที่ผู้ชมการแสดงทำอะไรหื่นๆออกมาก็ถือว่า หยาบคายมาก แต่ถึงอย่างนั้นการทำให้แขกต้องรอตั้งสองชั่วโมงก็หยาบคายไม่ต่างกัน

ยิ่งกว่านั้นนี่เป็นวิธีการตำหนิเลราเจด้วยว่า ไปมัวทำอะไรอยู่ทั้งที่ชวนเรามาที่นี่เองแท้ๆ?

 

มีไม่กีที่นักหรอกที่จะมองเห็นตำแหน่งของพวกแล้ว อย่างมากที่สุดก็เป็นที่นั่งที่ไกลไปสุดอีกฝั่ง ผมเฝ้ารออย่างอดทนรอการตอบรับจากด้วยการกวาดตาอย่างเชื่องช้าจากซ้ายไปทางขวา

 

แล้วจากนั้น

 

จู่ๆเสียงเพลงก็หยุดไปชั่วครู่ เครื่องดนตรียังคงเล่นกันอยู่ แต่นักร้องนำกลับหยุดร้องขึ้นมาทันที แน่นอนแหละ แค่ชั่วขณะ นักร้องนำชายก็รีบกลับมาร้องต่อทันที

ผมฉีกยิ้ม

‘เข้าใจแล้ว นายอยู่ที่นั่นเองสินะ?’

 

 

ดวงตาผมจ้องมองไปบนเวที

มองไปยังนักแสดงนำชายที่สวมหน้ากากอยู่