WARNING: NSFW CONTENT.

Please be advised that the following chapter has 18+ sexual material and should be exclusively reserved for a mature audience.

You have been warned.

 

 

 

 

มันเป็นแผนง่ายๆ

หลังจากแบ่งสไลม์มาครึ่งหนึ่ง เราก็ให้มันแบ่งประสาทการรับรู้กัน ก่อนจะฝังส่วนหนึ่งไว้ในร่างของเดซี่

 

ส่วนอีกอันหนึ่งก็แปลงสภาพให้เป็นจิ๋มกระป๋องที่สร้างจำลองร่างกายของเดซี่โดยสมบูรณ์ หลังจากนั้นค่อยมอบเป็นของขวัญให้ลุค

 

สำหรับลุค ก็คงจะเป็นแค่ ‘ไอเทมชิ้นนี้ทำให้รู้สึกดีจังเลย’……แต่สำหรับเดซี่นั่นมันผิดกันอย่างมาก

 

ทั้งการสั่น,ความเคลื่อนไหว รวมถึงการบิดขยับอันน้อยนิดนั้นไม่ใช่เลยสำหรับเธอ ทั้งหมดนั่นเป็นการสั่นเคลื่อนของพี่ชายเธอ

 

“―, ―!?”

 

เดซี่ถูกจู่โจมด้วยความพึงพอใจอย่างไม่หยุดหย่อน แต่ไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมานับตั้งแต่ผมปิดปากเธอไว้ 

แต่ถึงอย่างนั้นหลังของเธอก็โก่งโค้งราวกับธนู เด็กสาวสั่นระริกเหมือนปลาที่ขาดน้ำ

 

เสียงของลุคนั้นดังมาจากกองใบไม้

 

“พี่ครับ ฮึก! นี่มัน ความรู้สึกนี่มัน……!”

 

“เป็นยังไงบ้าง? อยากจะบอกอะไรกับฉันหรือลุค ถึงได้อ้าปากค้างอย่างนั้น? รู้สึกยังไงบ้างล่ะ? อะไรนะ รู้สึกแปลกๆอย่างนั้นหรือ? หืม? ระบุให้ชัดๆหน่อย”

 

“เจ้าสิ่งนี้ มันรู้สึกดี……ดีเกินไป!”

เจเรมิหัวเราะออกมา

 

 

“อ๋อ อย่างนั้นเองเหรอ? ‘เจ้าสิ่งนี้’ มันให้ความรู้สึกดีมากเลยสินะ?”

 

“ครับ ฮึก……. พี่สาวครับ, ช้าลงหน่อย, อึก, ผมกำลังจะบ้าตายแล้ว!”

 

 

“แล้วที่ว่ารู้สึกดีเนี่ย รู้สึกยังไงล่ะ?หืม เอาล่ะๆ ลุค ตอนนี้ฉันจะขยับให้ช้าลงนะ……แล้วก็รับรู้มันทุกๆสัมผัสเลย 

ฟุฟุ  แล้วจะได้อธิบายถูกว่ารู้สึกดียังไง?”

 

“ผะ-ผมไม่รู้ครับ ผมไม่รู้จริงๆ มันรู้สึกดีมาก ดีไปหมดเลย…….”

 

เจเรมินั้นดูจะสนุกเป็นอย่างมากที่ได้แหย่ลุค และบังคับให้เขาอธิบายรายละเอียดออกมาว่า จิ๋มกระป๋องนั้นดีอย่างไร

 

ช่างน่าสงสารนัก ลุคที่สารภาพความรู้สึกออกมาอย่างจริงใจทั้งที่ยังหายใจหอบหนักทุกครั้งที่เคลื่อนขยับสอดเข้าไป

เขาแทบจะเป็นลมทุกครั้งที่รูนั้นกระตุกรัด เขาสารภาพออกมาว่า รู้สึกยุกยิกที่ไขสันหลังเมื่อใดก็ตามที่เขาสอดเข้าไปจนสุดทาง

 

เขาไม่รู้เลยแม้แต่น้อยว่า เจ้าไอเทมนี้ทำมาจากอะไรและใครกำลังต้องทนทรมานอยู่หลังพุ่มไม้ในตอนนี้

 

 

…….

 

เด็กชายก็ได้ไปถึงสวรรค์

 

ลุคได้หลั่งไปถึงสามครั้งระหว่างที่เจเรมิกำลังกระตุ้นเร้า ก่อนหน้าก็หลั่งไปสองครั้ง รวมๆแล้วก็ห้าครั้งรวด

หรือผมควรจะเรียกว่า เขาได้เค้นออกมาจนหยุดสุดท้ายดีล่ะ? มันออกจะเกินไปหน่อยสำหรับเด็กชาย แม้เขาจะมีชะตากรรมให้กลายเป็นฮีโร่ในอนาคต แต่ในตอนนี้เขาก็ต้องยอมแพ้และโดนอุ้มขี่หลังเจเรมิไป

 

แต่ถึงอย่างนั้นมันก็เทียบไม่ได้หรอกกับ ว่าที่ฮีโร่อีกคน

 

 

“ฮ่าาา ,ฮ่า…….”

 

เดซี่นั้นล้มกองลงกับพื้น

เธอที่สวมชุดเสื้อคลุมบางสีขาว เป็นดั่งชุดที่เด็กๆสวมตอนอุทิศตัวให้แก่พระเจ้า

ชุดนั้นมันชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อ แถมยังเปื้อนดินฝุ่นไปหมด

 

เดซี่ถึงจุดสุดยอดหลายต่อหลายครั้งในขณะที่ลุคถึงจุดสุดยอดเพียงครั้งเดียว เธอถึงจุดสุดยอดไปเกือบๆสามสิบครั้งในช่วงระยะเวลาสั้นๆ

การถึงจุดสุดยอดของเธอดำเนินต่อไปอย่างไม่จบไม่สิ้น เธอแทบจะสลบเพราะทนรับมันไม่ไหว แต่แม้จะหลับไม่ได้สติเธอก็ยังถึงจุดสุดยอดต่อ

 

ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังได้ยินทุกอย่างที่พี่ชายของเธอพูด เธอไม่มีทางเลือกอื่นใดนอกจากฟังคำพูดสรรเสริญจิ๋มกระป๋องจากปากเขา…….

 

“ดูท่าพี่ชายเจ้าจะพึงพอใจอย่างมากเลยล่ะ”

ผมแย้มยิ้ม

 

“เขาให้รีวิวทางบวกกับเจ้าเลยนะ เจ้าต้องดีใจมากแน่ๆ”

 

“ท่าน……มันขยะ นิสัยเลว”

เดซี่มองผมด้วยดวงตาที่เปียกชุ่ม

 

เหงื่อบนผิวของเธอนั้นยังไม่แห้งดีนัก เหงื่อที่อยู่บนแขนเรียวงาม หน้าท้อง ต้นขาและจุดอื่นๆบนร่าง 

ประสาทสัมผัสรับรู้ที่จู่โจมทะลวงร่างกายของเธอไปยังทุกจุดทำให้เธออ่อนไหวแม้เพียงแตะเบาๆ

ใช่แต่เพียงความพึงพอใจอย่างเดียวเท่านั้น แต่เธอก็ต้องอดทนต่อความเจ็บปวดที่เกิดจากตราที่ผ่าตัดในหัวใจด้วยเช่นกัน ไม่ใช่แค่ร่างกายอย่างเดียวที่โดนครอบงำ จิตใจของเธอก็ด้วย

 

ความจริงที่ว่า ความสุขกายนั้นไหลชำระผ่านร่างของเธอนั้น มันมีที่มา มีต้นกำเนิดมาจากลุค ……ความคิดนั้นมันสร้างความเจ็บปวดให้กับเดซี่ 

 

ทั้งที่ความจริงแล้ว ไม่ได้มีการร่วมเพศอะไรกันเกิดขึ้นเลย

แต่สำหรับเดซี่มันไม่ใช่แบบนั้น การที่เธอต้องถึงกับล้มทรุดลงไปจากความสุขอันแสนเข้มข้นที่พึ่งได้ประสบมาเป็นครั้งแรกของชีวิต 

จิตใจของเธอมันดิ่งวูบไปเพราะพี่ชายของเธอเป็นสาเหตุของสิ่งนั้น

เดซี่นั้นรู้สึกเหมือนได้คลานออกจากนรก

 

 

“ความผิดพลาดของเจ้าคือ การที่เจ้าประเมินค่าของความตายต่ำเกินไป”

 

ผมพูดกับเธอ

 

 

“ไม่เพียงแต่เจ้าคิดลอบสังหารข้า หากแต่ยังทำตอนที่ข้ากำลังหลับอยู่ เห็นกันอยู่ชัดๆเลยนี่! บอกข้าซิ เจ้าทำแบบนั้นได้ยังไง?”

 

ผมกัดฟันกรอด

 

 

มันคงต้องเจ็บมากตอนที่ถูกสลักตราทาสลงไปที่หัวใจ ความเจ็บปวดนั้นมากพอที่จะอยากจะฆ่าผม ถือว่าสมน้ำสมเนื้อกันดี

แต่ถึงอย่างนั้นมันจะก่อปัญหาขึ้นมาได้ ถ้าเธอเกลียดชังมากเกินไป มากจนทำลาย ‘กฏ’ ในเกมของเรา

 

 

“ข้าสามารถแกล้งทำเป็นรักษาสัญญากับเจ้า แล้วแอบฆ่าทั้งเจ้าและพี่ชายเจ้าก็ได้!

ข้าจะทำแบบนั้นเมื่อไหร่ก็ได้!

ข้าสามารถฆ่าเจ้าคนเดียวแล้วเก็บพี่ชายของเจ้าไว้กับข้าก็ได้!

ข้าเชื่อว่า ระหว่างเราได้สร้างสัญญาแบบนั้นกันอยู่……!”

 

“แต่……ลุค เขาไม่เกี่ยว!”

 

“ถ้าอย่างนั้นทำตัวให้ดีๆสิ ถ้าไม่อยากให้คนที่ไม่เกี่ยวข้องต้องมาพัวพันด้วย!”

 

เราสองต่างจ้องมองกันและกัน

 

“แหม แหม ตัวข้านี่! หรือความจริงแล้วเจ้าไม่ได้คิดสร้างสานสัมพันธ์แบบนั้นกับครอบครัวอย่างนั้นหรืออย่างไร? โชคร้ายหน่อยนะ!”

 

“ท่าน, ท่านนี่มัน…….”

 

“แล้วเจ้าจะเป็นห่วงเรื่องอะไรล่ะ? ลุคน่ะไม่รู้เรื่องอะไรเลยอยู่แล้ว”

ผมหัวเราะหึ มันเป็นการหัวเราะที่แสดงให้เห็นถึงอำนาจ

 

“พี่ชายของเจ้าออกจะเป็นคนจิตใจดี ใสซื่อกว่าเมื่อเทียบกับอีกคน ข้าไม่สงสัยเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้างหากเขารู้ตัวว่า สิ่งที่เขาทำลงไปนั้นไม่ต่างจากการสมสู่กับน้องสาวตัวเอง”

 

ไหล่ของเดซี่สะดุ้งด้วยความตกใจ

ผมจุดไปป์ของตัวเองแล้วว่าต่อ

 

“ตั้งใจฟังให้ดีๆ ข้าทำลายหมู่บ้านของเจ้าแล้วฆ่าไป 7 คน แต่ถึงอย่างนั้นข้าก็ยังฟังคำขอร้องอ้อนวอนของเจ้าแล้วหยุดการฆ่าล้าง

นอกจากนี้ข้ายังมอบของขวัญให้กับคนในหมู่บ้านของเจ้าด้วยการปันดินแดนของข้าให้กลายเป็นบ้านใหม่ของพวกเขา จนถึงตอนนี้ก็ถือว่า ชดเชยกันได้สมควรแล้ว”

 

“…….”

 

“แต่ถึงอย่างนั้น เจ้าก็ยังพยายามจะฆ่าข้า ในวิธีที่ไม่ค่อยสวยงามเท่าไหร่นักด้วย ข้าจะไม่มีวันลืมสิ่งนี้ หากเจ้าไม่อยากให้พี่ชายเจ้ารู้ความจริงนี่เข้า นับจากนี้ก็ทำตัวดีๆ 

เข้าใจไหม? ยิ่งถ้าเจ้าอยากเอาชีวิตข้าด้วยแล้วล่ะ”

 

ผมยื่นหน้าไปใกล้เธอแล้วพ่นควันใส่

 

 

 

“ทำมันตอนที่ข้ายังตื่นรู้ตัว ทำมันด้วยความกล้าหาญที่จะสบตาข้า ข้าก็จะแบบนั้นเช่นกันเมื่อวันที่ต้องฆ่าเจ้ามันมาถึง”

 

เราไม่ได้พูดคุยอะไรกันหลังจากนั้นอีก แต่พวกเรารู้ดี พวกเรารู้ดีว่าใครเป็นผู้ชนะสงครามประสาทที่เริ่มต้นขึ้นนับตั้งแต่ความพยายามลอบสังหารในคืนนั้น

 

เดซี่ได้ชัยชนะเด็ดขาดในหมู่บ้านร้าง ส่วนคราวนี้ผมมอบความพ่ายแพ้เด็ดขาดให้กับเธอ

 

ผมรับรู้ได้ด้วยสัญชาตญาณเลยว่า พวกเราต่อจากนี้จะจมดิ่งไปสู่บึงโคลนในสักวันหนึ่ง พวกเราอาจจะแช่อยู่ในปลักโคลนอยู่แล้วก็เป็นได้ แต่ใครจะไปสนกันล่ะ? ก็ในเมื่อโลกนี้มันมีแต่บึงโคลน

 

 

* * *

 

 

หน่วยทหารรับจ้างของพวกเราเคลื่อนผ่านส่วนเหนือของฟรานเคียด้วยหน่วยไวโอเล็ต

 

พอจอมมารเลราเจระดมพลแล้วบุกโจมตีครั้งใหญ่ เหล่าลอร์ดยศต่ำทั้งหลายในภูมิภาคต่างตื่นตระหนก

 

ลอร์ดทั้งหลายต่างส่งกองกำลังไปรบกับกองทัพเสี้ยวจันทราทำให้เหลือทหารอยู่น้อย พวกส่วนหนึ่งที่เฝ้าประจำการอยู่ถูกส่งตัวไปโดยองค์จักรพรรดิและจักรพรรดินี

ซึ่งลอร์ดส่วนใหญ่ต่างก็ส่งกองกำลังทหารไปช่วยทั้งคู่

 

มันเป็นแผนการเพื่อให้แน่ใจว่า จะมีข้ออ้างเสมอไม่ว่าฝ่ายไหนจะชนะ ลอร์ดทั้งหลายได้สร้างที่หลบภัยสุดปลอดภัยให้แก่ตนเองเพียงแต่ช่วงเวลามันแย่เกินไป กลับกลายเป็นว่า แผนหลบหนีที่ตั้งใจวางไว้อย่างดีกลับนำพาชีวิตของพวกเขาเข้าสู่อันตรายไปแทน 

ผมได้แต่แสดงความเสียใจอย่างสุดซึ้งกับพวกเขาจริงๆ

 

 

“800 โกลด์! ข้าจะให้เงินท่าน 800 โกลด์ ได้โปรดช่วยดินแดนของข้าด้วยเถอะ!”

 

“พวกเราจะจ่ายให้ 1,000 โกลด์! ได้โปรดส่งกองกำลังหนุนมาที่ราโรวี่ ด้วยเถอะ…….”

 

“1,100 โกลด์……ข้าไม่อาจเสนอเงินจำนวนมากไปกว่านี้ได้อีกแล้ว ข้าอ้อนวอขอร้องท่าน โอ้ นักบวชแห่งเทพีอาร์เทมิส อย่าเมินเฉยต่อผู้กำลังตกอยู่ในอันตรายเลย……”

 

ลอร์ดทั้งหลายต่างเร่งส่งข้ารับใช้ ผู้ช่วยมาเพื่อขอร้องพวกเรา

 

ความกล้าหาญและการวางตัวเยี่ยงสุภาพบุรุษของทหารรับจ้างหน่วยของพวกเราที่เคยแสดงออกในตอนที่อยู่ดินแดนของบารอนเบอร์ซี่ทำให้ชื่อเสียงของพวกเราแพร่กระจายไปทั่วเหมือนเถาองุ่น

 

กองทหารรับจ้างขวานคู่ที่นำโดยแจ็กเกอรี่นั้นโด่งดังแล้ว ลอร์ดทั้งหลายต่างรุดมาเพื่อขอความช่วยเหลืออย่างเร่งด่วนเมื่อได้ยืนยันเรื่องนั้นจากเจ้าดินแดนอื่น

 

ผมแสดงสีหน้ายุ่งยากใจเมื่อใดก็ตามที่เห็นทูตทั้งหลายมาร้องขอ

 

“ข้านั้นเป็นเป็นแต่เพียงข้ารับใช้ตามเจตจำนแห่งองค์เทพี และพระนางนั้นได้สั่งให้พวกเราช่วยเหลือทุกคน แต่ทว่า มันมีปัญหา…….”

 

“ปัญหา อะไรหรือ ท่านนักบวชศักดิ์สิทธิ์? มอนสเตอร์ป่าเถื่อนพวกนั้นมันกำลังจะฉีกทึ้งพวกเราเป็นชิ้นๆ จะมีอะไรเป็นปัญหาไปกว่าสิ่งนั้นอีก??”

ผมถอนใจออกมาเฮือกหนึ่ง

 

“ทูตไม่ได้มาจากเมืองการ์ซิเวลอย่างเดียว หากแต่มีมาจากเรโรวี่และโทรวินด้วย 

พวกเขาต่างตกอยู่ในสภาวะคับขันเพราะมอนสเตอร์เหมือนกัน หากแต่ดินแดนที่พวกเขาอยู่นั้นต่างกัน ข้าจึงไม่แน่ใจว่า สมควรช่วยดินแดนใดก่อน”

 

พวกทูตทั้งหลายต่างจากไปด้วยสีบึ้งตึงพอผมบอกแบบนั้น แล้ววันต่อมาก็กลับมาขอความช่วยเหลือด้วยสีหน้าที่น่าเวทนาและแสนเศร้ายิ่งกว่าเดิม นั่นก็เพราะเขายืนยันแล้วว่า ลอร์ดคนอื่นต่างร้องขอความช่วยเหลือด้วยจริงๆ

ไม่ใช่เรื่องน่าประหลาดใจนักหรอก แต่เหล่าผู้ช่วยก็เก่งเรื่องนี้กันอยู่แล้ว

 

“ข้าได้แต่หวังว่า เทพีจะพอใจกับของขวัญเล็กน้อยเช่นนี้”

 

“พวกเราจะจ่ายให้ 1,100 โกลด์ก่อน แล้วจากนั้นจะจ่ายให้อีก 500 โกลด์หลัง ปราบปรามมอนสเตอร์เสร็จ”

 

“พวกเราจะจ่ายให้ 1,400 โกลด์ในครั้งเดียว ……เราไม่อาจจ่ายให้ได้มากไปกว่านี้อีกแล้ว!”

ผมแสดงสีหน้าเหมือนเดิม

 

 

“ข้านั้นยินดีกับความจริงใจของพวกท่านแต่ถึงอย่างนั้นข้าจะกระทำการโดยไม่ได้รับอนุญาตจากองค์เทพีได้อย่างไรกัน?”

 

“แล้วท่านต้องการอะไรจากพวกเรา ท่านนักบวช!?”

 

“ในฐานะข้ารับใช้ผู้ต้อยต่ำ ข้าไม่อาจตัดสินใจได้ ขอให้พวกท่านไปพูดคุยกันเองดีกว่า”

 

 

ผมรวบรวมเหล่าผู้ช่วยทั้งหลายให้มารวมกันอยู่ที่เดียว แล้วก็ปล่อยให้พวกเขาไปอยู่ด้วยกัน ผมได้ยินเสียงทะเลาะโต้เถียงกันว่า ดินแดนของใครที่ภัยอันตรายย่างกรายมาใกล้ประตูบ้านมากกว่ากัน

 

พวกเขายกเอาเรื่องที่ดินแดนหนึ่งเคยได้รับการปกป้องจากเอิร์ล แถมยังเอาเรื่องการสู้รบกันในดินแดนที่เคยเกิดขึ้นเมื่อ10กว่าปีที่แล้วมาเพื่อต่อรองอำนาจ

 

ในวันต่อมา

 

“1,600 โกลด์ ไม่สิ  1,700 โกลด์!”

 

“จ่ายก่อน 1,500 โกลด์ แล้วจ่ายอีก 500 โกลด์ หลังเสร็จงาน!”

 

“โอ้ ท่านนักบวช……พวกเราจะจ่ายให้  1,600 โกลด์ในคราวเดียวข้าขอร้องท่านเถอะ พวกเรามีทั้งหมดเท่านี้จริงๆ!”

 

คุณค่าของกองทหารรับจ้างของพวกเรานั้นเตะขึ้นสูงไปถึงชั้นบรรยากาศสตาร์ทโทสเฟียร์

 

พวกเขายื่นข้อเสนอที่สุดหรูหราให้หากพวกเราตัดสินใจช่วยดินแดนของพวกเขาก่อน แต่แน่ล่ะ ผมนั้นเป็นคนใจดี ใจดีพอที่จะบอกข้อเสนอที่หรูหราที่ว่าให้กับผู็ช่วยคนอื่นๆ ผลที่ได้ก็เหมือนหิมะกลิ้งลงเขา ที่ยิ่งกลิ้งลงมาก้อนก็ยิ่งใหญ่โตขึ้น

 

จนกระทั่งค่าจ้างนั้นไปแตะถึง  2,000 โกลด์

 

ผมมองพวกเขาด้วยรอยยิ้มสดใส ที่เป็นดั่งรอยยิ้มขององค์เทพี แน่ล่ะ รอยยิ้มแบบนั้นคู่ควรกับเทพมารดาเท่านั้นแหละ

 

“ขอความเมตตาการุณย์จงมีแด่พวกท่านทั้งหลาย ตอนนี้ประสานมือกันไว้ แล้วเรามาสวดภาวนาให้พวกเราสามารถทนต่อการรุกรานที่เกิดขึ้นโดยจอมมารผู้ชั่วร้าย”

 

ในนามแห่งพระบิดา ,พระบุตร และพระจิต

เอเมน