รุ่งเช้า เสียงแตรเขาดังลั่นจากอีกฝั่งของผืนทุ่งราบ 

 

เริ่มด้วยเสียงแตรเขาเพียงเสียงเดียว แต่ตอนนั้นเองที่ฝูงนกกระจอกต่างโผบินขึ้นสู่ฟากฟ้า เสียงแตรจำนวนมากก็ตามมาเฉกเช่นเดียวกับฝูงนกพวกนั้น

 

แตรดังมากว่า 400 ปี ยามเมื่อหน่วยออเกอร์ของกองทัพพันธมิตรเสี้ยวจันทราถูกกำจัดสิ้นภายในการปะทะครั้งเดียว

 

ไม่ว่าจะ 500 หรือ 800 ปีผ่านไป แตรเขาก็ยังคงทำงานของมันตราบเท่าที่เหล่าทหารม้ายังคงได้รับชัยชนะจากการพุ่งเข้าใส่ข้าศึก

พวกเขายังคงประกาศศักดิด้วยท่าทางอันหยิ่งทระนงว่า พวกเขาได้สร้างประวัติศาสตร์ขึ้นมาอย่างไร

 

– ซู่วววววววววว

 

– กรรรรร, ซ่าาาา…….

 

 

เหล่าภูติวิญญาณแห่งป่ากำลังสั่นไหว

พวกนั้นคงหยั่งรู้ได้ว่า ทั้งพืชผลต้นหญ้านั้นจะโชกชุ่มไปด้วยเลือด? 

 

ภูติวิญญาณทั้งหลายปล่อยแสงสีเขียวออกมาจากหลังต้นไม้ ก่อนที่จะเตลิดหนีกลับเข้าไปในป่าทันทีที่เสียงแตรเขาดังขึ้นอีกครั้ง

 

กิ่งไม้ไหวใบไม้ขยับแม้จะไม่มีกระแสลม

 

“พลหอกรุดหน้า! พลหอกรุดหน้า!”

เหล่าคนแคระได้กระตุ้นเหล่าทหารชาวนา ถึงคนแคระจะมีร่างที่เล็กแต่มีเสียงดังทรงพลัง

 

เผ่าคนแคระเป็นหนึ่งในทหารชั้นแนวหน้าบนโลกใบนี้ พวกเขาเป็นนักรบบริสุทธิ์ตั้งแต่กำเนิด ตลอด 150ปี ที่พักอาศัยอยู่ใกล้กับดินแดนติดภูเขานั้นมีแต่สนามรบ

 

“แกเข้าใจไหม? อย่าออกห่างรั้ว! ถ้าคนข้างหน้าแกล้ม ก็แค่ขึ้นหน้าไปแทนตำแหน่งที่รั้วถัดไป”

 

“ไม่ว่าไอ้พวกอัศวินพวกนั้นมันจะบินหรือคลานมา พวกมันก็ไม่สามารถทะลวงสิ่งกีดขวางของพวกเราได้

จำไว้ให้ดี จงปกป้องรั้ว! หากรั้วอยู่ เราก็ยัง หากรั้วพัง เราก็ตาย”

คนแคระเดินแทรกไปมาระหว่างทหารแล้วตบหลังพวกเขา นั่นเป็นการกระทำเพื่อให้พวกเขาหายประหม่า

 

คนแคระทั้ง 50 คน จากกองกำลังทหารรับจ้างขวานคู่ได้กลายเป็นหัวหน้าและนำทหารเข้าสู่สมรภูมิอย่างชำนิชำนาญ

 

ชาวนาจะรู้ดีว่า ควรใช้หอกต่อต้านก็อบลินกับออร์คอย่างไร หัวหอกเหล็กพวกนั้นนอกจากแทงทะลุมอนสเตอร์แล้วก็ยังสามารถแทงทะลุคนได้ด้วยเช่นกัน

สิ่งที่พวกเขาต้องเรียนรู้ตอนนี้คือ เรื่องการประจำตำแหน่ง ไม่ใช่เรื่องการใช้อาวุธ พวกทหารรับจ้างเข้ามาช่วยทหารชาวนาเรื่องนั้น

 

 

“……ดูเหมือนราชินีแห่งบริททานี่จะงดการพูดปราศัยก่อนรบ”

 

ผมบ่นกับตัวเอง ผมที่ยืนอยู่ด้านหลังกองทัพจึงมองเห็นทหารที่มีทั้งหมด 12,000 คน 

 

เจเรมินั้นวางตัวเหมือนองค์รักษ์ ก็ได้พูดแทรกขึ้นมา

 

 

“ยิ่งกว่านั้นคือ องค์จักรพรรดิไม่ปรากฏตัว”

 

“อืมม เธอคงไม่มั่นใจในการรบแบบนั้นสิ”

 

เธอละเลยแม้กระทั่งขั้นตอนที่เหล่านักบวชจะออกมาข้างหน้าแล้วร้องเพลงสวดสรรเสริญก่อนรบ

ถึงแม้พวกเขาจะมีนักบุญหญิงก็ตาม แสดงให้เห็นว่า เฮนริเอตต้า เดอ บริททานี่ นั้นพุ่งเป้าไปที่การสู้รบล้วนๆ

 

– ฟู่ววววว!

หมอกชั้นบางๆในยามเช้าห้อมล้อมตัวพวกเรา มีแท่งลูกไฟราว 5 ถึง 6 แท่งพุ่งทะลุผ่านหมอกสีขาว นักเวทย์ของฝ่ายศัตรูเริ่มการโจมตีพวกเรา

 

เวทย์ไฟนั้นทรงพลังและสามารถทำให้รั้วไม้นั้นติดไฟ อย่างที่คิดไว้จริงๆ พวกเขารู้ว่าดีว่า รั้วพวกนี้น่ะเป็นอุปสรรคขัดขวาง

 

ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ใช่ว่าพวกเขาจะมีนักเวทย์ฝ่ายเดียวเสียที่ไหน

 

– โปรเท้ค(Protege)!

– สคูตั้ม(Scutum)!

 

กองทัพของเรามีนักเวทย์ 25 คน นักเวทย์หอคอยนักโดยมากประกาศตัวเป็นกลาง แต่ชนชั้นสูงก็ทำได้ทุกวิถีทางเพื่อเอาตัวนักเวทย์มาที่นี่ให้ได้

 

นักเวทย์นั้นกลับรังเกียจเวทย์มนตร์ของพวกเขา ทั้งที่พวกเขาใช้เวลาศึกษาวิจัยขัดเกลากันมานานหลายปี แต่กลับถูกนำไปใช้เป็นเครื่องมือในการสังหารหมู่ ดังนั้นการที่โดนเรียกตัวมาใช้งานโดยชนชั้นสูงนั้นไม่ใช่เรื่องเล็กๆเลย

 

 

 

ปรากฏโล่กว้างบนอากาศเหนือพวกเรา ลูกไฟถูกบล็อคไว้กลางอากาศ นักเวทย์บางส่วนก็แสดงความสามารถในการยิงสลายลูกไฟด้วยเวทย์น้ำอย่างแม่นยำ

 

 

“โว้ววววววววววววว!”

 

“ความยิ่งใหญ่แด่ฟรานเคีย!”

พอเห็นศัตรูทำพลาด ทหารของพวกเราก็ตะโกนเชียร์กันขึ้นมา คนแคระนั่นเองที่เป็นผู้นำในการร้องตะโกน

การปลุกขวัญกำลังใจทหารเป็นสิ่งที่ควรทำก่อนเข้าสู่การรบที่โหดร้าย

ในขณะเดียวกันศัตรูที่อยู่อีกฝั่งของหมอกกลับเงียบสนิท

 

 

“ดูเหมือนพวกนั้นจะเลิกโจมตีพวกเราด้วยเวทย์”

 

“แน่อยู่แล้ว! พวกนั้นคงสรุปแล้วว่า มันยากที่จะเผารั้วกั้นของพวกเรา”

 

ผมกำมือขวาแน่น เรื่องหน่วยเวทย์มนตร์พวกเรานั้นเหนือกว่า หรืออย่างแย่ก็นับว่าเสมอกัน

ในสมรภูมิที่ราบนักบุญเดนิสแห่งนี้ พวกเรามีความได้เปรียบหลายต่อหลายอย่าง

 

 

มีแม่น้ำทางฝั่งขวาและป่าอยู่ทางซ้าย ทำให้ภูมิประเทศนั้นแคบตื้น

เรื่องทางแคบนั้นเป็นสิ่งสำคัญมาก กองกำลังหลักของพวกเราอย่างพลหอกนั้นเมื่ออยู่ใกล้กันก็ยิ่งแข็งแกร่ง

 

“จากนี้ไปไพ่เดียวที่เหลือของราชินีก็มีแต่ใช้ทหารม้าพุ่งเข้ามาแล้ว……!”

 

ในขณะที่ทหารม้านั้นที่ยิ่งกว้างเท่าไหร่ก็ยิ่งแข็งแกร่ง

พวกทหารม้าปกติจะติดหอกยาว 3 หรือ 4 เมตร ทหารม้าของบริททานี่นั้นเป็นที่ขึ้นชื่อลือชาเรื่องการใช้หอกยาวถึง 8 เมตร

และแม้จะเป็นทหารม้าธรรมดาที่ไม่สามารถใช้ออร่าได้ก็ยังใช้หอกยาว 4 หรือเมตร…….

 

ทหารม้ายืนเรียงแถวโดยมีหอกในมือ แค่เห็นก็ชวนขนลุกแล้ว

แต่หากพวกเขาจะต้องสู้ในพื้นที่แคบอย่างที่ราบ นักบุญเดนิส? มันจะลดทอนความสามารถในการพุ่งกระแทกได้มากเลยล่ะ

และยิ่งหนักหนาไปกว่านั้นด้วยการที่พวกเราตั้งรั้วไม้ไว้ต่อหน้ากองทัพศัตรู มีเพียงช่องทางแคบๆเล็กๆระหว่างรั้วเท่านั้น

 

พวกทหารม้าบริททานี่จึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเล็งไปที่ช่องแคบๆพวกนั้น ซึ่งนั่นทำให้ความแข็งแกร่งของทางม้าหดหายลงไปอย่างมาก

 

พลหอกในกองทัพของพวกเราเป็นเหมือนตอกฝาโลง โดยมีทั้งหอกยาว 5 เมตร ทั้งรั้วไม้ แถมพวกนั้นยังต้องสู้กับทั้งทหารม้าและอัศวินอีก ผมมั่นใจเลยล่ะว่า นี่จะเป็นสุสานของพวกเขา

 

 

– ฉึบ ฉับ, สึบ สับ, ฉึบ ฉับ…….

 

บางส่วนของทหารม้าปรากฏตัวขึ้นจากด้านหลังหมอก พวกนั้นห่างจากแนวกั้นแค่ 200 เมตรเองรึ?

หนึ่งร้อยนาย ทหารม้าหนึ่งร้อยนายที่สวมหมวกและชุดเกราะหรูหราพาม้ามาวิ่งเหยาะ

เกราะเหล็กนับไม่ถ้วนที่เข้ามาใกล้มันให้ความรู้สึกเหมือนกับคลื่นสึนามิสีเงิน

 

“อะไรที่น่าตื่นตายังคงน่าตื่นตาอยู่เช่นเคยสินะ”

 

ผมกำไม้คทาออกคำสั่งแน่น

ทหารม้าพวกนั้นเข้าประชิดพวกเราขนาดนี้ มันเป็นสัญญาณบอกแล้วว่า การต่อสู้ได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว

 

 

“เจเรมิ สั่งให้พวกเขายิง!”

 

“รับทราล!”

ทันทีที่เจเรมิส่งสัญญาณมือออกไป มือสังหารทั้งหลายที่สวมชุดทหารต่างยกธงขึ้น

คนแคระที่อยู่ข้างหน้าที่ได้รับสัญญาณก็ตะโกนดังลั่น

เตรียมธนู! เตรียมธนู!

 

พลธนูกว่า 3,00 นายยกสายธนูขึ้นหลังคำสั่งเล็กน้อย

 

กองทหารของพวกเราไม่ไร้เดียงสาพอที่จะมีแต่พลหอกหรอก พวกเราส่งพลธนูทั้งหลายไปประจำตำแหน่งด้านหลังด้วยเช่นกัน

 

ขณะที่พลหอกของพวกเราขวางพวกอัศวินที่พุ่งเข้ามาชนรั้วไม้ พลธนูของฝ่ายเราก็ระดมสาดห่าฝนธนูใส่พวกเขาด้วย มันเป็นการผสมผสานกันได้อย่างลงตัว

 

พวกคนแคระตะโกนสั่งการอย่างแข็งขัน

 

“ยิงเลย! ยิง!”

 

ฝูงธนูที่ลอยขึ้นไปบนฟากฟ้าก่อนตกลงมาสู่ทหารม้าของบริททานี่

ทหารม้าเกือบ 20 นายตกจากหลังม้า ธนูอาจไม่ได้ผลกับทหารม้าเกราะหนัก และพวกที่สวมเกราะเหล็กแต่สำหรับตัวม้า นับเป็นโชคไม่ดีเลยที่มันต้องรับธนูไปแทน

 

ผมกู่ร้องออกมา

 

 

“ดีมาก! ระดมยิงต่อไปอย่าหยุด! ข้าจะจ่ายค่าธนูของพวกเราเต็มที่ไปเลย!”

 

“พลหอก! พลหอกเดินหน้า!”

 

ทหารม้านั้นพยายามที่จะหลบเลี่ยงธนูอย่างรวดเร็วหลังจากมาถึงตรงหน้าแนวรั้วของพวกเรา

 

20 คนที่หล่นจากหลังม้าอาจฟังดูเป็นจำนวนไม่มากนัก แต่นั่นก็แปลว่า มีคนถึง 20 คนที่ไร้ประโยชน์แล้วหลังจากยิงระลอกแรกออกไป

 

ถ้าเรายิงระลอกต่อไปอีก ก็เป็นเรื่องง่ายที่จะทำให้นับร้อยคนนั้นทำอะไรไม่ได้อีก ความสูญเสียจะยิ่งมากขึ้นมากขึ้นเรื่อยๆตราบใดที่พวกเขาไม่อาจทะลุทะลวงแนวเครื่องกีดขวางของพวกเราได้

 

 

“อ้าาา……!”

อยู่ๆเจเรมิกลับร้องลั่นออกมา ผมหันไปก็เห็นดวงตาของเธอเบิกกว้าง

“ฉันว่ามีอะไรแปลกๆแล้ว! ผู้บัญชาการ! พวกเขาไม่มีมัน!”

 

“ไม่มีมันอย่างนั้นหรือ? มันที่ว่านั่นคืออะไร?”

 

“หอกของพวกเขาน่ะค่ะ!”

เจเรมิตะโกนขึ้นมา

 

“พวกเขาไม่มีหอกมาด้วย!”

 

“อะไรนะ?”

 

ผมถึงกับผงะด้วยความประหลาดใจ เกราะสีเงินพวกนั้นไม่เปิดช่องว่างแม้แต่น้อย ม้าสงครามที่เลี้ยงม้าด้วยการผสมกับพวกมอนสเตอร์ พวกเขามีทุกสิ่งอย่างที่พึงจะมีสำหรับทหารม้าเกราะหนัก ━ เว้นไว้อย่างเดียวนั่นคือ พวกเขาไม่มีหอกยาว!

 

มันควรที่จะมี หอกยาว 8 เมตร ที่เป็นเอกลักษณ์เฉพาะของบริททานี่ ซึ่งปกติจะสร้างความหวาดกลัวให้กับทหารเดินทัพ หรือแม้แต่หอกทั่วๆไปที่ยาว 5 เมตรก็ไม่มีเช่นกัน

 

ิสิ่งที่ทหารม้าเกราะหนักถือกลับไม่ใช่หากแต่เป็นอย่างอื่นที่ต่างออกไป

 

“ธนู ธนูอย่างนั้นรึ……!?”

 

ณ เวลานั้นเองที่ธนูนับร้อยปลิวลอยมาในอากาศ กองทหารม้าของบริททานี่นั้นกลายเป็นพลธนูบนหลังม้าแทน! 

พวกเขาอยู่ในระยะ 10 เมตร ตรงหน้าเครื่องกั้นก่อนจะระดมยิงธนู กองทหารของพวกเราถึงกับตกตะลึงในการโจมตีที่ไม่คาดคิดมาก่อน

 

“ธ-ธนู!”

 

เสียงกรีดร้องดังตรงนั้นตรงนี้ ทหารที่ยังเกาะกับแนวรั้วถูกยิงฟุบลงด้วยลูกธนู 

นับโหลด ไม่สิ แค่มองผาดๆก็บอกได้เลยว่า พลหอกนับร้อยล้มตายลงไปแล้ว

ผิดกับพวกทหารเกราะหนักที่สวมชุดเกราะเต็มคราบ ฝ่ายเราโดยมากนั้นเป็นชาวนา จึงไม่อาจป้องกันการโจมตีจากลูกธนูได้เลย

 

พลธนูบนหลังม้าของบริททานี่เองก็ยังคงระดมยิง และหมุนเวียนเปลี่ยนผลัดกันในระยะไม่ไกลจากแนวกั้นของฝ่ายเรา แถวหน้าระดมยิงธนูจากนั้นก็ถอยไปเปลี่ยนให้แถวหลังออกมายิงต่อ

 

เมื่อเป็นแบบนั้นเข้า มันจึงดูเหมือนอีกฝ่ายระดมยิงกันมาไม่หยุดไม่หย่อน

ฝูงผึ้ง! พวกนั้นใช่กลยุทธฝูงผึ้ง!

 

ทหารม้าของบริททานี่ที่ได้ชื่อว่า มีวินัยมากที่สุดในทวีปกลับใช้กลยุทธพลธนูบนหลังม้าที่พวกชนเผ่านักรบเร่ร่อนชอบใช้กัน

 

 

“อ๊ากกก! หลบ!”

 

“เจ้าโง่เอ๊ย ! ยกโล่ของมึงขึ้นสิวะ! ยกโล่ขึ้น!”

 

“อั่กก, แขน, แขนข้า!”

 

กองทหารของพวกเราปั่นป่วนในทันที พลหอกพยายามเต็มที่ที่จะปัดป้องธนูด้วยโล่ไม้เล็กๆ

 

พวกชาวนารีบยกโล่ขึ้นคุ้มหัว นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาเจอกับห่าฝนธนูเช่นนี้ ย่อมเป็นปรกติที่พวกเขาจะเผลอลดหอกลง

 

ผมถึงกับอึ้งโง่จนพูดอะไรไม่ออกเลย ถ้อยคำที่ออกมาจากปากตอนนี้กลับเป็นเสียงที่บ่งบอกความอัศจรรย์ในแทนที่จะเป็นประโยคครบถ้วนสมบูรณ์

 

 

“แก เล็งสิ่งนี้อยู่สินะ เฮนริเอตต้า……!?”

 

“ผู้บัญชาการคะ! โปรดออกคำสั่ง!”

 

เจเรมิดึงสติผมกลับมา

 

แม่งเอ๊ย ผมแทบไม่มีเวลาให้โกรธด้วยซ้ำ รูปขบวนของพวกเรายังคงอยู่ได้ต้องขอบคุณเหล่าคนแคระจริงๆ แต่หากยังเป็นเช่นนี้ต่อไปพวกเราจะสูญเสียไปเรื่อยๆ ผมขบเคี่ยวเคี้ยวฟันแล้วตะโกน

 

“สู้ธนูด้วยธนู! ส่งพลธนูออกไป และให้พวกที่เหลือใช้โล่ปกป้องพลธนู!”

 

“ถ่ายทอดคำสั่งในทันที!!”

นับเป็นโชคดีอย่างมากที่พวกเขาเป็นมือสังหารแนวหน้าที่แย่งกันเป็นอันดับต้นๆขอโลกปีศาจ ถึงจะมีพลหอกนับพันแออัดกันทั่ว พวกมือสังหารก็สามารถพุ่งตัวอย่างช่ำชองแล้วไปมอบคำสั่งให้กับคนแคระ

ไม่ถึงสองนาทีด้วยซ้ำนับตั้งแต่ผมสั่งการออกไป คนแคระก็เริ่มตะโกนออกคำสั่ง

 

“พลธนูไปข้างหน้า! พลธนูไปข้างหน้าาาาาาา!”

 

“คุ้มกันพลธนูด้วยโล่! ทุกคน อย่าไปกลัว! พลธนูเอาชนะพลธนูขี่ม้าได้เสมอ!!”

 

“เชื่อมั่นใจพรรคพวก! ปกป้องพรรคพวก!”

 

ทหารต่างขยับตัวกันอย่างเร่งรีบ พลธนูได้เข้าไปรวมกับแนวหน้าแล้ว พลธนูที่เคยลนลานด้วยความตื่นกลัวกลับถูกพรรคพวกดันไปข้างหน้า และได้รับการช่วยเหลือจากสหาย

อาจจะช้าไปสักเล็กน้อย แต่พวกเราก็เริ่มยิงโต้ คนแคระเก่งมากเรื่องการปลุกกำลังใจ

 

“เล็งไปที่ม้า! ยิงไปที่ม้า!!”

พลธนู 3,000 นายเหล่านั้นโดยมากเป็นนักล่า ดังนั้นพวกเขาจะไม่ยิงเป็นห่าฝนเหมือนดั่งพลธนูที่ฝึกทหาร แต่พวกเขาจะเล็งยิงอย่างแม่นยำ

 

พลธนูที่ไว้ใจว่าตนเองจะได้รับการปกป้องจากเพื่อนพ้องทำให้พวกเขาสามารถยิงธนูได้

 

“แม่งเอ๊ย!”

 

ผมไม่อาจสะกดกลั้นความโกรธ จึงกระทืบพื้น ผมนี่มันโง่โดยแท้!

 

ราชินีเฮนริตต้ารู้ดีอยู่แล้วว่า พวกเราจะต้องทำการตั้งรับ ฝ่ายพวกเรานั้นเปี่ยมไปด้วยกำลังใจเพราะได้สู้ในที่ราบนักบุญเดนิส แต่ถึงอย่างนั้นนั่นก็เป็นสิ่งที่ราชินีเฮนริเอตต้าคาดไว้เช่นกัน

 

ผมขบฟัน ทั้งๆที่ผมมีประสบการณ์เรื่องนี้มาก่อนอยู่แล้ว

มาร์คกราฟ โรเซนเบิร์ก เขาได้ฝึกทหารม้าให้กลายเป็นพลธนูบนหลังม้า

 

“หรือนี่กำลังจะซ้ำรอยกับออสเตอร์ลิทช์กัน……!?”

 

พลหอกนับหมื่นที่ออกันอยู่ในที่ราบแคบๆ

นั่นเป็นโอกาสล้ำค่าที่จะทำให้ฝ่ายเราสูญเสียให้มากที่สุดด้วยการใช้ธนูระดมยิงใส่

พวกเรามัวแต่กังวลกับทหารม้าของบริททานี่พุ่งเข้ามาจนไม่ได้เตรียมการรับมือกับพลธนูบนหลังม้า

 

“ผู้บัญชาการคะ พวกเรายังคงได้เปรียบอยู่”

เจเรมิพูดกับผมอย่างนิ่งสงบ เธอไม่ได้แสดงสีหน้าปลอมๆ อารมณ์ปลอมๆเหมือนอย่างทุกที 

 ความสงบนิ่งเยือกเย็นของเธอแสดงออกมาทางสีหน้า

 

“หากพวกเรายังคงปกป้องพลธนูของฝ่ายเราด้วยโล่ต่อไป พลธนูหลังม้าของอีกฝ่ายก็มีแต่ต้องล่าถอน ดูนั่นสิคะ รั้วไม้ทำหน้าที่ของมันได้เป็นอย่างดี”

เจเรมิพูดถูก ผมแน่ใจเลยล่ะว่า รั้วของพวกเรานั้นแข็งแรงทนทานเป็นอย่างมาก แถมพวกมันยังทำหน้าที่เป็นโล่กันธนูได้เป็นอย่างดี

 

นักธนูจำนวนหนึ่งเอาร่างแนบกับรั้วไม้เพื่อเลี่ยงการโจมตีของอีกฝ่าย แล้วแอบมองลอดช่องเล็กๆระหว่างรั้วเพื่อหาจังหวะยิงสวน พลหอกนั้นค่อยๆถอยตัวออกห่างมายังจุดที่ลูกธนูพุ่งมาไม่ถึง

 

“ข้ารู้แล้ว แต่ถึงอย่างนั้น ข้าก็รู้สึกแย่ที่ปล่อยให้ตัวเองโดยราชินีเฮนริเอตต้าปั่นหัวเอา!”

 

“การจู่โจมฉับพลันของพวกนั้นได้ผลดีทีเดียว แต่ก็ไม่สร้างความเปลี่ยนแปลงเรื่องที่ราชินีเฮนริเอตต้ายังเสียเปรียบอยู่ หากพวกเรายังคงรักษาความเยือกเย็นไว้ได้…….”

 

เจเรมิมองไปเบื้องหน้าของพวกเรา ผมกลับสัมผัสได้ถึงลางสังหรณ์บา่งอย่างของเธอและมองตามเธอไป

พวกพลธนูบนหลังม้าถอยกลับไปแล้ว มีเพียงม้าศึกไม่กี่ตัวนอนแผ่อยู่ตรงนั้นตรงนี้กระจายบนพื้น

จากที่ดูแล้ว ดูเหมือนพวกนั้นต้องถอนตัวเพื่อเลี่ยงธนูของพวกเรา

 

“แนวรบที่สองของพวกนั้น……!”

ทหารม้าที่อยู่แนวรบที่สองได้ขึ้นมาข้างหน้า สลับกับแนวรบแรก

ทหารม้าที่สวมเกราะอย่างดีกว่าพลธนูบนหลังม้าได้ก้าวออกมาเต็มตัว

นั่นแหละ อัศวินของพวกนั้น อัศวินที่สวมชุดคลุมและมีการปักลวดลายเป็นดอกลิลี่สีดำซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของบริททานี่ 

 

แม้แต่ม้าก็ยังสวมเกราะครบครัน

นี่ต่างจากแนวรบแรก ทหารม้าในชุดสองนี้สวมเกราะเต็มยศ ใช่แล้ว สมเกราะเต็มยศ! พวกเขามาพรอมกับหอกยาว 8 เมตร!

 

ทหารของฝ่ายเรากู่ร้องออกมาในทันที

 

“อัศวิน! ทหารม้าจะพุ่งเข้ามาแล้ว━!”