นักบุญหญิงลองวี่เปิดปาก

 

– ความแข็งแกร่งเป็นสิ่งเดียวที่ข้าขอรับรอง

 

น้ำเสียงของเธอนั้นดังไปทั่วผืนฟ้าคราม เธอนั้นเฝ้ารออย่างเงียบๆมาตลอดทั้งการรบ

ตำแหน่งที่มีเพียงคนเดียวเท่านั้นต่อประเทศ ดังนั้นจึงมีเพียง 12 ตัวตนเท่านั้นบนผืนทวีป

แต่จำนวนที่ว่าก็ลดลงไปจนเหลือ 11 เพราะนักบุญหญิงแห่งฮับบวร์กนั้นถูกประหารเนื่องจากการแอบติดต่อลับๆกับกองทัพจอมมาร

ดังนั้นหนึ่งใน 11 นักบุญหญิงจึงเริ่มร้องเพลงสวด

 

 

– จิตวิญญาณนั้นเป็นหนึ่งเดียวกับเทพเจ้าก่อนที่จะกลายมาเป็นสามัญชนและทาส 

ได้โปรดเถิด องค์เทพี โปรดประทานพรของท่านเพื่อปัดเป่าชะตากรรมให้พ้นไป

โปรดร่ายรำเริงระบำด้วยเท้าของเผ่าชนผู้ยิ่งใหญ่แล้วให้อภัยทุกชีวิตที่มีมากมาย

 

เหล่าทหารม้าตั้งแถวเป็นแนวกว้าง

 

เสียงร้องของนักบุญหญิงไหลซาบเข้าไปยังช่องว่างของเกราะ ระหว่างหมวก และเกราะอก ผ่านแผงคอม้าที่เหนื่อยล้าที่ชุ่มไปด้วยเลือดและฝุ่นหนา

แม้แต่ภูตวิญญาณที่เคยเตลิดหนีเพราะเสียงปะทะยังแอบกลับมาส่องดูจากในป่า

 

เฮนริเอตต้านั้นมีทหารม้าเหลืออยู่เพียง  6,000 นาย

มันยากที่นักบุญหญิงเพียงผู้เดียวจะสามารถฟื้นฟูพลังกายของพวกเขาทั้งหมดได้ด้วยตัวเอง ร่างของนักบุญหญิงนั้นราวกับถูกทิ่มแทงด้วยเข็มนับพัน

 

แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังคงเป็นนักบุญ สีหน้าของเธอไม่เปลี่ยนเสียด้วยซ้ำ เธอยังคงสวดภาวนาเช่นเดิมอย่างสงบ

 

 

– อันความจริง พวกเรานั้นห่างไกลความตาย แต่ถึงอย่างไรก็ดี พวกเรานั้นปรารถสิ่งเดียว เพียงอิสรเสรีเดียวที่คู่ควรกับพวกเรา ; นั่นคือ เสรีภาพในการเผชิญหน้ากับความตาย

 

พวกเรารู้ดีว่า มีเพียงหนึ่งเดียวเท่าที่ ผู้เป็นอมตะ ผู้คู่ควรแก่การกำหนดชะตา โอ้ องค์เทพีเอเธน่า

ประกายแสงสีฟ้าปรากฏไปทั่วทั้งร่างของทหารและม้าศึกก่อนจะหายวับไป

มันให้ความรู้สึกราวกับว่า เหล่าทหารม้าผู้ที่เคยพุ่งชาร์จเข้าใส่แนวรบของศัตรูที่มีจำนวนมากกว่าถึงสี่เท่าได้ฟื้นร่างกายกลับมา เช่นเดียวกับนักเดินทางที่ท่องเที่ยวไปในทะเลทรายแล้วได้ดื่มน้ำเย็นอันแสนสดชื่

ม้าศึกร้องลั่นออกมาอย่างทรงพลังเหมือนหกชั่วโมงก่อน

นักบุญหญิงประสานมือไว้ด้วยกัน

 

 

– ได้โปรดอนุญาตให้ความตายนั้นยังคงเป็นความตายต่อไป

 

นักบุญหญิงลองวี่หล่นจากม้าหลังพูดคำนั้นจบ เธอสลบไสลไร้สติ

ผู้ติดตามที่อยู่รอบกายเธอนั้นเข้าประคองร่างของนักบุญหญิง

ร่างทั้งร่างของเธอชุ่มไปด้วยเหงื่อ นับตั้งแต่เริ่มสวดภาวนา ยาวนานกว่านาที

 

 

 

“ยอดเยี่ยมมาก แจ็กเกอลีน ลองวี่ เพื่อนข้า”

 

ราชินีเฮนริเอตต้าควบม้าไปข้างหน้า

ราชินีผู้มีเรือนผมสีแดงสการ์เล็ทนั้นหันหัวม้ากลับมาเพื่อเผชิญหน้ากับทหารม้านับหลายพันตรงหน้าเธอ

ราชินีหัวเราะเบาๆก่อนจะมองพวกเขาด้วยแววตาที่ตึงเคร่ง

 

“ทหารรักของข้า เมื่อใดกันที่กองทัพจะพ่ายแพ้?”

ราชินีนั้นสั่งเปิดการใช้งานเวทย์มนตร์ขยายเสียงที่สร้อยคอแล้วพูดขึ้น

“ใช่ตอนที่พวกเขานั้นได้รับความพ่ายแพ้ในการศึกอย่างนั้นหรือ? 

ใช่ตอนที่พวกเขาได้รับความพ่ายแพ้ในการสงครามอย่างนั้นหรือ?

ใช่ตอนที่พวกเขาสูญเสียผู้บัญชาการไปหรือตอนที่ธงชัยถูกหักโค่งลงอย่างนั้นหรือ? 

ไม่เลย ไม่ได้เป็นเช่นนั้นเลย”

ราชินีส่ายหัว

 

 

“เหล่านักรบเอ๋ย การศึกของพวกเจ้านั้นมิได้อยู่ที่นี่”

 

เธอชี้ไปที่จมูกตัวเอง

 

“มันอยู่ที่นี่ต่างหาก นี่ต่างหากคือ สนามรบของพวกเรา นับตั้งแต่ที่พวกเจ้าตัดสินใจที่จะช่วยมิตรสหาย หรือเมินเฉยต่อพวกเขา ที่นั่นต่างหากที่เป็นสนามรบของพวกเจ้า

 

การต่อสู่ของเจ้าจะเป็นตัวตัดสินว่าจะชะงักชะงันรั้งรอในขณะที่หอกกำลังพุ่งเข้ามาหรือไม่

เจ้าจะยอมเผชิญหน้ากับความเจ็บปวดอันแสนสาหัสแล้วยอมรับความตายหรือไม่? นั่นต่างหากคือ สนามรบของพวกเจ้า”

ราชินีเฮนริเอตต้าชี้ที่ผืนดิน

 

“หากมีคนๆหนึ่งอยู่ที่นี่ เขานั้นใช้ชีวิตไปตามธรรมดา เกิดขึ้นตามวิถีคนธรรมดา ใช้ชีวิตอันแสนธรรมดากับครอบครัว และตายลงในช่วงอายุ 60 ปี ”

 

เธอยกมือซ้ายขึ้นชี้ไปบนฟ้า

 

“และยังมีอีกผู้หนึ่งเช่นกัน ที่กระโดดลงจากความสูงเสียดฟ้าไกลห่างดั่งมาจากดวงจันทร์ เคลื่อนคล้อยลงมายังผืนโลกอย่างเชื่องช้าหากแต่มั่นคงไม่สั่นไหว

ผู้นั้นร่วงหล่นลงมายาวนานถึง 60ปี ― ก่อนที่จะลงถึงพื้นแล้วตายลงไป 

มนุษย์ผู้หนึ่งอาศัยอยู่บนผืนดินมากว่า 60 ปีก่อนจะตาย ในขณะที่อีกผู้หนึ่งตกลงเกือบ 60ปี ก่อนจะตาย

ความตายของทั้งสองนั้นแตกต่างกันหรือไม่?”

 

ทหารทั้ง 6,000 นาย ตั้งใจฟังราชินีของพวกเขาอย่างเงียบๆ 

น้ำเสียงของเธอนั้นหนักแน่นและดังกังวาน เป็นเหมือนดั่งกิ่งรากของต้นไม้ที่หยั่งรากลึกลงไป

 

“มันอาจไม่มีอะไรต่างกันเลยด้วยซ้ำ ชีวิตหนึ่งดำรงอยู่ตามปรกติธรรมดาบนผิวโลกมา 60 ปี และอีกชีวิตที่ร่วงหล่นลงมาในห้วงเวลาเดียวกัน

 

แต่ขอถามหน่อยว่า ชีวิตของทั้งสองนั้นไม่เหมือนกันใช่ไหม? 

ทหารทุกคน นี่เป็นปัญหาของมนุษยชาติและจะยังคงเป็นปัญหาเช่นนั้นไปตลอดกาลนาน

คำถามที่ยอดยิ่งกว่าคำถามใด แล้วมันต่างกันตรงไหนล่ะ? 

พวกเจ้าทุกคนต่างต้องล้มตายเหมือนกันใช่ไหม? 

มีสิ่งใดหรือที่ไม่เน่าไม่เปื่อยสลาย?”

 

ราชินีถอนใจออกมาเฮือกใหญ่แล้วพูดต่อ

 

“การที่พวกเจ้ามายืนอยู่ในสนามรบในวันนี้ พวกเจ้าจะถูกบังคับให้ตอบคำถามดังกล่าว

เพราะนี่คือ สมรภูมิอันเป็นสถานที่ที่จะโยนคำถามพวกนั้นใส่เจ้าอย่างเข้มข้นไม่จบสิ้น

ช่างน่าเศร้าใจเสียเหลือเกิน! 

ไม่ว่าเจ้าจะพยายามเลี่ยงคำถามพวกนั้นมากเท่าใด ก็ไม่อาจทำได้”

 

ราชินีเฮนริเอตต้าหัวเราะ

 

“ในทุกวินาทีที่ผ่านไป คำถามพวกนั้นจะถาโถมจู่โจมเจ้าเหมือนดั่งพายุ

เจ้าจะหันหลังหนียามเมื่อสหายตกอยู่ในอันตรายหรือไม่?

เจ้าจะปิดตาตอนที่ศัตรูแทงหอกเข้ามาหรือไม่? 

เจ้าจะแกล้งไม่รู้ไม่เห็นต่อความตายขณะมันกำลังคืบคลานมาพร้อมกับอาการบาดเจ็บอันน่าสยดสยองหรือไม่?”

 

เสียงม้าศึกนับพันๆกระทืบย่ำ เตะฝุ่นจนคลุ้ง

ทหารม้าทั้งหลายต่างหายใจเข้าลึกๆ เพื่อปลุกกำลังใจตน ราชินีเฮนริเอตต้าเห็นดังนั้นจึงตะโกนขึ้น

 

 

“ทหารทุกคน ก่อนหน้านี้พวกเจ้ามิเคยได้มีชีวิตมาก่อนเลย

ที่นี่วันนี้ เวลานี้เจ้าจะได้รับการทดสอบครั้งสำคัญ การทดสอบว่าเจ้ายังมีชีวิตอยู่หรือที่ผ่านมาเป็นเพียงซากศพไร้ชีวิต

นี่คือ ชัยชนะและความพ่ายแพ้ของพวกเจ้า

สงครามและการสู้รบนั้นมาเป็นรอง การตอบคำถามนี้ให้ได้ต่างหากเป็นสิ่งสำคัญเหนือสิ่งอื่นใด!”

 

ม้าศึกสีดำของเฮนริเอตต้านั้นชูขาหน้าทั้งสองขึ้นกลางอากาศ ราชินีมองทหารของเธอจากมุมสูง

 

“เจ้าจะค่อยๆล้มตัวลงช้างๆหลังจากใช้ชีวิตมานานนับสิบปีหรือไม่!? หรือ เจ้าเลือกที่จะก้าวออกไปข้างหน้าอีกสักก้าว!?

เหล่านักรบเอ๋ย, จงเกิดใหม่ในฐานะมนุษย์บนทวีปที่เต็มไปด้วยกองศพเถิด!

จงก้าวไปข้างหน้าแล้วเผชิญกับความยากลำบาก ชีวิตนั้นจักมีค่าให้ดำรงอยู่ก็ต่อเมื่อเอาชนะเหนือความยากลำบากนั้น!”

 

ราชินีเฮนริเอตต้าชูปลายหอกขึ้นไปบนฟ้า

กองทหารของเธอต่างตะโกนดังลั่งพร้อมกับเสียงร้องของม้า หอกทั้ง 6,000 ด้ามชูแทงขึ้น ขาหน้าของม้าทั้ง  12,000 กีบ ต่างกระทืบไปบนพื้น

 

“มีเพียงมนุษย์ผู้ที่ปรารถนาที่จะตายในวันนี้จึงดำรงอยู่ต่อไปได้

ในขณะที่มนุษย์ผู้ปรารถนาที่จะมีชีวิตอยู่ต่อจักต้องตายลง!

ข้าไม่เคยเชื่อแม้สักครั้งว่า กองทัพของข้าจะประสบกับความพ่ายแพ้ 

ข้าไม่เคยเลย!

นักรบทั้งหลายของข้า บุตรธิดาแห่งพัลลัส เอเธน่า! 

นักรบทั้งหลายผู้ได้รับชัยชนะอันยิ่งใหญ่จากการรบจากการเผชิญหน้าพวกมัน!”

ราชินีเฮนริเอตต้าหันหัวม้ากลับไปเผชิญหน้ากับทหารม้า 12,000 นายของฟรานเคีย

 

 

ไม่เพียงแต่พวกเขานั้นมีกำลังพลเป็นสองเท่าของกองทัพราชินีเท่านั้นหากแต่พวกเขายังกะปรี้กะเปร่าเนื่องจากยังไม่ได้รบเลยสักครั้ง ราชินีเปล่งเสียงดังลั่นออกมา

 

“―พุ่งเข้าไป!”

 

ม้าของราชินีนั้นพุ่งทะยานไปก่อนใคร

 

ทหารม้าที่ตามหลังเธอนั้นต่างกู่ก้องร้องตะโกนขณะที่ตะบึงม้า

ม้าศึกของพวกเขานั้นคำรามออกมา ในหมู่พวกเขานั้นมีทั้งชาวบริททาน,ฟรานเคียน,เบอนิเชียนและเคสทิลเลี่ยน ทั้งอัศวินและทหารรับจ้าง

 

แต่ถึงอย่างนั้น ชั่วขณะนั้นเองทุกคนรับใช้ใต้ผู้ปกครองเดียวกัน นั่นคือ เฮนริเอตต้า เดอ บริททานี่ พวกเขาอยู่ใต้การนำของราชินีผู้นั้นผู้เดียว

 

ทหารม้า  12,000 นายของฝ่ายศัตรูเริ่มขยับเคลื่อนด้วยเช่นกัน ผู้บัญชาการทหารสูงสุดอย่างดยุคกุยก็ด้วย

สมแล้วที่เขาได้รับสมญานามว่า เป็นอัศวินผู้ทรงเกียรติและชนชั้นสูงที่ยอดเยี่ยม ดยุคผู้นั้นยืนเคียงข้างกับหน่วยทหารม้าของเขา

 

ดยุคกล่าวปราศรัยกระตุ้นกำลังใจให้กับเหล่าทหารม้าฟรานเคียให้มีความกล้าหาญ

ระยะระหว่างทหารทั้งสองกองทัพแคบลงเรื่อยๆ

 

 

“พวกมันมี 10,000!”

 

เฮนริเอตต้าตะโกนออกมา

เธอลดเสียงเวทย์ขยายเสียงลงให้ได้ยินกันเฉพาะชนชั้นสูงรอบตัวเธอเท่านั้น

 

 

“พวกมันมีจำนวนเป็นสองเท่าของพวกเรา! พวกเจ้ากลัวกันไหม ทหารข้า!?”

 

“ไม่!”

 

“พวกเราจะพุ่งชาร์จมันสองครั้งแล้วแบ่งทัพมันออกเป็นสี่ จากนั้นก็ค่อยๆบดขยี้ไปทีละส่วน ให้มันเหลือกลุ่มละ  2,500 นาย 

เข้าใจกันหรือยัง? พวกมันไม่ได้มีจำนวนสองเท่าของพวกเรา เราต่างหากที่มีจำนวนสองเท่าของพวกมัน!”

 

ราชินีเฮนริเอตต้าคำรามลั่น

 

“นายพลใต้การบัญชาการของข้าสมควรที่สามารถกำจัดกองทหารที่น้อยกว่าเราถึงครึ่งหนึ่งได้โดยง่าย!”

 

“ฝ่าบาทพูดถูกแล้ว!”

 

“หากนายพลคนไหนไม่อาจหิ้วหัวได้ถึงสิบหัว รู้ไว้ซะนะ วันนี้แหละจะเป็นงานศพของเจ้า!”

 

ราชินีเลื่อนกะบังหน้าหมวกเหล็กลงปิด ชนชั้นสูงคนอื่นต่างทำเช่นเดียวกัน เหล่าลูกน้องใกล้ชิดราชินีต่างก็ทำตามแม้จะไม่ใช่นักรบ

 

ม้าศึกของเฮนริเอตต้านี้เป็นที่รู้จักกันว่า ไร้เทียมทาน ยามเมื่อเธอนำทัพ ม้าของเหล่าผู้บัญชาการทั้งหลายที่ไม่ดีเท่าจึงตามหลังเธอไป

เบื้องหลังพวกเขาคือ ทหารม้า  6,000 นาย ในฐานะอารักขาองค์ราชินี พวกเขาสร้างรูปขบวนสามเหลี่ยม โดยเคลื่อนข้ามทุ่งราบไป

 

 

จากการวิ่งเหยาะ 

ทหารม้าทั้่งหลายต่างเร่งความเร็วจนเข้ามาถึงระยะห่างจากศัตรูเพียง 200 เมตร 

เสียงร้องตะโกนท่ามกลางฝุ่นควันที่ตลบอบอวน

 

สู่การควบวิ่งทะยาน 

ทหารม้ากระชับบังเหียนในมือเร่งม้าจนอยู่ในระยะ 100 เมตร

 

เสียงย่ำกีบของม้าดังสนั่นยิ่งกว่าเสียงตะโกนของทหารหาญ พวกเขาชี้หอกไปด้านหน้า

 

 

“แด่องค์ราชินีของพวกเรา!”

 

“เกียรติยศแด่เฮนริเอตต้า เดอ บริททานี่!”

 

การวิ่งห้อ

ระยะห่างเหลือเพียง 40 เมตร ม้าศึกต่างเร่งความเร็วสูงสุด ธงเล็กน้อยแขวนปลายหอกสะบัดอย่างบ้าคลั่ง  ชั่ววินาทีที่เกือกม้าย่ำถี่―กองทัพทั้งสองก็เข้าปะทะกัน

 

– โครมม! เกร้งงง!

 

ทหารม้าต่อทหารม้า ปะทะกัน

ก่อนอื่น หอกที่ยาว 8 เมตรเคลือบหุ้มด้วยออร่าแทงทะลุหัวใจของทหารม้าอีกฝ่าย หอกที่ยาว 3 ถึง 5 เมตรก็แทงเข้าไปด้วยเช่นกัน

 

หอกเหล็กนั้นทะลวงไหล่ของชายผู้ชื่อ ปิแอร์ ความแข็งแกร่งของหอกทำเอาปิแอร์ตกจากม้าหน้าคลุกฝุ่น

 

หอกอีกเล่มเสียบเข้าที่ท้ายทอยของอัศวินที่ชื่อ แม็กซิมิเลี่ยน ทำให้ร่างใหญ่ของเขาหล่นตุบลงกับพื้น เกราะที่สวยงามของเขากระแทกกับพื้นดังแกร้งลั่น

 

ทหารที่มีชื่อว่า ดีโอเร นั้นหลบหอกได้ แต่ก็โดนม้าชนกระเด็นและไม่อาจทนต่อแรงกระแทกไหว ดีโอเรนั้นตกอยู่ท่ามกลางฝุ่นควันจนหายใจแทบไม่ออก เขายื่นมือออกไปพยายามควานหามิตรสหาย

 

ตอนนั้นเองที่ม้าศึกเตะฝุ่นใส่และเหยียบท้องของดีโอเร กีบม้าบดขยี้หน้าท้องของเขาอย่างไร้ปรานีทำให้เครื่องในทะลักออกมา ดวงตาของดีโอเรนั้นถลนออกนอกเบ้าขณะที่เขายังกรีดร้องอยู่

 

“อ๊ากกกกกกกกก!”

 

เฮนริเอตต้าโยนหอกทิ้งแล้วชักดาบออกมาแทน อกของศัตรูเป็นรู แขนของศัตรูลอยกระเด็น ทุกครั้งยามที่ดาบของเธอตวัดเปล่งแสงสีฟ้า

เลือดสีแดงสาดกระจายไปทั่ว เสียงบาดหูดังก้องทุกครั้งที่หอกและดาบปะทะเข้ากับเกราะ

นักรบทั้งหลายต่างส่งเสียงคำราม

 

การประสานงากันเพียงครั้งเดียวก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้ทั้งทุ่งราบนั้นเต็มไปด้วยเลือดและเครื่องใน

 

เสียงการเข่นฆ่าดังก้องรอบเฮนริเอตต้า เดอ บริททานี่ จนทำให้หูของเธอชา

 

ราชินีนั้นทำตัวกลมกลืนไปกับสถานการณ์รอบข้างขณะที่กวัดแกว่งดาบ ม้าตัวโปรดของเธอนั้นทั้งขบกัดและเตะม้าตัวอื่น

 

ราชินีกับม้ารวมกันเป็นหนึ่งเพื่อกำจัดกวาดล้างทุกอย่างที่กีดขวางเส้นทาง

 

ไม่ว่าจะมือ ,แขน หรือ หัว ต่างลอยปลิวในชั่วขณะที่แสงสีฟ้าของราชินีตวัดพาดผ่านอย่างไร้ปรานี

 

“องค์ราชินี! องค์ราชินี!”

หนึ่งในชนชั้นสูงตะโกนขึ้น ราชินีจึงกลับมาได้สติอีกครั้ง

 

ไม่มีทหารศัตรูคนใดอยู่ตรงหน้าเธออีกแล้ว

ตอนนี้เธอเห็นรั้วไม้ของศัตรูและพลหอกอยู่ไม่ห่างนัก พวกเขาต้องทะลวงผ่านไปให้ได้! 

 

ราชินีเฮนริเอตต้านั้นหันหัวม้าเพื่อวนดูรอบๆก่อนจะยกดาบขึ้น

 

 

“หันหัวกลับมา! ตามข้ามา!”

 

กองทัพของราชินีนั้นทะลวงผ่านทหาร 12,000 นาย ราวกับเป็นใบมีดที่แหวกผ่านม่านมนุษย์

 

ได้เวลาแล้วที่จะแบ่งกองกำลังอีกฝ่ายเป็น 4 ส่วน

 

ตอนนั้นเองที่ราชินีเห็นอะไรบางอย่างเข้า ท่ามกลางกระบวนทัพของข้าศึก มีธงกุหลาบสีขาวอยู่ที่ตรงนั้น

 

ราชินีเฮนริเอตต้าตะโกนขึ้น

 

“แกอยู่นั่นเองรึ เฮนรี่ เดอ กุย!”

 

ม้าศึกของเธอพุ่งไปราวกับกระสุนปืนใหญ่ โดยไม่ต้องรอคำสั่ง 

เจ้ากาดำของเฮนริเอตต้า นั้นรู้โดยสัญชาตญาณว่า เหยื่ออันโอชะอยู่ตรงหน้าแล้ว

 

ม้าศึกที่มีสายเลือดพ่อเป็นมอนสเตอร์เปล่งเสียงร้องอย่างน่ากลัวขณะที่พุ่งเข้าไป

 

 

 

 

—–

 

*พัลลัส เอเธน่า(Pallas Athena)

ชื่อเต็มของ เทพีเอเธน่า

หนึ่งในเทพีองค์สำคัญของเทพนิยายกรีก

บุตรีของซุสที่เกิดจากการที่ซุสกลืนเธธีสลงไป แล้วเกิดอาการปวดหัว และเฮเฟตัส(เทพแห่งช่างเหล็ก)เอาขวานมาจามหัวเพื่อแก้อาการปวดนั่นให้ เทพีเอเธน่าออกมาจากหัวซุสพร้อมกับชุดนักรบ(หมวก เกราะ โล่ หอก) และกลายเป็นเทพีที่เป็นตัวแทนแห่งสติปัญญา และการรบ สัตว์ประจำตัวคือ นกฮูก มีวิหารส่วนตัว มีประชาชนชาวเมืองที่เคารพและใช้ชื่อเมืองตามนางคือ เมือง เอเธน(Athen) และยังเป็นหนึ่งในแคนดิเดทผู้ที่จะโค่นล้มบัลลังค์ของซุสในอนาคตตามคำทำนายของโพรมีธีอุส

 

แต่น่าเสียดายที่มหากาพย์เรื่องนี้ไปไม่ถึงตรงจุดนั้น(อาจเพราะชาวกรีกสูญสิ้นไปก่อนหรืออาจเพราะเอกสารถูกเผาไปเสียมาก) จึงไม่รู้ว่า ใครเป็นผู้โค่นบัลลังค์ซุสลงตัวจริงกันแน่

ชื่อละตินของ เอเธน่า คือ มิเนอร์ว่า (Minerva)