ตอนนั้นเองที่หน้าต่างแจ้งเตือนมากมายเด้งขึ้นมา

 

 

「จอมมารกามิกินถูก ‘ครอบงำ’ โดยคุณ!」

「เงื่อนไขสเตตัสนั้นจะถูกต้านทานไว้หรือไม่ขึ้นอยู่กับค่าสติปัญญาและค่าเสน่ห์ของกามิกิน」

 

「ลูกเต๋าแห่งโชคได้ถูกทอดออกมาเป็นแต้ม 6 โดยปาฏิหารย์!

คุณสำเร็จใน ‘การครอบ’ ถึงแม้ว่า คุณจะมีค่าสเตตัสที่ต่างกันมากมายก็ตาม!」

 

 

เสียงซาวน์เอ็ฟเฟ็คอันแสนหนวกหู

 

「คุณได้เคลียร์ภารกิจที่สุดยอด」

「หนึ่งในสกิลที่คุณมีจะได้รับการยกระดับเป็นรางวัล」

「ขอแสดงความยินดีด้วย! สกิล <การแสดงของคุณ> ได้อัพเกรดกลายเป็น <จุมพิตของจูดาส*>!」

<Kiss of Judas>

 

มันออกจะเป็นอะไรที่ชวนตกใจ ผมไม่ได้รับสกิลมานานมากแล้ว

 

หากผมจำไม่ผิด สกิล จุมพิตของจูดาสนั้นจะให้โบนัสเมื่อมีการเจรจาต่อรองหรือการวางแผนเกิดขึ้นในเกม

ต่างจากสกิลขยะแบบ <การแสดง> ที่ไม่รู้ว่า ควรจะเอาไปใช้ตรงไหนดี จุมพิตของจูดาสนั้นมีประโยชน์กว่าเห็นๆ

 

 

โอ้ พระเจ้า พอมาคิดๆดูนี่ ผมต้องใช้เวลาถึง 3 ปี กว่าจะได้สกิลที่พอใช้ได้

จะยากนรกก็ให้มันมีขอบเขตหน่อยสิวะ

ถ้าเป็นเกมจริงๆนี่เหล่าผู้เล่นได้รวมตัวกันเผาบ้านผู้พัฒนาเกมไปแล้ว

 

 

“ดันทาเลี่ยน…….”

ริมฝีปากบางของกามิกินอ้าขึ้นหลังจากหุบมาสักพัก 

เธอมองมายังผมก่อนจะกลับไปหันมองตัวเอง

 

“ดันทาเลี่ยน นายบ้าไปแล้วใช่ไหม?”

“โอ้ ได้โปรดเถอะ กรุณาบอกมาตรฐานความบ้าให้ข้ารู้ก่อน ไม่อย่างนั้นก็จะกลายเป็นว่าทุกคนที่ผิดไปจากมาตรฐานนั่นก็ถือว่าบ้ากันหมด ไม่ใช่หรือ?”

 

“……นายน่ะมันบ้าเกินไปแล้ว นานๆทีจะมีจอมมารแบบนายเกิดขึ้นมา”

กามิกินปล่อยมือผม

“นายรู้บ้างไหม? มันมีคนอยู่สองประเภทที่เพลิดเพลินกับการดูสิ่งพวกนั้น

นักผจญภัยผู้ที่ชื่นชอบเอาชีวิตตัวเองไปเสี่ยงตาย หรือไม่ก็ นักพนันที่พยายามฆ่าตัวตายอย่างไม่รู้จักหยุดหย่อน

แต่จะไม่ว่าพวกไหน ทั้งคู่ต่างก็เป็นคนคลั่งสติแตกที่อยากจะได้ใครสักคนมาฆ่าตัวเอง”

 

 

“แล้วมันยังไงกันล่ะ?”

ผมเอียงคอสงสัย

“แน่อยู่แล้วนี่ บอกกันตรงๆไปเลยก็ได้ว่า ข้าน่ะบ้า ก็น่าจะรู้ก็น่าจะเห็นกันอยู่แล้วนี่? แล้วเธอไม่บ้าอย่างนั้นเหรอ ที่คิดว่า สิ่งอื่นๆบนโลกนี้นอกจากการเอาชีวิตรอดน่ะ มันไร้ค่า? 

แล้วบาร์บาทอสจัดว่าบ้าไหม ตอนที่ฆ่าล้างมนุษย์นับแสนคนเพียงเพื่อเผ่าพันธุ์ปีศาจ

พวกเราน่ะแม่งก็บ้ากันทั้งนั้นนั่นแหละ”

 

ผมมองไปรอบๆ

 

จอมมารบางคนก็แอบมองเราคุยกันด้วยความกังวล

ขณะที่ส่วนมากแล้วก็วุ่นยุ่งอยู่กับการเจ๊าะแจ๊ะกับพรรคพวกฝ่ายเดียวกัน เสียงถูกปิดกั้นโดยสิ้นเชิง ผมจึงไม่ได้ยินว่าพวกเขาพูดอะไร

 

ผมพูดด้วยความรู้สึกเหมือนกับตัวเองนั้นโดดเดี่ยวโดยสมบูรณ์

 

“มีแต่คนบ้าเท่านั้นแหละที่สามารถเป็นจอมมารได้

หากจะมีเหตุผลใดที่กลายเป็นจอมมารก็คงเพราะความบ้านี่แหละ,กามิกิน

 

เธอพยายามชี้ให้เห็นว่า การช่วยเหลือบาร์บาทอสนั้นมันช่างไร้ค่าเปล่าประโยชน์ แต่มันกลับกันต่างหาก ข้ามีความสุขที่ได้เฝ้าดูบาร์บาทอสอยู่ข้างๆ”

 

 

“…….”

 

“อ้า ใช่นะ ข้าเองก็ชอบท่านเหมือนกันนะ คุณกามิกิน 

ผมนี่ถึงกับอึ้งไปเลยล่ะ ว่า เธอใช้ชีวิตโดยแบ่งแยกเป็นภายในกับภายนอกได้อย่างสมบูรณ์แยกขาดจากกันได้ยังไง

ข้าได้แต่หวังว่า จะมีโอกาสได้คุยเรื่องนี้กับเธอสักวันหนึ่ง”

กามิกินกรีดตามองผมอย่างเย็นชา

 

“……หากมีโอกาส”

กามิกินยังคงรักษารอยยิ้มบนใบหน้าไว้เสมอจนกระทั่งหันหน้าออก

เธอเดินกลับไปยังจุดที่เธอมา

ที่นี่ไม่มีจอมมารคนไหนเป็นมิตรกับผมอยู่แล้ว ผมเลยต้องอยู่คนเดียว

 

สิตริมองผมด้วยสีหน้าหดหู่ใจ แต่เธอก็มาหาผมไม่ได้เพราะรอบตัวเธอนั้นห้อมล้อมไปด้วยจอมมารจากฝ่ายภูเขา

เธอคงจะโดนเพื่อนร่วมฝ่ายบ่นเอาเรื่องที่มาสนิทกับผม

 

 

– ช่วยข้าด้วย ดันทาเลี่ยน!

 

สิตริอ้อนวอนผมด้วยสายตา ผมตอบกลับไปด้วยการยักไหล่

เธอสมควรโดนดุบ้างแล้วแหละ ตอนนี้เธอเป็นตัวแทนของฝ่ายภูเขา ไม่ใช่ไพมอน ดังนั้นจะเป็นปัญหามากหากเธอยังคงปล่อยตัวตามสบายไม่รู้จักควบคุมตัวเองบ้าง

 

 

– ยอมแต่โดยดีซะเถอะ ไม่ว่ายังไงเธอน่ะต้องโดนบ่นอยู่ดีนั่นแหละ

 

– คนทรยศ! เจ้าคนโกหก! ข้าเกลียดเจ้าาา!

 

สิตริมองผมด้วยใบหน้าที่สุดสิ้นหวัง แต่ผมไม่ใจอ่อนหรอก ชีวิตน่ะมันต้องผ่านความยากลำบากบ้างถึงจะเติบโต

จอมมารบางคนแอบลอบมองผม แต่ไม่มีสักคนที่พยายามจะมาอยู่ใกล้ๆผม

 

 

จุดยืนของจอมมารดันทาเลี่ยนตอนนี้ค่อนข้างซับซ้อน ทุกคนนั้นต่างรู้ดีถึงความสำเร็จของผมในกองทัพพันธมิตรเสี้ยวจันทรา

ซึ่งนั่นทำให้มีจอมมารกลุ่มหนึ่งอยากจะสนิทกับผม แต่ถึงอย่างนั้นปัญหาก็คือ หากเข้ามาสนิทกับผมโดยไม่ระวังก็อาจเจอความเสี่ยงในเรื่องต่างๆ

 

ผมเป็นสมาชิกหลักของฝ่ายที่ราบ และเป็นที่รู้กันว่า ผมเป็นคนรักของบาร์บาทอส ผู้คนอาจคิดไปว่า บุคคลที่ใกล้ชิดสนิทกับผมนั้นกลายเป็นฝ่ายของที่ราบไปด้วย

 

ฝ่ายที่ราบน่ะขึ้นชื่อเรื่อง หัวรุนแรงเกินเหตุ แม้แต่ในโลกปีศาจ ซึ่งนั่นเป็นอะไรที่ไม่น่าดูเลย

 

แถมผมเองยังเป็นต้นเหตุที่ทำให้ไพมอนนั้นพ่ายแพ้ยับเยินอีกต่างหาก

พูดง่ายๆผมนั้นเป็นเหมือนหนามแทงใจสำหรับฝ่ายภูเขา

ดังนั้นยากที่ใครจะกล้ามาตีสนิทกับผมหากไม่เตรียมใจพอที่จะเป็นศัตรูกับฝ่ายภูเขา

 

‘เอาล่ะ ก็ถือว่าแต่ละคนก็มีวิธีผ่อนคลายกับงานเลี้ยงต่างกันออกไปก็แล้วกัน’

ผมเดินไปที่มุมหนึ่งในงานเลี้ยงอย่างสบายๆ

 มันมีเครื่องดื่มสุดหรูหรา หาได้ยากมากมองกองกันราวกับเป็นภูเขา สินค้าเหล่านี้ถ้าให้หามาเองก็เหนื่อยยากลำบากมาก 

สุดยอดไปเลยจริงๆ

 

 

ผมรับแก้วไวน์มาจากบริกร ก่อนจะเช็คหน้าต่างสเตตัส 

อย่างที่คิดไว้จริงๆ <การแสดง> นั้นหายไป แล้วถูกแทนที่ด้วย <จุมพิตของจูดาส> แทน

 

ผมตรวจสอบรายละเอียดของสกิลเกือบลืมหายใจ

 

 

━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━

[สกิล]

แร๊ง A 

สกิลสั่งใช้

 

หากเป้าหมายมีค่าความชอบน้อยกว่า 20 : ค่าไหวพริบของผู้เล่น  +10%, ค่าเสน่ห์ +10%

หากเป้าหมายมีค่าความชอบมากกว่า 20 และคุณโจมตีเป้ามาย :  ค่าความเป็นผู้นำเป้าหมาย -20%, ค่าอำนาจ -10%, ค่าสติปัญญา -20%, ค่าไหวพริบ -20%.

 

(※ สกิลนี้เป็นเวอชั่นอัพเกรดของ <การแสดง> เมื่อเปิดการใช้งาน จะส่งผลสกิล <การแสดง> ด้วย)

 

━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━

 

 

“อื้มม ถือว่าดีเลยนี่”

ผมจิบไวน์ขณะพยักหน้า

 

มันอาจจะดูอ่อนไปหน่อยสำหรับสกิลแร๊ง A แต่ก็ดีกว่าไม่มีอะไรเลย

สกิลการแสดงนั้นบรรยายแค่บรรทัดเดียวว่า : ‘เพิ่มโอกาสการโน้มน้าวเป้าหมาย’

ผ่านมานานเหลือเกินกว่าที่ผมจะได้รับค่าสแตทดีๆ และการที่สกิลนี้ส่งผลให้ค่าไหวพริบและค่าเสน่ห์ของผมเพิ่ม 10% มันดีจนผมอยากจะขอบคุณโลกใบนี้ 

เอาล่ะๆ การรู้จักซาบซึ้งเป็นเรื่องสำคัญ คนเราก็ต้องรู้จักการถ่อมตนไว้บ้าง

 

 

เสียงดนตรีดังก้องไปทั่วทั้งฮอล

 

วงออเคสตร้าที่เต็มไปด้วยดาร์คเอลฟ์เล่นเครื่องดนตรีอย่างช่ำชอง เพิ่มเติมให้ว่า ดาร์คเอลฟ์น่ะเป็นเผ่าพันธุ์ที่รักการดนตรีมากที่สุดในโลกของเอลฟ์ เพราะพวกสายเลือดแท้น่ะดูถูกว่า ดนตรีนั้นเป็น ‘งานศิลป์ห่วยๆ’ 

 

 

“เฮ้ย ทำไมแกมาซุกในมุมเหมือนไอ้ขี้แพ้ล่ะ?”

 

สักพักจอมมารก็เริ่มทยอยกันมาและบาร์บาทอสเองก็หนึ่งในพวกนั้น เธอเที่ยวกวาดตามองจอมมารตนอื่นก่อนจะเดินเข้ามาหาผมในงานโดยไม่รอช้า

ผมตอบรับเธออย่างเย็นชา

“ก็อย่างที่เธอเห็น ข้ากำลังเอนจอยกับงานเลี้ยงนี้อยู่”

 

“พูดมั่วซั่ว ชายที่ควรเป็นแขกผู้ทรงเกียรติในคืนนี้กลับมาอยู่ในมุมอย่างกับพวกสังคมทอดทิ้งเนี่ยนะ ยอดไปเลย”

บาร์บาทอสท้าวสะเอว

 

“ข้าบอกแกไปแล้วไม่ใช่หรือไง ถ้าแกยังมาทำตัวห่วยๆป่วยๆอยู่ มันส่งผลต่อภาพลักษณ์ของข้าด้วยน่ะ?”

 

“ฟุฟุ เธอเข้าใจผิดแล้วนา บาร์บาทอส ข้ากำลังนิ่งสงบอยู่ในความโดดเดี่ยว หากแต่ความโดดเดี่ยวที่ว่านั่นหาใช่ กะลาสีผู้หลงไปในทะเลไม่ ข้าน่ะเป็นกัปตันผู้เดียวดายที่กำลังสำรวจผืนทะเลด้วยเรือของ…….”

 

“หุบปาก ไม่งั้นข้าตัดลิ้นเจ้าทิ้งแน่”

ผมจึงเงียบทันที

 

บาร์บาทอสหยิบคุกกี้มากิน จนได้ผมยินเสียงเธอเคี้ยวคุกกี้ดังกรุบกรับ ผมเพิ่งโดนเธอบอกให้รู้จักรักษาภาพลักษณ์ของเธอ อยากจะพูดสวนอะไรไปสักคำ แต่ก็ต้องยอมเงียบไว้เพราะไม่อยากลิ้นขาด

 

ต่างจากชุดปกติประจำวันของเธอ มาวันนี้เธอสวมชุดเดรสสีขาวบริสุทธิ์

 

 

หากนึกถึงบาร์บาทอส ไม่ว่าใครก็คงนึกถึงชุดสีดำแดงก่อนเป็นอย่างแรก

 

เธอน่ะขึ้นชื่อมาเรื่องการแต่งกายเฉพาะชุดโทนสีดำแดง ไม่ว่าจะในสนามรบหรือในงานเลี้ยง แต่วันนี้มาแปลกที่เธอเลือกแต่งชุดขาวสนิททั้งตัวแบบนี้

เอาจริงๆมันก็เหมาะกับเธอดีอยู่หรอก ราวกับกำลังจ้องมองไข่มุกเม็ดงามประกายที่มีเคลือบด้วยหิมะ

ผมคงจะให้คะแนนเต็มเลยล่ะ หากนิสัยข้างในมันเป็นไปตามรูปลักษณ์ภายนอก

 

“ทำไมเธอไม่ใส่ชุดปกติเหมือนทุกที?”

 

“ข้าเลือกชุดที่เข้าคู่กับเจ้าไง เจ้าสมองน้อย”

บาร์บาทอสแย่งแก้วไวน์ไปจากมือผม แล้วกระดกไวน์อย่างรวดเร็ว

 

“เฮอะ แกน่ะมันเอาแต่ใส่ชุดสีดำ ดูมืดมนโทรมๆตลอด ข้าคิดไว้แล้วว่า วันนี้แกก็คงทำอย่างนั้นเหมือนกัน ข้าเลยตัดสินใจสวมชุดอะไรที่มันขาวๆให้มันเข้าคู่กับแก 

ว่าไงคำอธิบายนี้ดีพอสำหรับแกไหม?”

 

“โอ้ แหม แหม ตัวข้านี่ ช่างได้รับเกียรติเป็นอย่างยิ่ง”

ผมยื่นมือไปจับมือของเธอ

 

“โอ้ แฟรี่หิมะผู้งดงาม ได้โปรดประทานโอกาสให้เราได้เต้นรำด้วยกันสักเพลงจะได้ไหม?”

 

“นั่นคือ สาเหตุที่ข้ามาที่นี่แหละ เจ้าสุภาพบุรุษสุดงั่ง”

 

บาร์บาทอสหัวเราะออกมาก่อนจะวางมือซ้อนบนมือของผม มือของเธอนั้นเล็กกว่า

ผมค่อยๆแตะสัมผัสอย่างนุ่มนวลราวกับประคองแก้วชิ้นงาม

พวกเราไปที่กลางห้องจัดงานเลี้ยงและเริ่มเต้นรำ

 

 

“แกเต้นเก่งขึ้นนี่”

บาร์บาทอสหัวเราะหึ

“แกได้ไปฝึกซ้อมกับสาวที่ไหนมาก่อนสินะ?”

 

“มีเลดี้ผู้หนึ่งชอบหยอกเย้าข้าเรื่องที่เต้นไม่เป็น ข้าจึงพยายามฝึกเพื่อที่จะได้ไม่เหยียบเท้าใคร”

ก็ไม่ใช่ใครอื่นไกล บาร์บาทอสเองนี่แหละที่แซวผม

 

“หึ แกที่มันดีแต่เห่าไม่รู้จักกัดจริงๆ”

 

“ก่อนหน้านี้กามิกินเข้าหาข้า นางพยายามจะโน้มน้าวด้วยการถามว่าข้าต้องการอะไร”

บาร์บาทอสทำตาวิบวับอย่างสนอกสนใจ

 

“แล้วแกตอบมันไปว่ายังไง?”

 

“ข้าก็ตอบไปด้วยความสัตย์จริงว่า ข้าชอบเด็กสาวตัวเล็กๆ ดังนั้นคนอย่างนางที่ชอบใช้ไขมันส่วนเกินดึงดูดผู้อื่นจึงไม่ใช่รสนิยมของข้า”

 

“เคะเคะเคะ”

 

บาร์บาทอสหัวเราะร่วน ผมก็ตอแหลเห็นๆอยู่แล้วแหละ

ร่างกายทรงแบบกามิกินนี่แหละที่ใกล้เคียงกับรสนิยมที่ผมชอบ

ถึงอย่างไรเสียผมก็อยากให้บาร์บาทอสรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง

 

“แกนี่มันงั่งจริงๆเล้ย รู้ตัวใช่มะ?”

 

“แล้วเพิ่งมาพูดอะไรตอนนี้ล่ะครับ?”

เราก็หยอกล้อกันเล่นขณะที่เต้นรำกันไปด้วย

 

 

 

* * *

 

“แหม ดูนั่นสิ นั่นคุณบาร์บาทอสกับดันทาเลี่ยนนี่”

 

“ได้ยินข่าวเล่าว่า พวกนั้นไม่ได้คบหากันแบบปกติสักเท่าไหร่ แต่เหมือนข่าวนั่นจะไม่จริงสินะ!”

 

จอมมารหญิงต่างกระซิบกระซาบกัน

ผู้หญิงรอบตัวกามิกินนั้นต่างไม่มีฝึกฝ่ายใด พวกนั้นเน้นการใช้ชีวิตอย่างมีความสุขในฐานะจอมมาร มากกว่าที่จะมากังวลเรื่องศัตรูทางการเมือง

ไม่มีอะไรทำให้พวกเธอตื่นเต้นได้มากเท่ากับการเม้ามอยเรื่องความรัก

 

“นั่นดูราวกับแฟรี่ตัวน้อยเต้นรำกับเอลฟ์เลย!”

 

“ข้าไม่รู้สิ คุณบาร์บาทอสน่ะงดงามอยู่แล้ว แต่คู่เต้นของเธอนี่…….”

 

“เหรอ ๆ แต่ข้าออกจะชอบคนแบบคู่ขาของนางนะ”

 

กามิกินเฝ้าดูบาร์บาทอสกับดันทาเลี่ยนเงียบๆ ทั้งคู่ต่างยกให้แก่กันและกัน

มันเป็นบรรยากาศที่ยากจะเข้าไปใกล้ทั้งคู่ ราวกับมีกำแพงกั้นกางขวางผู้อื่นไว้

 

มันอาจเป็นความเชื่อใจ ที่ทั้งสองต่างเชื่อใจกันและกัน

‘คู่ควรต่อการให้เชื่อใจ’

กามิกินดื่มไวน์แก้วนั้นที่หวานฉ่ำ

จอมมารหญิงชวนกามิกินคุย

 

 

“แล้วเธอล่ะ คุณกามิกิน? เมื่อครู่ข้าเห็นเธอไปคุยกับดันทาเลี่ยนด้วย”

 

“อืมมม”

 

กามิกินยิ้มสดใสเหมือนอย่างเคย เธอกำลังใช้ความคิดอยู่ว่า สมควรตอบกลับไปอย่างไรจึงจะดี?

สมควรไหมที่เธอจะสื่อเป็นนัยว่า เธอมีความสัมพันธ์สนิทแนบชิดกับดันทาเลี่ยน? ใช่แล้วล่ะ มันเข้าท่าดี

 

จอมมารหญิงนั้นเป็นศูนย์กลางของแวดวงสังคมชั้นสูงและแหล่งข่าวลือมากมาย

หากข่าวโคมลอยบอกว่า กามิกินกับดันทาเลี่ยนแอบมีความสัมพันธ์พิเศษต่อกัน ข่าวนั้นคงสร้างความปั่นป่วนให้กับฝ่ายที่ราบเป็นแน่

 

“ก็ช่ายแหละน้า ออกจะน่าอายไปสักหน่อย แต่ข้าก็แอบสนใจเขาอยู่แหละ~?”

 

“แหม แหม จริงหรือคะ!?”

 

“นี่เธอกำลังจะบอกว่า เธอรู้สึกดีๆกับเขาเหรอ?”

 

จอมมารผู้หญิงต่างมาห้อมล้อมกามิกินราวกับไฮยีน่า

 

กามิกินนั้นพูดด้วยการคิดคำนวนถึงผลประโยชน์ทางการเมืองไว้ก่อนแล้ว

เธอไม่ลืมที่จะทำเป็นหน้าแดง เพื่อให้แน่ใจว่าได้แกล้งยิ้มเขินๆออกไป

 

เธอแอบเปรยตามองบาร์บาทอสและดันทาเลี่ยนอยู่ห่างๆ

 

 

 

—

 

*Kiss of Judas 

เป็นชื่อภาพที่มีชื่อเสียงที่สุดในบรรดาจิตรกรรมฝาผนังของโบสถ์ Scrovegni ในเมืองปาดัว ของอิตาลี ซึ่งแสดงถึงเหตุการณ์การทรยศต่อพระคริสต์ของจูดาส 1 ใน 12 อัครสาวกของพระเยซู 

โดยศิลปินอย่างจ็อตโต้ (Giotto) สถาปนิกและจิตรกรชาวอิตาลี ได้จำลองเหตุการณ์ที่จูดาสพาทหารไปที่สวนเกทเสมานี และชี้ตัวพระองค์ด้วยการเข้าไปจูบพระพักตร์ อันนำไปสู่การตรึงกางเขนและสิ้นพระชนม์ของพระเยซู 

จูบของจูดาสจึงเป็นจูบที่แสดงถึงความทรยศ และทำให้ภายหลังจูดาสเกิดความรู้สึกผิด จนตัดสินใจแขวนคอกับต้นไม้