โพชั่นไหลเข้าไปในปากของเธอเป็นปริมาณมาก

‘อุบ, อึก……ฮ่าาาช์, อุบ……!’

สีหน้าของกามิกินบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด ผมไม่สนใจและยังคงกรอกตัวยาต่อไป ยากระตุ้นเซ็กส์นั้นไม่ได้ไหลลงคอเธอหมดมีบางส่วนไหลออกข้างปาก

 

ดวงตาของกามิกินนั้นชุ่มโชกไปด้วยน้ำตาขณะที่เกิดสัมผัสพึงพอใจขึ้นมาอย่างเข้มข้น เธอนั้นเลอะเปรอะไปด้วยตัวยาที่ผสมกับน้ำลายรอบปากเธอ

พอผมถอนขวดออกจากปากเธอ มันก็เกิดเสียงดัง ‘ป๊อบ’ อันแสนน่ารักดังขึ้น

 

กามิกินพูดทั้งๆที่ปากยังสั่น

 

 

‘เดี๋ยว ข้าบอก……ข้าบอกให้เจ้ารอก่อน!’

ตาของเธอดุร้าย แม้สมองของเธอคงกลายเป็นค็อคเทลแก้วชมพูไปแล้วก็ตามแต่เธอก็ยังมีความมุ่งร้ายเหลืออยู่

 

‘รออย่างนั้นรึ? อย่าบอกนะว่า เธอต้องการให้เลิกแล้วน่ะ’

 

‘มันไม่ใช่อย่างนั้น แต่……อุก……เอาให้ช้าลง……!’

 

‘โทษทีนะ แต่เรื่องนั้นน่ะ มันเป็นไปไม่ได้’

ผมมองเธอด้วยสายตาแสดงถึงความขอโทษ

‘มีเวลาจำกันและตอนนี้มันผ่านไปแล้ว ถึง 35นาที 

ข้าเสียใจด้วยจริงๆนะ ข้าไม่มีเวลามาสนใจสภาพของคุณกามิกินตอนนี้หรอก’

 

เอาตรงๆผมอยากเอาแท่งเนื้อของผมยัดเข้าไปในร่างของกามิกินทันทีด้วยซ้ำ

 

เธอจะต้องคลั่งตายด้วยความสุขกายที่มหาศาลและยอมแพ้แน่ๆ แต่จะทำแบบนั้นไปเพื่ออะไรกันล่ะ? มันไร้รสนิยมเสียเหลือเกิน ไม่ต่างจากการทำลายดอกไม้ด้วยค้อนปอนด์นั่นแหละ

 

ผมกระซิบข้างหูของกามิกิน

 

‘ข้าไม่มีทางชนะหรอก หากข้าไม่ใส่สุดน่ะ เธอน่ะร้ายกาจเกินไปนะ คุณกามิกิคนสวยจ๋า’

 

‘อ้าก! ……อย่ามากระซิบ ข้างๆหูข้า!’

ไหล่ของกามิกินนั่นกระตุกทันทีที่ผมพ่นลมเบาๆเข้าไปที่หู

 

เธอคงถึงจุดแค่เพียงโดนเสียงกระซิบปลุกเร้ากระตุ้นอย่างมาก

ยาปลุกเซ็กส์ขวดที่สองที่ผมกรอกปากเธอไปคงส่งผลแล้วล่ะ ดี ดีมาก

 

ตอนนี้ทั่วทั้งโลกประดุจดั่งเครื่องทรมานกามิกินแล้ว ใบหญ้าบนพื้นนั้นแทบไม่ต้องแท่งดุ้นที่คอยเสียดแทงเข้าไปในร่าง และลมเย็นที่พักมาก็ยังคงทะลวงอย่างไร้ปรานี

 

‘ฮึก อั่กก……อาาา, ฮู่วววว……! อึก……!’

 

กามิกินนั้นถึงจุดสุดยอดไปหลายต่อหลายครั้งทั้งที่ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลยด้วยซ้ำ น้ำกามของเธอไหลออกมาที่น่องไม่หยุด กลิ่นมันเหมือนกับลูกพีช

 

‘เอาอย่างนี้เป็นไง? ข้าจะกรอกยาให้ช้าลงหน่อยตามที่คุณกามิกินปรารถนาเลยล่ะ  แต่ทว่า จะต้องต่อเวลาเพิ่มอีก 30 นาทีนะ’

 

‘อ่าาา, อูววว, อ่าาาา…….’

กามิกินส่ายหัว เธอไม่เหลือแรงที่จะพูดปฏิเสธแล้ว ช่วยไม่ได้ที่เธอจะครางไม่หยุดแบบนั้น

‘น่าเสียดายจังนะ’

ผมอุตส่าห์แนะนำด้วยการให้เกียรติแล้วจริงๆ 

การมอบความหวังให้อีกฝ่ายยังไงล่ะ

 

กามิกินอาจจะคิดว่า ผมกำลังรู้สึกกดดันกับเวลาที่ผ่านไป

ผมอาจจะแกล้งทำเป็นใจเย็นและหาทางยืดเวลาออกไปให้นานที่สุดสินะ? 

เปล่าเลย ไม่ใช่เลย ผมอาจจะกำลังดิ้นรนอย่างมากแต่ไม่ใช่ว่าผมเสียเปรียบแต่อย่างใด

เธอต่างหากล่ะที่กำลังทุกข์ และกลุ้มอยู่ ไม่ใช่ผม 

 

แค่อีกนิดเดียวเท่านั้น เธอแค่ทนต่อไปอีกนิดเดียวเท่านั้น…….

 

แค่อีกนิดเดียว สุดท้ายแล้วสิ่งนี้นี่แหละที่ทำให้อีกฝ่ายข่มกลั้นได้ดีขึ้น

 

มันเป็นเรื่องจริง ผมผ่านประสบการณ์ทำนองนี้มานักต่อนักแล้ว อยากจะทรมานใครสักคนอย่างนั้นหรือ? ก็ต้องมอบโอกาสความเป็นไปได้อันมากมายให้กับเจ้านั่น อย่าไปต้อนให้พวกนั้นหรือไม่เปิดตัวเลือก หรือทางหนีไว้เลย

 

พูดอีกอย่างคือ การทำแบบนั้นน่ะ มันขาดไร้ซึ่งสุนทรียภาพทางความงาม

ความสิ้นหวังนั้นจะหอมหวานยิ่ง ถ้าหากมีพวกนั้นพบว่า ตัวเองมีโอกาสที่จะสามารถไขว่คว้าด้วยตัวเองได้

 

‘แหม ตัวข้านี่นะ คุณกามิกิน ตาของเธอนั้นเลอะเปรอะไปหมดแล้ว ข้าจะเช็ดน้ำตาให้ท่านนะ’

 

‘อ้าา เดี๋ยว ไม่ ━ฮิก, อย่าทำ!’

กามิกินตะโกนขึ้นมาอย่างสิ้นหวัง

เธอคงจะหวาดกลัวมาก พอคิดได้ว่า มันจะเกิดอะไรขึ้นหากผมใช้นิ้วไปแตะสัมผัสกับผิวของเธอ ณ ขณะนี้

ผมยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน

 

‘หรือข้าควรจะหยุดดีนะ?’

 

กามิกินไม่พูด

ผมใช้จังหวะนั้นปาดน้ำตาเธอด้วยนิ้วของผม

 

‘อ๊าาาาาาาา!’

น้ำเสียงยั่วสวาทกระตุ้นราคะของเธอดังไปทั่วผืนฟ้า

 

‘อย่าห่วงไปเลยนะ นิ้วของนั้นไม่ต่ำช้ามารยาทรามขนาดที่จะปล่อยให้สาวน้อยตรงหน้าต้องร้องไห้เพียงลำพังหรอก’

 

‘อุ่กกก ฮิกกกกก! ฮึกก อ๊าาาห์!’

ริมฝีปากกามิกินนั้นบูดเบี้ยวทุกครั้งที่ผมปาดน้ำตาให้เธอ ซี่โครงกะเพื่อมขึ้นลงขณะที่บิดตัวไปรอบๆ เธอนั้นชุ่มโชกราวกับอาบด้วยน้ำมัน แต่ความจริงแล้วมันคือ เหงื่อที่ไหลออกมาจากทั่วทั้งร่าง

 

เห็นไหมล่ะ ยังไม่นับว่าผมเป็นสุภาพบุรุษอีกหรือไร?

 

ผมไม่ได้ฝืนเอาไอ้น้องชายผมกระแทกกามิกินตั้งแต่แรก สุภาพบุรุษเองก็สมควรจะแสดงพฤติกรรมอันแสนสุภาพสิ ดังนั้นจึงเป็นธรรมดาที่ต้องเลือกเส้นทางที่ยากกว่าคนทั่วไป

 

มอบโอกาสให้อีกฝ่าย แบกรับความเสี่ยงที่จะล้มเหลว ทั้งยังมอบความหวังให้

และเมื่อตอนนั้นยามที่พบว่า มันไร้สิ้นซึ่งความหวัง เมื่อค้นพบถึงสัจจะข้อนั้น

 

ผมเชื่อโดยไม่เคยกังขาสงสัยเลยว่า <หีบแพนโดร่า> ที่บรรพบุรุษของพวกเราอยากจะส่งต่อมาให้พวกเราก็คือ สิ่งนี้นี่เอง

แพนโดร่า จงเจริญ! กามิกิน จงเจริญ!

 

‘ดูเหมือนน้ำตาเธอจะไหลไม่ยอมหยุดเลยนะเนี่ย มือข้าเองก็เริ่มเปียกเพราะน้ำตาแล้ว!’

 

‘ข้า, อั่ก, อึ่กกก! ไม่, เจ้าสิ่งนี้,ฮิก , ไม่!’

ผมยังคงใช้นิ้วปาดน้ำตาเธอเบาๆ

กามิกินยังคงหลั่งน้ำตาออกมาด้วยความพึงพอใจในทุกครั้ง ถือว่ามันดีมากจริงๆ ทำให้ผมสามารถเช็ดน้ำตาเธอต่อเนื่องไม่มีหยุดพัก

 

ช่างเป็นวัฏจักรที่น่าเชยชมยิ่ง! 

เมื่อใดที่ผมเช็ดน้ำตาออก ก็จะได้สร้างลูปแห่งความพึงพอใจอันไร้ที่สิ้นสุดขึ้นมา ผมถึงกับอึ้งในกฏธรรมชาติตรงหน้า

กามิกิน จงเจริญ! เอนโทรนปี้ จงเจริญ!

ผมหยุดมือชั่วครู่ก่อนจะพูดขึ้น

 

‘ยังเหลือเวลาอีก 20 นาที ’

 

‘หน่าาาา, อั่กกกก……ฮิกกก…….’

 

‘คุณกามิกิน ฟังอยู่หรือเปล่า?’

 

ดวงตาของกามิกินเริ่มลอยโดยสมบูรณ์ ผมไม่ได้แตะพื้นที่รอบดวงตาเธออีกต่อไปแล้ว แต่ร่างทั้งร่างยังคงกระตุกอย่างรุนแรงด้วยความรู้สึกพึงใจที่ยังตกค้างอยู่

 

แหม ผมนี่ มันจะเป็นปัญหาเอาหากเธอล้มพับไปตอนนี้ ผมกับบาร์บาทอสต่างเล่นอะไรแรงกว่านี้ถึงสามเท่าโดยไม่มีปัญหา เธอไม่รู้สินะ?

 

ผมเร่งเสียงตัวเองให้ดังขึ้น

 

‘คุณกามิกิน คุณกามิกิน! ยังเหลือเวลาอีก 20 นาที!’

ในที่สุดกามิกินคืนสติลับมาและมองผมด้วยสายตาที่หมองมัว

 

 

’20 นาที…… อ่า, 20 นาที……?’

 

‘ถูกต้อง แค่เพียง  20 นาที เธออดทนมาถึง 40 นาทีแล้ว ภูมิใจได้เลย!’

 

’20 นาที……20 นาที……’

กามิกินพึมพัมอย่างอ่อนแรง ราวกับเธอพยายามฝืนจดจำประโยคนั้นเข้าไปในสมองตัวเอง

 

แสงในดวงตาของเธอค่อยๆฟื้นกลับมา แม้จะไม่กลับมาโดยสมบูรณ์ แต่เพียงแค่ครึ่งเดียวของลำเรือที่เกือบอับปางกำลังพยายามที่จะแล่นให้ไปถึงฝั่งท่ามกลางมหาสมุทรแห่งความสุขทางกาย

 

‘ข้าชักวิตกแล้วเนี่ย ข้ากังวลเหลือเกินว่า ข้าอาจแพ้ อ่าาา ข้ากังวลจนแทบบ้าแล้ว’

ผมหยิบออกมาอีกขวด

‘ดังนั้น คุณกามิกิน เรามาเข้าสู่ขวดที่สามกันเถอะ’

ยาปลุกเซ็กส์ส่องประกายวาววับในขวด

 

 

“……, …….’

ปากของกามิกินเปิดออก

 

นานมากแล้วล่ะที่หน้ากากที่ฉาบเคลือบบนใบหน้าตามปกติของเธอนั้นแตกกระจายเป็นชิ้นๆ ความหวาดกลัวของเธอนั้นฉายอยู่บนใบหน้าอย่างเห็นได้ชัด

หลังโดนไปสองขวด เธอยังอยู่ในสภาพเช่นนี้ แล้วจะเกิดอะไรขึ้นถ้าหาก เธอเอาเข้าไปอีกขวดกันล่ะ……?

 

‘ทั้งหมด……เทยาทั้งหมดเข้าไป……รวดเดียวพร้อมกัน’

 

‘อะไรนะ? เธอพูดว่าอะไรนะ?’

ผมถามกลับไปด้วยความประหลาดใจ

‘ให้ใช้ตัวยาทั้งหมดเลยหรือ? พูดจริงๆหรือ? ยังเหลืออีกเยอะเลยนะ’

 

‘ถึงอย่างไร เจ้าก็ตั้งใจจะให้ข้าดื่มให้หมดอยู่แล้ว……!’

เธอพูดออกมาทั้งที่ตัวยังสั่น

 

‘เจ้าคิดว่า ข้าไม่เห็นเจตนาชั่วร้ายของเจ้าหรือไง? อีกขวดหรือ, ฮิกก!  อึก, เจ้าน่ะกำลังสนุกอยู่……สนุกกับการทรมานข้าด้วยอีกขวด!’

 

อ้อ ผมเข้าใจแล้ว แทนที่จะค่อยๆเพิ่มปริมาณความเข้มข้นให้มากขึ้นตามกาลเวลา เธออยากจะรับมันเข้าไปรวดเดียวมากกว่า

 

ทำเอาผมประทับใจเลยล่ะ เหมือนกับนักเรียนบอกกับครูว่า เขาอยากโดนไม้บรรทัดหวดก้นรวดเดียวไปเลยแทนที่จะมาโดนหวดช้าๆทีละครั้ง

เธอคงชอบที่จะโดนความเจ็บปวดครั้งใหญ่ครั้งเดียว ฉับพลันแทนที่จะโดนความเจ็บปวดทรมานต่อเนื่อง

แต่ถึงอย่างนั้น จะเทียบได้อย่างไรกันล่ะ ระหว่างการโดนลงโทษในชั้นเรียนกับพายุของความพึงพอใจทางร่างกายที่เธอกำลังประสบอยู่ ณ ตอนนี้?

 

ผมพึมพัมออกมาโดยมิได้ตั้งใจ

‘ยอดอะไรเช่นนี้’

 

แค่นี้ก็ตระหนักรับรู้ได้ถึง พลังใจอันสุดยอดแล้ว 

มันเป็นสถานการณ์ที่ต้องใช้กำลังใจมากมายมหาศาลที่มากมายยิ่งกว่าฮีโร่ผู้เหนือฮีโร่ด้วยกัน

ขอบอกเลยว่า เดซี่น่ะหมดสภาพไปตั้งแต่ขวดแรกแล้วด้วยซ้ำ

 

เทียบกันแล้วอย่างนี้ กามิกินช่างเป็นบุคคลที่ควรแค่แก่ลำดับ 4 

 

‘ข้าเข้าใจแล้ว ข้าจะขอเติมเต็มความปรารถนาของคุณกามิกินเอง’

ผมพยักหน้า จากใจจริงนะ ผมอยากจะสรรเสริญเชิดชูเธอเหมือนกัน

 

 

‘แต่ก็น่าเสียใจเหมือนกันนะ ทรมานอย่างนั้นหรือ? 

ข้าแค่เพิ่มตัวยาอีกขวดให้กับคุณกามิกินเพราะเป็นห่วงว่า เธอน่ะจะรับไม่ไหวหากใช้โพชั่นรวดเดียวทั้งหมดน่ะสิ’

 

‘อย่ามา , ทำให้ข้าขำ…….’

 

‘แต่ดูเหมือนจะเป็นความเข้าใจผิดอย่างมหันต์’

ผมยักไหล่อย่างช่วยไม่ได้

 

 

‘ข้าขอถามเธออีกครั้ง เธอตั้งใจที่จะดื่มมันทั้งหมดรวดเดียวเลยใช่ไหม? ข้าขอเตือนเธอก่อนแล้วนะ คุณกามิกิน โปรดอย่าเข้าใจข้าผิดไป’

 

‘หึ, อะไร……? เจ้ากลัวว่า, ทุกอย่างจะ ไม่เป็นไปตามแผนรึ……?’

กามิกินหัวเราะ เธอคุมปากตัวเองไม่ได้แล้วจึงหัวเราะออกมาอย่างน่าสังเวช

 

ดีเลิศประเสริฐศรีเหลือเกิน

 

‘ฮ่าาาาช์ ถ้าอย่างนั้นก็ช่วยไม่ได้นะ ถ้าอย่างนั้นหากคุณกามิกินต้องการมันขนาดนี้ ข้าก็ช่วยไม่ได้จริงๆ’

ผมจึงหยิบขวดที่เหลือ วางไว้บนพื้นพร้อมๆกัน 

หนึ่ง,สอง,สาม,สี่

 

‘คุณกามิกิน มีบางอย่างที่ข้าอยากขอโทษเธอไว้ก่อน’

 

‘……?’

 

‘อันที่จริงแล้วข้ามีมากกว่า 6 ขวด’

 

ห้า

หก

เจ็ด

แปด

เก้า

สิบ

สิบเอ็ด

 

‘ข้ามีทั้งหมดจริงๆ 13 ขวดน่ะ’

ใบหน้าของกามิกินแข็งทื่อ

 

 

‘หา……?’

 

 

‘ตัวข้านี่ก็เหลือเกินเลยน้า

ทั้งที่ข้าพูดไปว่า ข้ามีเพียง 6 ขวด เพราะเชื่อว่าคุณกามิกินต้องแย่แน่ๆ

แต่ถึงอย่างนั้น เธอก็ยังสั่งข้าให้เทมัน ‘ทั้งหมด’ ที่เหลือลงไปรวดเดียว 

แล้วข้าจะทำอะไรได้ล่ะในฐานะจอมมารลำดับต่ำเช่นนี้’

 

อ้าาา จะมีใครโง่เกินทนเช่นนี้ได้อีกหนา?

ทำไมเธอถึงคิดอะไรได้ด้านเดียวกันนะ?

ถ้าเช่นนั้นแล้ว กามิกินเอ๋ย

 

‘ฮื่มมม เหลืออีก 11 ขวด’

 

‘อะ-อ๊าาา……?’

 

‘ตามที่ขอมา ข้าก็จัดให้’

ผมกระชับทรวงอกของกามิกินแน่น

 

‘ฮิกอ๊าาาาา!’

กามิกินกรีดร้องออกมา

 

ผมสัมผัสไปพื้นที่สุดสยิวเป็นครั้งแรกนับตั้งแต่เริ่มแข่ง

ความเพลิดเพลินทางกายที่เธอสัมผัสมาถึงขณะนี้มันแค่ระดับเด็กเล่นทั้งนั้น

ผมบรรจงเทยาปลุกเซ็กส์ลงไปในปากอีกระลอก

 

‘มาเริ่มจากขวดแรกกันดีกว่า’

กามิกินพยายามปิดปาก แต่ผมจิกหัวขมของเธอเมื่อเธอพยายามทำแบบนั้น

 

ผมไม่ปล่อยเป็นอย่างนั้นหรอกน่า, 

กามิกิน กามิกินเอ๋ย เธอไม่มีทางเลือกอื่นแล้วนอกจากยอมคล้อยตามคำสั่งและเสียงครางของร่างกายตน และทุกครั้งที่เธอทำแบบนั้น ผมก็กรอกโพชั่นลงไปอีกขวดลงไปยังปากที่เปิดอ้า

 

 

‘ขวดที่สอง,สาม,สี่━’

และอีกขวด

 

 

‘ขวดที่เจ็ด,แปด,เก้า’

 

‘กรึบอึก━อ่าา, พุ่บ!’

กามิกินครางออกมาด้วยเสียงถอนใจอันแสบเจ็บปวด

 

มีโพชั่นมากมายอยู่ในปาก ที่ไหลไปก็ถือว่าเยอะ แต่ถึงกระนั้น ช่างมันเถอะ ผลลัพธ์ที่ได้มันคุ้มกว่านั้น

 

‘ขวดที่สิบ และขวดที่สิบเอ็ด!’

ผมเทจนหมดยันขวดสุดท้าย

 

กามิกินถึงกับอ้าปากค้าง ขณะที่น้ำยาปลุกเซ็กส์ไหลลงมาอย่างกับน้ำตก การกระตุ้นที่หน้าอก หัวนม ด้วยความพึงพอใจอันมหาศาลมากล้นจนเกินความสามารถของสมอง ทำเอาเธอเกือบจะหมดสติ

 

‘ขอแสดงความยินดีด้วย คุณกามิกิน ตอนนี้เหลือเวลาเพียง 10นาที เท่านั้น ขอให้มีความสุข’

 

ผมปรบมือให้เธอราวกับเป็นผู้ชมที่เฝ้าดูโอเปร่า

 

‘ขอเพียงผ่าน สิบนาทีนี้ไปเธอก็จะกลายเป็นผู้ชนะ’

และแน่นอนว่า นี่เป็น 10นาทีที่ทรมานยิ่งกว่าตกนรก