ปฏิทิน จักรวรรดิ,ปี 1507

 

เหล่านักปราชญ์นักการศึกษาในในโลกมนุษย์และโลกปีศาจต่างหวั่นเกรง

สงครามที่นำโดยกองทัพพันธมิตรเสี้ยวจันทราที่เริ่มต้นเมื่อปีที่แล้วกลับเข้าสู่สภาวะหยุดนิ่ง

 

แต่ถึงอย่างนั้น ทั้งมนุษย์และปีศาจต่างก็เริ่มเกิดความขัดแย้งภายในฝ่านกันเองในช่วงสงบนั้น

 

มนุษย์และเหล่าปีศาจจะสู้รบกันไปทำไมเล่าในเมื่อสามารถร่วมมือกันได้?

‘หากอีกฝ่ายใช้งานได้ดีแบบนี้ ทั้งทวีปก็คงจะเป็นหนึ่งเดียวกันได้แล้วล่ะมั้ง’

นักปราชญ์ต่างยิ้มด้วยความเย้ยเยาะ

การสู้รบนองเลือดที่เกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าในฟรานเคียระหว่างฝ่ายจักรพรรดิและฝ่ายจักรพรรดินีโดวาเจอร์นั้นนำมาสู่การแทรกแซงของกองกำลังต่างชาติ

 

ในขณะที่ฮับบวร์กเองก็เกิดการแย่งชิงดินแดนกันระหว่างฝ่ายที่ราบที่เข้าปะทะกับอกาเรส

 

ณ เวลานั้นเองผู้ที่ควรจะเป็นหนึ่งเดียว และร่วมมือกันมากที่สุดกลับหันคมดาบเข้าใส่กัน…….

 

เป็นที่แน่นอนว่า การพูดเช่นนั้นย่อมเป็นการวิพากษ์อย่างไม่เป็นธรรมเท่าใดนัก

 

ใครจะกล้าสั่งให้จักรพรรดิฟรานเคีย ‘เสียสละตนเองเพื่อความสงบสุขของทั้งทวีป’ ในขณะที่เขาจะถูกแม่ของตนช่วงชิงอำนาจไปได้เล่า?

 

ใครจะกล้าบอกให้อกาเรส ‘ใจเย็น เพื่อเผ่าปีศาจทั้งผอง’ ตอนที่นางไล่ยึดดินแดนอย่างบ้าคลั่งราวกับหมาไล่ไก่เพียงเพราะบาร์บาทอสยึดดินแดนไปเป็นของตัวเองทั้งหมดเล่า?

 

สถานการณ์มันก็เป็นเช่นนี้แล

 

เช่นเดียวกับผู้คงแก่เรียนทั้งหลายที่ร่ำร้องหาสันติภาพของโลกด้วยมุมมองของตนเองไม่ว่าจะ ,เฮนรี่ จักรพรรดิแห่งฟรานเคีย,เฮนริเอตต้า ราชินีแห่งบริททานี่,จอมมารบาร์บาทอส และจอมมารอกาเรส ทุกคนนั้นต่างก็ยึดมั่นกับมุมมองความคิดของตนเองด้วยกันทั้งนั้น

 

ขณะที่ทุกคนง่วงวุ่นอยู่กับการเดินบนหนทางตน  กลับมีชนกลุ่มน้อยบางกลุ่มที่มองไปรอบข้าง และตอนนั้นเองที่พวกเขาได้ตระหนักถึงบางสิ่ง

 

“นี่มัน ฝีมือดันทาเลี่ยน”

หัวหน้าอลิซาเบธพูดขึ้นมา

 

อลิซาเบธนั้นกำลังอ่านใบปลิวด้วยดวงตาที่มืดหม่น ดวงตาของเธอนั้นเต็มไปด้วยความอ่อนล้า แต่ยังคงตั้งใจมองอยู่

 

ที่นี่คือ ออฟฟิศผู้นำแห่งสาธารณรัฐ มีเพียงเจ้าหน้าที่พิเศษของส่วนกลางเท่านั้นที่อนุญาตให้เข้ามาได้

ทั้งโต๊ะ เอกสารและเก้าอี้ ของประดับตกแต่งทั้งหมดถูกเอาออกไป ดังนั้นห้องจึงให้บรรยากาศว่างเปล่าและเย็นเยือก

 

อลิซาเบธนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้

 

“อะไรนะคะ?”

 

เลขานุการหญิงที่นั่งอยู่ไม่ห่างนัก เงยหน้าขึ้นพอได้ยินอลิซาเบธพูดคำนั้นออกมา

เลขาหญิงตอบสนองกับคำนั้นช้าไปก็เพราะได้ยินชื่อที่ไม่คุ้นหู

 

 

“ขออภัยนะคะ ท่านคะ แต่เหมือนผู้นี้จะฟังสิ่งที่ท่านพูดเมื่อครู่ไม่ชัดนัก”

 

“ดูนี่”

 

อลิซาเบธโยนใบปลิวให้กับเลขา มันเป็นท่าทีที่หยาบคายมากไม่สมกับเป็นผู้นำสาธารณรัฐ 

เลขาหญิงรับใบปลิวด้วยท่าทางที่ลนลาน เอกสารนั้นมันออกจะบางไปหน่อยด้วยซ้ำ อะไรที่มันกวนใจ ท่านผู้นำได้ขนาดนั้นกันนะ?

 

“หนังสือเล่มนี้ไม่มีชื่อ…….”

 

“มีชื่อคนเขียนอยู่”

 

“จอน โบล? ความรู้ของฉันไม่ค่อยกว้างขวางนัก นี่เป็นครั้งแรกเลยที่ได้ยินชื่อนี้”

เลขานุการเปิดอ่านใบปลิวนั้นอย่างระวัง เธอใช้เวลาเกือบยี่สิบนาทีอ่านมันจนหมด อลิซาเบธถามทันทีที่เธออ่านจบ

 

“ยูเรีย เธอคิดว่ายังไง?”

 

“ค่ะ โดยส่วนตัวแล้วฉันว่าเป็นหนังสือที่ดีเลยนะคะ”

เลขาแสดงความเห็นอย่างจริงใจ

 

“แต่ไม่ใช่ว่าเจ้าสิ่งนี้คือ เครื่องมือโฆษณาชวนเชื่อเพื่อเผยแพร่ลัทธิสาธารณรัฐนิยมหรอกเหรอคะ?

จอน โบล อาจเป็นนักเขียนนิรนามก็จริงอยู่แต่ฉันเชื่อนะคะว่า ในสาธารณะของเราก็มีคนที่เชื่อเหมือนเขา”

 

“อย่างนั้นเองรึ? เธอก็ไม่สังเกตเห็นสินะ”

มุมปากของอลิซาเบธเชิดขึ้น

 

สิ่งนั้นยิ่งทำมาซึ่งความประหลาดใจของเลขา ท่านผู้นำของเธอนั้นเป็นบุคคลที่ยากจะแสดงอารมณ์ทางลบออกมาให้เห็น

ไม่ใช่แค่ท่าทางที่โยนใบปลิวก่อนหน้า หากแต่รอยยิ้มที่ดูไม่งามบนใบหน้าของท่านผู้นำก็ยังไม่เหมาะกับเธอด้วย

 

ไม่ว่า อลิซาเบธจะรับรู้ความตื่นตระหนกของเลขานุการหรือไม่ เธอก็หันไปมองนอกหน้าต่าง

 

“ไอ้นั่นน่ะ เขียนโดยจอมมารดันทาเลี่ยน”

 

“นายท่านคะ ท่านกำลังหมายถึง ‘ฝันร้ายแห่งบรูโน่’ เหรอคะ?”

 

“……นี่เป็นความเห็นส่วนตัวของข้านะ แต่โดยมากแล้วมักถูกเสมอ”

น้ำเสียงของเธอนั้นอ่อนลงกว่าทุกที

 

ปกติต่อหน้าคนอื่น ท่านผู้นำมักจะเปี่ยมไปด้วยความสูงส่งอยู่เสมอ

“ขอประทานอภัยนะคะท่านคะ แต่มีหลักฐานพิสูจน์เรื่องที่ท่านแน่ใจนี้ไหมคะ?”

 

“ไม่มีวันที่ข้าจะหลงสุนทรพจน์ที่เกิดขึ้นในวันนั้นได้หรอก”

 

อลิซาเบธพึมพัมเหมือนกำลังเคี้ยวอะไรบางอย่างในปากอย่างเจ็บปวด

 

“น้ำเสียงของเขา ท่าทางที่เขาขยับตัว วิธีการพูดของเขา……ทั้งหมดสลักอยู่ในความทรงจำของข้า ไม่มีวันลืม แม้กระทั่งถึงตอนนี้

ในทุกคืนโรเบิร์ตจะปรากฏกายพร้อมกับดันทาเลี่ยนในฝันของข้า เจ้าจอมมารนั่น…….”

 

มันฟังดูเหมือนเธอกำลังพูดกับตัวเอง มากกว่าที่จะพูดกับเลขาของเธอ สีหน้าของเธอมืดหม่นลงเรื่อยๆ

 

“ราชินีเฮนริเอตต้าส่งใบปลิวนี่มาให้ข้า เป็นไปได้ว่า นางก็ไม่สังเกตเห็นเรื่องนั้นเช่นกัน

ไม่สิ ไม่เลย ไม่มีใครรู้ตัวเลย แต่เขาหลอกข้าไม่ได้หรอก……. 

อ่าาาา ดันทาเลี่ยนเอ๋ย เจ้าอาจหลอกคนได้ทั้งโลก แต่ไม่ใช่กับข้า

……เจ้าไม่มีวันหลอกข้าได้ เจ้าเองก็มีส่วนเกี่ยวข้องในสงครามกลางเมืองของฟรานเคียด้วยอย่างนั้นสินะ? 

นี่เจ้าเกลียดมนุษยชาติมาก ขนาดที่ปรารถนาจะทำลายให้ย่อยยับถึงเพียงนี้เลยหรือ?”

อลิซาเบธเริ่มพูดคนเดียวไปเรื่อย

 

“

คงมีใครสักคนปลอมสถานะให้ดันทาเลี่ยนเป็นนักบวช โบสถ์อย่างนั้นหรือ……

เป็นไปได้ว่า ดันทาเลี่ยนอาจมีเส้นสายหรือรู้จักกับใครในโบสถ์ ไม่เช่นนั้นก็คงเป็นไพมอน……แถมยังมีโอกาสที่นางจะทำตัวเป็นผู้เจรจาไกล่เกลี่ยให้กับพวกนั้นด้วย ข้าเข้าใจแล้ว มันเป็นไปได้จริงๆ……. 

ข้าสัมผัสได้ถึงเขาทุกตัวอักษร ทุกถ้อยคำ ทุกประโยค แม้แต่ช่องว่าง อย่างน้อยโรเบิร์ตเขาก็ไม่ได้เป็นอย่างข้า…….”

 

(TTL : ชิหัย อลิซาเบธ กลายเป็นแฟนคลับ(สติแตก)หมายเลข 1 ของพรี่ดัน ไปแล้ว! )

 

“ท่านคะ ”

 

เลขานุการมองอลิซาเบธด้วยสายตาเป็นห่วงเป็นใย

 

เป็นไปได้ว่า การที่นายท่านของเธอมีพฤติกรรมเช่นนี้อาจเป็นเพราะเหนื่อยล้ามากเกินไปจากการที่ต้องทำงานกองโตสุมท่วมหัว

เนื่องจากสาธารณรัฐฮับบวร์กใหม่นั้นมีงานให้ทำตั้งมากมาย

 

อลิซาเบธรับรู้สายตาของเลขาหญิงจึงเงยหน้าขึ้น

 

“อ้า? โทษทีนะ ดูเหมือนข้าจะคิดอะไรเพลินไปหน่อย”

 

“คือมันก็โอเคนะคะ อาจจะเป็นการแสดงความอวดดีของฉันที่ต้องขอถามท่านสักหน่อย ท่านเหนื่อยล้าอยู่ใช่ไหมคะ ท่านผู้นำคะ?”

 

“เหนื่อยล้า? ข้าน่ะรึ?”

เลขาพยักหน้า

 

 

“ท่านทำงานไม่หลับไม่นอนมาสามวันติดแล้วนะคะ วงจรชีวิตวงจรการนอนท่านน่าจะปั่นป่วนแล้ว

ท่านต้องหยุดแล้วไปนอนแต่หัวค่ำตื่นแต่เช้าเลยค่ะ”

 

 

“เอาล่ะ ก็ได้ ก็ได้”

อลิซาเบธโบกมือ เธอแสดงออกชัดเจนถึงความรำคาญ

 

 

“จริงๆข้าไม่ต้องการพี่เลี้ยงเด็กมานานแล้วนะ แต่ดูเหมือนจู่ๆเลขานุการของข้าก็กลายเป็นพี่เลี้ยงข้าเสียอย่างนั้น แถมพยายามจะทรมานข้าด้วย

 

ยูเลีย, ข้าน่ะแอบงีบเป็นพักๆมาตั้งแต่อายุ 12ปีแล้ว เจ้าคิดว่า อยู่ๆข้าจะมาแก้นิสัยนี้ได้ตอนนี้อย่างนั้นเหรอ?”

 

“นายท่ายน่ะยังอายุไม่ถึง 20ปีด้วยซ้ำ เวลาในฐานะผู้หญิงท่านเพิ่งจะเริ่มขึ้นเอง”

 

“ผู้หญิงรึ? ทำเอาข้าประหลาดใจเลยนะ ที่ได้ยินคำว่า ใช้ชีวิตในฐานะผู้หญิงสำหรับข้าน่ะ”

อลิซาเบธหัวเราะเอิ้ก

 

“คงจะเป็นอะไรที่บ้ามากที่คิดจะให้ข้าไปแต่งกับใครสักคน ดังนั้นเลิกคิดซะเถอะ ข้าแต่งงานกับประเทศนี้ไปแล้ว”

 

“เฮ่ออ ทั้งๆที่ท่านเกิดมาเป็นหญิงงามที่สุดคนหนึ่งในโลกแท้ๆ…….”

 

เลขาหญิงถึงกับกุมหน้าผากด้วยความปวดหัว

มีคนกล่าวว่า ไม่มีอะไรเลวร้ายยิ่งกว่า คนที่โหมงานหนักอีกแล้ว และท่านผู้นำอลิซาเบธก็เป็นตัวอย่างที่ดีมากในเรื่องนี้

 

 

“ฉันยังแอบสงสัยนะคะว่า ผู้ชายแบบไหนกันที่ท่านเห็นว่าคู่ควรกับการเป็นคู่ครองของท่านน่ะค่ะ?”

 

“อืมมม ผู้ชายที่ทำให้ข้าหลับลงล่ะมั้ง?”

อลิซาเบธพันผมขณะที่พูด

“หรืออย่างน้อยๆ ก็ควรจะหิ้วหัวจอมมารทุกตนมาให้ข้าได้ล่ะมั้ง? 

ข้าจะดีใจขนาดดียินดียกความบริสุทธิ์ของข้าใช้ชายผู้มีความสามารถคนนั้นเลยล่ะ”

 

“นี่ท่านกำลังจะบอกว่า ท่านไม่มีวันแต่งงานชัดๆเลยนี่คะ!?”

 

“ก็แค่โจ๊กขำๆน่า หึๆ”

อลิซาเบธยืดเหยียดกาย

 

“เอาล่ะ สักวันหนึ่งข้าก็ต้องแต่งงานทางการเมืองอยู่ดีนั่นแหละ ข้าจะดีใจมากเลยหากคนที่ข้าแต่งงานด้วยเนี่ยมีคุณสมบัติคู่ควร

แต่ถึงอย่างนั้น มันก็เร็วเกินไปที่จะใช้ไพ่ใบสุดแกร่งนี้ 

ข้าน่ะเป็นผู้บัญชาการทหารสูงสุดของประเทศหนึ่ง คุณค่าดังกล่าวจะไม่ลดลงไปหรอกแม้ว่าข้าจะอายุ 20 หรือ 30 ปีก็ตาม”

 

“ท่านนี่ช่างเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจจริงๆ…….”

เลขาผู้เลยวัยแต่งงานมานานแล้วก็ได้แต่บ่นอุบ

 

“ถ้าเจ้าคิดว่า มันไม่แฟร์ เจ้าก็ลองมาเป็นผู้บัญชาการทหารสูงสุดของประเทศนี้ดูไหม?”

 

“ขออภัยค่ะ ฉันไม่อยากโดนข้อหากบฏค่ะ นายท่านได้โปรดไปพักสักเดี๋ยวเถอะค่ะ”

 

ก็ได้ ก็ได้ อลิซาเบธบ่นขณะที่ลุกขึ้น เธอดันตัวเองขึ้นไปที่เตียงนอนในห้องที่อยู่ข้างออฟฟิศ เกือบสามวันแล้วที่เธอไม่ได้หลับ

แต่ถึงอย่างนั้น แค่เพียง 20นาทีเท่านั้น ที่อลิซาเบธลุกขึ้นจากเตียงตัวเอง

เหงื่อผุดพรายเต็มหน้าผาก อลิซาเบธหายใจหอบหนักขณะที่เอามือก่ายป้องหน้า

เสียงครางนั้นเล็ดลอดออกมาจากซอกนิ้วของเธอ

 

“……ขอโทษ โรเบิร์ต พี่ขอโทษ……พี่สาวของเธอ……พี่สาวคนนี้ของเธอ โรเบิร์ต…….”

 

ผ่านไปกี่เดือนกันแล้วนะ?

 

นับตั้งแต่วันที่ดันทาเลี่ยนยั่วโมโหเธอ ณ ที่ราบบรูโน่ อลิซาเบธไม่อาจนอนหลับต่อเนื่องได้เกิน 2 ชม.

ุทุกครั้งที่เธอหลับ เธอจะถูกฝันร้ายนั้นทรมานให้ต้องทนทุกข์

แม้มันจะเป็นอดีตไปแล้ว แต่มันกลับหวนคืนกลับมา และรุนแรงขึ้น

 

แต่เดิมแล้ว

 

ชายผู้หนึ่งที่สมควรจะปรากฏตัวเพื่อช่วยเหลือเธอในอนาคต

ชายผู้ที่จะฆ่าล้างจอมมารทั้งทวีปและอุทิศตนเพื่อให้เธอกลายเป็นองค์ราชินี

อลิซาเบธสมควรจะได้รับความสบายอกสบายใจจากชายผู้นั้น และเลิกฝันร้ายเสียที

 

แต่ถึงอย่างนั้นทุกอย่างเปลี่ยนไปเพราะบุคคลเพียงคนเดียว เธอไม่อาจเป็นเจ้าหญิงแห่งจักรวรรดิหรือราชินีได้อีกต่อ

ตอนนี้เธอจึงกลายเป็นผู้นำชาติสาธารณรัฐแทน ชายผู้ที่ควรจะมาช่วยเยียวยา ไถ่ทุกข์ให้เธอกลับเลือกเส้นทางอื่นแทน

 

“……ดันทาเลี่ยน”

ดวงตาคมกริบโผล่ขึ้นระหว่างนิ้วของเธอ

“อย่างน้อยก็ไม่ใช่ข้า ไม่มีวัน……ไม่มีวัน……”

 

อลิซาเบธยังคงพร่ำบ่นคำพูดที่คลุมเครือนั่นต่อไป เธอยังคงพูดคำนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนอ่อนล้าและผล็อยหลับไป

 

 

อีก 30 นาที เธอก็สะดุ้งตื่นขึ้นมา แล้วก็เป็นอย่างนั้น ซ้ำแล้วซ้ำอีก จนครบสองชั่วโมง ณ สถานที่พักผ่อนที่เธอไม่ยอมอนุญาตให้ใครเข้ามา

 

 

 

 

* * *

 

 

ผมกลับสู่ปราสาทจอมมารหลังสิ้นสุดการเจรจาต่อรอง

 

การต่อสู้ทางการทูตจบลงด้วยความสำเร็จดี ผมได้ช่วยให้ฝ่ายที่ราบชนะและสวมปลอกคอให้กามิกินเชื่อง

อาจไม่ใช่ชัยชนะโดยสมบูรณ์ จะบอกว่า ชนะเกิน 50%ก็ไม่ผิดนัก ไม่หรอก ชัยชนะโดยสมบูรณ์ 100%นั้นไม่มีอยู่จริงหรอก แต่ถึงอย่างนั้นก็นับว่า ผมทำสำเร็จอยู่ดี

 

มีสิ่งหนึ่งที่ผมสังเกตเห็นได้เช่นกัน

โดยปกติแล้ว โอกาสพ่ายแพ้ของผมจะเพิ่มขึ้นสูงเมื่อผมก้าวเข้าสู่แสงไฟบนเวที ในขณะเดียวกันโอกาสชนะของผมก็จะเพิ่มขึ้นสูงเมื่อผมซ่อนตัวในเงามืด

 

 

“เฮ่อ ให้ตายเถอะ ข้าไม่ใช่นักกลยุทธประเภทที่จะไปสู้รบปรบมือกับพวกฮีโร่แบบนั้นสักหน่อย ข้าควรมุดซุ่มตัวพักผ่อนสบายๆอยู่ในมุมห้องเหมือนชายชรามากกว่า”

พูดให้ง่ายๆ ผมรู้ที่รู้ทางตัวเองนั่นแหละ

 

ราชินีเฮนริเอตต้ากับจอมมารอกาเรสสองหน่อนั่นแทบไม่ต่างจากนิวเคลียร์ดีๆนี่เอง

 

แต่ในกรณีนี้ ผมแพ้เฮนริเอตต้า แต่เอาชนะอกาเรสได้ ถ้ามองจากมุมมองของนักกลยุทธแล้วมีอะไรลูกเล่นอะไรให้เล่นมากมายเลยตั้งแต่ที่มีสิ่งที่เรียกว่า ออร่าอยู่

 

 

 

“ตอนนี้ข้าเข้าใจตัวเองโดยสมบูรณ์แล้ว ข้าจะไม่สอดมือเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับกลศึการศึกครามแล้ว 

เจ้าจะไม่ได้เห็นข้ายืนอยู่ในสนามรบพร้อมไม้เท้าคำสั่งอีกต่อไป”

 

“เป็นการตัดสินใจที่ฉลาดค่ะ”

ลอพิสตอบขณะที่รับเสื้อโค้ทไปจากผม

 

“มีอะไรอีกหลายอย่างมากที่ท่านต้องดูแลจัดการนอกจากเรื่องสงคราม ทั้งมันยังมีประสิทธิภาพกว่าที่จะให้เรื่องทางการทหารเป็นเรื่องของคุณลอร่า

นับแต่นี้ไปดิฉันขอแนะนำให้ท่านอยู่แต่ในปราสาทจอมมารค่ะ”

 

“ใจจริงข้าก็อยากทำเช่นนั้นแหละ แต่เหมือนโลกใบนี้ไม่อนุญาตให้ข้าทำในสิ่งที่ข้าอยากทำ”

เฮ่อออ

ผมได้แต่ถอนใจออกมา

“แล้ว? ตอนที่ข้าไม่อยู่นี่ มีปัญหาอะไรบ้างไหม?”

 

“ทุกอย่างเป็นไปตามแผนการที่วางไว้แล้วค่ะ แต่ถึงอย่างไรก็ดี”

ลาพิสขมวดคิ้วเล็กน้อย

 

“อย่างที่คิดไว้ค่ะ ชาวบ้านมีปัญหา พวกเขาไม่ค่อยพอใจนักกับกฏหมายใหม่”

 

“เข้าใจแล้ว แล้วยังไงล่ะ? ระบบตัดสินคดีความนั้นทำงานไม่ดีอย่างนั้นรึ?”

 

“พวกชาวบ้านพยายามจะให้เป็นอย่างนั้นค่ะ”

 

นี่เธอกำลังจะบอกว่า เริ่มมีปัญหาใหม่ทันทีหลัง การเดินทางอันเหนื่อยยากจบลงสินะ?

ผมยืดเหยียดตัว อ้า งานแล้วงานเล่า

 

“ข้าเดาว่า มันก็น่าจะเป็นอย่างนั้นแหละ เอาเถอะไว้เป็นหน้าที่ข้าเอง ข้าจะจัดการให้จบภายใน 3 วัน”

 

“……ดูฝ่าบาทจะกระตือรือร้นขึ้นนับตั้งแต่กลับมาจากโลกปีศาจนะคะ”

น้ำเสียงลาพิสดูจะประหลาดใจ

ผมถึงกับยิ้ม

 

 

“ปัญหาน่ะข้าค่อยไปแก้ วันนี้ข้าขอพักก่อน ที่ผ่านมาข้าทำงานหนักมากเลยเจ้าก็รู้นี่นา?

รู้ไหม นักบุญมากมายต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันเลยนะว่า เจ้าน่ะไม่ควรทิ้งงานที่เป็นของเจ้าในวันพรุ่งนี้ให้ตัวเจ้าในวันนี้เป็นคนทำ”

 

“…….”

ลาพิสถึงกับถอนใจน้อยๆ ดิฉันไม่ประหลาดใจแล้วล่ะค่ะ? 

เหมือนเธอกำลังพูดอย่างนั้นออกมา

 

อะไรกันน่ะ? ทำแบบนี้ผมเสียใจนะรู้ไหม 

 

ผมออกจะมีชีวิตเอาจริงจริงจัง และจริงใจตลอดเลย เธอก็รู้ดีนี่นาใช่ไหม?