“ฝ่าบาท นั่นมัน…….”

อิวาร์ ล็อดบรอคถึงกับพูดไม่ออก เขาไม่อาจพูดได้จบประโยคด้วยซ้ำ

 

ผมรู้ดีว่า คนๆนี้รังเกียจจอมมารมากเพียงใด ใน <Dungeon Attack> อิวาร์ ล็อดบรอคเข้าร่วมกับกองกำลังฝ่ายมนุษย์แม้เขานั้นจะเป็นหนึ่งในตัวแทนของโลกปีศาจ

 

 

มันมีวิธีการที่ปีศาจจะสามารถรอดพ้นจากอำนาจการควบคุมของจอมมารได้……

โดยสรุปง่ายๆก็คือ การฝังตราทาสใส่ตัวเองให้มีอำนาจรุนแรงยิ่งกว่าพลังควบคุมของผู้อื่น อิวาร์ ล็อดบรอคยอมเป็นทาสของฮีโร่ ซึ่งนั่นเป็นตอนที่ฮีโร่ได้กำจัดจอมมารลำดับ 20 ไปแล้ว

 

ไม่ใช่แค่เพียงอกาเรส แต่บาร์บาทอสก็ยังอยู่ดีมีสุขกันอยู่ ไม่มีใครเชื่อหรอกว่า มนุษย์นักดาบดาดๆผู้หนึ่งจะสามารถฆ่าล้าง จอมมารระดับสูงได้

 

“มนุษย์ผู้หนึ่งที่รู้จักการใช้ดาบนิดหน่อย” นั่นเป็นความประทับใจที่พวกเขามีกัน

 

แต่อย่างไรก็ดี อิวาร์ ล็อดบลอคยอมละทิ้งการงานอาชีพ,เส้นสาย,รวมถึงเงินทองทั้งหมดที่สร้างมานับกว่าพันปีในโลกปีศาจเพื่อที่จะเข้าร่วมกับกลุ่มฮีโร่ 

นั่นเป็นการเดิมพันครั้งใหญ่

 

แม้จะมีเป็นความไปได้อันน้อยนิดที่ความเกลียดชังนั้นจะสำเร็จ โอกาสที่จะฆ่าจอมมารทุกผู้ทุกนามสำหรับอิวาร์ ล็อดบรอค

 

ความรังเกียจนั้นมากเพียงพอที่จะทำให้เขายอมโยนการงานที่ทำมาตลอดชีวิตเข้ากองเพลิง

 

เขาก็คงไม่อยากที่จะแสดงร่างกายจริงของตัวเองซึ่งนั่นหมายถึงชีวิตให้กับใคร โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับจอมมารผู้น่าสงสารเช่นผม

 

ผมถามเขาคำถามหนึ่ง

 

“หัวหน้าแห่งบริษัทเคียนคุสก้าเอ๋ย อยากให้มันจบลงเช่นนี้จริงๆรึ?”

ผมไม่ได้ตำหนิเขา หากแต่พูดด้วยน้ำเสียงราวกับเจอปัญหา

 

“ระหว่างเรามีความสัมพันธต่อกันมากมายนัก

แม้อย่างนั้นข้าก็ไม่เคยที่จะวิจารณ์หรือหาทางทำร้ายเจ้า เรื่องนั้นเจ้าก็รู้อยู่แก่ใจ เส้นสายของข้าก็ใช่ว่าไม่มี

หากข้าต้องการ ข้าสามารถบอกให้ บาร์บาทอส,มาร์บาสและกามิกินหมดศรัทธาต่อเคียนคุสก้าได้”

 

“…….”

 

อิวาร์ ล็อดบรอคตั้งใจฟังคำพูดของผมเงียบๆ สีหน้าของเขานั้นซับซ้อน ใครจะรู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่

 

พ่อค้านั้นอยู่ได้ด้วยความเชื่อ ความเชื่อใจจากจอมมารเป็นดั่งใบเบิกทางของพ่อค้าในโลกปีศาจ

การที่จอมมารซื้อสินค้าจากบริษัทของคุณนั้นถือว่า เป็นเกียรติยิ่ง

แล้วจะเกิดอะไรขึ้นหาก จอมมารจำนวนมากต่างทอดทิ้งบริษัทไปล่ะ? 

 

ไม่สำคัญแล้วว่าที่ผ่านมาบริษัทเคียนคุสก้าจะทำความดีความชอบเพียงใด พวกเขาก็ต้องบาดเจ็บหนักแน่ นั่นเป็นสิ่งที่อิวาร์ ล็อดบรอคนั้นไม่ต้องการ

 

 

“แต่ข้าก็ไม่เคยทำเช่นนั้น”

 

“…….”

 

“เจ้ารู้ไหมว่า ทำไมข้าถึงไม่ทำ? 

นั่นก็เพราะข้ายินดีใจตัวเจ้า การไล่ต้อนไพมอนให้จนมุมในช่วงพันธมิตรเสี้ยวจันทราเป็นอะไรที่เกิดขึ้นไม่ได้หากไม่มีเจ้า”

 

อิวาร์ ล็อดบรอคโค้งให้ด้วยความเคารพ

 

“เป็นเกียรติต่อข้ายิ่ง”

 

“เจ้ามันไม่เข้าใจอะไรทั้งนั้น…….”

 

ผมส่ายหัวราวกับเหนื่อยหน่าย ผมไม่ได้ยกคำขอบคุณขึ้นมาเพื่อกล่าวโทษ

“เจ้าก็ยังไม่เข้าใจอยู่เช่นเคย? ข้ากำลังปฏิบัติต่อเจ้าดังเช่นบุคคลหนึ่งที่เสมอภาคกับข้า”

 

“……!”

อิวาร์ ล็อดบรอคถึงกับตกใจ

 

“ข้าไม่เคยลืมที่จะตอบแทนบุญคุณผู้อื่น ข้าสร้างความสัมพันธ์กับผู้อื่นด้วยการตระหนักว่า ผู้อื่นนั้นกระทำเช่นไรกับข้าในอดีต

นั่นจึงเป็นสาเหตุที่ว่า ทำไมข้าจึงปฏิบัติกับผู้อื่นอย่างเท่าเทียมกันกับข้า

จึงเป็นไปไม่ได้ที่ผู้อื่นผู้นั้นจะไม่ปฏิบัติเช่นนั้นตอบกลับมา”

ผมพูดด้วยความขมขื่น

 

“ข้าพยายามที่จะสร้างความสัมพันธ์เช่นนั้นกับเจ้ามานานเหลือเกิน แต่ดูเหมือนข้าในสายตาเจ้าจะไม่ต่างจากจอมมารตนอื่น…….”

อิวาร์ ล็อดบรอคเคยมาหาผมหลังจากพูดสุนทรพจน์จบ เขาคร่ำครวญร้องไห้ออกมาด้วยความทุกข์ใจ

 

เขาคร่ำครวญว่า เผ่าปีศาจนั้นไม่ได้ต่างอะไรจากสัตว์เลี้ยงสำหรับจอมมาร ที่ไม่มีวันได้อิสรภาพในท้ายที่สุดอยู่ดี…….

 

“ระหว่างเรา เป็นเจ้าเองมิใช่หรือที่ปฏิเสธที่จะตั้งใจมองดูอีกฝ่ายให้ดี? 

เจ้าตัดสินข้าด้วยความคิดเห็นของตนเอง ซึ่งข้าไม่อาจทนได้”

 

“ฝ่าบาท”

 

“ช่างเถอะ ข้าจะมอบสิทธิ์ในการจัดการอาวุธเวทย์มนตร์ให้กับบริษัทเคียนคุสก้า”

 

ผมยืนขึ้นแล้วหันหลังให้กับอิวาร์ เป็นสัญญาณที่บ่งบอกชัดแล้วว่า ผมกำลังจะไป

 

“ข้าหวังให้เจ้าจัดการธุรกิจนี้ให้ดีล่ะ หัวหน้าแห่งเคียนคุสก้า”

 

“…….”

 

อิวาร์ ล็อดบรอค ไม่พูดอะไรออกมา ผมสัมผัสได้ถึงอารมณ์ที่ยุ่งยากซับซ้อนจากด้านหลังผม

เขานั้นรู้สึกว้าวุ่นใจแต่ไม่รู้จะแสดงออกมายังไง อิวาร์ ล็อดบรอคออกจากห้องรับแขกเร็วราวกับอยากจะหนีไปให้ไกล

 

ห้องรับแขกเป็นห้องที่สร้างขึ้นในปราสาทจอมมารของผมนั้น ตกแต่งอย่างปราณีต

มีผลงานชิ้นดังๆจากโลกปีศาจและทวีปแขวนอยู่บนกำแพงเป็นวอลเปเปอร์

 

กำแพงด้านหนึ่งมีหัวของออเกอร์ที่ผมไม่ได้ล่ามันด้วยตัวเอง ถูกสตาฟไว้

ห้องนั้นดูหรูหราแต่ก็เงียบงัน

 

 

* * *

 

 

ข่าวเรื่อง ปราสาทจอมมารดันทาเลี่ยนแพร่ไปทั่วทั้งทวีป

 

ผู้อพยพแห่แหนกันเข้ามาออรวมกันราวกับมัดฟาง แต่ก็มีบุคคลที่หวังฆ่าจอมมารด้วยเช่นกัน

 

 

“ดันทาเลี่ยนใช่จอมมารคนที่เย้ยหยันและพูดชักจูงมนุษยชาติผู้นั้นเนี่ยนะ?

ฮ่าช์ นี่คนอื่นปล่อยให้จอมมารแบบนั้นมีชีวิตอยู่ต่อได้ยังไงกันเนี่ย? ข้าจะกำจัดจอมมารดันทาเลี่ยนเอง!”

มันย่อมต้องมีคนหนุ่มที่เปี่ยมไปด้วยความยุติธรรมในสายเลือดเช่นนั้น

 

จำนวนอัศวินผู้แสดงเจตจำนงจะกำจัดจอมมารมีอยู่เช่นเดียวกัน

โดยมากก็มักเป็นเด็กหนุ่มอายุ 15 ถึง 18 ปี ที่เข้าอคาเดมี่เพราะมีพรสวรรค์ตั้งแต่เล็กแต่ต่อมาพบว่า พวกเขานั้น ‘มีตำหนิ’

 

ค่าใช้จ่ายการศึกษาในอคาเดมี่นั้นเป็นสิ่งที่คนธรรมดาสามัญรับไม่ไหว

พวกเขาจะต้องทำงานเป็นข้ารับใช้ลอร์ดนับเป็นสิบปีเพื่อที่จะเพียงพอใช้หนี้ตนได้

ปัญหาจริงๆก็คือ แม้แต่ลอร์ดเองก็ยังรู้สึกแย่ที่จะใช้บุคคลที่มีตำหนินั้นในฐานะข้ารับใช้

 

พวกนี้อาจจะมีประโยชน์ว่าพลทหารเดินเท้า เนื่องจากได้รับการฝึกฝนเพาะบ่มมาให้เป็นอัศวินหลายต่อหลายปี

แต่ถึงอย่างไรก็ดี ศักดิ์ศรีของพวกเขานั้นสูงลิบ

 

“พวกเจ้าทุกคนจะเติบโตขึ้นเป็นอัศวินที่วันหนึ่งจะปกป้องดินแดนของลอร์ดและราชา จงภาคภูมิใจในฐานะอัศวินและทรงเกียรติไว้ในฐานะนักรบไม่ว่าเจ้าจะอยู่ที่ใด”

 

เหล่าอัศวินต่างป้อนถ้อยคำพวกนั้นเข้าไปในหัวสมองก่อนเจ้าพวกนั้นจะเติบใหญ่

การศึกษานั้นหมายถึง การสลักคุณค่าและความหมายฝังลึกเข้าไปในกระดูก

หากคุณรับพวกนี้เข้าไปในกองทัพปกติ เจ้าพวกนี้ก็จะเชิดหน้าเย่อหยิ่งจนแทบมองไม่เห็นจมูก

 

หากมีโชคอยู่บ้าง บางคนในหมู่พวกนั้นก็อาจแสดงความสามารถให้ผู้ดูแลเห็นได้ว่า ตนมีประโยชน์

มีเพียงแต่คนแบบนั้นเท่านั้นที่มีประโยชน์พอที่จะเป็นลอร์ดของระดับล่างๆ

 

แต่โดยมากแล้ว เจ้าพวกนั้นมักปฏิเสธที่จะลดเกียรติตนไม่ว่าเวลาใดก็ตาม

 

เด็กหนุ่มผู้นี้ก็ไม่ต่างกัน เขาโมโหมากเหลือเกิน ทั้งยังสิ้นหวังที่ผู้ดูแลไม่ตระหนักถึงความสามารถของเขาและเขายังอิจฉาเพื่อนร่วมชั้นที่ประสบความสำเร็จทั้งที่พวกนั้นไม่คู่ควร

 

“เดี๋ยวพวกแกคอยดูเถอะ แล้วข้าจะเป็นฮีโร่ ชื่อของข้าจะเป็นที่รู้จักกันกว้างขวาง ข้าจะไม่ยอมแม้จะไปเป็นอัศวินต่อให้พวกเขามาขอร้องให้ข้าเป็นก็ตาม!”

 

แน่นอนล่ะ เด็กหนุ่มนั้นไม่มีอะไรเลยเพราะเป็นคนธรรมดา เขามีแค่เพียงใบประกาศใบหนึ่งในมือ

พูดอีกอย่างก็คือ เอกสารที่แสดงว่า เขาเป็นหนี้กว่าสิบปี ใบประกาศที่ว่านั่นเป็นวัตถุเดียวที่สร้างความภาคภูมิใจให้กับเด็กหนุ่ม

 

“ข้าคือ ผู้สำเร็จการศึกษาจาก เฟรเดอริค อคาเดมี่”

แม้ไม่ได้ยิ่งใหญ่นัก แต่สำหรับเขามันก็เพียงพอที่จะทำให้เขารู้สึกว่ามันมีคุณค่าเป็นอย่างมาก

 

มีหนทางมากมายที่ชายหนุ่มสามารถเลือกเดินได้ หากเขายอมหันมองดูสักเล็กน้อย แต่เขาไม่ปรารถนาที่จะมองมัน เขาเลือกมองไปยังหนทางที่ทำให้อัตตาของตัวเองพึงพอใจและยังเป็นทางสร้างความสำเร็จ…….

 

“ข้าจะกำจัดจอมมาร”

 

ดังนั้นแล้วเด็กหนุ่มจึงแพ็คข้าวของแล้วออกเดินทางไปพร้อมกับอุปกรณ์มุ่งหน้าสู่ปราสาทจอมมาร

 

จอมมารดันทาเลี่ยนที่กลายเป็นจอมมารลำดับต่ำสุดนั้นเป็นข้อเท็จจริงที่สำคัญ เด็กหนุ่มอาจโดนหลอก แต่ไม่มีทางที่เขาจะไม่รู้เรื่องจอมมารลำดับสูง

 

แต่อย่างน้อยๆเขาก็น่าจะกำจัดจอมมารลำดับ 71 ได้นี่นา? 

หรือต่อให้เขาทำด้วยตัวเองไม่ได้ เขาก็น่าจะรวมกลุ่มกับสหายไปกำจัดด้วยกันได้นี่?

ด้วยความฝันอันไร้สาระที่มี ปลายดาบก็ได้พุ่งชี้ไปที่ปราสาทจอมมารดันทาเลี่ยน

 

 

“……ข้าคิดว่า มันจะต้องเป็นสถานที่ที่โดดเดี่ยวจากที่อื่น แต่มันกลับไม่ได้เป็นเช่นนั้นเลย”

เด็กหนุ่มถึงกับประหลาดใจยามที่ได้เห็นเมืองปกติตั้งอยู่ใกล้ๆกับปราสาทจอมมาร

 

ภูเขาดำนั้นเป็นที่รู้จักกันดีในหมู่มนุษย์ว่า เป็นสถานที่ที่มีมอนสเตอร์ดาษดาราวกับก้อนกรวด  ความจริงที่ปรากฏให้เห็นว่ามีเมืองอยู่ใต้ภูเขาดำนั้นมันช่างน่าตกใจ

เด็กหนุ่มผู้นี้ถังแตก

จำนวนเงินที่เหลือน้อยนิด ที่เขาหามาได้นั้นใช้ไปกับการเดินทางไปยังปราสาทจอมมาร เด็กหนุ่มรีบมุ่งหน้าไปยังกิลด์นักผจญภัยในเมือง

 

กิลด์นักผจญภัยนั้นเป็นอาคารธรรมดาๆ ไม่ได้เก่าแก่จนดูเหมือนจะพังลงมาโดยง่ายแต่อย่างใด

 

กิลด์ฮอลนั้นสร้างขึ้นด้วยอิฐอย่างดี

 

“อืมม”

เด็กหนุ่มพยักหน้าพออกพอใจกับตัวเอง นี่เป็นรุ่นเริ่มต้นที่ยอดเยี่ยมที่เขาจะออกเดินทางในฐานฮีโร่

 

เด็กหนุ่มเข้าไปในกิลด์อย่างมีหวัง ในกิลด์นั้นมีเสียงจ๊อกแจ๊กจอแจ

 

 

“มีใครอยากกำจัดก็อบลินไหม? 2 เหรียญเงินต่อตัว”

 

“ไม่โว้ย แล้ว คนละ1โกลด์ มันจะไปใช้ได้ยังไงกันวะ!? แค่นี้ก็ยากที่อยู่ได้แล้ว!”

 

“ขอบอกเจ้าอย่างนึงนะ หอคอยนักเวทย์เฮเลน่าน่ะเสนอให้มากกว่าหอคอยนักเวทย์อื่น ที่ผ่านมานี่ข้าใช้ชีวิตไปสูญเปล่าจริงๆ แม่ง”

 

นักผจญภัยที่ดูเหี้ยมหาญพยายามที่รับสมาชิกใหม่เข้าปาร์ตี้ตัวเอง 

ใช้เงินว่าจ้างผู้คน หรือไม่ก็แบ่งปันข้อมูลที่เป็นประโยชน์ต่อกัน ในหมู่พวกเขานั้นอย่างน้อยที่สุดก็แก่กว่าเด็กหนุ่ม 4 ปี

 

เด็กหนุ่มประหม่าอยู่เล็กน้อย แต่เขาเชื่อว่า เขาจำต้องแสดงความเชื่อมั่นออกมา

 

หลังจากลงทะเบียนนักผจญภัยที่โต๊ะรับแขกแล้ว เขาก็ยังไม่มีเงินจ่ายค่าลงทะเบียน เขาก็ยิ่งเป็นหนี้มากขึ้น เด็กหนุ่มเดินไปใจกลางอาคารด้วยฝีเท้าที่ห้าวหาญ

 

‘แกทำได้น่า สกิลเลอร์ (Schiller) แกมีความสามารถน่า’

เด็กหนุ่มหายใจเข้าลึกสุดปอด

 

 

‘ข้าไม่เหมือนไอ้พวกขยะนั่น ข้าถือดาบมาตั้งแต่เล็ก ไม่มีทางหรอกที่ข้าจะกลัวจอมมาร ข้าจะประสบความสำเร็จที่นี่แล้วกลับบ้านอย่างทรงเกียรติ 

ดังนั้นตอนนี้ มาลุยกันเถอะ ไปลุยกัน’

 

เด็กหนุ่มตะโกนขึ้นด้วยเสียงอันก้องกังวาน

 

“นักผจญภัยทั้งหลาย! ผู้ที่ใกล้เคียงกับนักรบผู้กล้ามากที่สุด!”

เสียงของเขานั้นดังพอจะดึงนักผจญภัยที่พูดคุยกันเสียงดังให้หันกลับมามองเขา

เด็กหนุ่มเกือบจะงอตัวด้วยความกลัวผู้คนที่หน้าตาเหมือนนักเลงที่หันมามองเขาอย่างพร้อมเพรียงกัน เขาจึงพูดต่อ

“แกทุกคนต่างมีความปรารถนาที่จะกำจัดจอมมารได้ทั้งนั้น แต่ตอนนี้พวกแกทำอะไรกันอยู่ล่ะ?

แกพอใจแล้วกับการดำรงชีวิตด้วยการกำจัดก็อบลินไม่กี่ตัวอย่างนั้นรึ ไม่อายต่อวิถีชีวิตเช่นนี้หรือยังไงกัน!?”

 

“…….”

 

“อย่างที่ทุกคนก็รู้ดี จอมมารดันทาเลี่ยนนั้นเป็นอาชญากรที่กระทำสิ่งชั่วร้ายต่อพวกเราเหล่ามนุษย์ องค์เทพีจะไม่ให้อภัยพวกเราแน่ หากพวกเราไม่ฆ่าเขาเสีย!”

 

สีหน้าของนักผจญภัยทั้งหลายไม่เปลี่ยนไปเลยน พวกนั้นก็ยังคงมองเด็กหนุ่มอย่างเงียบๆ

 

เด็กหนุ่มตะโกนออกมาอย่างดีอกดีใจอยู่ข้างใน นักผจญภัยพวกนี้ตั้งใจฟังเขา อย่างที่คิดเลยจริงๆ นักผจญภัยก็เป็นมนุษย์เหมือนกัน

 

จนถึงตอนนี้เป็นไปได้ที่พวกเขาอาจมีแรงใจในการกำจัดจอมมารเหมือนกัน

เขาจึงพูดต่ออย่างมีกำลังใจ

 

 

“นามของข้า คือ สกิลเลอร์ ข้าเป็นอัศวินที่จบการศึกษามาจาก เฟรเดอริค อคาเดมี่ ข้ามาที่นี่เพื่อปราบจอมมารดันทาเลี่ยน

 

หากใครในหมู่พวกแกอยากที่จะสร้างชื่อไว้ในประวัติศาสตร์ ก็อย่าได้อายไป ก้าวออกมาข้างหน้า! แล้วมาปราบจอมมารดันทาเลี่ยนด้วยกัน!”

 

ความเงียบเชียบดำเนินต่อไปสักพักหนึ่ง

 

เด็กหนุ่มเชื่อว่าตัวเองพูดได้ดีมากแล้ว น้ำเสียงของเขานั้นไม่ดังหรือไม่ค่อยเกินไป

เขาไม่ดูถูกหรือยกย่องพวกนั้นมากจนเกินไป ชายหนุ่มเชื่อว่า เขามีพื้นฐานการพูดในที่สาธารณที่ดี

 

แต่ถึงอย่างนั้น นักผจญภัยก็มิได้ตอบรับในวิถีทางที่เขาคิดไว้

 

 

“ ”ฟุฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า! ””

เสียงหัวเราะ เขาได้รับเสียงหัวเราะอย่างล้นหลาม

 

นักผจญภัยห้าสิบกว่าคนกลับหัวเราะดังลั่น แม้แต่เจ้าหน้าที่ที่ยืนอยู่หลังโต๊ะลงทะเบียนก็ยังแอบหัวเราะคิก

 

พวกเขาหัวเราะลั่นไม่หยุดนานกว่า 5 วินาที ก่อนจะกลับไปทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

นักผจญภัยกลับสู่บทสนทนาเดิมของตน

 

 

“ข้าให้ได้แค่ เหรียญเงิน 2 เหรีญ ต่อก็อบลินหนึ่งตัว-”

 

“ยังไงก็ต้อง 5 ต่ำสุดแล้วที่ข้ารับได้ ไหวไห? ถ้าแกมีสำนึกอยู่บ้าง ถ้าอย่างนั้น…….”

 

“โอเค หอคอยนักเวทย์ของปีศาจน่ะ มันคุ้มค่ากว่าอยู่ดีแหละ ทีแรกข้าก็ลังเลเลนะ แต่พอคุ้นเคยกับพวกนั้นแล้ว มันก็ดีเลยล่ะ”

 

ชั่วระยะเวลาสั้นๆ กิลด์นักผจญภัยต่างก็กลับสู่สภาพวุ่นวายเหมือนเคย

 

“…….”

 

เด็กหนุ่มกลับเป็นผู้เดียวที่ไม่เข้าใจเลยว่า มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทำไมถึงได้มีท่าทีตอบรับอย่างนั้น?