บทที่ 316 – ราชาเหมันต์ (เร็ก ไฮย์มิส) (4)

 

 

 

 

การหาเรื่องของทูตจากสาธารณรัฐไม่ได้เป็นอะไรมากไปกว่าบทเปิด

 

ผมตั้งใจจะชิงตัดหน้าไพมอน แล้วดึงจักรวรรดิฮับบวร์กขึ้นสู่เวทีระดับชาติ

ด้วยการดึงจักรวรรดิขึ้นเป็นการเมืองระดับชาตินั้น ก็หมายถึงเราสามารถที่จะล้มล้างสาธารณรัฐฮับบวร์กที่อ้างตนว่าเป็น ‘ผู้สืบทอดที่แท้จริงของฮับบวร์ก’ได้ 

 

ดังนั้นแล้วช่วงฤดูหนาวปีนี้จึงเกิดสงครามทางการทูตอย่างเข้มข้น

 

 

* * *

 

 

ก่อนอื่นเลยก็ที่ จักรวรรดิฟรานเคีย

“องค์จักรพรรดินีโดวาเจอร์ให้ความร่วมมือโดยไม่มีเงื่อนไขใด”

 

ไม่น่าแปลกที่ฟรานเคียจะเป็นผู้สนับสนุนเรายิ่งกว่าชาติอื่นชาติใด

ยามที่ผมได้ประกาศออกไปแล้วว่า การฆ่าล้างที่เกิดขึ้นทางตอนใต้ของฟรานเคียนั้นเกิดจากน้ำมือของกลุ่มผู้คิดคดทรยศ;

 

แต่ถึงอย่างนั้นผมเองก็แอบส่งข้อความส่วนตัวไปหาเอิร์ลเบอร์ซี่และแสดงหลักฐานปลอมแปลงว่า มาจากสาธารณรัฐฮับบวร์ก

สภาของฟรานเคียจึงต้องการหาวิธีรับมือจากการ ‘โจมตี’ของสาธารณรัฐฮับบวร์ก 

 

รายต่อไปออกจะน่าประหลาดใจสักหน่อย นั่นคือ ราชอาณาจักรบริททานี่

 

“องค์ราชินีของพวกเรานั้นรู้ดีอยู่แล้วว่า องค์พระจักรพรรดินั้นเป็นผู้ปกครองตัวจริงของฮับบวร์ก”

 

จากสนธิสัญญา เลอฮาวี่ ที่แอบเซ็นกับไปลับหลัง

หากบริททานี่ไม่ประกาศรับรองอำนาจอธิปไตยให้กับพวกเรา ก็ถือว่า ละเมิดสัญญาทันที และจะทำมาซึ่งสงครามครั้งใหม่ และตอนนี้ราชอาณาจักรบริททานี่นั้นไม่มีกำลังคนเหลือพอที่จะรับมือกับสงครามได้อีก

 

ดังนั้นแล้ว หากราชินีเฮนริเอตต้าแอบร่วมมือกับท่านคอนซูลอลิซาเบธ ชะตากรรมของประเทศชาติของเธอย่อมต้องตกอยู่ในอันตรายอย่างไม่อาจช่วยได้

ด้วยเหตุนี้เอง จักรวรรดิฟรานเคียและราชอาณาจักรบริททานี่จึงกลายเป็นพันธมิตรของฝ่ายเรา

 

แน่นอนแหละว่า มีฝ่ายที่ให้การสนับสนุนสาธารณรัฐฮับบวร์กด้วยเช่นเดียวกัน

 

“ว่ากันตามตรง ยากที่จะเชื่อว่า ฝ่าบาทนั้นไม่ตั้งใจจะก่อสงครามกับชาติเรา”

 

“แม้แต่ในตอนนี้ กองทัพจอมมารเองก็ยึดดินแดนของพวกเรา

โปรดจัดการกับเรื่องนี้สักทีเถอะ!

ไม่เช่นนั้นเราก็ไม่อาจเสนอเงื่อนไขที่แสดงไมตรีใดได้อีกแล้ว”

 

นั่นก็คือ ฝ่ายราชอาณาจักรซาร์ดิเนียและ เครือสหภพโพลิช-ลิทัวร์เนีย

 

 

ซาร์ดิเนียนั้นตั้งอยู่ทางขวาของสาธารณรัฐฮับบวร์ก

จากมุมมองของพวกนั้น สาธารณรัฐฮับบวร์กนั้นเป็นดั่งโล่ไร้เทียมทานที่จะคอยช่วยปกป้องพวกนั้นจากการรุกรานของกองทัพจอมมาร

ก็เข้าใจได้แหละนะว่าทำไมพวกเขาถึงร่วมมือกับสาธารณรัฐ

 

ในขณะที่ เครือจักรภพโพลิช-ลิทัวร์เนียเอง ก็อยู่ท่ามกลางความขัดแย้งระหว่างฝ่ายเป็นกลาง

 

ฝ่ายเป็นกลางภายใต้การปกครองของจอมมารมาร์บาสที่รุกรานโพลิช-ลิทัวร์เนีย ในช่วงสงครามพันธมิตรเสี้ยวจันทรา

พวกเขาประสบความสำเร็จครั้งใหญ่ในการยึดดินแดนมา 

แหม ต้องขอบคุณจริงๆ ด้วยเหตุนั้นเองจึงทำให้โพลิช-ลิทัวร์เนียจึงตั้งธงเป็นศัตรูตัวร้ายกับพวกเรา

 

ชาติอื่นๆทั้งหมดต่างเป็นกลาง

เบิร์นิเซีย,ทิวทัน,คัลมาร์,อนาโตเลีย,แคสไทล์,มอสโคว รวมถึงบัทตาเวียเองด้วย

เจ็ดชาตินี้ต่างมองดูอยู่ข้างสนาม แล้วก็เถียงกันอยู่ว่า จะเป็นผู้ให้การสนับสนุนใครดี

มันช่างเป็นเรื่องน่าตื่นเต้นเหลือเกินที่จะต้องคิดทบทวนให้ดีๆ

สนับสนุนฝ่ายเรา หรือ ฝ่ายสาธารณรัฐ

 

เจ็ดชาตินี้อาจเปลี่ยนการตัดสินใจเมื่อไหร่ก็ได้ หากได้รับดีลที่น่าสนยิ่งกว่า

 

 

คะแนนในตอนนี้ – 2:2

 

สงครามระหว่างพี่น้อง อย่าง จักรวรรดิฮับบวร์กและ สาธารณรัฐฮับบวร์ก แต่เรื่องจริงออกจะผิดกันไปเล็กน้อย

มันเป็นสงครามการทูตระหว่าง ผม ,ดันทาเลี่ยน กับ คอนซูลอลิซาเบธ ต่างหาก

 

หากเป็นการสู้รบในสนามรบจริง ผมคงจะหนีโดยไม่ลังเลเลยล่ะ อลิซาเบธเองก็เป็นอัจฉริยะในเรื่องการรบ พยายามมากแค่ไหนก็เอาชนะเธอไม่ได้อยู่ดี

แต่นี่ไม่ใช่สงครามปะทะกันระหว่างเหล็กกับเหล็ก นี่เป็นสงครามที่ใช้ฝีปากเป็นอาวุธมิใช่ฝีมือดาบ…….

 

ยิ่งไปกว่านั้น อลิซาเบธเองก็มีจุดตายอยู่

นั่นก็คือ เรื่องที่เธอตกอยู่ในสถานการณ์ที่ไม่อาจจะออกมาเล่นสงครามการทูตได้ด้วยตัวเอง การเป็นผู้ปกครองประเทศชาติย่อมจำกัดการกระทำใดๆของคุณอยู่แล้ว

ในขณะที่ ผมสามารถทำสิ่งใดก็ได้ที่ผมต้องการ ผมปล่อยให้การจัดการเขตแดนของผมเป็นหน้าที่ของลาพิสและพาร์ซิ จากนั้นก็มุ่งความสนใจทั้งหมด ไว้ที่การทูต 

เพียงเท่านั้นก็มากพอที่จะตัดสินได้แล้วว่า ผู้ชนะจะเป็นใคร

 

 

 

* * *

 

 

 

“ใช้เงินซื้อทุกอย่าง”

 

ผมเริ่มจากการติดสินบน

การให้สินบาทคาดสินบนนั้นเป็นกลยุทธพื้นฐาน ประสิทธิภาพมันเห็นชัดก็เมื่อคุณมีสายป่านยาว

ตอนนี้ อิวาร์เป็นลูกน้องผม ดังนั้นแล้วทรัพยากรการเงินของทั้งฝ่ายโลกปีศาจและบนทวีปก็หลอมรวมกันเป็นที่เรียบร้อย

 

 

ความมั่งคั่งของอิวาร์นั้นราวๆ ห้าสิบล้านไลบร้า นี่มันไม่เป็นจำนวนที่มากไปหน่อยรึไง เนี่ย? 

 

หากคำนวนเงินกันแล้ว รายจ่ายของพระราชวังฮับบวร์กก็ราวๆ 1.5 ล้านไลบร้า

อิวาร์คนเดียวก็สามารถเลี้ยงวังได้ ถึง 33 ปี! ซึ่งนั่นแค่สมมุติฐานที่ว่าโดยที่เธอไม่ต้องทำอะไรมาตลอด 33 ปีเลยนะ

 

 

“ท่านต้องการเท่าไหร่คะ?”

 

เด็กสาวผมบลอนด์ที่มั่งคั่งที่สุดในโลกถามผม

 

“พวกเราจะให้สินบนกับทูตทุกชาติ ราว 150,000 ไลบร้าก็น่าจะพอ”

ยุคนี้เป็นยุคสมัยที่ตลาดไม่ค่อยพัฒนาไปไกลเท่าไหร่นัก เงิน  150,000 โกลด์จึงถือเป็นจำนวนที่มาก

 

แวมไพร์สาวสายเลือดแท้พ่นเสียงหึออกมาเบาๆ

 

“ทอนเงินออกมา”

 

เธอให้ผมยืม 300,000 ไลบร้าในทันที โดยไม่ต้องรับประกัน ทั้งยังไม่มีดอกเบี้ย เป็นเงินสดด้วย

ดังนั้นแล้ว เงินรวมทั้งหมดของผมจึงเพิ่มเป็นสองเท่า จากเดิมที่มีอยู่ 150,000

 

ได้เวลาดำเนินแผนการ จู่โจมด้วยเงินสินบนจำนวนมหาศาลแล้ว

ผมกับอิวาร์ พวกเราเก่งเรื่องพวกนี้มาก

 

การให้เงินเป็นของขวัญเพียงอย่างเดียวไม่นานนัก เดี๋ยวก็เลือนลางไป

มนุษย์เองก็เหมือนเครื่องจักรนั่นแหละ ต้องรู้จักหมั่นหยอดจาระบีให้ลื่นเสียบ้าง

 

“ข้าได้เชิญโสเภณีระดับคุณภาพมาจากโลกปีศาจ จากสมาคมหญิงงามเมืองโดยตรง”

 

“การได้หลับนอนกับซัคคิวบัสและเอลฟ์นั้นย่อมเป็นความใฝ่ฝันของเหล่ามนุษย์นั้นหลาย เอาล่ะ คราวนี้พวกเขาได้ทำฝันให้เป็นจริงแล้ว”

 

สุดยอดโสเภณีหัวกะทิ ตัวท็อปๆทั้งนั้นที่พวกเรานำมาจากโลกปีศาจ

จำนวนเงินที่ต้องจ่ายให้เพียงคืนเดียวสำหรับหนึ่งในพวกนาง เป็นจำนวนเงินที่ทำให้คนธรรมดาต้องอ้าปากค้าง

 

“เรามาจ้าง นักแสดง วงดนตรี รวมถึงนักปรุงยากันด้วย”

 

“พวกนั้นเองก็สามารถจ้างได้จากสมาคมหญิงงามเมืองด้วยเช่นเดียวกัน”

 

หากเป็นเรื่องกิจกรรมทางเพศนั้นพวกปีศาจล้ำหน้าไปไกลกว่าพวกมนุษย์

ปีศาจอยู่มานับร้อยๆปี จึงได้สรรหา ประดิษฐ์ความเพลิดเพลินในรูปแบบต่างๆตามแต่ชีวิตที่ยืนยาวอยู่

 

ตัวอย่างก็เช่น ระหว่างนักแสดงเต้นระบำยั่วยวนอยู่บนเวที นักดนตรีก็ขับร้องเล่นไปตามจังหวะ ส่วนนักเล่นแร่แปรธาตุก็ปรุงยาปลุกเซ็กส์ให้กับพวกนั้น

 

—ผู้คนก็ต่างเพลิดเพลินกับการมั่วกาม ไปพร้อมๆกัน 

จะเรียกว่า เป็นศิลปะแห่งการร่วมรักก็ได้

 

เหล่าทูตทั้งหลายต่างทั้งตะลึงและยินดีปรีดากับสิ่งที่ได้เห็นเป็นครั้งแรกในชีวสิต

 

“นะ-นี่มัน…….”

 

“ข้าเคยได้ยินได้ฟังมาว่า ซัคคิวบัสนั้นช่างงดงาม แต่ไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะยิ่งกว่าที่ได้ยินเสียอีก!”

 

เหล่าตัวแทนทั้งหลายต่างตะลึงในวัฒนธรรมอันยอดยิ่งของโลกปีศาจ

 

“โอ้ ข้าไม่เคยลิ้มรสเหล้าที่หวานเช่นนี้มาก่อนเลย!”

 

“ท่านเค้าท์พาลาทีน ใครกันที่เป็นสุดยอดนักปรุงสุราผลงานชิ้นเอกชิ้นนี้?”

 

เหล้าสุราเมรัยทั้งหลายที่นำมาจากโลกปีศาจเองก็ด้วย มันช่วยทำให้บรรยากาศนั้นดีอย่างเห็นได้ชัด

 

การนำเหล้านำเข้ามาในการพบปะเป็นครั้งแรกย่อมเป็นการละลายเกราะป้องกันทางจิตใจได้ยอดเยี่ยมเลยทีเดียว

 

เพียงหนึ่งสัปดาห์

 

ผมคั่วปรุงเหล่าทูต เพียงหนึ่งสัปดาห์ ทั้งหมดก็ปั่นป่วนไปด้วยความพึงพอใจอย่างมาก เพื่อให้แน่ว่า พวกนั้นมีเงินมีทองตุงกระเป๋า และยังได้เพลิดเพลินไปกับเหล้ายา กามาอีกด้วย

 

อย่างที่บอกไปนั่นแหละ เป้าหมายของผมใช่ว่าจะสำเร็จได้ด้วยการติดสินบนอย่างเดียว เงินสินบนน่ะเป็นเหมือนดั่งจาระบีหยอดเครื่องจักร

 

เหล่าทูตจะตัดสินใจตามคำสั่งของเจ้านายตัวเองก็จริง

แต่เจ้านายของพวกนั้นไม่ได้อยู่ที่นี่ด้วยนี่

 

เหล่าผู้ปกครองย่อมต้องตัดสินใจหลังจากได้รับรายงานจากทูตประจำประเทศตัวเอง พูดง่ายๆ ทูตพวกนี้ก็เป็นดั่งหูตาของเหล่าผู้ปกครอง

พวกเขาใช้เวลาไม่นานนักรายงานเจ้านายตัวเอง ผ่านทางลูกแก้วเวทย์มนตร์

แล้วมาตอนนี้คิดว่า ท่านทูตทั้งหลายจะรายงานว่าอย่างไรกันล่ะ?

 

 

– จักรวรรดิฮับบวร์กน่ะ ไม่คิดที่จะเริ่มสงครามในเร็วๆนี้หรอกครับ

 

– เหล่าจอมมารเองก็เห็นชัดแล้วว่า ให้ความเคารพอำนาจจักรพรรดิมาก ท่านรักษาการณ์นั้นเปี่ยมด้วยความกล้าหาญก็จริง แต่ท่านเค้าท์พาลาทีนต่างหากที่มีอำนาจควบคุมอยู่ในตัวพระราชวัง

ดูเหมือนเขาจะกุมอำนาจของรักษาการณ์อยู่เบื้องหลังด้วย ดังนั้นเราควรจะให้ความสำคัญกับความคิดเห็นของเขา

 

 

– ท่านเค้าท์พาลาทีนเป็นบุคคลที่มีความเข้าใจเรื่องจักรวรรดิและขนบธรรมเนียมของฝ่ายมนุษย์มาก

เขาไม่กล่าวโทษหรือด่วนตัดสิน ราชสกุลของจักรวรรดิ หรือราชสกุลประเทศอื่นเลย

จากมุมมองของผู้น้อยบอกได้เลยว่า เค้าท์พาลาทีนนี้มีความปรารถนาที่จะสร้างความสัมพันธ์ดีๆกับชาติของเรา

 

(TTL : สินบนมี นารีมา เหล้ายาถึง 

พรี่ดันจอมมารสุดโฉด ก็กลายเป็น ท่านเค้าท์พาลาทีนผู้แสนดีได้! )

 

 

รู้จักให้และรู้จักรับ

ทูตทั้งหลายย่อมต้องรู้อยู่แล้วว่า การที่จะตอบแทนสิ่งได้รับมาจากงานเลี้ยงและการดูแล ‘นิดๆหน่อยๆ’ นั้นเป็นเรื่องปกติ

 

 

 

ตัวแทนฝ่ายเจรจาของสาธารณรัฐฮับบวร์กถึงกับตะลึงกับปริมาณการจ่ายสินบนของพวกเรา

สาธารณรัฐเองก็พยายามที่จะเจรจาต่อรองเหมือนกัน แต่โชคไม่ดี ในเรื่องเงินทุนน่ะพวกนั้นสู้พวกเราไม่ได้เลย 

สาธารณรัฐฮับบวร์กใหม่เองก็ไม่ต่างจากประเทศที่มีเงินตราไหลเวียนแต่ถึงอย่างนั้นหากจะเทียบกับพวกเราก็ถือว่ายังยากจนอยู่

 

 

สาธารณรัฐเองก็ให้สินบนเหมือนกันหากแต่ให้จำนวนที่เทียบกับพวกเราไม่ติด

จึงไม่มีทางที่จะทำให้เหล่าทูตซึ่งได้ลิ้มรสซัคคิวบัสโอนอ่อนผ่อนตามได้

 

 

– ตัวแทนของทูตจากสาธารณรัฐฮับบวร์กน่ะแสดงความไม่เคารพต่อองค์จักรพรรดิในงานเฉลิมฉลอง ด้วยการพูดเชิงดูหมิ่น

ทั้งหมดเกิดขึ้นระหว่างงาน ข้าบอกได้เลยว่า เจ้าพวกนั้นน่ะไม่ให้เกียรติท่านจริงๆ

 

 

– ผู้มีอำนาจในวังหลวงเนี่ยช่างน่าสรรเสริญยิ่ง

จักรพรรดิมิได้แสดงความโกรธออกมาแม้จะโดนว่าร้ายกล่าวหา พระองค์แสดงออกได้อย่างเหมาะสมจนทำให้ผู้คนในงานหันไปสนใจเรื่องอื่นแทน

 

– องค์จักรพรรดิน่ะมีแต่ความปรารถนาดีต่อคอนซูลแห่งสาธารณรัฐ และท่านยังประกาศออกมาอย่างแจ้งชัด

ผิดกับทูตสาธารณรัฐที่กลับพูดจาหยาบๆคายๆ ยามที่พูดคุยกับพวกเรา

 

สุดท้ายแล้ว กระดานแรกเป็นชัยชนะของฝ่ายเรา

รายงานของเหล่าทูตทำให้ผู้ปกครองทั้งหลายคล้อยตาม

 

พวกทูตกลุ่มนั้นต่างขยันขันแข็งที่จะมาเจรจากับพวกเรา แม้งานเลี้ยงจะจบลงไปแล้วหนึ่งสัปดาห์

แม้คำพูดที่ออกจากปากพวกนั้นจะเต็มไปด้วยคำยกยอปอปั้นที่หาแก่นสารไม่ได้ก็เถอะ แต่ตอนนี้มันต่างออกไปแล้ว

 

มันได้เวลาในการค้าขายของจริงแล้ว

โดยฝ่ายแรกที่มาก่อนก็คือ ราชอาณาจักรทิวทัน

 

 

“ท่านเค้าท์พาลาทีน, ข้าเชื่อว่าความสัมพันธ์ระหว่างเรานั้นใกล้ชิดสนิทกันพอสมควรแล้ว”

 

“แน่นอน, ท่านทูต”

 

“ขออนุญาตเรียนท่านตามตรง ชาติของเราเป็นชาติที่อยู่ใกล้กับจักรวรรดิของท่านมากที่สุด

พวกเราจึงอยากจะให้แน่ใจว่า จักรวรรดิของท่านจะไม่รุกรานเราในวันใดก็วันหนึ่ง”

 

ราชอาณาจักรทิวทันนั้นมีดินแดนจอมมารอยู่ทางตะวันออก มีสาธารณรัฐบัทตาเวียตั้งอยู่ทางตะวันตกและมีจักรวรรดิฮับบวร์อยู่ทางใต้

จะพูดว่า โดยล้อมกรอบโดยศัตรูก็ไม่ผิดนัก

นั่นแหละเป็นสาเหตุที่ว่า ทำไมพวกเขาถึงได้อ่อนไหวเรื่องความมั่นคง ปลอดภัยเป็นพิเศษ

 

ผมจึงยิ้มออกมา

 

“ท่านทูตครับ, ข้านั้นเป็นทั้งเค้าท์พาลาทีนและราชาแห่งเหล่าปีศาจ

ด้วยเหตุนั้นแล้ว ข้ายังมีดินแดนบางส่วนอยู่เช่นกัน

ช่างเป็นโชคดีนักที่ดินแดนดังกล่าวนั้นตั้งอยู่ปลายสุดของทางตะวันออกของราชอาณาจักรของพวกท่านพอดี”

 

“ครับ กระผมก็ได้ยินว่า ดินแดนของท่านเค้าท์มีภูเขาเจ็ดลูก”

ทูตจากทิวทันพยักหน้า

ผมออกจะเป็นปลื้มจริงๆที่ชาติอื่นๆไม่พลาดที่จะเก็บข้อมูลสำคัญๆ

 

“ดินแดนของข้าอาจจะประหลาดจากชาวบ้านสักหน่อย

จากสถานการณ์ตอนนี้ ท่านจะบอกว่า ดินแดนของข้านั้นติดต่อทั้งกับฮับบวร์ก และยังเชื่อมต่อกับทิวทันด้วย

แต่เดิมนั้นมันเป็นหมู่บ้านรกร้างธรรมดาๆ จึงไม่ได้มีการรับจากอย่างเป็นทางการแต่อย่างใด”

 

“……ท่านเค้าท์พาลาทีน, หรือว่าท่าน”

 

ทูตของทิวทันเบิกตากว้าง

ผมพยักหน้า

 

“ท่านทูตก็เพียงแค่ ขอพระราชอำนาจจากนายของท่านเพื่อรับรองดินแดนของข้า อวยยศให้ข้าเป็นเค้าท์พาลาทีนแห่งทิวทัน

หากพวกท่านทำเช่นนั้นแล้ว ข้าก็เป็นทั้งเค้าท์พาลาทีนแห่งฮับบวร์กและทิวทันไปพร้อมๆกันด้วย”

 

“นี่มันจริงหรือนี่!?”

 

ทูตคนนั้นตาลุกวาว พร้อมกับจับมือผมในทันที

 

“การให้ความร่วมมือของท่านนั้นเปรียบได้ดั่งรับกำลังเสริมมานับพันนับหมื่น!”

 

“ฮ่าฮ่า ท่านก็พูดเกินไป  ว่าแต่ข้าจะวางใจได้แน่หรือในความสัมพันธ์ระหว่างพวกเราน่ะ?”

 

“โปรดอย่าเป็นกังวลเลยครับ ท่านเค้าท์พาลาทีน , กระผมขอสาบานต่อนามตนว่า จะต้องทำให้ความสัมพันธ์ในครั้งนี้เป็นไปด้วยดีให้ได้”

 

ไม่กี่วันต่อมา ราชอาณาจักรทิวทันนั้นตอบรับผมกลับมาอย่างไม่เป็นทางการ

 

เอกสารที่ยืนยันสิทธิ์ในการครอบครองดินแดนของผมเป็นของราชอาณาจักทิวทัน  พวกเขาได้รับรองอำนาจของราชอาณาจักรฮับบวร์ก ทั้งยังเป็นการรับรองบาร์บาทอสให้เป็นรักษาการณ์ที่ถูกต้องตามกฏหมายอีกด้วย

 

 

— แต้มจึงเป็น 3:2