บทที่ 44 ความตื่นเต้นในหอคอยเวทมนตร์ (3)

“พระอาทิตย์ใกล้จะตกแล้ว ไหนๆเราก็มาถึงที่นี่แล้วด้วยมันคงจะเป็นอะไรที่น่าเสียดายแน่นอนหากแก้วของเรายังว่างเปล่า”

หลังจากเยี่ยมชมสถานที่ท่องเที่ยวสองสามแห่งตลอดช่วงบ่ายลุคก็กล่าวขึ้นมา

ในเวลานั้นดวงตาของฟิลิปเป็นประกายเมื่อได้ยินคำพูดของลุค

“นี่นายท่านกำลังจะสื่อว่า…”

“ใช่ ตามที่เจ้าเข้าใจ”

เมื่อลุคพยักหน้าทั้งสองคนก็ตกใจ

เนื่องจากสถานการณ์ทางการเงินของตระกูลมันจึงทำให้ค่าจ้างของวกเขาไม่เพียงพอที่จะเหลือพอเอาไปดื่ม

และมีอีกอย่างหนึ่ง

ในดินแดนของรากันต์นั้นมีแต่บาร์แห่งเดียวซึ่งเป็นบาร์ราคาถูก

“ปลดเข็มขัดและดื่มพวกมันเข้าไปเท่าที่พวกเจ้าต้องการเลย”

พวกเขาทั้งสามคนไปที่บาร์ตรงชานเมืองและดื่มกันสักพัก

ไม่มีใครเกลียดแอลกอฮอล์ นั่นจึงเป็นสาเหตุที่โรเจอร์สและฟิลิปเทเบียร์ใส่แก้วของพวกเขาอย่างบ้าคลั่ง

ท้ายที่สุดในตอนดึก ทั้งโรเจอร์สและฟิลิปก็มีสภาพเมาเหมือนหมา

ลุคเรียกบริกรแล้วให้ทิปเขาอย่างดีและถามว่า

“มีโรงแรมใกล้ๆที่นี่ไหม? ข้าต้องการจะย้ายพวกเขาไปสักหน่อย”

“ขอรับนายท่าน”

บริกรเรียกเพื่อนร่วมงานของเขามาและเริ่มพยุงอัศวินทั้งสองไปบังห้องพักของพวกเขา

ลุคตรวจดูพวกเขาอยู่สักพักแล้วจึงออกมาจากที่นั่น

“หุหุหุ พวกเรามาไกลมาก แต่ข้าก็อดไม่ได้ที่จะไปที่นั่นเป็นครั้งที่ 2”

สถานที่ที่ลุคอยากไปอีกเป็นครั้งที่สองคือรถพ่วง

มันเป็นสาขาของหอคอยเวทมนตร์เวอร์ริทัสที่พวกเขาเคยไปแล้วถูกทำให้อับอาย

“มันจะต้องเป็นออะไรที่ดีกว่าแน่นอนที่จะตอบแทนพวกมันที่ดูแลเราอย่างดีในวันนี้”

ในความเป็นจริงแล้วลุคไม่ได้คิดที่จะหยุดพักตามที่ฟิลิปขอ

คำขอจากฟิลิปเป็นเพียงข้ออ้างเท่านั้น ความจริงแล้วลุคมีแผนที่จะบุกเข้าไปในสาขาของหอคอยเวทมนตร์เวอร์ริทัส

มันจะไม่ใช่จุดจบของรากันต์ แต่ลุคคิดว่ามันจะดีกว่าที่จะตอบแทนให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้

ไม่ สาขานี้จะโชคดีพอที่จะไม่ถูกบดขยี้

นั่นเป็นสาเหตุที่ลุคยอมให้ฟิลิปและโรเจอร์สเมาแล้วแอบร่ายมนตร์หลับใส่พวกเขา

หากพวกเขาตื่นขึ้นมา พวกเขาก็จะต้องต่อต้านการกระทำดังกล่าวอย่างแน่นอนโดยให้เหตุผลว่ามันอันตรายเกินไป และพวกเขาก็ไม่เต็มใจที่จะเข้าร่วมแน่นอน

และพวกเขายังไม่สามารถโน้มน้าวใจเกี่ยวกับเวทมนตร์แห่งความมืดได้

“ล่องหน!”

เมื่อลุคร่ายเวทมนร์ของเขาเสร็จ แสงสีม่วงที่สว่างไสวรอบร่างของเขาเริ่มหลอมรวมกับความมืด

มันเป็นสิ่งที่ดูเหมือนเป็นฉากที่เกิดขึ้นในเทพนิยายเท่านั้น มันน่าเสียดายมากที่ไม่มีใครได้มาเห็นฉากนี้

หลังจากเตรียมตัวเรียบร้อยแล้ว ลุคก็เริ่มบุกเข้าไปในสาขาของหอคอยเวทมนตร์เวอร์รทัสโดยการปีนข้ามกำแพง

“ฮ่าา! ไอ้กระจอก!”

นอกเหนือจากเวิร์คช็อปกิกันท์แล้ว หอคอยเวทมนตร์เวอร์ริทัสสาขาแบรนดอนยังมีอาคารขนาดใหญ่และขนาดเล็กรวม 12 อาคาร

อาคารทางเหนือสุดเป็นห้องสมุดแม้จะมืดมิดและเงียบสงัด แต่ก็ยังได้ยินเสียงพึมพำของชายหนุ่มอยู่หนึ่งคน และปีเตอร์ก็คือชื่อของเขา

เขาเป็นลูกชายคนที่สองของตระกูลขุนนางและเป็นจอมเวทแห่งการรักษาขั้นที่ 3  เขานั้นเป็นผู้มีพรสวรรค์ที่โดดเด่นในหอคอยเวทมนตร์หลักของเมืองหลวงจักรวรรดิ

อย่างไรก็ตามเป็นเพราะพ่อของเขาเป็นคนดี(?)และจ่ายสินบนไปเป็นจำนวนมาก ทุกอย่างจึงไม่ได้ขึ้นอยู่กับพรสวรรค์ของเขาเอง

แต่เขาชอบขุดแร่

อย่างไรก็ตามไม่มีใครเคยจู้จี้เกี่ยวกับงานอดิเรกของเขา จนถึงช่วงเวลาที่เขาได้ไปติดต่อกับผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งเป็นลูกหลานของเมส์เตอร์

“ไอ้เวรเอ้ย ทำไมอีกะ*รี่นั่นถึงมาอยู่ที่นั่นได้นะ”

ไม่ว่าจะเรื่องมันจะเป็นเช่นไร สุดท้ายปีเตอร์ก็ถูกจับโดยพวกเมย์เตอร์ที่ชั่วร้าย และถูกย้ายให้ไปทำงานที่สาขาแบรนดอน

และเนื่องจากครอบครัวของเขาก็กำลังจะล้มละลาย ปีเตอร์จึงทำอะไรมได้มากนักนอกจากทนทำงานต่อไป

พวกพ่อมดมักจะทำงานล่วงเวลาของพวกเขา ซึ่งทำให้ปีเตอร์ที่เป็นคนคอยเก็บกวาดอีกทีตต้องทำงานล่วงเวลายิ่งกว่า

มันเป็นสิ่งที่เขาต้องทำทุกวัน

มันมีพ่อมด 5 คนที่ต้องทำความสะอาดเหมือนกับปีเตอร์แต่ไม่ว่าอย่งไรก็ตาม ทมีเขาเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ต้องทำงานในขณะที่คนอื่นๆไปเดินเล่นกัน

“ไอ้บ้าเอ้ย ทำไมหอคอยที่รวยล้นฟ้าแบบนี้ถึงได้ไม่จ้างคนทำความสะอาดมาทำกันนะ? ไอ้งานพวกนี้มันไม่ใช่เรื่องตลกเลย”

เนื่องจากหอคอยเวทมนตร์เวอร์ริทัสนั้นเป็นหนึ่งในหอคอยเวทย์มนตร์ที่ยิ่งใหญ่ทวีปที่สุด กิ่งก้านสาขาของมันจึงเหมือนกับขนาดของหอคอยเวทมนตร์ขนาดเล็กหรือขนาดกลาง

และลำพังเพียงห้องสมุดของพวกเขาเพียงอย่างเดียวก็มีขนาดใหญ่มากแล้ว มันมีหนังสือมากกว่า 5,000 เล่ม ที่จัดเก็บอยู่ในนั้น

มีเรื่องเล่าว่ามันมีการคัดลอกเอกสารประมาณ 10,000 ฉบับจากห้องสมุดหลัก

อย่างไรก็ตาม มันไม่ได้มีหนังสือเล่มใดที่สำคัญเลย

หนังสือเวทย์มนตร์ตั้งแต่ขั้น 5 ขึ้นไป และเอกสารงานวิจัยที่มีค่าอื่นๆถูกเก็บไว้ในห้องสมุดเพิ่มเติม

มันมีเพียงผู้จัดการสาขาและผู้บริหารของสาขาขึ้นไปเท่านั้นที่ได้รับอนุญาตให้เข้าไป

มันเป็นสถานที่ที่เหมือนฝันสำหรับปีเตอร์

“ไอ้เวร ถ้าข้ารู้ว่าข้าจะต้องทำงานแบบนี้ ตอนนั้นข้าก็คงจะตั้งใจเรียนไปแล้ว”

ปีเตอร์เสียใจกับการกระทำของเขาและกำลังพูดกับตัวเอง ถ้าเขาเป็นพ่อมดที่ดีพอ เขาก็จะไม่ต้องมาทำอะไรแบบนี้

“เจ้ากำลังบ่นเรื่องอะไร”

“เอ่อ หัวหน้าเจมสัน!”

เมื่อผู้จัดการสาขาปรากฏตัวขึ้น ปีเตอร์ก็ยิ้มออกมา

“อ๊ะฮ่าฮ่าฮ่า ทำไมท่านถึงมาที่นี่ในเวลานี้ละ”

“อืม พอดีข้ามีงานวิจัยที่ต้องทำน่ะ”

เจมสันลูบเคราของเขาขระเดินผ่านปีเตอร์ และเดินเข้าไปในห้องสมุด

เขายืนอยู่หน้าประตูของห้องสมุดภายใน เพื่อปลดล็อกคาถารักษาความปลอดภัย ในตอนนั้นเองที่เขาเผลอทำหนังสือเล่มหนึ่งที่เขากำลังหนีบอยู่ใต้รักแร้ตก

“ฮึ!”

“อา ข้าเก็บให้เอง”

เมื่อพูดเสร็จ ปีเตอร์ก็รีบวิ่งไปหยิบหนังสือและม้วนหนังสือที่ตกทันที

และเขาก็ได้เห็นเนื้อหาของม้วนหนังสือที่คลี่ออกมาครึ่งม้วนโดยไม่ได้ตั้งใจ มันเป็นภาพวาดเชิงกลที่ซับซ้อนและสูตรเวทมนตร์

เขาไม่แน่ใจว่าว่าสิ่งที่เขาเห็นนั้นมันคืออะไร แต่การออกแบบของมันนั้นคล้ายกับของกิกันท์อย่างมาก

“เจ้าเห็นอะไรรึเปล่า!”

อ้าาาาาา!

เจมสันตะโกนออกมาและตบเข้าไปที่หน้าของปีเตอร์

“อุ๊ย!”

ปีเตอร์จับแก้มของตัวเองและมองไปที่ผู้จัดการสาขาด้วยสีหน้าไม่สบายใจ

“เชอะ เจ้ากล้าดียังไงมาแอบดูเอกสารวิจัยของข้า?”

หลังจากได้รับหนังสือคืนทั้งหมด เจมสันก็ขมวดคิ้วด้วยความโกรธ

“ไม่นะ ข้าแค่…”

“ถ้าเจ้าพยายามขโมยงานของข้าอีก เจ้าจะถูกไล่ออกจากหอคอยเวทมนตร์แน่นอน!”

เจมสันเปิดประตูและเข้าไปข้างใน

ใบหน้าของปีเตอร์พังยับเหมือนกระดาษชำระที่ใช้แล้ว

“เออไอ้สัตว์…ถ้ากูโดนไล่ออกจริงๆกูจะกระทืบมึงก่อนแล้วค่อยออก”

“ใช่ ข้าก็ว่าเจ้าควรทำแบบนั้น”

ตอนนั้นเองที่มีเสียงแปลกๆดังมาจากด้านหลังของปีเตอร์

ปีเตอร์รีบหันหน้าไปมองว่ามีใครเข้ามาบ้าง แต่มันก็ไม่มีใครอยู่

“ข้าเข้าใจผิดเหรอ…เอ่อ”

ในช่วงเวลาที่ปีเตอร์พยายามสงบสติอารมณ์ มันก็มีแสงส่องเป็นเงาตรงชั้นหนังสือ!

“เอ่อ ผี…!”

อ้าก!

ปีเตอร์ที่ตกใจเมื่อได้เห็นสิ่งที่เกิดขึ้น ก็ล้มลงโดยไม่มีแม้แต่เสียงกรีดร้อง

ในที่สุดเงาที่ปีเตอร์เห็น ก็เริ่มก้าวเข้ามาและในไม่ช้าเขาก็กลายเป็นเด็กผู้ชายผมแพลตตินั่ม

เงานั้นก็คือลุคที่ตัดสินใจบุกสาขา

“นี่พวกเขาใส่คาถารักษาความปลอดภัยไว้ประมาณ 5 อันรึเปล่านะ? ดูเหมือนว่าจะต้องใช้เวลานิดหน่อยซะแล้วสินะ”

แม้ในห้องสมุดจะมีการติดตั้งเวทมนตร์รักาความปลอดภัยระดับสูง แต่สำหรับลุคที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นจอมเวทขั้น 9 มันก็ไม่ได้มีอะไร

กร๊ากกก!

ในที่สุดเวทมนตร์รักษาความปลอดภัยทั้งหมดที่วางไว้ก็ถูกปลดล็อกและประตูบานหนาก็เปิดออก

ลุคที่ซึมเข้าสู่เงามืดก็ก้าวเข้ามาอย่างเงียบๆ….

อ่านจนหัวแตก อ่านประหยัด อ่านอย่างยืนหยัดอดทน