Emperor of Steel-กําเนิดใหม่จักรพรรดิเหล็กไหล

 

บทที่ 54 ปฏิบัติการ ”เคลื่อนย้าย” (4)

 

“เจ้าพูดว่อะไรนะ! เจ้าคิดว่าพวกคนในสลัมคิดที่จะหนีออกนอกปราสาทอย่างนั้นหรอ?”

 

หลังจากได้รับรายงานจากผู้ใต้บังคับบัญชาของเขา คริส นายอําเภอเมืองลาเมอร์ก็ดูรําคาญอย่างมาก

 

“โรคนี้ยังไม่ได้ระบาดมากนัก ท่านต้องการให้เราทําอย่างไร?”

 

“เจ้าหมายความว่าอย่างไรว่าเจ้าต้องทําอะไร? ข้าต้องการให้ทหารรีบไปที่สลัมในทันที และเพิ่มการลาดตระเวนเดี๋ยวนี้”

 

สําหรับเขามันไม่สําคัญว่าคนในสลัมจะเสียชีวิตหรือไม่

 

เขาแค่กังวลว่าโรคระบาดจะแพร่เข้ามาในเมือง ซึ่งเป็นสาเหตุที่เขาคิดจะปิดกันประตูและปรับปรุงการลาดตระเวน

 

‘หากสถานการณ์ยังเลวร้ายลงไป เราก็สามารถใช้กําลังทหารกวาดล้างสลัมได้

คริสกําลังคิดเกี่ยวกับมัน’

 

“จะไม่เป็นไรใช่ไหม? มันจะละเมิดคําสั่งของท่านเคานต์หรือเปล่าครับท่าน”

 

โกทจึงสั่งให้กองกําลังความมั่นคงคอยจับตาดูการเคลื่อนไหวของผู้คนในสลัม

 

เป็นผลให้จํานวนยามและเจ้าหน้าที่ลาดตระเวนใกล้สลัมเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า อย่างไรก็ตามปัญหาคือตํารวจยังมีไม่เพียงพอ

 

“ถึงมีสมองไหม? ระหว่างการขัดคําสั่งกับโรคร้ายแพร่ระบาดแล้วคนตาย ถึงคิดไม่ได้รึไง?”

 

คริสตอบอย่างไม่สนใจคําสั่งของโกท

 

เขาไม่ชอบขี้หน้าโกทอยู่แล้ว โกทซึ่งได้รับการคัดเลือกมาจากนอกดินแดนเมื่อไม่กี่ปีก่อนและไม่ได้เป็นแม้กระทั่งคนรับใช้ตระกูลโมนาร์ชด้วยซ้ํา

 

“แต่แม้ว่าคนที่สั่งเราจะเป็นโกท แต่มันก็หมายถึงคําสั่งของเคานต์…”

 

“ไม่เป็นไร ข้าจะรับผิดชอบอย่างเต็มที่เอง”

 

เมื่อยินคําพูดเหล่านั้นของคริส ทหารคนนั้นก็พยักหน้า

 

อย่างไรก็ตามพวกเขาไม่รู้

 

ว่าเคานต์โมนาร์ชและโกทนั้นกําลังสนใจเรื่องสลัม

 

ถ้านายอําเภอรู้ว่าสาเหตุที่ท่านเคานต์กดดันและกดขี่คนยากจนเป็นเพราะจุดประสงค์เพื่อให้เรย์น่ามาเป็นนางบําเรอของเขา เขาก็จะไม่มีวันละเลยการสอดส่องดูแล

 

ตกดึกเมื่อดวงจันทร์ปรากฏขึ้นบนท้องฟ้า

 

ผู้คนที่กําลังแบกและถือกระเป๋าต่างก็หลั่งไหลมาที่ถนน

 

ผู้คนเกือบสองหมื่นคนกําลังรวมตัวกันอยู่ในสลัมพร้อมกับเจ้าหญิงเรย์น่า

 

“ทุกคนมากันครบหรือยัง”

 

“ครบแล้วครับ เราสามารถออกเดินทางได้ทันที”

 

วิคเตอร์ที่ในชุดเกราะของอัศวินผู้พิทักษ์แห่งอาณาจักรโวลก้าตอบรับอย่างจริงจัง

 

เขาหยิบเกราะทรงจานซึ่งถูกเก็บเข้าไปในมุมในโกดังเป็นเวลานาน เขาทามันด้วยน้ํามันและทําการขัดมันด้วยกระดาษทราย

 

“ทหารละ?”

 

“เราไม่เห็นพวกเขาเลยตั้งแต่พวกเขาถอนตัวไปเมื่อสามวันก่อน นั่นหมายความว่าแผนเรานั้นได้ผลคิคิ!”

 

วิคเตอร์หัวเราะอย่างลับๆ

 

พาเวลยังถามต่อว่า

 

“การนัดหมายมีปัญหาอะไรหรือไม่”

 

“ข้าพึ่งได้รับข้อความมาว่าเรามีแพพร้อมที่จะเดินทางแล้ว อย่างไรก็ตาม เราก็ต้องอยู่ริมแม่น้ําสักสองวัน”

 

แน่นอนว่าการเดินทางทางน้ําของลาเมอร์นั้นใช้ไม่ได้ เพราะมันถูกทหารของเคานต์โมนาร์ชปกป้อง

 

นั่นคือเหตุผลที่พวกเขาตกลงที่จะพบกับทหารของรากันต์ที่ริมแม่น้ําสองวันห่างจากดินแดนของเคานต์โมนาร์ช

 

คําถามคือ พวกเขาจะสามารถทําได้อย่างปลอดภัยไหม

 

พวกเขาเลือกที่จะพลางตัวเพื่อให้เนียนไปกับแม่น้ํา และเมื่อพบว่าสลัมว่างเปล่ามันก็จะสายเกินไปแล้วที่จะไล่ตามพวกเขา

 

“มันจะสายเกินไปเมื่อเคานต์โมนาร์ชตระหนักได้ว่าเราหายไป…”

 

“ถ้าพระเจ้าสงสารเรา พระองค์ก็จะส่งเราไปอย่างปลอดภัย”

 

วิคเตอร์ที่ตอบรับมันตะโกนเรียกผู้คน

 

“ พร้อมจะไปกันรึยัง!”

 

“ย้า! พร้อมแล้วกัปตัน!”

 

การหลบหนีของผู้ลี้ภัยชาวโวลก้ากว่า 20,000 คนได้เริ่มขึ้นแล้ว

 

“เอลคาสเซิล! โปรดดูแลผู้คนที่เศร้าโศกของเรา!

 

เรย์น่าอธิษฐานกับท้องฟ้ายามค่ําคืนที่มืดมิดและเริ่มออกเดินทางด้วยเกวียน

 

เมื่อเร็วๆนี้ เคานต์โมนาร์ชกําลังอารมณ์ดี เพราะมันเริ่มมีสัญญาณของเจ้าหญิงเรย์น่าที่จะเริ่มยอมจํานนแล้ว

 

“ฮะ! ในที่สุดผู้หญิงคนนั้นก็จะกระโดดเข้ามาในมือของข้า”

 

เมื่อเขาทราบข่าวครั้งแรกว่าเจ้าหญิงไปหาขุนนางฝ่ายใต้ เพื่อขอความช่วยเหลือ หัวใจของเขาก็ไม่สามารถเต้นอย่างสงบได้

 

อย่างไรก็ตามดังที่โกหกล่าว เธอกลับมามือเปล่าและถูกหลอกว่าเธอไม่ได้ออกจากสลัมด้วยซ้ํา

 

“อีกไม่กี่วันเจ้าก็จะต้องถอดกระโปรงของเจ้าและเข้ามาอยู่ในอ้อมแขนของข้า อิๆ!”

 

เคานต์โมนาร์ชกําลังยิ้มอย่างมีความสุข

 

ทันใดนั้นประตูก็เปิดกว้างพร้อมกับโกทที่เดินเข้ามา

 

“นายท่านสลัมว่างเปล่า!”

 

“อะไรนะ!?”

 

เคานต์โมนาร์ชไม่สามารถเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น

 

“ข้าไม่มีงานทํา ดังนั้นข้าจึงเดินไปรอบๆสลัม แต่ข้าไม่เห็นใครเลยข้าจึงเข้าไปข้างใน และข้าก็ไม่เห็นเจ้าหญิงหรือผู้ส่งสารของเธอ”

 

“ฮึ!”

 

เมื่อเคานต์พูดไม่ออก โกทก็โทรหาคริส

 

หลังจากนั้นไม่นานคริสก็เข้ามาในห้องทํางาน

 

“นายอําเภอ! สลัมว่างเปล่าตั้งแต่เมื่อไหร่”

 

คริสโกรธกับคําถาม แต่เขาก็พยายามควบคุมตัวเองขณะที่เคานต์โมนาร์ชเฝ้าดูอยู่

 

“ท่านหมายถึงอะไร”

 

“เช้านี้ข้าเห็นอะไรบางอย่าง ข้าจึงไปดูใกล้ๆสลัมและพบว่าไม่มีใครอยู่ที่นั่น!”

 

“ไม่ เมื่อเย็นวานนี้พวกเขายังอยู่ที่นั่น”

 

“ถ้าอย่างนั้นก็หมายความว่าพวกเขาจากไปเมื่อเย็นวานนี้ เนื่องจากเมื่อเช้านี้พวกเขาไปกันหมดแล้ว ทําไมเจ้าไม่รายงานข้า ข้าไม่ได้สั่งให้เจ้าจับตาดูพวกเขารึไง!”

 

“อ๊ะนั่นไง…โรคระบาดกําลังเกิดขึ้นในสลัม…”

 

“โรคระบาด?”

 

“ใช่นั่นคือเหตุผลที่ข้าดึงทหารออกไปและย้ายผู้อยู่อาศัยบางส่วนไปยังที่อื่น”

 

วิธีที่ดีที่สุดในการหลีกเลี่ยงการแพร่ระบาดคือการอยู่ห่าง จากมัน

 

อย่างไรก็ตาม โกทก็มีความคิดอื่นในใจของเขา

 

เขามองไปที่เคานต์ด้วยสีหน้าเร่งด่วน

 

“ดูเหมือนเจ้าหญิงจะหนีไปแล้ว”

 

“ฮะ?เจ้าหญิงหนีไปแล้ว?”

 

คริสถามด้วยใบหน้าที่รุนงง

 

“ไอ้โง่ แค่ทําตามคําสั่งง่ายๆก็ยังทําไม่ได้ด้วยซ้ํา! หุบปากไปเลย!”

 

นายอําเภอที่ยังไม่เข้าใจในสถานการณ์ ถูกตะโกนโดยโกท

 

“มันเป็นการตัดสินใจที่ยากลําบากในการรับผู้ลี้ภัยทั้งหมด พวกเขาจะต้องได้รับความช่วยเหลือจากภายนอกแน่นอน…. อย่างไรก็ตามเราต้องส่งทหารไปไล่ตามพวกเขา!”

 

ความคิดที่ว่าเจ้าหญิงจะหนีไปกําลังอยู่ในความคิดของเขา

 

อย่างไรก็ตามเธอไม่ได้หนีไปเฉยๆ เธอยังพาผู้ลี้ภัยที่ถูกจับเป็นตัวประกันไปด้วย!

 

เคานต์โมนาร์ชรู้สึกโกรธกับสิ่งที่เจ้าหญิงได้ทําไป เขากระโดดออกจากที่นั่งและสั่ง

 

“สั่งให้หน่วยทหารม้าแมงปองเตรียมพร้อมทันที!”

 

“ หน่วยทหารม้าแมงปอง?”

 

หน่วยทหารม้าแมงปองเป็นหน่วยทหารม้าชั้นยอดของเคานต์โมนาร์ชซึ่งประกอบด้วยทหารและอัศวินทหารผ่านศึกกว่า 2,000 นาย

 

“สั่งให้พวกเขาจับพวกมันให้ได้ ฆ่าผู้ลี้ภัยทั้งหมดและนําเจ้าหญิงกลับคืนมา!”

 

เคานต์ไม่ลังเลที่จะออกคําสั่งที่โหดร้ายของเขา

 

‘หึ! เจ้าหญิง! นี่เป็นเพราะการกระทําของเธอเอง’

 

โห!

 

ทางตอนเหนือของเมืองลาเมอร์

 

เมื่อหน่วยทหารม้าแมงป่องมาถึง มันก็มีเสียงทรัมเป็ตดังขึ้นมาเพื่อประกาศการมาถึงของพวกเขา

 

พวกเขาหลั่งไหลกันออกจากค่ายและรีบออกจากเมือง….