บทที่ 58 การกลับมาของราชาปีศาจ (4)

 

“โอ้พระเจ้า!”

 

“ลอร์ดลุคเป็นคนที่น่ากลัวมากจริงๆ!”

 

เจ้าหญิงเรย์น่าและคนรับใช้ที่ย้ายไปที่แม่น้ำเนียร์ตัวสั่นเทาด้วยความกลัว ขณะที่พวกเขาเฝ้าดูทหารม้าแมงปองถูกทําลาย

 

พวกเขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าลุคซึ่งเป็นทายาทของตระกูลนักรบอัศวินผู้ยิ่งใหญ่จะเป็นผู้นําของโกเลมและเวทมนตร์ที่ทรงพลังเช่นนี้

 

เขาฆ่าแม้กระทั่งผู้ที่ยอมจํานนด้วยซ้ำ

 

มันเหมือนกับครั้งนั้นเมื่อ 500 ปีก่อน “โศกนาฏกรรมของราชาปีศาจเซย์ม่อน”

 

“ข้ารู้สึกว่าตระกูลรากันต์เป็นสถานที่ที่แตกต่างไปจากที่เราคิดไว้มาก”

 

“ข้าก็รู้สึกเช่นเดียวกัน”

 

“บางทีเราก็อาจจะถูกฆ่าเช่นกัน…”

 

เรย์น่ารีบตัดบทคําพูดของหล่าคนรับใช้ที่ตัวสั่นเทาด้วยความกลัว

 

“ได้โปรดพอแล้ว เขาเป็นคนที่ช่วยชีวิตพวกเราทุกคนไว้นะ”

 

และนั้นยังไม่ใช่ทั้งหมด

 

เขายังช่วนเธอโดยการยอมสมรู้ร่วมคิดในการรับผู้ลี้ภัยมายังดินแดนของตน

 

และถ้าพวกเขาถูกขอให้ออกจากรากันต์ พวกเขาก็จะไม่มีที่อื่นให้ไปแล้วจริงๆ

 

“ข้าเองก็มีคําถามที่ยังไม่ได้รับคําตอบมากมายเกี่ยวกับเขา แต่ก็จงอย่าลืมว่าเขาคือความหวังสุดท้ายของเรา”

 

หลังจากพูดเสร็จ เรย์น่าก็ปิดริมฝีปากของเธอไป

 

เมื่อสั่งงานโกเลมเสร็จแล้ว เขาก็ใช้เวทมนตร์บินเคลื่อนย้ายไปยังสถานที่ที่ผู้ลี้ภัยหลบอยู่

 

เมื่อมาถึง เรย์น่าก็รีบขอบคุณเขาอีกครั้งที่ช่วยคนของเธอ

 

ครั้งที่ชวยคนของเธอ

“ลอร์ดลุค ข้าจะไม่มีวันลืมพระคุณที่ท่านได้ช่วยเหลือและช่วยชีวิตของพวกเรา”

 

ลุคค่อนข้างอารมณ์เสียเมื่อเห็นเธอขอบคุณเขา

 

เพื่อช่วยเจ้าหญิงและผู้ลี้ภัย ลุคจึงรีบลงเอยด้วยการแสดงเวทมนตร์และโกเลมของเขาให้พวกเขาเห็น

 

แม้ทหารทั้งหมดจะถูกสังหาร แต่ปัญหาคือเขาไม่สามารถทําแบบเดียวกันได้กับเจ้าหญิงและผู้ลี้ภัยได้

 

เป็นกรณีเดียวกับตอนเขาเป็นพ่อมดเซย์ม่อน ลุคไม่เคยเป็นนักฆ่า เขาค่อนข้างจะเมตตาต่อผู้ที่อ่อนแอ

 

“ข้าควรทําอย่างไรกับคนเหล่านี้ ข้าจะแน่ใจได้อย่างไรว่าพวกเขาจะไม่เล่าสิ่งที่เห็นในวันนี้ ”

 

ลุคครุ่นคิดถึงวิธีที่เป็นไปได้เพื่อแก้ปัญหานี้

 

เขาจึงคิดหาวิธีเกลี้ยกล่อมพวกเขา

 

“อืมถ้าข้าพูดแบบนี้น่าจะดีกว่า”

 

เขามองไปที่เจ้าหญิงและคนรับใช้ของเธอที่กําลังสงสัยและกังวล

 

“ท่านคงจะประหลาดใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้สินะ”

 

ทุกคนพยักหน้าและฟังลุค

 

“ข้าอยากจะทําทุกอย่างที่ทําได้เพื่อช่วยพวกคุณทุกคน ซึ่งเป็นสาเหตุที่ทําให้ข้าต้องใช้พลังที่ซ่อนอยู่ดังนั้นโปรดเก็บเป็นความลับด้วย”

 

“ข้าเข้าใจแล้วท่านลอร์ด แต่พลังนั้น..?”

 

“ท่านกําลังอยากรู้ใช่ไหมว่าข้าได้พลังนี้มาได้ยังไง? ก่อนหน้านั้นข้าต้องขอบอกไว้ก่อนว่า ทุกอย่างที่ข้าจะพูดต่อไปนี้ไม่ใช่เรื่องโกหก”

 

แม้จะมีเรื่องโกหกอยู่ แต่ส่วนใหญ่ก็เป็นความจริงละนะ

 

เมื่อเห็นลุคทําท่าที่จริงจัง เจ้าหญิงเรย์น่าและชายชราทั้งสองก็ตั้งใจฟังเขาอย่างประหม่า

 

“ข้านั้นอ่อนแอมากตั้งแต่เด็กๆ ข้าพยายามเรียนรู้วิชาดาบของตระกูล แต่ข้าก็เรียนช้ามาก เมื่อใดก็ตามที่ข้ารู้สึกท้อแท้กับตัวเองข้าเอง ข้าก็มักจะหนีไปที่ปราสาทราชาปีศาจและเล่นที่นั่น”

 

และจากการเล่นในปราสาทราชาปีศาจบ่อยๆ มันก็ไม่มีมุมไหนที่เขาไม่เคยไป และเมื่อเก้าปีก่อนเขาก็บังเอิญไปพบทางลับที่อยู่ใต้ดิน

 

“นั่นก็คือห้องทดลองของเซย์ม่อน และในห้องทดลองนั้นก็มีหนังสือเวทมนตร์และโกเลมที่อดีตเจ้าของสถานที่นั้นทิ้งไว้นั่นคือเซย์ม่อน”

 

“โอ้พระเจ้า!”

 

“มรดกของราชาปีศาจยังคงอยู่!”

 

ชายชรารู้สึกประหลาดใจเมื่อได้ยินสิ่งที่ลุคพูด

 

แม้ราชาปีศาจจะถูกโค่นล้มแล้วโดยรากันต์ แต่พวกเขาก็ไม่เคยพบกับสิ่งประดิษฐ์เวทมนต์หรือโกเลมของเขาเลย

 

ด้วยเหตุนี้จึงมีบางคนคาดเดาว่าลูกน้องหรือผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาอาจจะทําลายมันทิ้งไปแล้ว

 

แต่แท้จริงแล้วพวกมันถูกซ่อนอยู่ในห้องใต้ดินของปราสาทราชาปีศาจ

 

ลุคเหลือบมองไปที่ชายชรา

 

“แต่สิ่งที่น่าสนใจกว่าก็คือไดอารี่ของเซย์ม่อน”

 

“ไดอารี่?”

 

“ใช่ ชีวิตของเขาถูกเขียนไว้ในนั้น”

 

สมุดบันทึกของจริงถูกเก็บไว้ในห้องแล็บอย่างปลอดภัย เขาจึงสามารถเล่ามันให้เจ้าหญิงและคนของเธอฟังได้

 

“สมุดบันทึกมีภาพจริงของเซย์ม่อน ซึ่งคนทั้งโลกไม่รู้ ข้าเห็นมันและตระหนักว่ามันไม่ยุติธรรมอย่างยิ่งที่จะเรียกเขาว่าราชาปีศาจ”

 

ลุคบอกความจริงเกี่ยวกับเซย์มอนว่า แท้จริงแล้วเขาเคยเป็นพ่อมดในหอคอยเวทมนตร์เวอร์ริทัสมาก่อน แต่เพราะเขาก็หวั่นไหวกับการตายของคนรัก จึงเลือกเดินหน้าสัมผัสกับเวทมนตร์ต้องห้ามและวิธีที่เขาต่อสู้กับชาติต่างๆเพื่อเอาชนะศัตรูของเขา

 

เจ้าหญิงเรย์น่าและชายชราต่างก็ประหลาดใจเมื่อได้ยินเช่นนั้น

 

เป็นเพราะภาพลักษณ์ของเซย์ม่อนผู้เกือบจะทําการโค่นล้มทั้งทวีปนั้นแตกต่างจากที่พวกเขาเคยรู้จัก

 

“ข้าไม่อยากจะเชื่อเลย!”

 

“หากเป็นเช่นนั้นประวัติศาสตร์ของจักรวรรดิบาล็อคก็คงจะต้องถูกเขียนขึ้นใหม่”

 

“ ข้าคิดว่าความจริงอาจจะถูกบิดเบือนไปจริงๆ ผลงานของจักรพรรดิบาร็อคในยุคแรกนั้นค่อนข้างเป็นความลับของประวัติศาสตร์”

 

“ไม่มีข่าวลือแบบนั้นกับหอคอยเวทมนตร์เวอร์ริทัส…”

 

ลุคดูปฏิกิริยาของชายชราที่กําลังสงสัยอยู่ชั่วครู่และพูดต่ออีกครั้ง

 

“เมื่อข้าได้รู้เกี่ยวกับสถานการณ์ที่เซย์มอนเป็นอยู่และได้หนังสือเวทมนตร์และโกเลมมา ข้าก็เริ่มเรียนรู้เวทมนตร์อย่างลับๆ ตั้งแต่นั้นมาข้าจึงคิดที่จะใช้มรดกของราชาปีศาจเพื่อนํามาพัฒนาอสังหาริมทรัพย์ของตระกูลและความเป็นอยู่ของผู้คน”

 

เรน์น่าที่ฟังอย่างเงียบๆก็ถามขึ้นมาว่า

 

“คนรับใช้ของคุณรู้เรื่องนี้หรือไม่”

 

“พวกเขาไม่รู้ พวกเขาไม่ค่อยชอบใจกับเรื่องของราชาปีศาจเอามากๆดังนั้นข้าจึงต้องซ่อนมันไว้”

 

เรย์น่าดูขมขื่นกับมัน

 

เป็นเพราะลุคต้องใช้ชีวิตอย่างโดดเดี่ยวแม้ว่าเขาจะอยู่ในกลุ่มคนที่ใกล้ชิดที่สุดก็ตาม

 

เธอเข้าใจความเหงาของเขาได้ เรย์น่าจับมือของลุคโดยไม่ได้ตั้งใจ

 

“เจ้าหญิงเรย์น่า…”

 

“ข้าเชื่อคําพูดของท่าน ไม่สําคัญว่ามนเป็มรดกของใคร สิ่งที่สําคัญคือการนําไปใช้อย่างไร”

 

จากหัวใจที่เข้มแข็งของเธอ ความจริงใจสามารถเข้าใจและสัมผัสได้

 

คําพูดของเธอเป็นคําพูดที่โดดเด่นซึ่งผู้นับถือนิกายเอลคาสเซิลและราชวงศ์บาล็อคก็ควรได้ยินสิ่งนี้

 

สําหรับพวกเขาเวทมนตร์แห่งความมืดเป็นพลังชั่วร้ายที่ต้องล้างออกจากโลกนี้และราชาปีศาจเซย์มอนก็เป็นคนชั่วร้ายที่ทําลายล้างทวีปด้วยพลังอันชั่วร้ายของเขา

 

ชายชราบางคนที่ยืนอยู่ข้างหลังเธอรู้สึกประหลาดใจอย่างมาก และพยายามเตือนเธอ อย่างไรก็ตามวิกเตอร์และพาเวลก็หยุดพวกเขา

 

“ท่านคิดอย่างนั้นจริงๆเหรอ”

 

“ใช่ ข้าคิดอย่างนั้น ราชาปีศาจนั้นไม่มีอยู่จริง เซย์ม่อนนั้นเป็นเพียงชายที่น่าสงสารก็เท่านั้น”

 

เมื่อฟังคําพูดของเธอ ลุคก็แทบจะน้ำตาไหล

 

หลังจากที่ถูกปลุกให้ตื่นขึ้นในร่างของทายาทของนักรบเขาก็ได้ยินเพียงคําวิจารณ์เกี่ยวกับอดีตของเขาเท่านั้น นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนเข้าใจเขาจริงๆ

 

“ดังนั้นโปรดเข้มแข็งและทําเจตจํานงของท่านให้เข้มแข็งตาม แม้แต่ยาพิษที่คร่าชีวิตผู้คน ก็สามารถช่วยชีวิตผู้คนได้เช่นกันเมื่อขึ้นอยู่กับว่าใครเป็นผู้สั่งจ่ายยา”

 

“อ่าผู้หญิงคนนี้?”

 

ไม่รู้ว่าเพราะเหคุใด ตั้งแต่รูปร่างหน้าตาไปจนถึงบุคลิกและคําพูดของเธอ ทุกอย่างนั้นดูคล้ายกับคาธาริน่าอย่างมาก

 

วลีที่เธอพูดเกี่ยวกับวิธีใช้ยาพิษเป็นตัวอย่างเดียวกันกับที่ คาธารีน่าเคยให้เขาเมื่อในอดีตตอนที่พวกเขาคุยกันว่าหนังสือเวทมนตร์โบราณควรจะถูกกําจัดหรือไม่

 

“ข้าคิดถูกแล้วที่จะช่วยผู้หญิงคนนี้”

 

ลุครู้สึกดีเพราะเขารู้สึกเหมือนได้เพื่อนร่วมงานที่เชื่อมั่นในตัวเขา

 

“หัวใจของข้ารู้สึกเบาขึ้นหลังจากได้ยินคําพูดของท่านเจ้าหญิง แต่ขณะนี้โปรดเก็บความลับของข้าไว้ด้วย”

 

“ไม่ต้องกังวล ที่นี่จะไม่มีใครต่อต้านคําพูดของข้าและผู้ลี้ภัยก็จะปฏิบัติตามเช่นเดียวกัน”

 

ด้วยความใกล้ชิดที่เรย์น่ามีกับผู้คนของเธอ ผู้ลี้ภัยชาวโวลก้าก็ยินดีที่จะปิดปากเงียบกับสิ่งที่พวกเขาเห็น

 

หลังจากนําโกเลมของเขากลับเข้าไปในพื้นที่ซับสเปส ลุคก็ตัดสินใจที่อําลา

 

“แล้วเจอกันที่รากันต์”

 

ลุคเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับจากคนรับใช้ของเขา ดังนั้น ลุคจึงต้องกลับไปที่รากันต์ด้วยตัวเอง

 

พาเวลเข้าไปหาเจ้าหญิงและพูดกับเธอในขณะที่เธอมองไปที่ลุคจนกระทั่งเขาหายไปจากสายตาของเธอ

 

“เขาเป็นคนที่ยอดเยี่ยมจริงๆและคนของเราพอใจมากกับสิ่งที่เขาทํากับทหารเหล่านั้น”

 

“เป็นอย่างนั้นหรอ”

 

“ใช่ครับ บางที่ลอร์ดหนุ่มอาจจะสามารถปลุกวิญญาณของไวเคานต์รากันต์ที่สูญหายไปแล้วกลับมาก็เป็นได้”

 

ขณะที่พวกเขาประเมินลุคเสร็จแล้ว พวกเขาก็หันไปที่ที่ผู้ลี้ภัยอยู่และเริ่มย้ายออกไป…

 

เทรนเจ้าสัวกําลังมาน้าา รีบมาอ่านวิถีทางสู่การเป็นเจ้าสัวผู้ที่จะสร้างรีสอร์ทบนดวงจันทร์กันเถอะ พูดจริงน้า ไม่เชื่อก็ไปอ่านอินโทรเรื่องได้เลย ไม่อยากโม้ เดี๋ยวหาว่าสปอย แต่ถ้าอยากฟังสปอยก็หลังไมมาครับ ได้หมดถ้าจ่ายเงิน เห้ย ถ้าสดชื่น