บทที่ 81 งานเลี้ยงฉลองชัยชนะ (1)

ยามเย็นที่เร่าร้อน

เสียงเพลงที่สดใสและร่าเริงสามารถได้ยินได้จากที่คฤหาสน์ของเมืองลาเมอร์ มันเป็นเพราะงานเลี้ยงได้ถูกจัดขึ้นในห้องโถงของที่พัก ซึ่งพึ่งได้รับการซ่อมแซมไป เมื่อไม่นานมานี้

งานเลี้ยงจัดขึ้นเพื่อเป็นเกียรติแก่ชัยชนะในสงครามดินแดนซึ่งเกิดขึ้นเมื่อหนึ่งเดือนที่แล้ว

ขุนนาง,อัศวิน,พ่อค้า นักวิชาการ,นักบวชและอื่นๆ ผู้คนจากทุกสารทิศต่างมาเข้าร่วมงานเลี้ยงโดยแต่งกายด้วยเสื้อผ้าที่หรหราและมีสีสัน

ในหมู่พวกเขาเป็นข้ารับใช้ของรากันต์และหลายคนก็เป็นอดีตข้ารับใช้ของเคานต์โมนาร์ช

โดยปกติแล้วคนพวกนี้ไม่ได้มีปฏิสัมพันธ์ที่ดีมากนักกับเคานต์โมนาร์ช ดังนั้นเมื่อพวกเขาเห็นว่าผู้ชรนะในสงครามชิงดินแดนคือฝ่ายรากันต์ พวกเขาจึงเลือกที่จะมเข้าร่วมในงานเลี้ยงครั้งนี้

“นานมากแล้วที่ข้าไม่ได้พบท่าน มิสซิสบารอน ข้าได้ข่าวมาว่าสามีของท่านต้องทนทุกข์ทรมานเพราะไอ้หมูตอนโมนาร์ชเหมือนกันอย่างนั้นหรอ”

“โฮโฮโฮ ผู้ชายคนนั้นสมควรแล้วที่จะต้องติดอยู่คุกเน่าๆ ขณะกินซุปถั่วเหลืองแหยะๆ แล้วธุรกิจของท่านเป็นอย่างไรบ้าง? ข้าได้ยินมาว่าท่านย้ายไปที่ด้านใต้ เพื่อดําเนินธุรกิจใหม่?”

“ก็แค่เพียงชั่วคราว เราเพิ่งย้ายไปที่สํานักงานใหญ่ฝั่งท่าเรือบนเกาะทางใต้…”

ผู้คนต่างก็พบปะพูดคุยกับผู้คนที่พวกเขาเคยรู้จักหรือไม่ได้เจอกันเป็นเวลานานแล้ว

ในหมู่พวกเขา ขุนนางที่เคยตกอยู่ภายใต้อานาจของเคานต์โมนาร์ชก็กําลังดิ้นรนที่จะพูดคุยกับคนรับใช้ของรากันต์
โดยเฉพาะอย่างยิ่งความพยายามของขุนนางบารอนที่ได้รับคฤหาสน์ของพวกเขากลับมา ต่างก็มีน้ําตาคลอเบ้า

“ท่านดิกสัน เป็นความจริงหรือไม่ที่ท่านลอร์ดหนุ่มลุควางแผนที่จะขายดินแดนบางส่วนในอาณาเขตของเคานต์”

“ใช่แล้ว มันมากเกินไปสําหรับเราที่จะจัดการกับดินแดนของเคานต์ที่มีขนาดใหญ่ขนาดนี้”

คําพูดของดิกสันทําให้หัวของขุนนางทั้งหมดหันไปในทิศทางเดียวกัน

หากอสังหาริมทรัพย์เหล่านี้ถูกขายออกไปจริงๆ พวกเขาก็คาดหวังที่จะเป็นอันดับ 1 ในดินแดนแห่งนี้

การไม่มีที่ดินก็เหมือนกับการไม่มีลาภยศ

แม้จะมีบรรดาศักดิ์เป็นบารอน แต่บารอนที่เรียกว่าจักรพรรดิและบารอนที่เรียกว่าองค์ชายก็ยังคงมีความแตกต่างกัน และพวกเขาก็ได้รับการปฏิบัติที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง

จักรพรรดิแห่งบารอนนั้นจะคล้ายกับผู้ใต้บังคับบัญชาของลอร์ด แต่องค์ชายก็จะเป็นเหมือนกันอัศวิน

ดังนั้นคนประเภทหลังจึงไม่มีสิทธิ์ที่จะถามจักรพรรดิถึงแผนการของเขา และเมื่อเจ้านายที่แท้จริงของแผ่นดินพ่ายแพ้มันก็จะไม่มีประกันใดๆที่มอบให้กับพวกเขา

“ถ้าอย่างนั้นก็แสดงว่าท่านลอร์ดได้รับแหวนของเขามาแล้วอย่างนั้นหรอ? ไม่ใช่ว่าแหวนของเคานต์โมนาร์ชจะต้องติดอยู่กับเขาตอนที่วิ่งหนีไปอย่างนั้นหรอ?..”

“แหวนแห่งเคานต์ถูกพบอยู่ในห้องนอน ดังนั้นมันจึงไม่มีปัญหาอะไร”

ความจริงก็คือแหวนได้ถูกน่าออกมาจากศพของเคานต์โมนาร์ช อย่างไรก็ตาม มิกสันไม่ได้รู้ถึงเรื่องนี้

การตายของเคานต์โมนาร์ชนั้นเป็นความลับที่มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่รู้

และตามที่ดูกสันได้กล่าวไป ขุนนางก็อดไม่ได้ที่จะร้องไห้

“เอ่อเป็นไปได้ยังไงกัน? ครอบครัวของเราเป็นคนรับใช้ของเคานต์โมนาร์ชได้ ก็เพราะความผูกพันของบรรพบุรุษที่มีต่อเขาไม่ใช่เพราะเราชอบมันแต่อย่างใด
“ถ้าอย่างนั้น ท่านลอร์ดหนุ่มจะเป็นผู้ตัดสินใจ”

“อืม…”

“ข้าไม่อยากจะเชื่อเลย แต่ข้าจะส่งลูกชายคนโตของข้าไปยังที่ดินของรากันต์ ถึงทักษะในการฟันดาบของเขาจะไม่ได้ยอดเยี่ยมมากนัก แต่เขาก็ได้รับการศึกษาการศึกษาด้านการทหารและกิจการของจักรพรรดิมาพอสมควร

มีค่าวิงวอนมากมายเกิดขึ้นทั่วห้องจัดเลี้ยง

ไม่มีเหตุผลที่จะให้พวกเขาคิดต่อต้านลุคผู้ที่ถือครองแหวนของลอร์ด ซึ่งระบุว่าเขาเป็นผู้ชนะในสงครามและเป็นเจ้าของพื้นที่ทั้งหมดของเคานต์โมนาร์ช และพวกเขาไม่ได้มีกาลังหรือกกันท์มากพอที่จะใช้เพื่อต่อต้านฝ่ายรากันต์
เมื่อเห็นฉากนี้ อัศวินโรเจอร์สก็ยิ้มขึ้น

“นายน้อยมักจะทําอะไรบางอย่างที่ไม่คาดคิดจริงๆ

ไม่จําเป็นที่จะต้องขายดินแดนที่เป็นของเคานต์โมนาร์ช หากผู้คนต่างก็ให้ความร่วมมือกับเขา

สาเหตุที่เขาต้องการขายดินแดนนั้นมาจากความคิดที่ว่าพวกเขาจะไม่สามารถจัดการกับมันได้หากมีการก่อกบฎเกิดขึ้น

“แต่มันจะไม่มีทางใดเลยที่เราจะไม่ต้องขายที่ดินแม้แต่ผืนเดียว

ที่ดินของพวกโกทและข้ารับใช้คนอื่นๆที่หนีไปต่างกองถูกขายออกไป

เพราะฝ่ายรากันต์นั้นไม่ได้มีคนมากพอที่จะส่งไปดูแลพื้นที่ทั้งหมด

“ลุคแห่งรากันต์ เจ้าของสมญาไวเคานต์รากันต์และเจ้าหญิงเรย์น่า เปโตรน่า คิลิว ลอฟ”

เมื่อบรรยากาศเริ่มสดใส เสียงระฆังก็ดังขึ้นและมีการประกาศรายชื่อออกมา

ขุนนางทุกคนที่กําลังคุยกันอยู่ต่างก็มองไปที่หน้าประตูทางเข้า

ประตูห้องจัดเลี้ยงขนาดใหญ่เปิดออกและลุคก็เดินเข้าไปพร้อมกับเรย์น่า พวกเขาโอบแขนซึ่งกันและกัน

ลุคซึ่งสวมชุดจัดเลี้ยงที่เข้มงวดในขณะที่เรย์น่าแต่งกายด้วยชุดโบราณที่ดูหรูหราและเป็นธรรมชาติ

“ชายหนุ่มคนนี้เป็นทายาทของนักรบผู้ยิ่งใหญ่รากันต์หรอ!”

“ไม่เหมือนข่าวลือเลย เขาดูมีศักดิ์ศรีอย่างมาก”

“นั่นใคร? ไหนมีคนบอกว่าเขาอ่อนแอเหมือนกับเด็กผู้หญิงไง!”

บรรดาผู้ที่เห็นลุคเป็นครั้งแรกต่างพากันลุกลี้ลุกลนเมื่อเห็นบางสิ่งที่แตกต่างจากข้อมูลที่พวกเขามี

ในสงครามชิงดินแดน ผู้คนต่างก็คิดว่ามันเป็นเพราะความไร้ความสามารถของเช่นกัน และการปล่อยปะละเลยของเคานต์โมนาร์ชที่ไม่ตั้งตัวให้ดี

แต่เรื่องราวของลอร์ดหนุ่มที่เอาชนะกิกันท์ทั้งสามตัว และไล่หนึ่งคนออกไปได้นั้น ถือว่าเป็นเรื่องที่ฟังดูเกินจริงละไม่น่าเชื่อ

อย่างไรก็ตาม เด็กชายหรือชายหนุ่มที่ปรากฏตัวต่อหน้าพวกเขานั้นสูงส่งและดูน่าภูมิใจเกินกว่าจะถูกเรียกว่าผู้แพ้

นอกจากนี้การคาดเดาที่ผิดจากคว่ามจริงไปไกลแล้ว มันยังแทบจะเรียกได้ว่าตตรงกันข้ามโดยสิ้นเชิง

ผู้คนส่วนใหญ่รู้สึกหวาดกลัวชายคนนี้เป็นอย่างมาก และต่างก็ก้มหัวให้เขาโดยไม่รู้ตัวเมื่อพวกเขาเข้ามา

คนรับใช้รากันต์ที่ได้เห็นมันก็อดไม่ได้ที่จะมีความสุขอย่างมาก

เมื่อลคเห็นทุกคนก่าลังให้ความสนใจกับเขา เขาก็เปิดปาก

“ขอบคุณที่ตอบรับคําเชิญของข้า และสําหรับคนที่มาที่นี่ด้วยจุดประสงค์อื่น…”

ลุคมองไปรอบๆห้องอีกครั้งแล้วจึงพูดต่อ

“วันนี้สถานที่แห่งนี้จะเฉลิมฉลองชัยชนะของนักรบและเพื่อรําลึกถึงความพ่ายแพ้ของผู้โง่เขลา จงยกแก้วขึ้นและแบ่งปันความสุขด้วยกันเถิด”

ฮานส์ที่รออยู่ข้างหลังพร้อมกับแก้วไวน์ก็ชูขึ้นสดุดีให้แก่ลุคและเรย์น่า

ลุคยกแก้วขึ้นแล้วพูดด้วยน้ําเสียงหนักแน่นว่า

“เพื่อความรุ่งเรืองของนักรบผู้กล้าหาญและอนาคตของดินแดนรากันต์”

“ว้าว!”

ทุกคนยกแก้วขึ้น

รอยยิ้มของลุคเต็มไปด้วยความพึงพอใจ

ฉากที่เขาได้เห็นในวันนี้นั้นดูเหมือนจะยาที่ช่วยชําระล้างควมเหนื่อยอ่อนที่พวกเขาได้เผชิญมาตลอดทั้งเดือน….

ติดตามนิยายเรื่องอื่นได้ที่ : นอนน้อยโนเวล