การปลอบใจคนต้องใช้ทักษะ

คุณต้องทำให้อีกฝ่ายรู้สึกว่าปัญหาไม่ได้เป็นเพราะพวกเขา แต่เป็นเพราะคู่แข่งของพวกเขาต่างหาก

นี่คือเคล็ดลับของหลินเยวียนในการปลอบใจคน ทุกคนกระจ่างด้วยตนเอง

เมื่อปลอบเจียงขุยเสร็จ หลินเยวียนมุ่งหน้าไปยังบริษัท

ครั้นภารกิจสำเร็จ จึงซ่อนเร้นตัวตนแลชื่อเสียง[1]

มาถึงบริษัทได้ไม่นาน ซุนเย่าหั่วก็พาเผยเชียนมายังห้องทำงานของหลินเยวียน

ทั้งสองฝ่ายนัดหมายเพื่อพบกันล่วงหน้า

เหตุผลหลักคือเผยเชียนสร้างเกมพืชปะทะซอมบี้เสร็จแล้ว และที่มาในวันนี้เพื่อให้หลินเยวียนทดลองเล่น ถึงอย่างไรเกมนี้ก็พัฒนาขึ้นมาเพื่อให้หลินเยวียนเล่น

“ตอนนี้มีด่านไม่มากครับ คุณลองเล่นดูว่าถูกต้องหรือไม่ ส่วนตัวผมคิดว่าคุณน่าจะชอบ”

เผยเชียนเอ่ย จากคำพูดของเขาฟังได้ความว่าเขาค่อนข้างมั่นใจในเกมนี้

“ได้ครับ”

หลินเยวียนเปิดเกม พลางมองไปยังหน้าอินเทอร์เฟซ

อินเทอร์เฟซของเกมนับว่าคุ้นตา แน่นอนว่าแตกต่างกับเวอร์ชันดั้งเดิมเล็กน้อย แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นสำคัญ ตราบใดที่วิธีการเล่นและสไตล์โดยภาพรวมไม่มีปัญหา

ขอบด้านบนมีทานตะวันและต้นถั่ว

วิธีการเล่นนั้นค่อนข้างเรียบง่าย

ทานตะวันคือเส้นลมปราณของเศรษฐกิจ ส่วนพืชจำพวกถั่วเป็นอาวุธในการปกป้องสวน

เมื่อเห็นว่าหลินเยวียนปลูกดอกทานตะวันอย่างคล่องแคล่ว รอให้ซอมบี้ปรากฏตัว จึงใช้ถั่วยิงใส่อีกฝ่าย ผลปรากฏว่าซอมบี้ถูกจัดการก่อนที่จะไปถึงถั่ว

“รุ่นน้องสุดยอดมาก!”

ซุนเย่าหั่วอดไม่ได้ที่จะเอ่ยชื่นชม

หลินเยวียนคลี่ยิ้มบาง รู้สึกตัวลอยอยู่ในใจ

เป็นอย่างที่คิด!

เกมฝึกไหวพริบเหมาะกับตนเอง!

เมื่อมีเงินเพียงพอ ระดับความเร็วมือของหลินเยวียนแตะถึงจุดสูงสุด หลังจากทำงานอย่างสมบูรณ์แบบ เขาวางถั่วไว้ทุกแถว จนสวนของเขาติดอาวุธครบครัน

“รุ่นน้องโหดแท้!”

ซุนเย่าหั่วยกนิ้วโป้งขึ้น “ซอมบี้พวกนี้ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของนายแล้ว!”

“ที่จริงก็พอได้”

หลินเยวียนถูกชมจนรู้สึกเก้อเขิน

“อันที่จริงแนวคิดเรียบง่ายมาก เราต้องรวบรวมทรัพยากร และใช้มันเพื่อสร้างหน่วยอื่นๆ ประเด็นสำคัญอยู่ที่เมื่อไหร่ควรพัฒนาเศรษฐกิจ เมื่อไหร่ควรพัฒนากองทัพ”

“รุ่นน้องวิสัยทัศน์กว้างไกลจริงๆ !”

“…”

เผยเชียนซึ่งอยู่ด้านข้างมองเจ้านายคนดังซึ่งซื้อสตูดิโอของตัวเองด้วยความรู้สึกเหลือเชื่อ

ขี้ประจบอะไรขนาดนี้!

นี่เป็นระดับที่นักเรียนป.1ทำได้ไม่ใช่หรือไง?

“ถั่วนี้แข็งแกร่งเกินไป”

หลินเยวียนใช้เวลาสักพัก ก่อนจะเสนอแนะเป็นครั้งแรก

“งั้นผมจะกลับไปปรับข้อมูล…”

“ไม่ต้องยุ่งยากครับ ผมจะส่งข้อมูลให้คุณ”

หลินเยวียนหยิบสำเนาของการออกแบบข้อมูลเกมที่พิมพ์เมื่อไม่กี่วันก่อนออกมาให้เผยเชียนทันที

เผยเชียนเปิดดู

ชื่อ: ต้นถั่ว

ความทนทาน: 300

พลังโจมตี: 20

ระยะ: แนวตรงด้านหน้า

ระยะห่างการโจมตี: 1.4 วินาที

ราคา: 100 แสงอาทิตย์

ระยะเวลาแช่แข็ง: 7.5 วินาที

สามารถปลูกในหญ้า/ดอกบัว/กระถางดอกไม้

ลักษณ​ะจำเพาะ: ยิงถั่วหนึ่งนัดต่อการโจมตี

…”

เอกสารนี้ประกอบไปด้วยข้อมูลโดยละเอียดเกี่ยวกับต้นไม้ในพืชปะทะซอมบี้ รวมแล้วกว่า 40 ชนิด

จากมุมมองของมืออาชีพอย่างเผยเชียน การออกแบบเหล่านี้สมเหตุสมผลมาก!

เผยเชียนตกตะลึง!

“นี่คือการออกแบบที่คุณเพิ่งทำเสร็จในช่วงนี้เหรอครับ?”

“จะว่าอย่างนั้นก็ได้ครับ”

หลินเยวียนตอบอย่างคลุมเครือ

เขาต้องการเล่นเวอร์ชันที่เหมาะสมที่สุดโดยเร็ว ดังนั้นเขาจึงเลือกจัดเรียงข้อมูลออกมา

นี่คือเกมที่เขาจ่ายเงินแลกมาจากระบบ ข้อมูลใดๆ ในเกมล้วนถูกจดจำอย่างชัดเจนในสมองของเขา

และหากให้เผยเชียนค่อยๆ คลำทาง จะเสียเวลามากเกินไป

“คุณคืออัจฉริยะด้านการออกแบบเกม”

เผยเชียนเอ่ยชื่นชมจากใจ

ถ้าหากไม่ได้เห็นกับตาคนเอง เขาแทบไม่อยากเชื่อเลย

ผู้ผลิตข้อมูลนี้คือนักประพันธ์เพลงและนักเขียนบทจริงหรือ?

เดี๋ยวนะ

นักประพันธ์เพลงหรือนักเขียนบท ดูเหมือนจะไม่เกี่ยวข้องกันเท่าไหร่เหมือนกัน นอกจากนั้นคล้ายกับว่าเซี่ยนอวี๋เองจะวาดรูปได้ด้วย เขาเคยเห็นเซี่ยนอวี๋วาดฉากของเกมออกมาอย่างง่ายดาย ถ้าไม่มีทักษะด้านการวาดภาพระดับสูงไม่มีทางทำออกมาได้ระดับนี้ เพราะฉะนั้นแท้จริงแล้วเซี่ยนอวี๋ก็เป็นจิตรกรที่เร้นกายอยู่?

เชี่ย!

อาจารย์เซี่ยนอวี๋คนนี้เหมือนว่าจะเป็นขาใหญ่ที่เชี่ยวชาญร้อยแปดแขนงวิชา!

“ดนตรีประกอบเดี๋ยวผมส่งให้ครับ”

หลินเยวียนอยากให้โครงเรื่องนำไปสู่การเปิดตัวเกมโดยเร็วที่สุด ดังนั้นเขาจึงเตรียมดนตรีประกอบไว้ล่วงหน้า

“ได้ครับ!”

เผยเชียนกระปรี้กระเปร่า

ตอนนี้เขายกให้หลินเยวียนเป็นหนึ่งในปรมาจารย์ด้านการออกแบบเกมที่เร้นกาย!

ในความเป็นจริง

หลังจากพัฒนาเกมพืชปะทะซอมบี้และทดสอบเกมกับพนักงานคนอื่นๆ ในสตูดิโอแล้ว เผยเชียนจึงได้เข้าใจถึงคุณค่าและความเป็นไปได้ของเกมนี้!

จะได้รับโด่งดังเป็นพลุแตกหรือไม่นั้นพูดยาก

แต่อย่างน้อยเกมนี้จะทำรายได้หลังจากเปิดตัว!

เนื่องจากเกมนี้ ไม่ว่าจะเป็นความสนุกหรือความน่าสนใจล้วนมีครบ เรียกได้ว่าเป็นมีความคิดสร้างสรรค์เป็นอันดับต้นๆ ในบรรดาเกมใช้ไหวพริบ!

“รุ่นพี่ลองเล่นดูครับ”

หลินเยวียนเชื้อเชิญ​

ซุนเย่าหั่วย่อมตกปากรับคำในทันที

ไม่นาน บนหน้าจอก็ปรากฏข้อความว่า ‘ซอมบี้กินสมองของคุณแล้ว!’

ซุนเย่าหั่วถอนหายใจ “ฉันสู้รุ่นน้องไม่ได้เลย!”

เผยเชียนซึ่งอยู่ด้านข้างคลึงขมับ

เสแสร้งยังไงให้ไม่เนียนขนาดนี้ครับเนี่ย

มีคนไม่ผ่านด่านแรกของพืชปะทะซอมบี้ด้วยหรือ?

หลินเยวียนกลับเอ่ยปลอบซุนเย่าหั่วอย่างจริงจัง “พี่ทำได้ดีแล้วครับ เพียงแต่ผมเก่งเกินไป”

เผยเชียน “…”

ทั้งการจับคู่พืช รูปแบบกองทัพขณะต่อสู้ แม้แต่การเลือกว่าจะป้องกันหรือโจมตีขณะพืชและซอมบี้เผชิญหน้ากัน ทั้งหมดนี้ล้วนจัดอยู่ในกลยุทธ์ในเกม

กลยุทธ์ที่ถูกต้องคือกุญแจสู่ชัยชนะในการรบ

เมื่อมองจากมุมนี้ อันที่จริงเกมนี้ออกจะอยากอยู่สักหน่อย

แต่ว่า…

เราอย่าเพิ่งพูดเรื่องนี้กันตั้งแต่ด่านแรกได้ไหมล่ะ?

ด่านแรกๆ มีไว้สำหรับแนะนำมือใหม่ เพื่อให้มือใหม่เข้าใจวิธีการเล่นเกมนี้เท่านั้นเอง

“เรื่องนี้เอาไว้ก่อน”

หลินเยวียนพูดด้วยสีหน้าจริงจัง “รุ่นพี่ซุนเย่าหั่ว ผมจะลงทุนในสตูดิโอเกมกับพี่ด้วย ทำเป็นบริษัทไปเลย แล้วต่อไปเรามาสร้างเกมด้วยกัน”

“ได้สิ!”

ซุนเย่าหั่วตอบตกลงด้วยความเปรมปรีดิ์ “ให้นายเป็นหัวหน้าเลย!”

“ไม่ต้องหรอกครับ”

หลินเยวียนเอ่ย “หัวหน้าก็คือพี่ ผมถือหุ้น เป็นนักออกแบบเกม ใช้ชื่อจริงในช่องนักออกแบบ”

“ทำตามที่รุ่นน้องบอกเลย”

ซุนเย่าหั่วไม่ได้คิดมาก

เขาเพียงแค่ดีใจที่ได้เปิดบริษัทเกมร่วมกับรุ่นน้อง!

ส่วนบริษัทเกมนี้ทำเงินได้หรือเปล่าน่ะหรือ?

ของพรรค์นั้นจะไปสำคัญเท่า ‘ซุนเย่าหั่วและเซี่ยนอวี๋เปิดบริษัทเกมร่วมกัน’ ได้อย่างไร?

นักร้องคนอื่นในราชวงศ์ปลา มีใครเปิดบริษัทกับรุ่นน้องได้อีกไหม?

มีแค่ฉันซุนเย่าหั่วนี่แหละ!

หลังจากสรุปความตั้งใจพื้นฐานได้แล้ว ซุนเย่าหั่วจึงขอตัวกลับไป

ขณะที่เดินออกมาจากสตาร์ไลท์

เผยเชียนเอ่ยอย่างสะท้อนใจ “อาจารย์เซี่ยนอวี๋สุดยอดมากเลยครับ เก่งกว่าที่เขาลือกันอีก!”

ซุนเย่าหั่วคลี่ยิ้มบาง “คุณคิดว่าที่คุณเห็นคือทั้งหมด?”

เผยเชียนชะงัก

ยังไม่ทันได้ขบคิดอย่างลึกซึ้งถึงความหมายของคำพูดนี้ จู่ๆ ซุนเย่าหั่วก็เอ่ยอย่างเจ้าเล่ห์เพทุบาย

“จริงสิ เกมนี้เห็นบอกว่าซอมบี้ฝูงใหญ่จะปรากฏตัว ซอมบี้ฝูงใหญ่อยู่ไหนล่ะครับ”

เผยเชียน “…”

ชั่วขณะหนึ่งเขาไม่สามารถบอกได้ว่าซุนเย่าหั่วจริงจังหรือล้อเล่น

[1] ครั้นภารกิจสำเร็จ จึงซ่อนเร้นตัวตนแลชื่อเสียง มาจากบทกวีของยอดกวีหลี่ไป๋