ตอนที่ 1249  จะเทียบพลังวิญญาณสีม่วงกับข้าไหมล่ะ? (3)

ผู้อาวุโสหวงบังคับให้ตัวเองรักษาความสงบนิ่งเอาไว้  พยายามโน้มน้าวให้ตัวเองไม่ถือสากับแมลงตัวหนึ่ง  แม้ว่าวิหารทั้งสิบสองจะถูกเรียกรวมกันว่าสิบสองวิหาร  แต่วิหารแต่ละแห่งก็ไม่ได้รักใคร่กลมเกลียวกัน  พวกเขาแอบต่อสู้กันเองมาตลอด  และทำท่าว่าอยู่ร่วมกันอย่างสงบสุขแค่ผิวนอกเท่านั้น

ในเมื่ออีกวิหารเลือกจักรพรรดิหนุ่มมาร่วมมือด้วย  คนพวกนั้นก็คงไม่ลังเลที่จะต่อสู้กับเขาเพื่อปกป้องจักรพรรดิหนุ่มคนนี้  ผู้อาวุโสหวงจะไม่ทะเลาะกับจวินเสียแน่  เว้นแต่ว่าเขาจะมีแต่ขี้เลื่อยอยู่ในหัว

แต่ก็นั่นแหละ  เมื่อครู่เขาได้พูดออกไปแล้ว  ตอนนี้ไม่ว่าเขาจะทำอะไร  สุดท้ายมันก็คือการตบหน้าตัวเอง  ในใจผู้อาวุโสหวงตอนนี้ได้ทักทายบรรพบุรุษของจวินเสียไป 18 รุ่นแล้ว

[เจ้าเด็กนี่น่ารังเกียจเข้าไส้!]

มีเทพยืนอยู่ข้างหลัง 6 คนชัดๆ  แต่ไม่พูดบอกอะไรสักคำ  รอจนผู้อาวุโสหวงโกรธจัดและเตรียมจะเข้ามาโจมตีแล้ว  ค่อยซัดหลังมือฟาดหน้าเขาเน้นๆ  ไม่เหลือหนทางให้เขาถอยเลย!

เสียเปรียบขนาดนี้แล้ว  ผู้อาวุโสหวงจะพูดอะไรได้?  เขาโมโหมากจนเกือบจะระเบิดออกมา

“ในเมื่อเจ้าเป็นเพื่อนของสิบสองวิหาร  และตาแก่คนนี้ก็มาจากวิหารมังกร  เช่นนั้นข้าก็จะไม่สร้างความลำบากให้เจ้า  ลืมทุกอย่างที่เกิดขึ้นวันนี้ซะเถอะ  คิดซะว่าตาแก่คนนี้ไว้หน้าเพื่อนจากสิบสองวิหารก็แล้วกัน”  แม้ว่าจะเจ็บแปลบๆจากที่โดนตบหน้า  แต่ผู้อาวุโสหวงก็ยังสามารถบิดคำพูดให้ออกมาฟังดูดีได้

ราวกับว่าที่เขาถอนตัวนั้น  ไม่ใช่เพราะเขากลัวเย่ฉากับคนอื่นๆ  แต่เป็นเพราะ ‘เขาไว้หน้าเพื่อน’

ความระหองระแหงภายในระหว่างสิบสองวิหารไม่เคยถูกนำขึ้นมาสู่ภายนอก  ผู้อาวุโสหวงเชื่อว่าสิ่งที่เขาพูดนั้นชัดเจนอยู่แล้ว  และอีกฝ่ายจะเข้าใจสิ่งที่เขาพยายามพูดอย่างแน่นอน  แม้ว่าจวินเสียจะมีประโยชน์มากสำหรับพวกเขาก็จริง  แต่พวกเขาคงไม่อยากให้สิบสองวิหารต้องสู้กันจริงๆหรอก

แต่……

ถึงผู้อาวุโสหวงจะคิดมาดีแล้วก็เถอะ  จวินอู๋เสียก็ไม่คิดที่จะปล่อยให้เรื่องเป็นไปอย่างที่เขาต้องการ

“ก็แก่แล้วนี่นะ  ควรกลับบ้านไปดูแลตัวเองในวัยเกษียณได้แล้ว  แทนที่จะออกมาทำให้ตัวเองขายหน้าต่อหน้าคนอื่นแบบนี้  คิดว่าตัวเองเป็นใคร?  มีค่าพอจะอ้างว่าเป็นเพื่อนกับองครักษ์ของข้าได้งั้นเรอะ?”  จวินอู๋เสียไม่ไว้หน้าผู้อาวุโสหวงเลยสักนิด  ปากของนางทั้งร้ายกาจและโหดเหี้ยมไร้ความปราณี

ผู้อาวุโสหวงสูดหายใจเข้าเสียงดัง  เขาก้าวถอยหลังไปก้าวหนึ่ง  และมองจวินเสียอย่างเหลือเชื่อ

สายตาของเขามองไปที่เย่ฉาอย่างรวดเร็ว  ดูเหมือนกำลังต่อว่าเย่ฉาถึงความหยาบคายของจวินเสีย

แต่เย่ฉายังคงทำหน้านิ่ง  ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองอะไรเลย  ท่าทางที่ยืนนิ่งเฉยอยู่ข้างหลังจวินอู๋เสียนั่น  ความหมายของมันไม่อาจชัดเจนไปมากกว่านี้ได้แล้ว

ไม่ว่าจวินอู๋เสียจะพูดอะไร  เขาจะสนับสนุนจนถึงที่สุด  ผู้อาวุโสหวงไม่ต้องคาดหวังถึง ‘ความรัก’ ระหว่างสิบสองวิหารอะไรทั้งนั้น

สถานการณ์เช่นนี้ไม่ใช่สิ่งที่ผู้อาวุโสหวงคาดฝัน  เขาไม่เข้าใจเลย  ต่อให้อีกวิหารจะอยากใช้แคว้นเหยียนที่อยู่เบื้องหลังจวินเสีย  แต่พวกเขาจะต้องทำถึงขนาดนี้เลยหรือ?  ขนาดเขาประกาศชื่อวิหารมังกรแล้ว  พวกเขาก็ยังไม่มีปฏิกิริยาอะไร  ราวกับว่าวิหารมังกรไม่อยู่ในสายตาของพวกเขาเลย

ในใจผู้อาวุโสหวงโกรธจนแทบกระอักเลือด  แต่เขาไม่กล้าลงมือกับจวินเสีย  หกคนที่อยู่ข้างหลังจักรพรรดิหนุ่มกำลังจ้องเขาเหมือนเสือจ้องเหยื่อ  ถ้าเขาลงมือตอนนี้  สุดท้ายคนที่เดือดร้อนจะเป็นตัวเขาเองอย่างแน่นอน!

ผู้อาวุโสสูดหายใจเข้าลึกๆ  เขากุมหน้าอกตัวเอง  แล้วตัดสินใจถอยจากความเสียเปรียบครั้งนี้  เขาเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าที่กำลังอ้อนวอนของจักรพรรดิแคว้นจิ้วแล้วพูดว่า  “วันนี้ข้ารู้สึกไม่ค่อยสบาย  ต้องกลับไปพักก่อน”

พูดจบ  เขาก็เมินสีหน้าตกตะลึงของจักรพรรดิแคว้นจิ้ว  แล้วหันหลังเดินออกไปในทันที

“ไม่ต้องพักหรอก  หลับยาวชั่วนิรันดร์ไปเลยก็ได้”  จู่ๆจวินอู๋เสียก็ฟาดประโยคนั้นใส่ด้านหลังของผู้อาวุโสหวง

เท้าของผู้อาวุโสหวงแข็งค้าง  แต่เขาก็ฝืนกล้ำกลืนคำดูหมิ่นนั้นลงไป  แล้วหนีไปพร้อมความอัปยศ