ตอนที่ 1336  สุสานที่หายไป (6)

จวินอู๋เสียใจเต้นแรง  นางยกมือขึ้นและวางมือลงบนกำแพงที่ไร้รูปร่างนั้น  ภายใต้ฝ่ามือของนาง  นางรู้สึกได้ถึงสัมผัสที่แข็งและเย็นของหิน!

สุสานจักรพรรดิแห่งความมืด!

จวินอู๋เสียรู้สึกถึงกำแพงที่มองไม่เห็น  นางก้มหน้าลงมองดอกไม้รอบๆเท้า  ตรงเท้าของนาง  ดอกไม้ดูไม่เชื่อมต่อกันเหมือนว่าพวกมันถูกตัดขาดออกไปบางส่วน

มันคือการบิดเบือนพื้นที่!

จวินอู๋เสียสูดหายใจเข้าลึกๆ

ในที่สุดนางก็เข้าใจว่าเพราะเหตุใดยอดฝีมือมากมายที่มายังผาสุดสวรรค์แล้วยังไม่สามารถหาที่ตั้งของสุสานจักรพรรดิแห่งความมืดได้ทั้งๆที่ผ่านมานานมากแล้ว  ที่แท้ก็เป็นเพราะว่า……

สุสานจักรพรรดิแห่งความมืดนั้นคือสิ่งที่พวกเขามองไม่เห็นนั่นเอง!

อย่างที่จวินอู๋เหยาบอกไว้  เขตแดนที่เรียกว่า “กระจกสะท้อนจันทร์” นั้นถูกกางไว้นอกสุสานจักรพรรดิแห่งความมืดเพื่อเอาไว้สร้างภาพลวงตา  ในภาพจะสะท้อนแค่พืชเท่านั้น  เมื่อมองจากระยะไกล  สถานที่ทั้งหมดจะดูเหมือนทะเลดอกไม้ที่ไร้ที่สิ้นสุดทอดยาวไปจนสุดขอบฟ้า  สร้างความสิ้นหวังให้ผู้คน  แต่ใครจะคิดว่าสุสานจักรพรรดิแห่งความมืดแท้จริงแล้วจะซ่อนอยู่ในทะเลดอกไม้นั้น?

ต่อให้คนพวกนั้นหาทางมาจนถึงที่นี่ได้  พวกเขาก็จะถูกภาพลวงตาทำให้สับสน  ไม่มีใครสักคนจะคาดคิดว่าความลับที่ยิ่งใหญ่ที่สุดนั้นตั้งอยู่กลางทะเลดอกไม้สีม่วงนั่นเอง

หลังจากผ่านอุปสรรคที่โหดร้ายทารุณมาได้  พอคนพวกนั้นมาถึงสถานที่นี้  พวกเขาก็ไม่สามารถค้นพบความลับที่ซ่อนอยู่เบื้องหลัง “กระจกสะท้อนจันทร์”

ดอกไม้ที่ดูเหมือนๆกันไปหมดก็ไม่ได้ดูผิดปกติอะไรเมื่อมองจากระยะไกล  ถ้าไม่ใช่เพราะความไร้เดียงสาของเสี่ยวเจว๋ที่พยายามทำมงกุฎดอกไม้ให้จวินอู๋เสีย  แล้วมันก็สะท้อนใน “กระจกสะท้อนจันทร์” ล่ะก็  พวกเขาอาจจะไม่มีวันค้นพบความลับนี้เช่นกัน

สุสานจักรพรรดิแห่งความมืด  ที่จริงแล้วอยู่ตรงหน้าพวกเขานี่เอง!

ในที่สุดพวกเขาก็หาเจอแล้ว!

“สุสานจักรพรรดิแห่งความมืด  เราหาเจอแล้ว”  เสียงของจวินอู๋เสียดังขึ้น  บอกข่าวดีให้กับเพื่อนๆของนางที่อยู่ข้างหลัง

พวกเฉียวฉู่ลุกพรวดขึ้นมาทันที  ดวงตาเปล่งประกายด้วยความตื่นเต้นราวกับมีไฟอยู่ในนั้น  ความทรมานและความเหนื่อยล้าทั้งหมดที่ได้รับมาตลอดการเดินทาง  ดูเหมือนจะหายไปอย่างไร้ร่องรอยทันที  เลือดในตัวเริ่มเดือดพล่าน!

หลังจากผ่านมาหลายปี  ในที่สุดพวกเขาก็พบมัน!

“เจอแล้ว……เราหาเจอแล้ว……”  เสียงของเฉียวฉู่เริ่มสั่น  ขอบตาแดงขึ้นมาทันที  หลังจากอดทนอย่างเงียบๆมานานหลายปี  ในที่สุดพวกเขาก็หาสุสานจักรพรรดิแห่งความมืดเจอ  ความรู้สึกที่พวกเขาสะกดกลั้นไว้มานานก็ระเบิดออกในตอนนี้เอง!

“อ๊ากกกกกกกกก!!!”

เสียงคำรามดังขึ้นเพื่อระบายความรู้สึกที่พุ่งขึ้นมาจากในหัวใจ

“พี่ใหญ่อู๋เหยา  มีวิธีคลายเขตแดน “กระจกสะท้อนจันทร์” นี่ไหม?”  ฮัวเหยาพยายามระงับความตื่นเต้นในใจขณะถามขึ้นด้วยเสียงที่สงบนิ่ง

การค้นหาสุสานจักรพรรดิแห่งความมืดนั้น  พวกเขาประสบความสำเร็จไปแล้วครึ่งหนึ่ง  แม้ว่าสุสานจักรพรรดิแห่งความมืดจะอยู่ตรงหน้าพวกเขา  แต่พวกเขาก็ทำได้แค่รู้สึกถึงมัน  แต่มองไม่เห็นมัน  พวกเขาไม่สามารถเข้าไปในนั้นได้จากการสัมผัสเท่านั้น

พวกเขาไม่มีเงื่อนงำเลยว่าสุสานจักรพรรดิแห่งความมืดใหญ่แค่ไหน  ถ้าหากต้องพึ่งมือสัมผัสไปเรื่อยๆทีละนิ้วล่ะก็  คงมีแต่สวรรค์เท่านั้นที่รู้ว่ากี่ปีกี่เดือนกว่าพวกเขาจะหาทางเข้าเจอ

“เขตแดนแบบนี้  เจ้าจะต้องค้นหารากของมันให้เจอและทำลายมันซะก็แค่นั้น”  จวินอู๋เหยาพูดยิ้มๆ  เมื่อเห็นดวงตาของจวินอู๋เสียเปล่งประกายด้วยความดีใจ  อารมณ์ของเขาก็ดูเหมือนจะดีตาม

สำหรับท่าทางอารมณ์ดีของจวินอู๋เหยานั้น  เย่ฉากับเย่เหม่ยตอนนี้สามารถนิ่งเฉยและสงบสติอารมณ์ได้แล้ว

นายท่านเจว๋พาคุณหนูมาขุดสุสานของตัวเอง  เรื่องนี้ยังทำได้ก็คงไม่มีอะไรมากไปกว่านี้แล้ว  แล้วตอนนี้ก็ยังช่วยพวกเขาฝ่าเขตป้องกันของสุสานตัวเองอีกด้วย!

เพื่อทำให้คุณหนูยิ้มได้  นายท่านเจว๋ของพวกเขาทำได้ทุกอย่างจริงๆ!