ตอนที่ 1345  แขกไม่ได้รับเชิญ (3)

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าทำไมเผ่าวิญญาณถึงถูกทำลาย  ก็ภูติประจำตัวของพวกเขาอ่อนแอแบบนี้ไง!

ความสามารถในการโจมตีของมันยังสู้บัวน้อยไม่ได้เลยด้วยซ้ำ

“มันเป็นลมเพราะตกใจกลัวเหรอ?”  บัวน้อยถามพลางกระพริบตาปริบๆ  สีหน้าไร้เดียงสามาก

อิงซู่หัวเราะเบาๆ  เขาไม่กล้าแกล้งจวินอู๋เสียแล้ว  แต่……

“มันเป็นลม  แต่เจ้ารักษาได้ไม่ใช่เหรอ?  มาๆ  เอาเจ้าตัวเล็กไปดูซิว่ามันจะฟื้นรึเปล่า”  ขณะที่พูด  อิงซู่ก็ดึงเอี๊ยมของบัวน้อยแล้วหย่อนหนูแฮมสเตอร์ที่หมดสติลงไปข้างใน

เจ้าก้อนขนนุ่มนิ่มเลื่อนลงมาตามร่างกายของเขา  เด็กน้อยหน้าซีดขาวทันที  เขากระโดดไปมาพร้อมกับโบกแขนขา  ร้องโวยวายเสียงดังพร้อมน้ำตา

จวินอู๋เสียรู้สึกปวดหัวขึ้นมา  นางจ้องอิงซู่ที่กำลังยิ้มอย่างชั่วร้าย  จากนั้นก็ดึงเอาขวดเหล้าออกมาจากกระเป๋ามิติ  คว้าตัวบัวน้อย  แล้วกรอกเหล้าเข้าปากเขาที่กำลังแหกปากโวยวายเสียงดัง

อิงซู่หน้าเครียดทันที……

หลังจากต่อสู้ประมาณ 10 นาที  อิงซู่ก็ถูกบัวเมากดติดกับกำแพงและเจอกับการทุบตีที่โหดร้ายก่อนที่จะจบลงในที่สุด

“เราจะทำยังไงกับหนูแฮมสเตอร์ตัวนี้ดี”  บัวเมาถามด้วยรอยยิ้มหยิ่งยโส  เขาหยิบหนูแฮมสเตอร์ที่หดตัวกลับไปเป็นลูกบอลขึ้นมาถามจวินอู๋เสีย

“ถ้าเป็นภูติประจำตัว  ก็แสดงว่ามีคนอยู่ที่นี่แน่นอน”  จวินอู๋เสียสูดหายใจเข้าลึกๆ  ความสับสนวุ่นวายไร้สาระก่อนหน้านี้ไม่ได้มีความหมายอะไรเลย  เรื่องที่หนูแฮมสเตอร์ปรากฏตัวที่นี่ก็แทบจะเป็นการยืนยันสิ่งที่นางเดาเอาไว้ก่อนหน้านี้  ในสุสานจักรพรรดิแห่งความมืด……มีคนอยู่!

และมีความเป็นไปได้สูงว่าจะเป็นคนจากเผ่าที่เกือบสูญพันธุ์ในอาณาจักรกลาง  เผ่าวิญญาณ

“ทำไมเราไม่ฆ่าเจ้าตัวเล็กนี่ก่อน  แล้วพอเจอเจ้าของมัน  เราค่อย……”  บัวเมาทำท่าปาดคอตัวเอง  นั่นทำให้เจ้าก้อนขนตัวสั่นหนักขึ้น  มันรู้สึกได้อย่างชัดเจนถึงรังสีอำมหิตที่รุนแรงจากบัวเมา  มันไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงจะขดตัวเป็นลูกบอลอีกแล้ว  ได้แต่นอนแผ่  ขาทั้งสี่กางออก  มันมองจวินอู๋เสียที่นิ่งเงียบไม่พูดอะไรเลยสักคำด้วยความสิ้นหวัง

จวินอู๋เสียมองไปที่เจ้าก้อนขนตัวน้อย  และทันใดนั้นก็คิดถึงสิ่งมีชีวิตในโรงพยาบาลสัตว์ที่มีหนูแฮมสเตอร์วิ่งไปรอบๆกรงของพวกมันและขออาหารด้วยท่าทางที่น่ารัก  นั่นทำให้นางหมดความตั้งใจที่จะฆ่าไปเลย

ถ้ามันเป็นศัตรูที่เป็นอันตราย  นางก็คงไม่ลังเลแม้แต่น้อย  แต่กับเจ้าก้อนขนที่ไร้ทางสู้แบบนี้  นางไม่มีความคิดที่จะฆ่ามันเลย  เพราะการทำแบบนั้นจะทำให้นางรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนบ้าที่ทำร้ายสัตว์

“ปล่อยมันไป”  จวินอู๋เสียพูดอย่างเด็ดขาด

“อะไร?  ปล่อยมันไปเหรอ?”  บัวเมารู้สึกประหลาดใจที่จวินอู๋เสียตัดสินใจเช่นนี้

จวินอู๋เสียพูดว่า  “เราไม่มีความบาดหมางกับราชอาณาจักรแห่งความมืด  แถมการมาที่นี่เพื่อปล้นสมบัติจากจักรพรรดิแห่งความมืดของพวกเขาก็ถือเป็นการดูหมิ่นพวกเขาอยู่แล้ว  ถ้าเป็นไปได้ข้าไม่อยากจะขัดแย้งกับคนจากราชอาณาจักรแห่งความมืดเพิ่มอีก  ยิ่งไปกว่านั้น……มันก็ไร้เดียงสาออก  แต่ถ้าเราต้องสู้กับคนจากราชอาณาจักรแห่งความมืดในภายหลัง  มันก็จะกลายเป็นศัตรู  แต่ข้าไม่อยากทำร้ายมันตอนนี้”

จวินอู๋เสียมีความประทับใจที่ดีต่อราชอาณาจักรแห่งความมืด  ถ้าไม่ใช่เพื่อความอยู่รอดของพวกเขาเอง  นางก็คงไม่เลือกที่จะปล้นสมบัติของจักรพรรดิแห่งความมืด

เมื่อเทียบกับสิบสองวิหาร  คนจากราชอาณาจักรแห่งความมืดควรค่าให้นางเคารพมากกว่าเยอะ

และ……

นางไม่คิดว่าการปล่อย “หนูแฮมสเตอร์” ตัวเล็กๆจะทำให้พวกเขามีอันตรายเพิ่มขึ้นมาได้  ถ้าพวกเขาจะต้องสู้กันจริงๆ  นางก็แค่ผลักเจ้าแมวดำไปข้างหน้า  แล้วเจ้าหนูแฮมสเตอร์ก็จะกลายเป็นเจ้าก้อนขนกลมๆที่ไม่มีอันตรายอีกครั้ง

ด้วยคำสั่งที่หนักแน่นของจวินอู๋เสีย  บัวเมาจึงไม่มีทางปฏิเสธและทำได้แค่วางหนูแฮมสเตอร์ที่ตัวสั่นด้วยความกลัวลงบนพื้น

หนูแฮมสเตอร์ดูเหมือนจะรู้ว่าตอนนี้มันปลอดภัยแล้ว  มันยื่นอุ้งเท้าเล็กๆออกวิ่งหนีห่างออกไปสองสามเมตรทันที