ตอนที่ 1367  สมบัติจ๋า เรามาแล้ว! (5)

เมื่อไม่มีทางเลือกอื่น  จวินอู๋เสียก็ทำได้แค่ให้ฟ่านจั๋วลากเสี่ยวเจว๋ออกมาจากกองเครื่องหยกพวกนั้น

เสี่ยวเจว๋ถูกลากตัวออกมาด้วยสีหน้าสิ้นหวัง  มือสองข้างยื่นออกไปอย่างอาลัยอาวรณ์เหมือนไม่อยากไปจาก “อาหารดีๆ”

จวินอู๋เสียกุมขมับ  “เดี๋ยวค่อยกินทีหลัง”

เสี่ยวเจว๋มองจวินอู๋เสีย  แล้วหันไปมองกองเครื่องหยกอีกครั้งก่อนจะเงียบลง

จวินอู๋เสียกำลังจะเดินออกไป  แต่ก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้  จึงสั่งว่า  “ให้เขาเอาติดตัวไปด้วย 2-3 ชิ้น”

เพื่อป้องกันไม่ให้เสี่ยวเจว๋ถูกล่อไปหาของกินอีก  จวินอู๋เสียจึงสั่งให้พวกฟ่านจั๋วเอาเครื่องหยกติดตัวไปคนละ 2-3 ชิ้น  เสี่ยวเจว๋จะได้ไม่ว่างไปหาของกินระหว่างทาง

สุสานจักรพรรดิแห่งความมืดใหญ่จนน่าตกใจ  เย่กูนำทางทุกคนเดินในสุสานอยู่นาน  แต่ขนาดมีเขานำทางแล้ว  พวกเขายังต้องเดินกันอีกไกล

จากเงินทองของมีค่าที่กองเป็นภูเขา  ไปจนถึงเครื่องประดับหรูหราฟุ่มเฟือยขนาดใหญ่  การเดินอยู่ในสุสานจักรพรรดิแห่งความมืดทำให้ทุกคนได้เปิดหูเปิดตามากทีเดียว

“โห  จักรพรรดิแห่งความมืดนี่รวยจริงๆ  รวยมากๆ”  เฉียวฉู่กุมหัวใจที่เต้นรัว  เกือบจะรับความตื่นเต้นทั้งหมดไม่ไหวแล้ว

แม้แต่จวินอู๋เสียที่สงบนิ่งยังต้องยอมรับ  หลังจากได้เห็นสมบัติส่วนหนึ่งของจักรพรรดิแห่งความมืด

“ของทั้งหมดนี่  จักรพรรดิแห่งความมืดใช้หมดเหรอ?”  จู่ๆจวินอู๋เสียก็เงยหน้าขึ้นมองจวินอู๋เหยาที่อยู่ข้างๆนาง

จวินอู๋เหยาพูดพร้อมหัวเราะ  “ทำไมต้องใช้?  ของสวยๆงามๆก็เก็บไว้ดู  ของไม่มีประโยชน์ก็เก็บสะสมไว้เล่นๆ  ใครจะกล้าเอาไป?”

จวินอู๋เสียเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย  คำพูดของจวินอู๋เหยาทำให้นางรู้สึกแปลกๆ  ความรู้สึกนั้นสอดคล้องกับสิ่งที่นางคาดเดาเอาไว้

“ใช่ซิ  ใครจะกล้าแตะต้องสิ่งของของจักรพรรดิแห่งความมืดผู้ยิ่งใหญ่?  แต่ถ้าเขารู้ว่า  วันนี้สมบัติของเขากำลังถูกเด็กน้อยอย่างพวกเราจ้องจะเอาไป  ไม่รู้ว่าเขาจะโกรธไหม”  จวินอู๋เสียพูดเบาๆ

“ไม่โกรธหรอก”  จวินอู๋เหยายิ้ม

“ท่านรู้ได้ยังไง?”  จวินอู๋เสียจ้องจวินอู๋เหยา

จวินอู๋เหยาตอบว่า  “เป็นถึงจักรพรรดิแห่งความมืด  ของพวกนี้จะคู่ควรให้สนใจได้ยังไง?”

“ดูเหมือนท่านจะรู้ดีจังนะ”  จวินอู๋เสียพูด

จวินอู๋เหยาชะงักไปเล็กน้อย  แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรอีก

กลับเป็นเย่ฉาและเย่เหม่ยที่แอบเหงื่อแตกแทนนายท่านเจว๋ของพวกเขา

ไม่รู้ทำไม  พวกเขารู้สึกว่าคำถามเมื่อกี้ของคุณหนูฟังดูแปลกๆ  และนายท่านเจว๋……

นายท่านตอบเร็วไปหน่อยแล้ว!

คำพูดของเขาเหมือนจะบอกว่า  “อยากได้อะไรเอาไปเลย  ข้าไม่ว่า  ยังไงของทั้งหมดนี้ก็เป็นของข้าอยู่แล้ว  เอาไปได้เท่าที่เจ้าต้องการเลย”  ตอบแบบนี้จะไม่มีปัญหาแน่หรือ?

ทั้งสองรู้สึกกลัวขึ้นมา  ดูเหมือนคุณหนูจะรู้อะไรบางอย่างแล้ว  แต่ยังไม่กล้าชี้ชัดลงไป

เย่กูไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น  แต่เมื่อมีจวินอู๋เหยาอยู่ด้วย  เขาก็ไม่มีทางเลือกนอกจากต้องยอมทำตัวเป็นนักโทษอย่างเชื่อฟัง  ขณะที่ในใจของเขาคิดวิธีฆ่าเฉียวฉู่เอาไว้เป็นร้อยวิธีแล้ว

หลังจากเดินอยู่นานพอสมควร  ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงหน้าประตูขนาดใหญ่ที่ทำจากหยก

ประตูนั้นใหญ่โตมหึมามากกว่าประตูอื่นๆที่พวกเขาเคยเห็น  ประตูนั้นประกอบด้วยสองบาน  ทำขึ้นจากหยกขนาดใหญ่ก้อนเดียว  ถ้าพวกเขาไม่ได้เห็นมันด้วยตาตัวเอง  ก็คงไม่มีใครจินตนาการได้ว่า  ในโลกนี้จะมีหยกขนาดใหญ่แบบนี้อยู่  ประตูหยกฝังด้วยทองคำเป็นรูปตราสีทองพร้อมด้วยอัญมณีล้ำค่าขนาดเท่าไข่ไก่ฝังอยู่  ดูหรูหรางดงามมาก

“นี่คือตราฉิวเสอ”  ฟ่านจั๋วมองไปที่ประตูหยกสองบาน  มีรูปงูขนาดใหญ่ฝังด้วยทองคำวาดเอาไว้