ตอนที่ 1370  สมบัติจ๋า เรามาแล้ว! (8)

ฟ่านจั๋วก็ตกใจเช่นกัน  เขาไม่เข้าใจว่าทำไมจวินอู๋เสียถึงได้สนใจโลงศพของจักรพรรดิแห่งความมืดขึ้นมา

พูดตามตรง  พวกเขาทุกคนแค่อยากได้พลังที่แข็งแกร่ง  แต่ไม่อยากรบกวนการพักผ่อนชั่วนิรันดร์ของจักรพรรดิแห่งความมืด  ดังนั้น  การเปิดโลงศพ……จึงเป็นเรื่องที่น่าตกใจจริงๆ

เย่กูอ้าปากค้าง  มองเด็กสาวผู้งดงามที่เอ่ยคำพูดน่าตกใจออกมา  ทั้งร่างเขาแข็งทื่อไปทันที

[เด็กสาวคนนี้เป็นใคร?  ถึงได้กล้าขอให้เปิดโลงศพของนายท่านเจว๋?]

หลังจากจวินอู๋เสียพูดคำพวกนั้นออกมา  นางก็หันหลังกลับและเดินไปหาจวินอู๋เหยาที่อยู่ห่างจากนางเพียงไม่กี่ก้าว

“ท่านจะช่วยข้าไหม?”  จวินอู๋เสียจ้องมองจวินอู๋เหยาโดยไม่ละสายตา

จวินอู๋เหยารู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย  แต่ทันใดนั้นเขาก็หัวเราะออกมา  “ถ้าเจ้าสนใจ  งั้นเราก็เปิดกัน”

เย่ฉากับเย่เหม่ยแทบจะร้องไห้อยู่แล้ว

[นายท่านเจว๋!  พูดง่ายไปแล้วขอรับ!]

[ท่านไม่รู้หรือขอรับว่าตัวท่านยังยืนสบายดีอยู่ตรงนี้  เพราะงั้นในโลงก็ต้องว่างเปล่า!  คุณหนูพยายามจะหาคำตอบเรื่องตัวจริงของท่าน!  คุณหนูสงสัยแล้วว่าท่านคือจักรพรรดิแห่งความมืด  ท่านจะไม่หาทางจัดการหน่อยหรือขอรับ!?]

[นี่ไม่ใช่เวลาจะมาเอาใจสาวแบบไม่มีขอบเขตนะขอรับ!!]

แม้ว่าเย่ฉากับเย่เหม่ยจะกังวลจนแทบบ้าแล้ว  แต่พวกเขาก็ไม่สามารถเปลี่ยนคำพูดที่จวินอู๋เหยาพูดออกมาแล้วได้

จวินอู๋เสียเพียงแค่มองอย่างเงียบๆไปที่จวินอู๋เหยาซึ่งยังคงยิ้มมุมปากอยู่  มองเข้าไปในดวงตาของเขาที่มีประกายรื่นเริงที่คุ้นเคย

“เสี่ยว……เสี่ยวเสีย……เจ้าอยากเปิดโลงศพจริงๆหรือ?”  เฉียวฉู่ถามเสียงสั่น

“ข้าเกรงว่ามันจะไม่เหมาะนะ  จักรพรรดิแห่งความมืด……เสียชีวิตมาหลายปีแล้ว  การที่พวกเรามาที่นี่เพื่อขโมยสมบัติของเขาที่ถูกฝังไว้ในสุสานของเขาก็ถือเป็นการดูหมิ่นอย่างมากแล้ว  ถ้าเรายังจะรบกวนการพักผ่อนอันสงบสุขของเขาอีก……”  เฉียวฉู่พยายามเกลี้ยกล่อมอย่างเต็มที่  เขาไม่เข้าใจเลยว่าจวินอู๋เสียไปเอาความคิดบ้าๆนี้มาจากไหน

ตลอดการเดินทางมาที่นี่  เขาไม่เคยได้ยินนางพูดถึงความคิดแบบนี้เลยสักครั้ง

จวินอู๋เสียลดสายตาลงต่ำเล็กน้อย  นางเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดขึ้นว่า

“ข้าล้อเล่นน่ะ”

“หา?”  เฉียวฉู่ยืนแข็งค้างทันที

เขาไม่เคยเห็นจวินอู๋เสียล้อเล่นอะไรมาก่อน  พอทำเป็นครั้งแรกก็เล่นเรื่องใหญ่ขนาดนี้เลย  เล่นเอาพวกเขากลัวแทบตาย

พอจวินอู๋เสียเปลี่ยนคำพูดอย่างกระทันหัน  เย่ฉากับเย่เหม่ยก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

“แค่ล้อเล่นงั้นหรือ?”  แต่จวินอู๋เหยาเฝ้ามองจวินอู๋เสียอยู่อย่างใกล้ชิด  เขาจับได้ว่าสาวน้อยดูเหมือนจะรู้อะไรบางอย่างแล้ว  แม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่แน่ใจว่ามี “ร่างของจักรพรรดิแห่งความมืด” อีกร่างอยู่ในโลงศพหรือเปล่า  และถ้าโลงศพถูกเปิดออกและพบว่ามันว่างเปล่า  จวินอู๋เสียก็จะสามารถยืนยันการคาดเดาของตัวเองได้

[แต่……]

[ทำไมเด็กน้อยถึงเปลี่ยนใจ?]

ดูเหมือนว่าจวินอู๋เสียจะไม่สืบสาวเรื่องนั้นต่อแล้ว  นางมองไปที่ของวิเศษที่วางอยู่บนชั้นวางโครงกระดูก  ท่าทางสงบนิ่งและสุขุมของนางดูเหมือนคำพูดเมื่อกี้เป็นเพียงการล้อเล่นจริงๆ

ขณะที่นางเดินไปที่หน้าชั้นวางโครงกระดูก  เจ้าแมวดำที่นอนอยู่ไหล่ของจวินอู๋เสียก็พูดขึ้นด้วยเสียงที่ได้ยินกันแค่สองคนว่า

“เจ้านายเจออะไรเข้าหรือ?”  มันรู้สึกได้ถึงอารมณ์ที่ขึ้นๆลงๆของจวินอู๋เสีย  และเมื่อครู่นี้มันก็สัมผัสได้ถึงการเปลี่ยนแปลงในอารมณ์ของจวินอู๋เสีย

“มันจะแตกต่างกันตรงไหน?”  จู่ๆจวินอู๋เสียก็ถามขึ้น

เจ้าแมวดำชะงักไป

ตอนนั้นจวินอู๋เสียอยากรู้ตัวตนของจวินอู๋เหยาจริงๆ ว่าจะเป็นอย่างที่นางเดาเอาไว้รึเปล่า  แต่พอนางถามเขาว่าเขาจะยอมช่วยนางไหม  ท่าทางที่เด็ดเดี่ยวและหนักแน่นของเขาทำให้จวินอู๋เสียรู้สึกว่า……

การพิสูจน์ความจริงของนางไม่ใช่เรื่องจำเป็นเลย

[เขาเป็นใคร  หรือเคยเป็นใครมาก่อน  ไม่ใช่เรื่องสำคัญอีกต่อไป]

[สำหรับนาง  เขาก็คือจวินอู๋เหยา]

[เป็นจวินอู๋เหยาหนึ่งเดียวไม่มีสอง  จวินอู๋เหยา คนที่คอยปกป้องและคอยชี้แนะให้นางอยู่เสมอ!]