ตอนที่ 1390  ปล้น (1)

จากภูเขาที่ห่างไกล  มุ่งหน้าไปยังดินแดนกว้าง  จวินอู๋เสียที่นั่งอยู่ในรถม้า  สามารถมองเห็นเมืองเล็กๆได้จากระยะไกล  เมืองเล็กๆที่เคยงดงาม  ตอนนี้กลายเป็นซากปรักหักพัง  อาคารบ้านเรือนพังยับเยินราวกับถูกไฟไหม้รุนแรง  ร่องรอยการเผาไหม้เห็นได้ชัดจากกระเบื้องที่แตกหัก

รถม้าหยุดที่ข้างถนน  จวินอู๋เสียก้าวออกมา  มองดูกำแพงที่พังทลายและเศษซากปรักหักพัง

กลิ่นเหม็นที่น่าสะอิดสะเอียนลอยอยู่ในอากาศทั่วทั้งเมือง  และบนแผ่นดินที่ไหม้เกรียม  ยังมีซากศพที่เสียหายอย่างหนักให้เห็น  ศพพวกนั้นดูเหมือนถูกสัตว์ป่ากัดแทะ  ท้องถูกฉีกขาด  ไม่มีอวัยวะภายในเหลือให้เห็น

“น่าขยะแขยงชะมัด  นี่เป็นฝีมือของคนพิษหรือ?”  เฉียวฉู่ขมวดคิ้วมองซากศพ  ในบรรดาศพเน่าเปื่อยพวกนั้น  มีร่างของเด็กเล็กอยู่เป็นจำนวนมากซึ่งเหลืออยู่เพียงชิ้นส่วนเท่านั้น  แม้แต่หัวก็ยังไม่ครบสมบูรณ์

“พวกคนพิษไม่กินซากศพ”  เย่เหม่ยพูดพลางเลิกคิ้ว  เขาลงนั่งยองๆข้างศพคนหนึ่งและใช้นิ้วปาดเลือดที่แห้งเล็กน้อย  ก่อนจะนำขึ้นมาดมตรงจมูก

กลิ่นเลือดจางๆปนด้วยกลิ่นแปลกๆอีกกลิ่น  เป็นกลิ่นที่เย่เหม่ยไม่คุ้นเคย

“พวกคนพิษจะโจมตีศัตรู  และอาจจะใช้ปากฉีกเนื้อ  แต่มันไม่ได้ทำให้เกิดบาดแผลเช่นนี้  อวัยวะภายในของคนพวกนี้ถูกบางอย่างกัดกิน  ถ้าเป็นพวกสัตว์ป่า  มันจะไม่กินแค่อวัยวะภายใน  เย่ฉากับข้าสังเกตเห็นว่าศพพวกนี้ไม่มีศพไหนที่อวัยวะภายในอยู่ในสภาพสมบูรณ์เลย  นี่ไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่”  เย่เหม่ยกล่าวอย่างครุ่นคิด  บาดแผลบนศพแตกต่างจากที่พวกคนพิษทำ  นั่นทำให้เขารู้สึกว่ามันค่อนข้างแปลก

“ไม่ใช่พวกคนพิษหรือ?”  ฟ่านจั๋วเลิกคิ้ว

“ถึงไม่ใช่คนพิษ  แต่พวกมันก็ไม่ต่างจากคนพิษมากนักหรอก  พวกเราไม่ได้กลับไปที่อาณาจักรกลางนานมากแล้ว  พวกเขาอาจจะพัฒนาอย่างอื่นขึ้นมาได้”  เย่ฉาพูด

จวินอู๋เสียเดินเข้าไปจะตรวจดูศพ  จู่ๆหูนางก็ได้ยินเสียงเบาๆ

จวินอู๋เสียหันกลับไปมองอาคารที่พัง

มุมปากของจวินอู๋เหยาโค้งขึ้น

ทันใดนั้น!

ร่างหลายร่างก็กระโจนออกมาจากเงามืด

พวกเฉียวฉู่ตั้งท่าเตรียมพร้อมทันที  แต่พอเห็นว่าอีกฝ่ายเป็นใคร  พวกเขาก็พากันอึ้ง

ที่ปรากฏตรงหน้าพวกเขา  ไม่ใช่พวกคนพิษ  แต่เป็นคนในชุดขาดรุ่งริ่งสิบกว่าคนที่ถือมีดพร้าและจอบในมือ  ผมเผ้ายุ่งเหยิง  ใบหน้าสกปรก  ดวงตาฉายแววโลภขณะมองพวกจวินอู๋เสีย

“คนพวกนี้……มาจากร้านน้ำชาเมื่อกี้นี่”  หรงรั่วพูด  ดวงตาอันแหลมคมของนางมองเห็นร่างที่คุ้นเคยสองสามคนอยู่ในคนพวกนั้น  ก่อนหน้านี้ที่ร้านน้ำชาคนพวกนี้ได้แสดงสายตาที่มีเล่ห์เหลี่ยมออกมา

ชายที่มีร่างกำยำกว่าคนในกลุ่มเล็กน้อยยกมีดขึ้นและชี้ไปที่พวกของจวินอู๋เสีย  ก่อนจะพูดอย่างดุร้ายว่า  “เราไม่ได้อยากทำให้พวกเจ้ายุ่งยาก  พวกเจ้าแค่ทิ้งของมีค่าทั้งหมดเอาไว้  แล้วเราจะปล่อยพวกเจ้าไป!”

ตอนที่ฟ่านจั๋วให้ก้อนทองกับเสี่ยวเอ้อร์  ทองคำแวววาวนั้นได้ดึงดูดความสนใจของผู้ลี้ภัยกลุ่มนี้  พวกเขาสังเกตเห็นว่า  ถึงพวกของจวินอู๋เสียจะมีกันอยู่หลายคน  แต่ส่วนใหญ่ยังเป็นแค่ผู้เยาว์  แถมมีเด็กอีกสองสามคนด้วย  บวกกับการที่คนทั้งกลุ่มแต่งตัวดี  หน้าตาดี  ผิวพรรณเรียบเนียน  ดูเหมือนพวกอ่อนหัด  ทำให้พวกเขาเกิดความคิดชั่วร้ายขึ้นมา  พวกเขาตามรถม้ามาจนถึงที่แห่งนี้  ในที่สุดก็ได้โอกาสโจมตี

คนสิบกว่าคนกระโจนออกมาจากที่ต่างๆของเมือง  เข้าล้อมรอบกลุ่มของจวินอู๋เสีย  เจตนาของพวกเขาชัดเจน