ตอนที่ 1396  หยุดการฆ่าด้วยการฆ่า (2)

“อ๊ากกกกกก!”  ทหารแคว้นฉูทุกคนชุ่มเลือดทั้งตัว  ในมือถือหอก  ช่วยกันผลักดันพวกคนพิษที่พุ่งเข้าใส่พวกเขาให้ถอยกลับไป  ใบหน้าของพวกเขาเปื้อนเลือดเต็มไปหมด  พวกเขาคำรามและจ้องมองด้วยดวงตาเบิกกว้างตรงไปยังสัตว์ประหลาดที่ทำให้พวกเขาหวาดกลัว

ในตอนนั้นพวกเขาลืมความกลัวทุกอย่าง  ลืมกระทั่งความตายที่ใกล้เข้ามา

สิ่งเดียวที่พวกเขารู้ก็คือ  พวกเขาจะถอยไม่ได้

ห้ามถอยเด็ดขาด!

กองทัพคนพิษที่บ้าคลั่งทำให้พวกเขามองไม่เห็นเศษเสี้ยวของความหวังเลย  ในใจของทหารแคว้นฉูเกือบทุกคนรู้ดีว่า  แคว้นฉูกำลังจะล่มสลาย!  สัตว์ประหลาดพวกนี้กำลังบุกเข้ามาในบ้านเกิดของพวกเขา  ฆ่าคนในครอบครัวของพวกเขา……มันจบสิ้นแล้ว

ในใจของทหารทุกคนต่างสิ้นหวัง  แต่พวกเขาก็ไม่ได้แสดงความหวาดกลัวออกมา

ถึงตาย  พวกเขาก็จะไม่ยอมตายอย่างหมา!

ต่อให้ไม่มีพลังที่จะพลิกสถานการณ์ได้  พวกเขาก็จะสู้จนลมหายใจสุดท้าย  ฆ่า!  ฆ่า!  ฆ่า!

นี่คือการต่อสู้ครั้งสุดท้ายของพวกเขาก่อนจะล่มสลาย  มันคือความเชื่อสุดท้ายของพวกเขา

ความสิ้นหวังอย่างที่สุดผลักดันให้พวกเขาไม่กลัวอะไรอีกแล้ว  พวกเขาไม่มีที่ไหนให้ถอยกลับไปแล้ว

ความสิ้นหวังที่ค่อยๆบีบให้หายใจไม่ออกถูกฝังลงในพื้นดิน  นอกจากความเศร้าโศกแล้ว  พวกเขายังตกอยู่ในความบ้าคลั่ง  ในใจเต็มไปด้วยความเกลียดชังที่ระเบิดออกใส่พวกคนพิษที่ทำลายทุกอย่างที่พวกเขามี!

ไม่สามารถกอบกู้ได้  ไม่สามารถช่วยเหลือได้  เป็นการดิ้นรนอย่างสิ้นหวัง

“อ๊ากกกกกกกกก!!!”  ทหารคนหนึ่งที่อยู่แถวหน้าของแนวรบถูกมือของคนพิษเสียบทะลุร่าง  ทหารอีกหลายคนที่เจ็บปวดทรมานกระโจนเข้าใส่พวกคนพิษ  และใช้กระทั่งฟันกัดคนพิษพวกนั้น

ทำไม……

ทำไมพวกมันต้องมาแย่งชีวิตที่สงบสุขของพวกเขาไป?  ทำไมพวกมันไม่เหลือทางออกให้พวกเขาได้มีชีวิตอยู่บ้าง!?

สนามรบในอาณาจักรล่างไม่เคยมีการต่อสู้ที่ขมขื่นและสิ้นหวังเช่นนี้  นั่นไม่ใช่การประดาบกันระหว่างมนุษย์  แต่เป็นเสียงร่ำไห้อย่างสิ้นหวังจากจิตวิญญาณของพวกเขา  พวกเขาไม่ได้สู้กับมนุษย์  แต่เป็นฝูงสัตว์ประหลาด!

ความสิ้นหวังเข้าเกาะกุมหัวใจของทุกคน

ผู้ครองแคว้นฉูไม่สามารถทนเห็นเหล่าทหารกล้าของเขาตายไปเรื่อยๆแบบนี้ได้  และยืนกรานที่จะออกรบด้วยตัวเอง  แต่ถูกแม่ทัพใหญ่และเหล่าทหารห้ามเอาไว้

“แคว้นฉูกำลังจะล่มสลาย  เมื่อแคว้นล่มสลายก็ไม่มีผู้ครองแคว้นอีกแล้ว  ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป  ข้าไม่ใช่จักรพรรดิของพวกเจ้าอีก  ข้าก็เหมือนกับพวกเจ้าทุกคน  คนแคว้นฉูที่กำลังปกป้องแคว้น  ทำหน้าที่ของลูกผู้ชายแห่งแคว้นฉู!”  ผู้ครองแคว้นฉูเขวี้ยงมงกุฏบนหัวที่เป็นสัญลักษณ์ของจักรพรรดิลงบนพื้น  และโบกมือไล่กลุ่มคนที่เข้ามาห้ามปรามเขา  เขากำดาบพุ่งเข้าไปในสนามรบ  ไม่ยอมซ่อนตัวอยู่ข้างหลังอีกต่อไป

“ฝ่าบาท!”  แม่ทัพใหญ่ร่ำไห้พร้อมกับคนของเขา

ทันใดนั้น!

แสงอันเจิดจ้าส่องสว่างขึ้นตรงหน้าพวกเขา!

ราวกับดาวตกที่วิ่งผ่านเหนือหัวพวกเขาจากด้านหลังของค่ายใหญ่แคว้นฉู  ตกลงที่จุดหนึ่งในสนามรบที่มีการต่อสู้ดุเดือดที่สุด!

แสงนั้นทำให้ท้องฟ้าสีเทาหม่นสว่างขึ้น  ทำให้ทหารที่สิ้นหวังในสนามรบจ้องมองอย่างสับสนด้วยดวงตาเบิกกว้าง

แสงนั้นพุ่งเข้าใส่กองทัพคนพิษ  และในชั่วพริบตาพวกคนพิษก็กลายเป็นเนื้อบดทันที!

“กรร!!!”

เสียงคำรามกึกก้องสะเทือนสวรรค์ดังขึ้น!

เมื่อแสงเจิดจ้าจางหายไป  ร่างใหญ่ยักษ์ก็ปรากฏตัวขึ้นในสนามรบ!

มันเป็นสัตว์อสูรสีขาวขนาดยักษ์  ร่างกายใหญ่โตเหมือนภูเขา  หางทั้งเก้าที่ด้านหลังตวัดฟาดทุบพวกคนพิษจนกลายเป็นเนื้อแบนๆทันที!

และบนหัวสัตว์อสูรยักษ์นั้น  มีร่างบางยืนอย่างสง่างามอยู่  สายลมพัดเสื้อผ้าสีขาวราวหิมะให้พริ้วไสว  ผมสีดำยาวถูกพัดไปด้านหลัง

ทันใดนั้น  สายตาของทุกคนก็จับจ้องไปที่ร่างเพรียวบางนั้น  ราวกับเวลาถูกหยุดนิ่งเอาไว้