ตอนที่ 1440  รนหาที่ตาย (6)

นี่คือผู้ใช้พลังวิญญาณขั้นสีม่วง!

ผู้ที่แข็งแกร่งเหนือทุกผู้คน  ยืนอยู่บนจุดสูงสุดของพีระมิด!

พวกผู้ลี้ภัยที่รวมตัวกันอยู่รอบๆพากันเบียดเข้าหากัน  ทั้งหมดต่างเงียบสนิท  ไม่มีการแอบมองจากพวกเขาแม้แต่ครั้งเดียว

พวกเขาจ้องไปที่ศพที่นอนอยู่บนพื้น  และหลังของพวกเขาก็เปียกโชกไปด้วยเหงื่อ  ความเย็นยะเยียบยังคงซึมลึกอยู่ในกระดูกของพวกเขา  ภาพการสังหารหมู่นองเลือดที่เกิดขึ้นต่อหน้าต่อตายังคงเกาะกุมอยู่ในใจของพวกเขา

จวินอู๋เสียก้าวผ่านกองเลือดสีแดงฉานไปที่ข้างตัวหญิงชราที่หมดสติไปแล้ว  ทุกย่างก้าวของนางทิ้งรอยเลือดสีแดงสดไว้ที่พื้น  พอเชื่อมกันแล้วก็ดูเหมือนโซ่แห่งความตายปรากฏขึ้นมา

เด็กที่นอนอยู่บนหญิงชราร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างหนัก  และกำลังหอบหายใจขณะเงยหน้าขึ้นมองจวินอู๋เสีย  ดวงตาเอ่อล้นไปด้วยน้ำตานั้นไม่ได้มีความกลัวหรือไม่สบายใจแม้แต่น้อย  แต่มันเต็มไปด้วยความสำนึกขอบคุณ

ความคิดของเด็กยังบริสุทธิ์และไม่แปดเปื้อน  เขารู้แค่ว่าพี่ชายตรงหน้าช่วยฆ่าคนพวกนั้นที่รังแกย่าของเขา  เป็นผู้มีพระคุณของเขา!

จวินอู๋เสียลงนั่งยองๆและตรวจดูอาการของหญิงชรา  หลังจากแน่ใจว่าอาการไม่ได้อยู่ในขีดอันตราย  นางก็ตบมือ  แล้วเงาดำร่างหนึ่งก็พุ่งออกจากมุม

“เอายานี้ให้นางและส่งนางกลับไปพักผ่อน”  จวินอู๋เสียส่งยาขวดหนึ่งให้เย่ฉา

เย่ฉารับขวดยามาโดยไม่ได้พูดอะไร  และแบกหญิงชราขึ้นหลังก่อนจะพานางเข้าไปในหอพัก

จวินอู๋เสียลุกขึ้น  แววตาอำมหิตหายไปจากดวงตาของนางแล้ว  แต่สายตาของนางยังคงเย็นชาเหมือนน้ำแข็งขณะกวาดมองไปยังกลุ่มผู้ลี้ภัยที่ตกตะลึงอยู่ด้านข้าง  จากนั้นนางก็เปิดปากพูดขึ้นว่า  “สิ่งที่เกิดขึ้นวันนี้  ข้าจะยอมให้เกิดขึ้นแค่ครั้งเดียวเท่านั้น  ข้าให้พวกเจ้าอยู่ที่นี่  ไม่ใช่เพื่อเก็บพวกขยะที่เอาแต่ยืนมองอยู่เฉยๆโดยไม่แม้แต่จะกระดิกนิ้วช่วย  ถ้าพวกเจ้าไม่มีความกล้าที่จะปกป้องพรรคพวกของตัวเอง  งั้นพวกเจ้าทุกคนก็คลานกลับค่ายผู้ลี้ภัยไปซะ!  ที่นี่ไม่ต้อนรับพวกขี้ขลาดตาขาว!”

ศัตรูที่ทรงพลังไม่ได้น่ากลัวถึงขนาดนั้น  สิ่งที่น่ากลัวจริงๆก็คือการไม่มีความกล้าที่จะสู้กับศัตรู!

ตอนนี้หอพักรองรับผู้ลี้ภัยได้เกือบพันคน  แม้ว่าพวกเขาจะเป็นเพียงคนแก่ ผู้หญิงอ่อนแอ และเด็ก  แต่ถ้าพวกเขามีความกล้าที่จะลุกขึ้นมารวมตัวกันเป็นหนึ่งเดียว  อันธพาลที่ดุร้ายสิบกว่าคนนั้นก็ไม่มีโอกาสต่อต้านพวกเขาทั้งหมดได้

ด้วยจำนวนคนเกือบพันคน  แม้ว่าพวกเขาทุกคนจะขว้างก้อนหินกันคนละหนึ่งก้อน  มันก็ทำให้อันธพาลสิบกว่าคนนั้นโดนหินขว้างจนตายได้  แต่พวกเขาไม่มีความกล้า  เอาแต่ยืนเงียบอยู่ด้านข้างด้วยความกลัว  มองดูพวกพ้องของตัวเองโดนข่มเหงอย่างทารุณ!

จวินอู๋เสียรังเกียจคนขี้ขลาดตาขาวแบบนี้  คนเราอ่อนแอได้  แต่หัวใจต้องไม่อ่อนแอ!

คำพูดของจวินอู๋เสียเป็นเหมือนสายฟ้าฟาดลงมาที่หัวใจของทุกคน  พวกเขายืนมองเด็กที่กำลังร้องไห้สะอึกสะอื้น  มองคู่แม่ลูกที่กำลังกอดกันอยู่ด้วยความหวาดกลัว

เสียงกรีดร้องบาดหัวใจเพื่อขอความช่วยเหลือของผู้หญิงคนนั้นฉายซ้ำอีกครั้งในใจของทุกคน  น้ำจากน้ำพุแห่งความรู้สึกผิดได้ชะล้างเอาฝุ่นที่ปกคลุมความรู้สึกผิดชอบชั่วดีที่ซ่อนอยู่ในใจทุกคนออกไป

พวกเขาก้มหน้าอย่างละอายใจจากความรู้สึกผิดรุนแรง  สายตาเต็มไปด้วยความเสียใจ  วันนี้ตอนที่ย่าหลานและแม่ลูกถูกข่มเหง  พวกเขาทุกคนเลือกที่จะเก็บมือไว้ในแขนเสื้อไม่ยอมช่วยเหลือใดๆ  แต่ถ้าวันนึงเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นกับพวกเขา  พวกเขาจะรู้สึกหมดหนทางและสิ้นหวังแค่ไหน?

“ขอบคุณ……ขอบคุณ……”  ผู้หญิงที่เกือบตกเป็นเหยื่อของอันธพาลกอดลูกของนางและคุกเข่าลงบนพื้นเพื่อขอบคุณจวินอู๋เสียไม่หยุด  ถ้าไม่ใช่เพราะจวินอู๋เสียเข้ามาขัดขวางเอาไว้ได้ทันเวลา  นางกับลูกคงตายอยู่ที่นี่วันนี้แล้ว!

จวินอู๋เสียชำเลืองมองพวกเขาแวบหนึ่ง  จากนั้นก็หันหลังเดินจากไป  ผู้หญิงกับลูกยังคงคุกเข่าอยู่ที่พื้น  ไม่ยอมลุกจนกระทั่งจวินอู๋เสียเข้าไปในหอพักที่แยกอิสระจากคนอื่นๆ  ผู้หญิงคนนั้นถึงได้ลุกขึ้นยืนทั้งที่ยังสั่นอยู่  นางอุ้มลูก  ดวงตาแดงก่ำจากการร้องไห้กวาดมองไปยังกลุ่มผู้ลี้ภัยที่ยืนเงียบงันด้วยความเกลียดชัง