ตอนที่ 1496  กลิ่นหอมของผู้หญิง (3)

ก่อนที่จื่อจินจะหลุดออกจากความคิด  ประตูห้องของจวินอู๋เสียก็เปิดออก  แล้วจื่อจินก็ต้องประหลาดใจอย่างมากที่จวินอู๋เสียไม่ใช่คนเปิดประตู  แต่เป็นชายในชุดสีแดงที่ดูน่ากลัวและหน้าตาดีอย่างร้ายกาจ!

ตอนนั้นเอง  ศิษย์หญิงทุกคนที่แอบดูอยู่ข้างนอกพากันตกตะลึงทันที

[ผู้ชายคนนั้นหล่อมาก!]

[แต่!]

[นั่นไม่ใช่เด็กหนุ่มคนที่เพิ่งย้ายเข้ามานี่!!]

ประมุขวิหารหยกวิญญาณไม่สามารถเพลิดเพลินกับความสงบสุขของเขาได้อีก  เมื่อจู่ๆก็มีเสียงเด็กผู้หญิงร้องไห้สะอึกสะอื้นแย่งกันมาฟ้องเขาด้วยน้ำตานองหน้าว่าจวินอู๋เสียซ่อน “ผู้ชาย” เอาไว้  เขาไม่ได้อยู่ที่นั่นคนเดียว

ร่างของประมุขวิหารหยกวิญญาณกลายเป็นแสงพุ่งหายไปต่อหน้าต่อตาศิษย์ของเขา  และมาถึงที่เรือนของจวินอู๋เสียด้วยความเร็วสูงมาก

ดอกบัวบานเต็มสระน้ำภายในลานบ้าน  ประมุขวิหารหยกวิญญาณเพิ่งก้าวเข้ามาในลานก็ได้กลิ่นหอมของดอกบัวทันที  กลิ่นนั้นไม่ได้มาจากสระน้ำ  และมันทำให้คนรู้สึกผ่อนคลายได้อย่างเหลือเชื่อ  และท่ามกลางกลิ่นดอกบัวนั้น  เขาได้กลิ่นอีกอย่างหนึ่งจางๆ  มันคือกลิ่นของเหล้า

เขาไม่ได้สั่งให้ใครนำเหล้ามาให้จวินอู๋เสียเลยนี่

ประมุขวิหารหยกวิญญาณก้าวเข้าใกล้ประตูและไปยืนอยู่ตรงหน้าประตูที่ปิดสนิท  เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย  ยกมือขึ้นแต่ไม่อยากจะแตะประตูบานนั้น  ในที่สุดเขาก็ใช้พลังจากฝ่ามือฟาดประตูให้เปิดออก

ทันใดนั้น  ทุกอย่างในห้องก็ตกอยู่ในสายตาของประมุขวิหารหยกวิญญาณ

เด็กหนุ่มที่ดูบอบบางนั่งอยู่ที่โต๊ะ  กำลังเล่นกับบัวหิมะที่อยู่ในอ่าง  ขณะที่เด็กหนุ่มหน้าตาดีมากในชุดสีขาวกำลังเตะหนุ่มหล่อชุดแดงจากด้านบนหลัง  พร้อมกับกระดกเหล้าจากน้ำเต้าในมือไปด้วย

ภาพนั้น……

ดวงตาของประมุขวิหารหยกวิญญาณส่องประกายเย็นชาขึ้นทันที  แต่ก่อนที่เขาจะได้ลงมือ  พลังวิญญาณสีชมพูก็ระเบิดออกมาจากแหวนประจำตัวบนนิ้วของเขา!

“ดอกบัวน้อย!”  ทันใดนั้น  ร่างในชุดสีชมพูทั้งตัวก็พุ่งเข้าหาบัวเมาที่กำลังทุบตีอิงซู่อยู่อย่างโหดร้าย

บัวเมาไม่ทันจะได้สติ  ก็พบว่าตัวเองถูกผลักลงไปบนพื้นแล้ว

เสียงกระแทกดังขัดจังหวะการฝึกฝนของจวินอู๋เสีย  นางค่อยๆลืมตาขึ้น  และสิ่งแรกที่เห็นก็คือใบหน้าที่หล่อเหลาของประมุขวิหารหยกวิญญาณดูมืดมนเล็กน้อย  จากนั้นจวินอู๋เสียก็มองตามสายตาของประมุขไปและเห็น…….

ผู้ชายคนหนึ่งที่มีร่างกายกำยำล่ำสัน  ใบหน้าหล่อเหลาสมชายชาตรี  กำลังนอนอยู่บนร่างของบัวเมา  เขายิ้มกว้างจนใบหน้าย่น   และสิ่งที่ทำให้จวินอู๋เสียตกใจมากที่สุดก็คือ  ชายที่ตัวใหญ่กำยำกว่าพวกหลงฉีนั้นสวมชุดสีชมพูสดใส……

แม้แต่จวินอู๋เสียที่พ่ายแพ้ต่อสีชมพู  ก็พบว่าในตอนนั้นหัวของนางมีแต่คำว่า  “คิงคองบาร์บี้”!

“ไอ้เลว!  ปล่อยข้า!  บัดซบ!”  บัวเมาถูกรัดอยู่ในอ้อมแขนของ “คิงคองบาร์บี้”  เขาเกือบจะหมดสติไปแล้วจากแรงที่โดนกระแทก

“ดอกบัวน้อย  เค้าไม่ได้เจอตัวตั้งนาน  ทำไมตัวถึงได้เย็นชาไร้หัวใจกับเค้านัก?  ตัวเองไม่ได้คิดถึงเค้าเลยนี่”  เสียงที่ทุ้มราวกับเสียงปืนใหญ่และคำเรียกว่า “เค้า” ทำให้เจ้าแมวดำตัวแข็งเป็นหินทันที  มุมมองชีวิตและโลกของมันแตกสลายไปอย่างสิ้นเชิง

สายตาของจวินอู๋เสียเย็นยะเยียบ  นางค่อยๆหันไปมองประมุขวิหารหยกวิญญาณอย่างช้าๆ

“นี่……”

“ภูติประจำตัวของข้า”  ประมุขวิหารหยกวิญญาณกระซิบแผ่วเบาจนแทบจะเป็นเสียงหายใจ  ราวกับเป็นเสียงกรีดร้องที่บีบออกมาจากส่วนลึกที่สุดของจิตวิญญาณของเขาซึ่งถูกทำลายลงทีละนิด

“ดอกเหมย?”  จู่ๆจวินอู๋เสียก็ได้กลิ่นดอกเหมยฟุ้งกระจายอยู่ในห้อง

“ดอกเหมยหิมะ”  ประมุขวิหารหยกวิญญาณก้มหน้า  เอามือกุมหน้าผากเพื่อปกปิดสีหน้าของตัวเองในตอนนี้

จวินอู๋เสียไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า  ประมุขวิหารหยกวิญญาณจะเป็นผู้ครอบครองภูติพฤกษาเช่นเดียวกัน!  มิน่าเขาถึงเชื่อคำพูดของนางอย่างง่ายดายเมื่อนางบอกว่านางถูกสิบสองวิหารข่มเหงเพราะครอบครองภูติพฤกษา