ตอนที่ 1511  ปลาติดเบ็ดแล้ว (1)

ผู้เยาว์ทั้งสามสบตากันราวกับได้เจออะไรสนุกๆมาเล่น  และพากันเดินไปทางจวินอู๋เสีย

จากที่พวกเขาเห็น  จวินอู๋เสียรูปร่างผอมบางและยังเด็กมาก  แถมด้วยภูติประจำตัวที่ตัวเล็กและอ่อนแอแบบนั้น  จะต้องตกรอบในการแข่งขันงานชุมนุมเทพยุทธ์อย่างแน่นอน  ทำให้เป็นเป้าหมายที่ดีสำหรับให้พวกเขาอวดเบ่งใส่

จวินอู๋เสียกำลังเดินอยู่ดีๆ ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังมาจากด้านหลัง  นางหันกลับไปและเห็นผู้เยาว์ตัวสูง 3 คนเดินเข้ามาหานางพร้อมสีหน้ามุ่งร้าย

[พวกรนหาที่ตายอีกกลุ่มงั้นซิ]  จวินอู๋เสียมองพวกเขาเดินเข้ามาใกล้ด้วยสายตาเย็นชา  แต่สีหน้าของนางไม่ได้แสดงความรู้สึกใดๆ

“ไอ้หนู  เจ้า……”

แต่ผู้เยาว์คนหนึ่งเพิ่งจะอ้าปากพูดได้ไม่ถึง 3 คำ  ก็มีคนปรากฏขึ้นตรงหน้าผู้เยาว์ทั้งสาม  ขวางกั้นพวกเขาจากจวินอู๋เสีย

ผู้เยาว์ทั้งสามสะดุ้งตกใจกับการปรากฏตัวอย่างกระทันหันของคนผู้นั้น  เมื่อพวกเขาดูดีๆ ก็เห็นว่าเป็นชายร่างสูงเพรียวใบหน้าหล่อเหลา  ดวงตาของชายคนนั้นหรี่ลงและมุมปากก็ยกขึ้นเล็กน้อย  ดูเหมือนสุนัขจิ้งจอกมาก

“เฮ้  เจ้าคือ……”  ผู้เยาว์คนหนึ่งเริ่มพูดด้วยความไม่พอใจ  แต่เพื่อนของเขารีบยกมือปิดปากเขาไว้อย่างรวดเร็ว

เขาทำเสียงอู้อี้ด้วยความไม่เข้าใจ  แต่เด็กหนุ่มอีกคนที่อยู่ด้านซ้ายของเขาก็ยกมือขึ้นชี้ไปที่หน้าอกของชายที่คล้ายสุนัขจิ้งจอก

เด็กหนุ่มที่โดนปิดปากมองไปตามที่เพื่อนชี้  แล้วสีเลือดก็จางหายไปใบหน้าของเขาทันที  ขาของเขาเริ่มสั่น

“ขออภัย!  จะไปเดี๋ยวนี้ขอรับ!!!”  ผู้เยาว์ทั้งสามรีบก้มหัวขอโทษด้วยใบหน้าซีดขาวตรงหน้าชายที่คล้ายสุนัขจิ้งจอก  ร่างของพวกเขาสั่นระริกเหมือนต้นหลิวที่อ่อนแอกลางสายลม

“ความไม่รู้ของเด็กๆไม่ใช่เรื่องผิด  แต่ก็ต้องเรียนรู้การยับยั้งชั่งใจบ้าง  ไปให้พ้น”  ชายคล้ายสุนัขจิ้งจอกพูดด้วยรอยยิ้ม  น้ำเสียงของเขาดูเป็นมิตรและอารมณ์ดีอย่างชัดเจน  แต่มันกลับทำให้หนาวเย็นไปทั้งกระดูกสันหลัง

ผู้เยาว์ทั้งสามวิ่งหนีหางจุกตูดไปแทบจะทันที  ราวกับมีปีศาจร้ายกำลังไล่ตามพวกเขาอยู่ข้างหลัง

ชายที่คล้ายสุนัขจิ้งจอกมองเด็กหนุ่มทั้งสามคนวิ่งหนีไป  จากนั้นก็หันกลับมามองจวินอู๋เสียที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาอย่างยิ้มแย้ม

สายตาที่ใสกระจ่างและเย็นชาของจวินอู๋เสียมองผู้มาใหม่อย่างไร้ความรู้สึก  นางรู้แก่ใจดีว่าเด็กหนุ่มสามคนเมื่อกี้มีเจตนาอะไร  และนางยังสังเกตเห็นอีกว่าผู้เยาว์ทั้งสามเปลี่ยนท่าทีไปอย่างไรเมื่อเห็นสิ่งที่อยู่บนตัวของชายคล้ายสุนัขจิ้งจอก  จากท่าทางอวดเบ่งเปลี่ยนเป็นสุนัขจรจัดที่กำลังหวาดกลัวในทันที

“เจ้าหนู  การแสดงของเจ้าที่สนามแข่งพรสวรรค์แต่กำเนิดน่าทึ่งมากจริงๆ”  ชายหน้าหล่อยิ้มกว้างขณะมองจวินอู๋เสีย  ดวงตาของเขาหยีจนดูเหมือนพระจันทร์เสี้ยวสองดวง  ปากของเขาโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มที่เป็นมิตร

“เจ้าคือ?”  ดวงตาของจวินอู๋เสียกวาดมองร่างของชายคนนั้นวูบหนึ่ง  และเห็นเพียงภาพหัวหมาป่าสีเงินที่ปักอย่างประณีตตรงอกเสื้อของเขา

“ข้าบังเอิญได้เห็นการแสดงของเจ้าและคิดว่ามันแปลกใหม่มาก  ข้าจึงมาพบเจ้าที่นี่เพราะมีข้อสงสัยสองสามอย่างที่อยากจะถามให้กระจ่าง”  ชายคล้ายสุนัขจิ้งจอกเอียงหัวเล็กน้อย  รอยยิ้มยังคงอยู่บนใบหน้าของเขา  เขายิ้มจนตาหยีจนมองไม่เห็นตาของเขาเลย

จวินอู๋เสียไม่ได้แสดงปฏิกิริยาใดๆบนใบหน้า  นางเดาตัวตนของอีกฝ่ายได้อย่างคร่าวๆแล้ว  ตั้งแต่นางออกจากสนามแข่งพรสวรรค์แต่กำเนิด  นางก็สังเกตเห็นว่ามีผู้ใช้พลังวิญญาณขั้นสีม่วงจำนวนหนึ่งตามหลังนางมา  แต่คนพวกนั้นทุกคนมีพลังด้อยกว่านาง  นั่นคือสาเหตุที่นางสามารถรับรู้ตัวตนของพวกเขาได้  ส่วนชายตรงหน้านางคนนี้  นางไม่ได้สังเกตเห็นตัวตนของเขาก่อนหน้านี้เลยแม้แต่น้อย

[พลังของชายคนนี้เหนือกว่านาง!]

[ถ้านางเดาไม่ผิด  พวกที่ตามนางมาก่อนหน้านี้ต้องมาจากสิบสองวิหารแน่!]