ตอนที่ 1512  ปลาติดเบ็ดแล้ว (2)

แม้ว่านี่จะเป็นผลลัพธ์ที่จวินอู๋เสียต้องการ  แต่……

ตอนที่นางประมือกับผู้อาวุโสของสิบสองวิหารก่อนหน้านี้  พลังของศัตรูด้อยกว่านาง  แต่นางก็ยังไม่แน่ใจว่าผู้อาวุโสทุกคนของสิบสองวิหารจะอ่อนแอกว่านาง  แม้ว่าจวินอู๋เสียจะไม่สามารถแน่ใจในตัวตนของอีกฝ่าย  แต่สิ่งที่นางแน่ใจก็คือเขามีพลังที่เหนือกว่าผู้อาวุโส!

“ถามอะไร?”  จวินอู๋เสียถามนิ่งๆ

สายตาของชายคล้ายสุนัขจิ้งจอกมองไปที่แมวดำในอ้อมแขนของจวินอู๋เสีย

“นั่นคือภูติประจำตัวของเจ้าหรือ?”

จวินอู๋เสียพยักหน้า

“ออร่าของมันดูค่อนข้างอ่อนแอ  ข้ารู้สึกได้  ข้าก็เลยอยากรู้ว่าสิ่งที่เจ้าแสดงบนเวทีเมื่อครู่คืออะไร?  แมวน้อยตัวเล็กๆเช่นนี้มีความสามารถเดินบนอากาศที่ไร้รูปร่างได้อย่างไร?  แถมยังมีพลังของเปลวไฟอีกด้วย  ถ้าข้าจำไม่ผิด  นอกจากภูติประเภทบินได้แล้ว  ภูติประเภทอื่นๆก็ไม่น่าจะลอยบนอากาศได้”  ชายคล้ายสุนัขจิ้งจอกพูดอย่างตรงไปตรงมา

ในขณะที่ชายคล้ายสุนัขจิ้งจอกถามคำถามนั้น  จวินอู๋เสียก็สัมผัสได้ว่ามีพลังวิญญาณสีม่วงซ่อนอยู่หลายจุดรอบๆตัวนาง  ในที่สุดคนของสิบสองวิหารก็ตามมาทัน

แต่มีจุดหนึ่งที่ค่อนข้างแปลก  ทำไมพวกเขาไม่เปิดเผยตัวเอง?

จวินอู๋เสียลดสายตาลงเล็กน้อย  นางไม่ได้รีบร้อน  อย่างไรก็ตามพวกเขาก็มารวมตัวกันแล้ว  ถึงเวลาที่นางจะเกี่ยวเหยื่อล่อปลาต่อไป

“นั่นคือการเสริมวิญญาณ”  จวินอู๋เสียเงยหน้าขึ้นพูด

“การเสริมวิญญาณ?”  ชายคล้ายสุนัขจิ้งจอกถามด้วยสีหน้างุนงง

จวินอู๋เสียพูดว่า  “ด้วยพลังของวิญญาณ  ใช้น้ำชนิดพิเศษเขียนคาถาโบราณออกมา  สิ่งนี้สามารถใช้ได้กับภูติประจำตัวเท่านั้น  ทำให้ภูติประจำตัวได้รับผลต่างๆกันไปหลายแบบ”

“โอ้?  บนโลกนี้มีสิ่งที่น่าอัศจรรย์ขนาดนี้เชียวหรือ?  ข้าไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย”  ชายคล้ายสุนัขจิ้งจอกพูด

จวินอู๋เสียอธิบายต่อไปว่า  “แม้ว่าการเสริมวิญญาณจะใช้พลังวิญญาณ  แต่มันไม่ใช่สิ่งที่คนทั่วไปสามารถใช้ได้  นี่เป็นความสามารถพิเศษของคนเผ่าจ้าววิญญาณของเรา  คนอื่นย่อมไม่รู้เรื่องนี้”

“เผ่าจ้าววิญญาณ?  มีเผ่าแบบนั้นในอาณาจักรกลางด้วยหรือ?  ข้าไม่คิดว่าเคยได้ยินมาก่อนนะ”

แมวดำตัวน้อยเหลือบมองสีหน้างุนงงของชายที่คล้ายสุนัขจิ้งจอก  ในใจมันแอบนึกดูถูก

[แหงล่ะว่าเจ้าต้องไม่เคยได้ยิน  นั่นเจ้านายข้าเพิ่งคิดขึ้นมาเอง  ถ้าเจ้าเคยได้ยินก็คงได้ได้ยินจากผีแล้ว]

แต่จวินอู๋เสียไม่ได้กระพริบตาเลย  แถมหน้าก็ไม่แดงแม้แต่น้อย  ลมหายใจก็เป็นปกติ  สายตาก็นิ่งเหมือนเดิม  “ต้องมีอยู่แล้วซิ  ไม่งั้นเจ้าคิดว่าข้ามาจากไหนล่ะ”

ชายคล้ายสุนัขจิ้งจอกนิ่งงันไปสักพัก  เขายกมือขึ้นมาลูบคางพลางหรี่ตา  ไม่มีใครรู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

จวินอู๋เสียกล่าวต่อไปว่า  “เผ่าจ้าววิญญาณของเรามีจำนวนคนน้อยมาก  และไม่ชอบยุ่งกับโลกภายนอก  อาศัยอย่างสันโดษในภูเขาลึก  ไม่เต็มใจเปิดเผยตัวเองต่อผู้คน  เป็นธรรมดาที่เจ้าจะไม่รู้จัก”

“อ้าว  ในเมื่อพวกเจ้าไม่ชอบยุ่งกับโลกภายนอก  แล้วทำไมเจ้าถึงมาที่งานชุมนุมเทพยุทธ์ในครั้งนี้ล่ะ?”  ชายคล้ายสุนัขจิ้งจอกเห็นความขัดแย้งในคำพูดของจวินอู๋เสียทันที

จวินอู๋เสียแอบหัวเราะเยาะในใจ  แต่ใบหน้าของยังคงไม่แสดงความรู้สึกใดๆ

“ทุกคนจะเป็นเหมือนกันหมดได้อย่างไร?  ความทะเยอทะยานของลูกผู้ชายอยู่ที่การสร้างชื่อเอาไว้กับโลก  ทำไมข้าต้องถูกจำกัดอยู่ในที่ที่เดียวด้วย?  ในเมื่อข้ามีมุมมองที่ต่างจากคนในเผ่า  ข้าก็ตัดสินใจจากมาและออกเดินทางไปทั่วโลก  ข้าผิดหรือที่ทำแบบนั้น?”  จวินอู๋เสียพูดเสียงเรียบ  ค่อยๆสานคำโกหกเข้าด้วยกันทีละนิดจนกลายเป็นภาพเท็จทั้งหมด

การเสริมวิญญาณจะก่อให้เกิดอะไรในอาณาจักรกลาง  จวินอู๋เสียรู้ดีแก่ใจ  สิ่งที่นางต้องการคือข้อสรุปที่สมบูรณ์แบบในการวาดภาพให้นางเป็นเพียงคนเดียวที่มีพลังเช่นนี้ต่อหน้าสิบสองวิหาร!