ตอนที่ 1587  นางพญาซูหย่า (2)

จวินอู๋เสียอ้าปาก  อยากจะพูดอะไรบางอย่าง  แต่สุดท้ายนางก็ไม่รู้จะพูดอะไร

ความจริง  จวินอู๋เสียตั้งใจจะโต้กลับด้วยตัวเอง  ไม่ได้คิดจะรบกวนซูหย่าเลย

ซูหย่ามองศิษย์ที่ “แสนซื่อ” ของนาง  แล้วทนทำหน้าโกรธต่อไปไม่ไหว  พลางคิดกับตัวเองว่า  ‘เด็กคนนี้จะซื่อเกินไปไหม?’

ตอนที่สวี่มู่ตะโกนอยู่นอกประตู  ซูหย่าก็ตื่นแล้ว  นางรู้ด้วยว่าศิษย์ตัวน้อยของนางรีบพุ่งออกไปอย่างรวดเร็ว  นางอยากดูว่าจวินอู๋จะจัดการกับสถานการณ์วันนี้ยังไง  และผลก็คือ  นางเห็นจากด้านในว่าจวินอู๋ยืนนิ่งอยู่กับที่  มือของสวี่มู่เกือบจะถึงตัวอยู่แล้ว  เขาก็ยังไม่ตอบสนองเลย

ซูหย่าจึงโมโหขึ้นมา!

แต่ซูหย่าก็รู้ว่าความแข็งแกร่งของศิษย์นางไม่ใช่พลังวิญญาณหรือภูติประจำตัว  และวิชาเสริมวิญญาณก็เป็นวิชาที่ใช้สนับสนุนในการต่อสู้  ที่นางโมโหก็เพราะสถานการณ์คับขันขนาดนี้  จวินอู๋ก็ยังไม่เรียกนาง

นั่นแสดงว่าเด็กคนนี้ไม่ไว้ใจนางที่เป็นอาจารย์ของเขางั้นหรือ!?

ซูหย่าทำใจไม่ได้ที่จะเอาความโกรธไปลงกับศิษย์ตัวน้อยของนาง  นางจึงเอาความโกรธนั้นไปลงที่สวี่มู่

แม้ว่าจะโชคร้าย  แต่สวี่มู่ก็สมควรโดนแล้ว  ไม่ต้องพูดถึงเลยว่าเขาเป็นเด็กหนุ่มที่เพิ่งทะลวงเข้าสู่ขั้นพลังวิญญาณสีม่วง  ต่อให้ครูของสวี่มู่มาเอง  ต่อหน้าซูหย่า  เขาก็ได้แต่ถูกทุบตีจนย่ำแย่เท่านั้น

นั่นคือพลังวิญญาณสีเงินที่เทียบได้กับประมุขของสิบสองวิหาร!

สำหรับศิษย์ “แสนซื่อ” ของนาง  แม้ว่าซูหย่าจะโกรธ  แต่นางก็เอ็นดูมากด้วย  ยากนักที่นางจะยอมรับศิษย์  ดังนั้นนางจึงปกป้องเขาอย่างดุเดือด  นี่มีคนมาลงมือถึงหน้าประตู  นางจะระงับความโกรธได้ยังไง?

ขณะที่ทุกคนยังคงตกตะลึงกับการปรากฏตัวของซูหย่า  ร่างซูหย่าก็กลายเป็นริ้วแสงสีเงินไปปรากฏตัวตรงหน้าสวี่มู่ในชั่วพริบตา  สวี่มู่ยังไม่ทันได้ตอบสนอง  นางก็ยกร่างสวี่มู่ที่ตายไปแล้วครึ่งหนึ่งขึ้นมาจากพื้น

“เจ้าจะหาเรื่องศิษย์ข้าหรือ?”  ซูหย่าเชิดหน้ามองสวี่มู่ที่มีคราบเลือดอยู่ที่มุมปาก

สวี่มู่สั่นไปทั่วร่างอย่างควบคุมไม่ได้เมื่อเจอกับรังสีกดดันที่แข็งแกร่งของซูหย่า  เขาอยากทำปากแข็งแต่ก็ไม่กล้า  ตอนนี้ในใจเขามีแต่ความเสียใจ

ไหนใครว่าจวินอู๋เป็นขยะที่ถูกสำนักธาราเมฆทอดทิ้ง?

แล้วผู้หญิงที่แข็งแกร่งกว่าครูของสาขาพลังวิญญาณคนนี้คืออะไร?

“ไม่……ไม่ใช่……”  สวี่มู่เสียงสั่น  พยายามพูดออกมาทั้งที่ฟันกระทบกันกึกๆ  แต่ก่อนที่เขาจะพูดจบ  ซูหย่าก็ตบหน้าเขาแล้ว!

เหมือนจะตบเล่นๆไปงั้น  แต่ทำเอาใบหน้าของสวี่มู่บวมแดงเป็นรอยห้านิ้วเลยทีเดียว  มันดูน่ากลัวราวกับว่าผิวบนใบหน้าของเขาจะระเบิดออกมาได้ทุกเมื่อ

“เจ้าพูดเบาเกินไป  ข้าไม่ได้ยิน”  ซูหย่าพูดอย่างเย็นชา

“ไม่ใช่……”

‘เพี๊ยะ!’

สวี่มู่เพิ่งพูดได้สองคำ  ซูหย่าก็ฟาดหลังมือเข้าที่ใบหน้าอีกข้าง  ใบหน้าทั้งซ้ายและขวาของเขาจึงบวมขึ้นทันทีเหมือนหมั่นโถวที่เพิ่งเอาออกจากเข่งนึ่ง

“เจ้าเห็นข้าหูหนวกตาบอดเหรอ?  ที่เจ้าพูดเจ้าทำอยู่เมื่อกี้  คิดว่าข้าไม่รู้หรือไง?”  ซูหย่าพูดอย่างหยาบกระด้าง

สวี่มู่อยากร้องไห้  เขาเสียใจอย่างที่สุดที่ตกลงทำตามคำขอของหลินเฮ่าอวี่  เขาเลยต้องมาตกอยู่ในกำมือของซูหย่าในตอนนี้

เห็นได้ชัดเลยว่าซูหย่าไม่สนใจที่จะฟังคำอธิบายของเขา  แค่จะใช้เป็นเหตุผลทุบตีเขาเท่านั้น  ไม่ว่าเขาจะพูดอะไร  ซูหย่าก็จะมีข้ออ้างสั่งสอนเขาเป็นกระบุง

สิ่งที่ทำให้สวี่มู่สิ้นหวังมากขึ้นไปอีกก็คือ  เขาพบว่าพลังวิญญาณของเขาถูกพลังที่เหนือกว่าของซูหย่ากดเอาไว้  ถึงเขาอยากจะดิ้นรนให้เป็นอิสระ  แต่มันก็เป็นแค่ความฝันที่สิ้นหวังเท่านั้น

หลังจากทะลวงเข้าสู่ขั้นพลังวิญญาณสีม่วงแล้ว  นี่เป็นครั้งแรกที่สวี่มู่รู้สึกสิ้นหวังขนาดนี้