ตอนที่ 1598  แขกจากวิหารมารโลหิต (1)

ถ้าเป็นคนอื่นก็คงปล่อยทิ้งไปแล้ว  แต่นี่คือสวี่มู่ที่เป็นคนของวิหารมารโลหิต  ในสำนักธาราเมฆเขาก็ถือว่าเป็นคนที่โดดเด่นเช่นกัน  ไม่อาจเทียบกับศิษย์ทั่วไปได้

และ……

“แฮ่ม……ศิษย์พี่เป็นคนทำร้ายสวี่มู่จนบาดเจ็บสาหัส”  เทียนเจ๋อบอกตัวคนร้ายในคดีนี้ออกมา

ชายชราเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย

“เสี่ยวหย่า?  เจ้านั่นไปหาเรื่องอะไรนาง  ทำให้นางลงมือได้  ไม่ง่ายเลยจริงๆ”  ชายชราพูดด้วยสีหน้าสะเทือนใจ

เทียนเจ๋ออึ้ง

นี่มันใช่เวลาถอดถอนใจที่ “ในที่สุด” ศิษย์พี่ก็ลงมือจนได้ไหมล่ะเนี่ย?  เวลานี้มันต้องถามว่าทำไมศิษย์พี่ถึงทุบตีคนจนอยู่ในสภาพนั้นต่างหาก

หลังจากสวี่มู่ได้รับบาดเจ็บ  เทียนเจ๋อเองก็ไปเยี่ยมเขามาแล้ว  เขาเห็นกับตาตัวเองว่าสวี่มู่ถูกซูหย่าอัดจนเละขนาดไหน  ใบหน้าหล่อเหลานั้นบวมเป่งจนไม่ต่างจากหัวหมู  ผ่านมากว่าครึ่งเดือนแล้วก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะหายบวม

จินตนาการออกเลยว่าซูหย่าลงมือหนักขนาดไหน

แค่ไม่ได้เอาชีวิตของสวี่มู่เท่านั้น

“เป็นเพราะจวินอู๋”  เทียนเจ๋อพูดอย่างจนปัญญา

“จวินอู๋?  เรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับเจ้าหนูนั่น?”  ชายชรารู้สึกสนใจขึ้นมา

เทียนเจ๋อเล่าเรื่องที่สวี่มู่ไปที่หอจันทร์แรมเพื่อด่าจวินอู๋  พยายามจะให้จวินอู๋สู้กลับ  แต่ถูกซูหย่าตบเอา  เล่าทั้งสาเหตุและผลกระทบทั้งหมดที่นำไปสู่เหตุการณ์นี้

ชายชราตัวเล็กฟังอย่างออกรส  ใบหน้ามีรอยยิ้มกว้าง

“วิหารมารโลหิตกับจวินอู๋?  น่าสนใจ  ข้าเห็นเจ้าหนูนั่นเงียบๆไม่พูดไม่จา  แต่กลับทำให้วิหารมารโลหิตจ้องเล่นงานเขาได้  ไม่ใช่เล่นเลยจริงๆ  เรื่องนี้เสี่ยวหย่าไม่ได้ทำอะไรผิด  ถ้าไม่ปกป้องศิษย์ตัวเอง  แล้วใครจะปกป้อง?  ข้าเห็นว่าหลายปีมานี้เสี่ยวหย่าควบคุมอารมณ์ตัวเองได้ไม่น้อย  เมื่อก่อนตอนที่คนนั้นโดนรังแก  นางก็พังประตูบุกเข้าไปสังหารอีกฝ่ายจนหมดเลยไม่ใช่หรือ?  ดูเหมือนว่าการเก็บตัวมาหลายปีจะทำให้นางใจเย็นลงเยอะ  น่าดีใจจริงๆ”  ชายชราลูบเคราพลางหัวเราะด้วยความดีใจ

ถ้าคนอื่นมาได้ยินคำพูดนี้เข้า  เขาต้องกระอักเลือดแน่  ตบคนจนเส้นลมปราณพลังวิญญาณเสียหายอย่างหนักนี่เรียกว่าควบคุมอารมณ์ได้จริงๆหรือ?

ดูเหมือนว่าในสายตาของชายชราตัวเล็กคนนี้  การที่ซูหย่าฆ่าอีกฝ่ายจนหมดบ้านนั้นเป็นแค่เรื่องธรรมดาที่ควรจะเป็นเท่านั้น

เทียนเจ๋อชินกับความคิดนอกรีตของอาจารย์และศิษย์พี่ของตัวเองแล้ว  เมื่อได้ยินคำพูดของชายชราที่ขัดต่อแนวคิดคนปกติ  เขาจึงไม่ได้คัดค้านอะไร

แต่……

อาจารย์  ตอนที่ท่านชมศิษย์พี่ว่าทำดีมีเหตุผล  ท่านได้มองมาที่ศิษย์คนนี้ที่ถูกพวกท่านรังแกเหมือนสุนัขบ้างไหม!!

ไหนว่าต้องปกป้องศิษย์ไง!

“วิหารมารโลหิตบอกว่าได้ส่งคนมาที่นี่แล้ว  เรื่องนี้ศิษย์พี่เป็นคนทำ  เกรงว่าจะแก้ไขได้ไม่ง่ายนัก”  เทียนเจ๋อพยายามสงบจิตใจอย่างเต็มที่

อาจารย์กับศิษย์พี่บ้าไปแล้ว  เขาเป็นคนปกติเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่  เขาต้องตั้งสติเอาไว้ให้มั่น!

ชายชราลูบเคราแล้วพูดด้วยน้ำเสียงไม่สนใจไยดีว่า  “ถึงเสี่ยวหย่าจะเป็นคนทำ  แต่กฎของสำนักธาราเมฆข้าก็ต้องรักษาไว้  จะให้คนนอกสำนักธาราเมฆเข้ามาในสำนักได้ยังไง?”

ศิษย์ของเขาแค่ปกป้องศิษย์ของตัวเอง  เขาที่เป็นอาจารย์ปู่ก็ต้องช่วยสนับสนุนพวกเขาอยู่แล้ว!

เทียนเจ๋อกล่าวว่า  “แต่คนที่วิหารมารโลหิตส่งมาเป็นคนที่ออกจากสำนักธาราเมฆของเรานะขอรับ”

“เหรอ?”  ชายชราเลิกคิ้ว  เขาคิดว่าวิหารมารโลหิตจะส่งพวกตาแก่หัวดื้อมาซะอีก

“ใคร?”

“กู่อิ่ง”  เทียนเจ๋อพูด

พอชายชราได้ยินคำสองคำนั้น  เขาก็มีสีหน้าประหลาดใจทันที

“ทำไมเป็นเขา?”

ปกติเขาไม่ได้สนใจศิษย์ของสำนักธาราเมฆนักหรอก  แต่กู่อิ่งคนนี้  เขาจำได้อย่างแม่นยำ