ตอนที่ 388 วีรสตรีผู้เอาจริงเอาจัง

ขณะที่เซี่ยวเฉินเดินตรงเข้าไปพร้อมกับสีหน้านิ่งสงบ,เขาตบไปที่ไหล่ของเยว่เฉินซีเบาๆ จากนั้น,เขาก็นั่งประจําที่แทนนางและจ้องมองไปที่หมาป่ากลืนฝันที่อยู่ข้างหน้า

เยว่เฉินซีรู้สึกอบอุ่นอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน;นางประทับใจเป็นอย่างยิ่ง นางไม่คาดคิดว่า เซี่ยวเฉินจะมีความเข้าอกเข้าใจเช่นนี้

ขณะที่เขาเฉินซีกําลังจะขอบคุณเซียวเฉิน,นางสังเกตเห็นว่ามุมปากของเขากระตุกเล็กน้อย เห็นชัดว่าเขากําลังกลั้นไม่ให้ขําออกมา

เยว่เฉินซีกําหมัดของนางและชกออกไปที่เซียวเฉินอย่างรุนแรง นางกล่าวอย่างเกรียวกราด “เจ้าโง่! หากเจ้าอยากจะหัวเราะก็หัวเราะออกมา ไม่จําเป็นต้องกลั้นเอาไว้และแสร้งทําเป็นคนดี!”

“ปัง! ปัง!”

เยว่เฉินซีรัวหมัดใส่เซียวเฉิน เขาอดกลั้นไม่ได้อีกต่อไปและหัวเราะออกมา เขาเพียงยืนนิ่งปล่อยให้นางต่อยเขา

แม้ว่าเยว่เฉินซีจะใช้กําลังออกมามาก,แต่นางก็ไม่ได้ใช้ปราณของนาง เนื่องจากเซียวเฉินบ่มเพาะกระดูกพยัคฆ์เอ็นมังกร,เขาจึงปล่อยให้นางรัวกําปั้นใส่เขา เขาไม่ได้หมุนเวียนสลักร่างพยัคฆ์มังกร มิฉะนั้น,กําปั้นของนางคงได้ปูดบวม

เซียวเฉินยื่นมืออกไปและรับกําปั้นและดึงเข้ามาโอบเอวของนางเอาไว้อย่างรวดเร็ว จากนั้น,เขายิ้มขึ้นอย่างอ่อนโยนและกล่าวขึ้น “แม่นาง,โปรดทานอะไรบ้าง ถึงจะเป็นผู้บ่มเพาะพลังก็ท้องหิวได้

เยว่เฉินซีเหลอบตามองไปที่เซียวเฉินและไม่รู้สึกอุ่นเคืองอีกต่อไป นางรับอาหารที่เสี่ยวไปยื่นให้มาและเริ่มรับประทาน

เดิมที่,นางคิดจะทานเพียงเล็กน้อย แต่อย่างไรก็ตาม,เป็นเพราะนางหิวเป็นอย่างมากและรู้สึกอารมณ์ไม่ดี,นางอดไม่ได้ที่จะกินอย่างมูมมามให้มากในท้ายที่สุด

สุดท้าย,เยว่เฉินซีก็สําลักอาหาร ในตอนที่เสี่ยวไปเห็นดังนั้น,นางรีบยื่นขวดน้ําเต้าในมือของนางไปให้

เยว่เฉินซีรับขวดน้ําเต้ามาดื่มไปอีกใหญ่ก่อนที่จะหยุดสําลัก

เซี่ยวเฉินเหลือบมามองเห็นในจังหวะนี้ สีหน้าของเขาเปลี่ยน เดี๋ยว! เสี่ยวไปส่งเหล้าของนางไปให้นาง

ในตอนที่เยว่เฉินซีวางขวดน้ําเต้าลง, ใบหน้าอันงดงามของนางแดงระเรื่อ นางสะอึกไม่หยุด และกล่าวขึ้น “เสี่ยวไป,เจ้าส่งอะไรมาให้ข้า?”

“สุดยอดเหล้าคุณภาพเยี่ยม ในตอนที่เสี่ยวไปสําลักอาหาร,ข้าดื่มสองสามอีกก็ไม่เป็นอะไรแล้ว” ใบหน้าของเสี่ยวไป๋แปะด้วยรอยยิ้มขณะที่นางกล่าวอย่างจริงจัง

“เหล้า!” เยว่เฉินซีตกตะลึงหนัก นางเริ่มที่จะเลอะเลือนขณะที่พิมพ์ออกมา “ข้าดื่มเหล้าไม่ได้”

สิ้นเสียงของเยว่เฉินซี,นางก็ล้มพับลงไป เสี่ยวไปรีบดึงนางเข้ามาและกล่าวอย่างกังวล “พี่ใหญ่เซียวเฉิน, เกิดอะไรขึ้นกับพี่สาวเยว?”

เซี่ยวเฉินใช้นิ้วชี้ของเขายังที่ใต้จมูกของเยว่เฉินซี เขายิ้มอย่างอ่อนโยนและกล่าว “ไม่เป็นไร;นางแค่เมาเหล้า”

เสี่ยวไป์กล่าวอย่างงนงง “นางแปลก พี่สาวเยว่ก็ไม่ได้ดื่มไปเยอะ; ทําไมนางถึงได้เมาเร็วนัก?”

ไม่มีอะไรน่าแปลก มีบางคนที่คอแข็งจนดื่มเข้าไปเท่าไหรก็ไม่เมา มีบางคนที่คออ่อนปวกเปียก: พวกเขาเมาพับได้เพียงแค่จิบเดียว เห็นชัดว่าเยว่เฉินซีเป็นอย่างหลัง

ให้นางหลับไปก็ดี แม่สาวนางนี้เคร่งเครียดอย่างมากกับบุปผารุ่งอรุณ

เซี่ยวเฉินกล่าว “ดูแลนางเอาไว้ ข้าจะไปเฝ้าหมาป่ากลืนฝันต่อ”

ท้องฟ้าค่อยๆมืดมิดยิ่งขึ้น ในไม่ช้า,มันก็มาถึงเที่ยงคืน เซียวเฉินเฝ้าดูตลอดในระยะเวลานี้

นอกจากหมาป่ากลืนฝันทาหลับตาลงสูดดมอากาศเป็นบางครั้ง ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีก

เซี่ยวเฉินหันไปมองเยว่เฉินซีที่กําลังหลับอยู่ในอ้อมกอดของเสี่ยวไป ตอนนี้นางกําลังกลหลับลึก ดวงตาของนางปิดสนิท,ลมหายใจของนางเป็นจังหวะนางดูนิ่งสงบ

ในตอนนี้ มันยากที่จะจินตนาการว่าสาวน้อยที่กําลังหลับอยู่ตรงนี้คือความภาคภูมิใจของอาณาจักรต้าจิน,เป็นที่เอ็นดูของทุกคน ตอนนี้, นางดูไม่ต่างจากหญิงสาวทั่วไป

แม่นางน้อยผู้นี้ได้คะแนนเต็มร้อยในด้านทักษะยุทธและความงาม แต่อย่างไรก็ตาม,นางดูเหมือนจะอ่อนในด้านความเฉลียวฉลาดและค่อนข้างขาดประสบการณ์ชีวิต

มันจะยากสําหรับนางที่จะรักษาตําแหน่งในนิกายนภาสูงด้วยจิตใจเช่นนี้ เซี่ยวเฉินครุ่นคิดกับตัวเองแล้วก็ส่ายหัว

ผ่านไปสี่ชั่วโมง,เซี่ยวเฉินมองไปยังท้องฟ้าที่กําลังสว่างขึ้น เขาสะกิดเยวเฉินซีที่กําลังหลับเบาๆ

ในตอนที่เซียวเฉินสัมผัสโดนตัวนาง,นางตกใจตื่นขึ้น มีแสงวูบไหวลึกในดวงตาของนาง,ปลดปล่อยเจตนาฆ่าฟันออกมา;นางพลันตื่นตัวขึ้น

ในตอนที่เยว่เฉินซีเห็นเซี่ยวเฉิน,นางผ่อนคลายลง นางลูบที่ข้างหน้าผากของนางและถามขึ้นอย่างกังวล “ข้าหลับเลยเวลา?”

เซี่ยวเฉินกล่าวอย่างเฉยเมย “ยัง แต่อย่างไรก็ตาม,เจ้าควรเตรียมตัวให้เร็ว อีกสิบนาทีก็จะรุ่งสางแล้ว”

เยว่เฉินซีตกใจเล็กน้อย นางรีบลุกขึ้นและหมุนเวียนพลังงาน,สลายฤทธิ์เหล่าออกจากร่างกายของนาง จากนั้น,นางไปหลบที่หลังก้อนหินก้อนหนึ่งและรอคอย

เวลาค่อยๆไหลผ่านไป ท้องฟ้าทางตะวนออกค่อยๆเปล่งแสง

เยว่เฉินซียิ่งกลายเป็นตึงเครียดมือขวาของนางกําแน่น แต่อย่างไรก็ตาม,เซียวเฉินไม่ได้รู้สึกอะไรเขาสงบนิ่งเหมือนเป็นปกติ

ในด้านของสภาพจิตใจ,เยว่เฉินซี่ด้อยกว่าเซี่ยวเฉินไปไกล

“ฟู ปิ้ว!”

ทันใดนั้น,แสงเจิดจ้าปรากฏขึ้นในท้องฟ้าที่พล่ามัว แสงสีทองสว่างยิ่งพร้อมกับปัดเป่าความมืดสุดท้ายของค่ําคืน

ในตอนที่แสงฉายลงบนร่างของหมาป่ากลืนฝัน,ดอกไม้รุ่งโรจน์พลันผลิบาน มันราวกับเป็นดอกไม้ที่ปรากฏขึ้นจากความว่างเปล่า

หากดอกไม้นั้นไม่เผยตัวออกมา,ไม่มีใครที่จะหามันพบ แต่อย่างไรก็ตาม ในตอนที่มันปรากฏตัวขึ้นมา มันเป็นที่ดึงดูดสายตาของทุกคน มันงดงามเป็นอย่างยิ่ง ทําให้ไม่อาจละสายตาไปจากมัน

“บุปผารุ่งอรุณ! มันเป็นบุปผารุ่งอรุณจริงๆ!”

ใบหน้าที่ราวกับนางฟ้าของเยว่เฉินซียิ้มออกมาอย่างยินดี มันดูงดงามยิ่งกว่าบุปผารุ่งอรุณที่เจิดจรัส

เยว่เฉินซีกล่าวเบาๆ “บุปผารุ่งอรุณจะบานเพียงห้านาที หลังจากผ่านไปห้านาที,ไม่ว่าเจ้าจะใช้วิธีไหน,เจ้าก็ไม่มีทางหามันเจอ”

“ข้าจะดึงดูดความสนใจของหมาป่ากลืนฝัน;เจ้าไปเก็บดอกไม้ หลังจากที่เจ้าเก็บดอกไม่ได้แล้ว,จู่โจมหมาป่ากลืนฝันจากข้างหลัง,ช่วยข้าออกมาจากภาพลวงตา มิฉะนั้น,หากข้าติดอยู่ในภาพลวงตานานเกินไป,ข้าอาจจะกลับออกมาไม่ได้”

ในตอนที่เซี่ยวเฉินได้ยินดังนั้น,เขายิ้มขึ้นอ่อนโยน “เจ้าเชื่อใจข้าจริงๆ? หากข้าได้บุปผารุ่งอรุณไป,เจ้าอาจจะจบลงที่ไม่ได้อะไรเลย;อาจจะถึงขั้นต้องจบชีวิตลงที่นี่”

เยว่เฉินซีจ้องมองไปที่บุปผารุ่งอรุณและกล่าวขึ้น “บุปผารุ่งอรุณไร้ประโยชน์สําหรับเจ้า เจ้ามีไหวพริบ;เจ้าจะไม่หาเรื่องนิกายนภาสูงเพื่อของไร้ประโยชน์ชิ้นนี้”

เป็นความจริงดูเหมือนเยว่เฉินซีจะไม่ได้ซื่อบื้อ เซี่ยวเฉินมองไปที่หมาป่ากลืนฝันและกล่าว “อีกคําถามสุดท้าย หมาป่ากลืนฝันสามารถร่ายภาพลวงตาใส่คนพร้อมกันได้กี่คน?”

“หนึ่งคนเท่านั้น” เยว่เฉินซีกล่าวอย่างมั่นใจ

เสี่ยวไป,ผู้ที่ตื่นนอนขึ้นมานานแล้ว,กล่าวอย่างนุ่มนวล “พี่สาวเยว่,เสี่ยวไป๋อยากช่วยด้วย”

เซียวเฉินพยายามจะปฏิเสธ,อยากที่จะให่นางอยู่ห่างๆเอาไว้ อย่างไรก็ตาม,เยว่เฉินซีครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่นางจะกล่าว “พวกเราอาจจะต้องการคนอีกหนึ่งคร หากมันเกิดเรื่องไม่คาดคิดขึ้น,เซี่ยวเฉิน,เจ้าจะต้องเป็นคนจัดการ เช่นนั้น เสี่ยวไปจะเป็นคนไปเก็บดอกไม้

เซี่ยวเฉินกล่าวอย่างมีความสุข “พี่ใหญ่เซียวเฉิน,ให้เสี่ยวไปช่วยด้วย เสี่ยวไปวิ่งเร็วมาก;ไม่มีอันตรายแน่นอน”

ข้อตกลงง่ายๆ เมื่อครุ่นคิดดู,มันก็น่าจะไม่มีอันตราย นอกจากนั้น,มันเป็นแค่การเข้าไปเก็บดอกไม้ ท้ายที่สุด,เซี่ยวเฉินก็ให้เสี่ยวไปเข้ามามีส่วนร่วม

“เอาล่ะ,ไปกันเถอะ”

ในจังหวะที่สิ้นเสียงของเยว่เฉินซี,นางกระโดดขึ้นไปในอากาศในทันที ร่างอันอ่อนช้อยของนางยิ่งงดงามภายใต้แสงดวงอาทิตย์รุ่งอรุณ

“หมัดอาทิตย์รุ่งอรุณ!”

มีแสงระเบิดออกมาจากหมัดของเยว่เฉินซี หมัดฉีหนาแน่นทะลวงผ่านกําแพงมิติราวกับกระสุนปืนใหญ่ มันซัดเข้าที่ร่างอันใหญ่โตของหมาป่ากลืนฝันในทันที

“ปัง!” นางระเบิดเกิดเป็นแผลเลือดไหลบนร่างของหมาป่ากลืนฝัน เลือดไหลทะลักออกมาราวกับน้ําพุ

“บูม! บูม! บูม!”

เยว่เฉินซีเคลื่อนที่ไปมาไม่หยุด หมัดอาทิตย์รุ่งอรุณรัวออกไปราวกับปืนกล มันถูกยิงออกไปไม่ขาดสายตรงไปที่หมาป่ากลืนฝัน

มีหลมลึกระเบิดขึ้นที่พื้น หมาป่ากลืนฝันตอบสนองและพุ่งไปมาหลบเลี่ยงหมัดวาย

เยว่เฉินซีไล่ตามติดมันไป หมาป่ากลืนฝันหมุนตัวกลับและยิงลูกบอลพลังงานออกมาจากปากของมัน การต่อสู้อันดุเดือดระหว่างมนุษย์และหมาป่าเริ่มขึ้น

สัตว์อสูรวิญญาณระดับ 6 ขั้นสูงสุด,พลังต่อสู้ของมันเทียบเท่ากับขอบเขตกษัตริย์ยุทธขั้นสูง เยว่เฉินซีไม่กล้าที่จะประมาทและรับมือกับการตอบโต้ของมัน

“ไป!

มองเห็นหมาป่ากลืนฝันถูกล่อออกไปไกล,เซียวเฉินนําเสี่ยวไปไปที่บุปผารุ่งอรุณในทันที

ขณะที่ทั้งสองกําลังจะไปถึงดอกไม้,เสียงระเบิดที่ดังขึ้นพลันหยุดลง

มันราวกับเวลาถูกหยุดเอาไว้,การต่อสู้ที่ดุเดือดพลันหยุดลง

เซียวเฉินหันไปมองดู เขามองเห็นเยว่เฉินซีกําลังยืนด้วยดวงตาเลื่อนลอย ดวงตาของหมาป่า กลืนฝันที่อยู่ตรงขามกับนางกระพริบไหวด้วยแสงสีดําแปลกประหลาด

เยว่เฉินซีน่าจะติดอยู่ในภาพลวงตาแล้ว นางจะไม่เป็นอันตรายในตอนนี้ แต่อาจจะเป็นอีกเรื่องหนึ่งหากมันยืดเยื้อต่อไป

เซียวเฉินรีบหันหลังกลับและพุ่งตรงไปที่บุปผารุ่งอรุณ เขาอยากที่จะเก็บบุปผารุ่งอรุณและกลับไปช่วยเหลือเยว่เฉินซีออกจากภาพลวงตา

“เจ๋ง! เจ๋ง!”

ขณะที่มือของเซี่ยวเฉินกําลังจะแตะบุปผารุ่งอรุณ, ท้องฟ้าบริเวณโดยรอบเริ่มหมุนวน,ทําให้เขาพล่ามัว

เซี่ยวเฉินรู้สึกถึงดวงตาคู่หนึ่งกําาลังจ้องมองเขามาจากด้านหลัง เขาถูกดึงให้หันหลังอย่างแปลกประหลาด

ขณะที่เซียวเฉินต่อต้านพลังนี้ เสี่ยวไหนไปรอบๆ เขาตกตะลึงและรีบกล่าวขึ้น “เสี่ยวไป๋! หลังตาลง!”

ขณะที่เขากล่าวจบ,ความผันผวนปรากฏขึ้นในจิตใจของเขา เขาไม่อาจต่อต้านที่จะหันกลับไป
“ซิ่ว!”

เซียวเฉินหันว่าดวงตาสีดําลึกของหมาป่ากลืนฝันกลายเป็นสีเงิน มันมีพลังดึงดูดมหาศาล,ทําให้ต้องหลับตาลง

ให้ตาย! มันคือเจ้าหมาป่ากลืนฝัน ข้อมูลของเยว่เฉินซีผิด มันสามารถดึงคนเข้าสู่ภาพลวงตาได้หลายคนพร้อมกัน

ภาพตรงหน้าของเซียวเฉินพลันเปลี่ยนไป รอบกายของเขามืดมิด เขาสามารถรู้สึกได้ถึงพลังงานชั่วร้ายกําลังพยายามจะเข้าไปในส่วนลึกของจิตวิญญาณของเขา

เซี่ยวเฉินรีบเปิดใช้สัมผัสวิญญาณ,เปลี่ยนมันให้กลายเป็นมีดแหลมคมและตัดพลังงานชั่วร้ายนั้นออก

“กรร! กรร!”

เสียงร้องโหยหวนดังขึ้นที่ข้างหูของเซี่ยวเฉิน ความมืดรอบตัวของเขาเปลี่ยนไป ในตอนที่เขาลืมตาขึ้น,เขาพบว่าตัวเองอยู่ในทุ่งหญ้ากว้างใหญ่

มีดวงตาสีแดงนับไม่ถ้วนจ้องมองมาทางเขา กลุ่มหมาป่าปีศาจยืนอยู่ที่ชายขอบของทุ่งหญ้าแห่งนี้ราวกับมันก่าลังมองหามื้ออาหารกลางวัน

“ฟุฟว! ฟุฟว!”

ทันใดนั้นเอง,หมาป่าปีศาจจากทั่วทุกทิศทางพุ่งตัวเข้ามาหาเซี่ยวเฉิน ในตอนที่เสียงหินของพวกมันผสมปนกัน มันช่างน่ากลัว

“ปะ ปะ!”

เซี่ยวเฉินชักกระบี่เงาจันทร์ออกมาและสับหมาป่าปีศาจรอบตัวของเขาขาดครึ่ง;เลือดสาดกระเซ็นไปในอากาศ, ปกคลุมทั่วท้องฟ้า