ตอนที่ 389 จมสู่ความกระหายเลือด

เมฆสีแดงหนาแน่นเติมเต็มท้องฟ้า เซียวเฉินใช้ออกสภาวะแห่งการฆ่าล้างออกมาถึงขีดสุด,สังหารหมาป่าปีศาจทั้งหมดที่จู่โจมเข้าใส่เขา

ในไม่ช้า,เลือดจากเหยื่อที่เขาสังหารอาบชุดคลุมสีขาวของเขาเป็นสีแดง อย่างไรก็ตาม มันมีหมาป่าปีศาจมากเกินไป มันเข้ามาไม่จบไม่สิ้น;เป็นไปไม่ได้ที่จะสังหารพวกมันทั้งหมด

ขณะที่เวลาไหลผ่านไป,เซี่ยวเฉินฆ่าสังหารจนดวงตาของเขากลายเป็นสีแดง เขาเปลี่ยนไปจับกระบี่สองมือ

เซี่ยวเฉินพยายามอย่างที่สุดสังหารหมาป่าทุกตัวที่เข้ามา ทักครั้งที่เขากวาดกระบี่,สายเลือดสาดกระเซ็นอาบไปบนพื้น เขาสังหารหมาป่าปีศาจไปเป็นจํานวนนับไม่ถ้วน

ขณะที่เซี่ยวเฉินสังหารต่อไปไม่จบไม่สิ้น,บัลลังก์แดงในทะเลจิตใต้สํานึกของเขาสั่นไหวอย่างตื่นเต้น มันทําให้เซี่ยวเฉินมัวเมาอย่างอธิบายไม่ถูก

เซี่ยวเฉินเต็มไปด้วยพละกําลัง;ราวกับเขาเป็นหมาป่ากระหายเลือด,เขารู้สึกตื่นเต้นอย่างอธิบายไม่ได้ กระบี่แสงรุนแรงกลายเป็นดุร้ายยิ่งขึ้น และการโจมตีของเซี่ยวเฉินก็ยิ่งแข็งแกร่ง

“เจ๋ง!”

ขณะที่เซี่ยวเฉินกําลังจะจมลงไปกับสภาวะแห่งการฆ่าล้าง,กระบี่เงาจันทร์เรืองสว่างขึ้นและยิงแสงไปที่หน้าผากของเซี่ยวเฉิน

จิตใจที่ก้าวร้าวของเซี่ยวเฉินพลันสงบลง ราวกับเขากระโดดลงในธารน้ําแข็งท่ามกลางวันที่ร้อนระอุ,เซี่ยวเฉินตื่นขึ้นจากความบ้าคลั่งของเขา
สายตาของเซียวเฉินกลับมาแจ่มชัดอีกครั้งขณะที่เขากระโดดขึ้นไปเพื่อหลบหลีกการโจมตีของหมาป่า ใบหน้าของเขาเผยความตื่นกลัวพร้อมกับกล่าวขึ้น “อันตราย ภาพลวงตานี้เกือบที่จะทําให้ข้าจมลงไปในความชั่วช้ากระหายเลือด”

ขณะที่เซียวเฉินมองไปยังกระบี่เงาจันทร์, เขาครุ่นคิดกับตัวเอง,ดูเหมือนอ่าวเจียวจะช่วยข้าเอาไว้

แม้ว่าหมาป่ากลืนฝันจะเข้าไปไม่ถึงจิตใจของเซี่ยวเฉิน,แต่มันสัมผัสได้ถึงสภาวะแห่งการฆ่าล้างของเขา ดังนั้นมันจึงสร้างภาพลวงตาเล่นงานไปที่สภาวะแห่งการฆ่าล้าง,ทําให้เขาจมสู่ความชั่วร้าย

ดูเหมือนว่าภาพลวงตาของหมาป่ากลืนฝันจะไม่เพียงแต่ทําให้สับสนกับความจริงหรือความลวง มันเข้าไปถึงส่วนลึกในจิตใจ,ทําให้จมติดกับภาพลวง

อย่างไรก็ตาม,ตอนนี้เซี่ยวเฉินเข้าใจหลักการของมันแล้ว,เขาสามารถรับมือมันได้อย่างง่ายดาย ในเมื่อภาพลวงนี้สร้างขึ้นมาโดยใช้สภาวะแห่งการฆ่าล้างของข้าเป็นฐาน,ข้าจะใช้สภาวะแห่งสายฟ้าเพื่อทําลายมัน

“บูมบูมบูม!”

เมฆสีแดงบนท้องฟ้าจางหายไป,และเมฆาอัสนีอันไร้ขอบเขตหมุนวนเข้ามาแทน บาง ครั้ง,เกิดเสียงสายฟ้าคํารามขึ้นระหว่างก้อนเมฆ เซียวเฉินดิ่งลงมาจากท้องฟ้า

อย่างไรก็ตาม ในครั้งนี้ เซี่ยวเฉันไม่ได้ใช้สภาวะแห่งการฆ่าล้างของเขา เขาใช้เพียงสภาวะแห่งสายฟ้าบริสุทธิ์

เซี่ยวเฉินใช้ออกทักษะกระบหรูขุยจนถึงขีดสุดของมันกลางทุ่งหญ้ารกร้างแห่งนี้ หมาป่าปีศาจที่อยู่ลนพื้นเริ่มจางหายไป

ผ่านไปครู่หนึ่ง,เซี่ยวเฉินคืนกระบี่กลับเข้าฝึกอยู่ยืนตัวตรง ไม่มีหมาป่าปีศาจหลงเหลือในทุ่งหญ้าแห่งนี้พร้อมกับมีเส้นสายฟ้าวูบไหวบนท้องฟ้า

รอยแตกเริ่มปรากฏขึ้นในมิติแห่งนี้ ผ่านไปครู่หนึ่ง, ทั่วทั้งมิติก็พังทลาย เซี่ยวเฉินสามารถกลับออกมาได้เพียงแค่นึกคิด

เซี่ยวเฉินยิ้มบางเบา “เป็นไปตามที่ข้าคาดเอาไว้ ตราบใดที่ข้าใช้วิธีที่ถูกต้อง,ข้าสามารถทําลายภาพลวงตาลงได้ อย่างไรก็ตาม ไม่ต้องรีบร้อน ข้าต้องไปช่วยเสี่ยวไปและเยว่เฉินซี”

เซียวเฉินหลับตาลงและรวมรวบสัมผัสวิญญาณของเขา พลังงานจิตที่พลุ่งพล่านในทะเลจิตใต้สํานึกของเขาหมุนวนอย่างรวดเร็ว

“ซิว!”

แสงสีทองวูบไหวไปที่เครื่องหมายสีแดงบนหน้าผากของเซียวเฉิน มีร่างเทพสีทองสูง 2.33 เมตรและกําลังมีดที่แหลมคม,ปรากฏกายขึ้นพร้อมกับกระโดดขึ้นไปบนท้องฟ้า

นี่เป็นร่างที่แข็งแกร่งที่สุดที่สัมผัสวิญญาณของเซี่ยวเฉินจะก่อขึ้นมาได้ มันสามารถสําแดงออกมาได้เต็มกําลังภายในภาพลวงตานี้ หากเป็นโลกแห่งความจริง มันยากที่จะใช้ออกมาได้เต็มพลัง

“ทําลาย!”

เซียวเฉินร้องตะโกนและควบคุมร่างเทพสีทองฟันผ่านอากาศด้วยมีดแหลมคม ทันใดนั้น,มิติถูกแยกออกเป็นรอยยาว

เซี่ยวเฉินกระโดดขึ้นไปในอากาศและเข้าไปในรอยแยกมิติพร้อมกับร่างเทพสีทอง,มุดผ่านเข้าไปอีกมิติหนึ่ง

สภาพแวดล้อมภายในมิติแห่งนี้เรียบง่ายมาก; มันเป็นห้องเก็บเหล้าที่เต็มไปด้วยเหล้าชั้นดี เสี่ยวไปวิ่งวุ่นไปทั่วอย่างตื่นเต้น

เสี่ยวไปวิ่งไปหาทุกถังและตักเหล้าออกมาดื่ม หลังจากนางเริ่มเบื่อแล้ว,นางจะวิ่งไปตักเหล้าอีกถัง

เซี่ยวเฉันไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี เสี่ยวไปชื่นชอบการดื่มขนาดไหน? หมาป่ากลืนฝันคงจะคิดอย่างอื่นไม่ออกแล้วนอกจากเหล้า

เซี่ยวเฉินยืนอยู่ตรงหน้าเสี่ยวไป์,แต่นางไม่สังเกตเห็นเขา นางเคลื่อนไหวอย่างนุ่มนวลและผ่านเขาไป

ดูเหมือนว่าภายในโลกแห่งนี้ ข้าจะเป็นเพียงผู้มองดู เซียวเฉินครุ่ยคิดกับตัวเอง ใช้เหล้าเพื่อดึงให้เสี่ยวไปติดอยู่ในความชั่วช้า…หากเหล้าหายไป,ภาพลวงตานี้จะพังทลายลง

“ทําลาย!”

ร่างเทพกวาดมีดและทําลายถังเหล้ากลายเป็นผง,รวมถึงถังเหล้าที่เสี่ยวไปกําลังถืออยู่

“ชิ! ชิ! ชิ!”

ทั่วทั้งมิติเริ่มพังทลายอย่างรวดเร็วตรงหน้าสายตางุนงงของเสี่ยวไป จากนั้น,นางและเซี่ยวเฉินปรากฏตัวขึ้นในมิติว่างเปล่า

ในตอนที่เสี่ยวไป๊ผู้ที่กําลังงนงงมองเห็นเซียวเฉินปรากฏตัวขึ้น,นางอุทานขึ้นในทันที “พี่ใหญ่เซี่ยวเฉิน เมื่อครู่ข้ากําลังฝัน ในความฝันของข้า,มีเหล้าชั้นเยี่ยมเต็มไปหมดเลย แต่ว่า มีคนทําลายถังเหล้าทั้งหมด แล้วข้าก็ตื่นขึ้นมา”

เซี่ยวเฉินยิ้มอ่อน “ทุกฝันย่อมมีวันตื่นเสมอ เจ้าอยู่ตรงนี้ อย่าขยับไปไหน”

เซียวเฉินควบคุมร่างเทพและฉีกผ่านมิตอีกครั้ง เขามุ่งหน้าไปยังภาพลวงตาของเยว่เฉินซี

“บูม!”

ในจังหวะที่เซี่ยวเฉินลงถึงพื้น,เขามองเห็นแสงเจิดจ้า ภาพเงาหมัดนับไม่ถ้วนกระพริบไหวภายในแสงนั้น หมวายุมากมายทะลวงผ่านภายในมิติ,มีผู้คนนับไม่ถ้วยกระอักเลือดออกมาและล่าถอยไป

เมื่อแสงทั้งหมดกระจัดกระจายไป,เยว่เฉินซียืนหยัดอย่างภาคภูมิอยู่บนสนามประลอง ผู้คนที่กําลังนอนกองอยู่ด้านล่างสนามประลองล้วนสวมชุดเครื่องแบบของนิกายนภาสูง

ดูเหมือนเยว่เฉินซีจะจุดการได้ด้วยตัวเอง นางไม่ต้องการความช่วยเหลือจากเซียวเฉิน

อย่างไรก็ตาม,เยว่เฉินซีดูซีดเซียวเป็นอย่างมาก เห็นชัดว่ามีเรื่องไม่น่ายินดูเกิดขึ้นก่อนหน้านี้ หมาป่ากลืนฝันสามารถเจาะลึกเข้าไปถึงจิตใจของเยว่เฉินซี

ในตอนที่เยว่เฉินซีเห็นเซี่ยวเฉินที่อยู่ด้านล่าง,นางกล่าวขอโทษ “ข้าขอโทษ มันเป็นเจ้าหมาป่ากลืนฝัน ข้าประมาทความแข็งแกร่งของมันไป”

เซียวเฉินกล่าวอย่างนุ่มนวล “ไม่เป็นไร ออกไปจากที่นี่กันเถอะ หากพวกเราชักช้า,พวกเราอาจจะต้องรออีกหนึ่งวันเพื่อเก็บบุปผารุ่งอรุณ”

พวกเขาทั้งสองร่วมมือกันทําลายมิติแห่งนี้ จากนั้นพวกเขาก็กลับไปรับเสี่ยวไปและทําลายภาพลวงตาของหมาป่ากลืนฝันลงอย่างสมบูรณ์

“ซิ่ว!”

ฉากเบื้องหน้าของพวกเขาเปลี่ยนไป: ดวงอาทิตย์รุ่งอรุณปรากฏขึ้น เกาะเชียนเหลิ่นกลับมาปรากฏในวิสัยทัศน์ของพวกเขา

ก่อนที่เซี่ยวเฉินจะได้พักหายใจ,เงามหึมาพุ่งตัวมาที่พวกเขา มันคือเจ้าหมาป่ากลืนฝัน

“ปะ ปะ!”

กระบี่แสงวูบไหว เซี่ยวเฉินกวาดกระบี่ของเขาด้วยความรวดเร็วไปที่คอของเจ้าหมาป่ากลืนฝัน สายเลือดสาดกระเซ็น,แต่คมกระบี่ไม่อาจตัดหัวของหมาป่าให้ขาด

กระบี่กลับทิ้งบาดแผลน่ากลัวเอาไว้ก่อนที่จะไปโดนกระดูกคอของมัน,ทําให้คมกระบี่ไม่อาจถอนกลับหรือขึ้นหน้า

สีหน้าของเซี่ยวเฉินเปลี่ยน,และตัดสินใจทิ้งกระบี่ของเขาและถอยออกมา

อย่างไรก็ตาม

หมาป่ากลืนฝันรวดเร็วกว่าเซี่ยวเฉิน ในจังหวะที่เขาลังเล,อุ้งเท้าหน้าของมันแมงเข้าไปที่หน้าอกของเซียวเฉอน

กรงเล็บคมกริบของมันแทงทะลุเกาะในบนหน้าอกของเซี่ยวเฉินเฉือนไปที่หัวใจของเขา

อย่างไรก็ตาม ก่อนที่กรงเล็บจะเข้าไปถึงหัวใจ,พวกมันติดขัด มันเป็นพลังป้องกันที่สมบัติลับฝังเข้าไปในอวัยวะภายในของเขา

“ปัง!”

เยว่เฉินซีไม่เปิดโอกาสให้เจ้าหมาป่ากลืนฝัน นางบินเข้ามาอย่างรวดเร็วและต่อยไปที่หัวของหมาป่าอย่างรุนแรง มีแสงสีทองเจิดจ้าระเบิดออกมาบนหมัดวายุ,เปลี่ยนให้หัวของหมาป่ากลายเป็นฝุ่นผง

เยว่เฉินซีเตะศพของเจ้าหมาป่ากลืนฝันทิ้งไปและตรวจสอบบาดแผลบนหน้าอกของเซียวเฉินบาดแผลดูน่ากลัวอย่างยิ่ง นางถามขึ้นอย่างกังวล “เซี่ยวเฉิน! เจ้าเป็นเช่นไร?!”

เซียวเฉินยิ้มออกมาเล็กน้อยขณะที่ทนต่อความเจ็บปวด “ข้าไม่เป็นไรมันไม่ถึงหัวใจของข้าไปเก็บบุปผารุ่งอรุณ หากเจ้าไม่รีบ,มันจะไม่ทันเวลา”

เยว่เฉินซีไม่ได้กล่าวอะไร;นางเพียงกดลงบนจุดปราณสองสามจุดที่หน้าอกของเซียวเฉิน จากนั้น,นางมองดูบาดแผลอย่างละเอียดก่อที่นางจะถอนหายใจออกมา

เยว่เฉินซีวางขวดยาฟื้นฟูชั้นยอดเอาไว้ก่อนที่จะพุ่งไปหาบุปผารุ่งอรุณ นางต้องขุดรากของมันอย่างรวดเร็วก่อนที่มันจะเสียหาย

เสี่ยวไปช่วยพยุงเซียวเฉินลุกขึ้น นางจ้องมองเขาด้วยดวงตาแดงก่ําขณะที่นางใส่ยาลงไป ในตอนที่สัมผัสเย็นของยาแทรกซึมเข้าบาดแผล,มันลดความเจ็บปวดของเซี่ยวเฉินลงในทันที

เซียวเฉินกลืนเม็ดยาหวนคืนโลหิตและหยิบเอาผ้าพันแผลออกมา เขาทําแผลของเขาพล พร้อมกับช่วยเหลือจากเสียวไป

ในอดีต,ในระหว่างการเดินทางฝึกฝนของเซี่ยวเฉินเสี่ยวไปเป็นคนช่วยเขาทําแผล ดังนั้น,นางคุ้นเคยกับวิธีการและทําเสร็จอย่างรวดเร็ว

บาดแผลดูน่ากลัวอย่างแท้จริง ในตอนที่เซียวเฉินกลับมาคิดดู,เขารู้สึกกลัวเล็กน้อย เขารู้สึกราวกับเขามองเห็นประตูนรกไปชั่วครู่หนึ่ง

หากสมบัติลับไม่ได้ป้องกันอวัยวะภายในของเขา,กรงเล็บหมาป่าคงแทงทะลุหัวใจของเขาไปแล้ว

เซี่ยวเฉินพยายามลุกขึ้นยืน จากนั้น,เขาลูบหัวเสี่ยวไปและยิ้มขึ้น “อย่าร้องเลยเข้าไม่เป็นอะไรแล้ว เจ้าช่วยไปเอากระบี่เงาจันทร์กลับมาให้ข้า”

เสี่ยวไปพยักหน้าและกล่าว “ถือ,ข้ากําลังไป!”

เยว่เฉินซีเก็บบุปผารุ่งอรุณเสร็จเรียบร้อยและขอบคุณเซียวเฉินอย่างจริงใจ “เซี่ยวเฉิน,ขอบคุณ ข้าไม่มีทางเก็บบุปผารุ่งอรุณได้หากไม่ได้เจ้า”

เซียวเฉินมองไปรอบๆ,สีหน้าของเขากลายเป็นร้ายแรง เขากล่าว “เก็บคําขอบคุณเอาไว้ก่อน รีบออกไปกันเร็ว ข้ารู้สึกได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติในเกาะเชียนเหลิ่น”

ในตอนที่เยว่เฉินซีได้ยินดังนั้น,นางรู้สึกงนงง นางกล่าว “เกิดอะไรขึ้น? มันเพิ่งจะผ่านไปได้ห้านาที”

เซี่ยวเฉินยิ้มอย่างขมขึ้น “เพิ่งจะผ่านไปห้านาที? ใช้สัมผัสของเจ้ามองดูรอบๆสิ”

เยว่เฉินซีหลับตาลงและตรวจสอบโดยรอบด้วยสัมผัสของนาง ผ่านไปครู่หนึ่ง,สีหน้าของนางเปลี่ยน

ไร้ซึ่งเสียงภายในเกาะเชียนเหลิ่น นอกจากนั้น,ในตอนที่พวกเขามองไปรอบๆ ไม่มีใครแม้แต่คนเดียว เพียงเมื่อคืนก่อน มีคนมากมายป้วนเปี้ยนไปมา ในตอนนี้ มันเป็นเกาะร้าง

เซี่ยวเฉินยิ้มอย่างขมขึ้น “หยุดไปคิดถึงมันก่อน มาลองดูง่าพวกเราจะสามารถทะลวงผ่านคลี่นยักษ์ออกไปได้หรือไม่”

สิบนาทีต่อมา,ทั้งสามปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าของคลื่นยักษ์ เยว่เฉินซีใช้หมัดอาทิตย์รุ่งอรุณของนางออกมาถึงขีดสุด เส้นสายแสงเติมเต็มไปในอากาศ

อย่างไรก็ตาม กําแพงคลื่นยักษ์ไม่ขยับแม้แต่น้อย มันกลับสะท้อนพลังรุนแรงกลับมาเกือบจะทําให้เยว่เฉินซีบาดเจ็บ

เยว่เฉินซีร่อนกลับมาที่พื้นผิวทะเล นางถามขึ้นอย่างตกตะลึง “เกิดอะไรขึ้น? ก่อนที่พวกเราจะเข้ามา

ขาสามารถทะลวงผ่านเข้ามาได้อย่าง่ายดาย”

เซียวเฉินพึมพําอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะกล่าว “ความแข็งแกร่งของคลื่นยักษ์กลับมาเป็นปกติแล้ว ดูเหมือนพวกเราจะใช้เวลาไปกับภาพลวงตาอย่างน้อยห้าวัน”

“บนกองหินในพื้นที่รกร้างของเกาะเชียนเหลินสีหน้าของเยว่เฉินซีเคร่งเครียดพร้อมกับกล่าวขึ้น” ภาพลวงตาของเจ้าหมาป่ากลืนฝันสามารถปั่นป่วนการรับรู้ถึงเวลาของพวกเราได้ ข้าคิดว่าพวกเราน่าจะติดในภาพลวงตาอยู่นาน”

สีหน้าของเซียวเฉินเยือกเย็นกว่ามากในตอนนี้ เขายอมรับในชะตาของเขาได้แล้ว เขายิ้มอย่างอ่อนโยนและกล่าว “คงไม่น่าจะแล้ว ดูจากตวามแข็งแกร่งของคลื่นยักษ์,พวกเราก็ยืนยันมันได้ ดูเหมือนพวกเราจะต้องอยู่ที่เกาะเชียนเหลิ่นไปอีกสักพัก”