ตอนที่ 390 ทักษะนภาเสริมกาย

เยส่เฉินซีตกตะลึงเมื่อเห็นเซียวเฉินยังนิ่งสงบนางกล่าวขึ้น “เซี่ยวเฉิน,เจ้าไม่เห็นเป็นกังวล แม้แต่น้อย”

เซียวเฉินพลก้อนหินก้อนหนึ่งและขึ้นไปนั่ง จากนั้น เขาหยิบเอาสมุนไพรวิญญาณสําหรับพื้นฟูที่ได้จากสวนสมุนไพรออกมาเขาปอกมันด้วยมีดเล่มเล็กพร้อมกับกล่าวขึ้น “กังวลไปก็ไม่มีประโยชน์ แม้แต่ระดับขอบเขตยอดกษัตริย์ยุทธก็ไม่อาจทะลวงผ่านคลื่นยักษ์ แล้วพวกเราจะทําอะไรได้? รออีกสองปีเถอะ ข้ามีหินวิญญาณมากเพียงพอสําหรับการบ่มเพาะพลังของข้า”

“สําหรับผู้บ่มเพาะพลัง, สิ่งที่น่ากลัวน้อยที่สุดก็น่าจะเป็นความโดดเดี่ยว มีปราชญ์หลายคนที่เข้าสู่การปิดประตูฝึกฝนเป็นเวลาหลายปีหรือแม้กระทั่งหลายสิบปี หากเจ้าคิดเสียว่ามันเป็นการปิดประตูฝึกฝน,มันก็ไม่เห็นเป็นอะไรแล้ว”

เมื่อเซี่ยวเฉินปอกเปลือกสมุนไพรวิญญาณออกจนหมด,เขาค่อยๆกินไปคําหนึ่ง ทันใดนั้น,พลังงานยาหนาแน่นไหลเข้าสู่ร่างกายของเขา

เซี่ยวเฉินควบคุมมันไปพร้อมกับปราณของเขา,และพลังยาไหลไปที่บาดแผลบนหน้าอกของเขาอย่างรวดเร็ว

“ซี่!ซี่!”

ขณะที่พลังงานยาแทรกซึมเข้าสู่บาดแผล,มันบํารุงเลือดเนื้อไปด้วย แผลเปิดบนหน้าอกของเซี่ยวเฉินผสานตัว เลือดเนื้อเริ่มซ่อมแซมและตกสะเก็ด

ขณะที่พลังงานยายังไหลเวียนไป,มันแทรกซึมเข้าไปในกระดูกซี่โครงที่หัก รอยกระดูกใหม่เติบโตขึ้นจากจุดที่แตกหัก ในไม่ช้า,พวกมันก็ผสานเข้าด้วยกัน

ผลไม้เข็มหยกอายุหกร้อยปีนับว่าเป็นของดี,เซี่ยวเฉินครุ่ยคิดกับตัวเอง กัดเพียงคําเดียวก็ให้ผลถึงเพียงนี้ ด้วยพลังร่างกายของข้า,ข้าน่าจะฟื้นฟูกลับมาได้หลังจากกินจนหมด

เซี่ยวเฉินกัดผลไม้เข็มหยกอีกค่าก่อนที่จะมองไปทางเยว่เฉินซี เขากล่าวต่อ “นอกจากนั้น,ข้าเชื่อว่าเจ้ามีวิธีที่จะติดต่อนกายนภาสูงพวกเราน่าจะสามารถกลับออกไป๋าด้เร็วกว่าที่เจ้าคิด”

เยว่เฉินซีตกตะลึงไปเล็กน้อย เซียวเฉินคาดเดาได้ถูก,ล:นางมีวิธีติดต่อกับนิกายนภาสูงจริงๆ ดังนั้น,นางจึงไม่ได้เป็นกังวลมากไปนัก”

อย่างไรก็ตาม ในตอนที่เยว่เฉินซีมองเห็นเซี่ยวเฉินที่ใจเย็นถึงเพียงนี้,ราวกับเขาไม่ได้สนใจอะไรเลย,นางรู้สึกรําคาญในใจเล็กน้อย โดยเฉพาะในตอนที่นางเห็นว่าเขากินไปพูดคุยกับนางไป

เยว่เฉินซีกําหมัดของนางแน่น,และบาดแผลปรากฏขึ้นบนฝ่ามือของนาง จากนั้น,มีนกสีขาวปรากฏขึ้นบนฝ่ามือของนางในไม่ช้า, นกตัวนั้นก็กระพือปีก

นกน้อยสีขาวมีขนาดเท่ากับนกกระจอก แม้ว่ามันจะเป็นสีขาว,แท้จริงแล้วมันไม่มีตัวตนราวกับผสานกลบกลืนเข้ากับอากาศขณะที่ยืนอยู่บนฝ่ามือของเยว่เฉินซี

นกตัวนี้ดูบางเบาและเลือนลาง เซี่ยวเฉินรู้สึกงุนงงเล็กน้อยและถามขึ้น “นี่คืออะไร?”

เยว่เฉินซีหัวเราะ “นี่เป็นฮัมมิงเบิร์ดวิญญาณ สานุศิษย์ของนิกายนภาสูงที่ออกเดินทางฝึกฝนจะมีมันร่างของมันกลปรากฎระหว่างความจริงและภาพลวงไม่มีม่านพลังใดที่สามารถหยุดมันได้”

“ให้มันส่งข้อความไป, นิกายนภาสูงจะส่งผู้เชี่ยวชาญเข้ามาช่วยเหลือพวกเรา,อย่างมากที่สุดก็สามเดือน

หลังจากที่เยว่เฉินซีเขียนข้อความ,นางก็ใส่เข้าไปในจงอยปากของฮัมมิงเบิร์ดวิญญาณจากนั้น นางก็โบนฮัมมิงเบิร์ดวิญญาณขึ้นไปในอากาศ ภายในพริบตาเดียว,ฮัมมิงเบิร์ดวิญญาณก็บินไปไกลหลายร้อยเมตร

ฮัมมิงเบิร์ดวิญญาณบินผ่านม่านพลังของคลื่นยักษ์ไปได้อย่างน่าพิศวง,หายลับไปจากสายตาของพวกเขา

เซี่ยวเฉินมองไปยังคลื่นที่เยู่ไกลออกไปและพึมพํากับตัวเอง เพื่อที่จะทะลวงผ่านคลื่นยักษ์,ขอบเขตยอดกษัตริย์ยุทธไม่เพียงพอมีเพียงขอบเขตปราชญ์ยุทธเท่านั้นที่สามารถทําได้”

“หากแม้แต่ขอบเขตปราชญ์ยุทธยินดีที่จะเคลื่อนไหวเพื่อช่วนเหลือนาง,ตําแหน่งของเยว่เฉิน ซีภายในนิกายนภาสูงจะต้องไม่ใช่ศิษย์อัจฉริยะ”

เยว่เฉินซีค่อยๆถอนสายตาของนางกลับมา จากนั้น,นางมองไปที่เซียวเฉินและกล่าวขึ้น, “ไม่ว่าสถานการณ์จะเป็นเช่นไร ก็ต้องขอบคุณเจ้าที่ทําให้ข้าได้บุปผารุ่งอรุณมาครอบครองข้า,เยว่ เฉินซี,เป็นหนี้บุญคุณเจ้า”

เซี่ยวเฉินยิ้มขึ้นบางๆและไม่ได้กล่าวอะไร

สามวันผ่านไป,ด้วยการช่วยเหลือของผลไม้เข็มหยก,บาดแผลบนหน้าอกของเซียวเฉินหายขาดอย่างสมบูรณ์

ด้วยความแข็งแกร่งของร่างกายภาพของเซียวเฉิน,ภายแผลภายนอกที่ไม่มีความเสียหายถึงอวัยวะภายในของเขาไม่ใช่ปัญหา แม้จะไม่มีการช่วยเหลือจากสมุนไพรวิญญาณ,เขาก็สามารถฟื้นฟูกลับมาได้ภายในสิบวัน

เซี่ยวเฉินปลดผ้าพันแผลออกด้วยการช่วยเหลือยากเสี่ยวไป สมบัติลับก็กลับมาคืนรูปเสื้อคลุมวายุใสและเกราะในกลับมาแข็งแรงเหมือนก่อนหน้านี้ ความแตกต่างเดียวก็คือพลังงานวิญญาณลดลงเล็กน้อย อายุการใช้งานของสมบัติลับก็ลดลงไปด้วยเช่นกัน

หลังจากที่เซี่ยวเฉินโยนผ้าพันแผลทิ้งไป เขาเตรียมตัวที่จะตรวจสอบของที่ฉกเอามาได้

สิ่งของที่ฝังรวมกับครึ่งก้าวจักรพรรดิจะต้องมีค่ามากอย่างแน่นอน ช่างเหมาะเจาะ,เยว่เฉินซีกําลังดูดซับพลังงานของบุปผารุ่งอรุณเพื่อพัฒนาทักษะอาทิตย์รุ่งอรุณ นี่ทําให้เซี่ยวเฉินมีเวลาที่จะตรวจสอบสมบัติของราชาทุ่งหญ้า

มีของทั้งหมดแปดชิ้น สําหรับผู้บ่มเพาะพลังคนใดก็ตามที่มาเผชิญโชคที่เกาะเชียนเหลิ่น,ของเพียงชิ้นเดียวก็น่าพึงพอใจมากแล้ว หากพวกเขารู้ว่าเซี่ยวเฉินแอบฉกพวกมันมาทั้งหมด,อยากจะเห็นสีหน้าของพวกเขาจริง

เซียวเฉินเมของทั้งแปดชิ้นออกมาจากแหวนห้วงจักรวาลพวกมันลงไปกองอยู่กับพื้น จากนั้น,เขามองกวาดผ่าน

จากของทั้งแปดชิ้น, มีสามชิ้นที่เป็นสมบัติลับ:สามชิ้นเป็นตําราลับ,และเซี่ยวเฉินมีของสองชิ้นที่ดูไม่คุ้น

เซี่ยวเฉินสนใจในตําราลับ เขาหยิบขึ้นมาเป็นชิ้นแรกและเปิดอ่านในทันที “ทักษะดาบแสงไหล,ทักษะบ่มเพาะพลังระดับปฐพีขั้นสูงสุดสําหรับนักดาบ มีทั้งหมดสิบห้าชั้น หลังจากถึงระดับสมบูรณ์ขั้นยอดเยี่ยม,มันจะสามารถให้กําเนิดดาบแสงไหลภายในจุดตันเที่ยนของนักดาบคนนั้นได้อย่างไม่มีสิ้นสุด…”

นี่เป็นทักษะบ่มเพาะชั้นยอดสําหรับนักดาบ มันสามารถทําให้นักดาบคนนั้นกําเนิดดาบฉีขึ้นมาในร่างกายของเขา แม้ว่าเซี่ยวเฉินจะไม่เคยได้ยินมาก่อน,เขาก็มั่นใจว่ามันไม่ใช่ของธรรมดา

นอกจากนั้น นี่ยังเป็นทักษะล่มเพาะที่เกิดขึ้นมาเพื่อนักดาบ มูลค่าของมันไม่อาจประเมินได้สําหรับนักดาบ,มันมีค่ายิ่งกว่าทักษะบ่มเพาะระดับสวรรค์ขั้นต่ำ

น่าเสียดาย,เซี่ยวเฉินเป็นมือกระบี่ นักดาบและมือกระบี่เป็นสาขาที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิงไม่มีทางที่เซี่ยวเฉินจะสามารถฝึกฝนทักษะนี้ได้

หากนี่เป็นทักษะบ่มเพาะสําหรับมือกระบี่ แม้ว่าทักษะอัสนีม่วงศักดิ์สิทธิ์จะทรงพลัง,มันก็ไม่ได้สร้างขึ้นมาเพื่อมือกระบี่โดยเฉพาะ มันไม่สามารถทําให้เซี่ยวเฉินก่าเนิดกระบี่ฉีขึ้นภายในร่างกายของเขาได้

เซี่ยวเฉินรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย เขาโยนทักษะดาบแสงไหลให้กับเสี่ยวไปและกล่าวขึ้น “เสี่ยวไป, นี่สําหรับเจ้า หากเจ้าไม่มีอะไรทํา ก็ลองฝึกฝนดู”

เสี่ยวไปรับตําราทักษะดาบแสงไหลไปและยิ้มขึ้น “ขอบคุณพี่ใหญ่เซียวเฉิน ฮ่าฮ่า เสี่ยวไปจะแข็งแกร่งขึ้นอีก”

Xiao Chen picked up the second secret manual and flipped through it. He looked at the words on the cover and slowly read, “Firmament Body Tempering Art, Inferior Grade Heaven Ranked Body Tempering Cultivation Technique. Physical strength has to be at 150,000 kilograms of force before it can be cultivated. This comes from the ancient sects…”

เซี่ยวเฉินหยิบตําราลับเล่มที่สองขึ้นมาและพลิกดู เขามองไปยังคําที่อยู่บนปกตําราและอ่านอย่างช้าๆ “ทักษะนภาเสริมกาย,ทักษะบ่มเพาะร่างกายระดับสวรรค์ชั้นต่า พลังกําลังกายภาพจะต้องขึ้นไปถึง 150,000 กิโลกรัมก่อนที่จะสามารถฝึกฝนทักษะนี้ได้นี้มันมาจากนิกายโลราณ..”

เซี่ยวเฉินยินดี ในที่สุดเขาก็พบตําราลับที่เขาสามารถใช้ได้ สลักร่างพยัคฆ์มังกรเป็นเพียง ทักษะบ่มเพาะร่างกายระดับปฐพีขั้นสูงสุดเท่านั้น

ในตอนที่เซี่ยวเฉินบ่มเพาะไปถึงชั้นกระดูกพยัคฆ์เอ็นมังกร,ความแข็งแกร่งของเขาขึ้นไปถึง 125,000 กิโลกรัม ไม่มีทางที่จะขึ้นไปมากกว่านี้

ช่างบังเอิญ.เซี่ยวเฉินสามารถใช้ทักษะนภาเสริมกายนี้ได้ เขาต้องการกําลังอีกเพียง 25,000 กิโลกรัมเขาถึงจะสามารถฝึกฝนมันได้ ด้วยสมุนไพรวิญญาณมากมายในแหวนห้วงจักรวาลของเขา, นี่มันไม่ใช่เรื่องยากเย็นนัก

เซี่ยวเฉินสงบใจตัวเองลงและอ่านต่อไป มีข้อความจากราชาทุ่งหญ้าที่ด้านข้างของหน้ากระดาษ เขาพบว่าราชาทุ่งหญ้านั้นเป็นผู้บ่มเพาะพลังที่กลายเป็นขอบเขตปราชญ์ยุทธได้โดยการบ่มเพาะร่างกาย

มันกลายเป็นว่า ในตอนที่ราชาทุ่งหญ้ายังเยาว์, พรสวรรค์ในการบ่มเพาะของเขาต่เตี้ยเรี่ยดินมันใช้เวลานานอย่างยิ่งกว่าเขาจะเลื่อนระดับขอบเขตพลัง

ราชาทุ่งหญ้าสามารถขึ้นไปถึงขอบเขตนักบุญขั้นต้นได้ในตอนที่อายุสามสิบ พรสวรรค์เช่นนี้ แทบจะไร้ค่าในทวีปเทียนหว่ อย่างไรก็ตาม,ความทะเยอทะยานของราชาทุ่งหญ้าก็ยังไม่หยุดลง

ในที่สุด,ราชาทุ่งหญ้าได้ทักษะนาเสริมกายมาครอบครองจากการเผชิญโชค เขาได้ตัดสินใจตัดการบ่มเพาะพลังของเขา เขาเริ่มจดจ่อไปที่การบ่มเพาะร่างกาย,พิสูจน์เตของเขาด้วยพลังกายภาพ

ทักษะนภาเสริมกายเป็นทักษะบ่มเพาะร่างกายจากนิกายลึกลับในยุคโบราณ

ตามตํานาน,สานุศิษย์สายนอกของนิกายสามารถสําเร็จถึงพลัง 5,000 กิโลกรัม ด้วยกําปั้นเดียว สําหรับศิษย์ชั้นใน,พวกเขาสามารถสําเร็จพลังได้อย่างน้อย 150,000 กิโลกรัม

สําหรับศิษย์แก่นกลางและผู้อาวุโสนิกายชั้นนอก,พวกเขาสามารถสําเร็จถึงพลัง 500,000 กิโลกรัม ในตอนที่พวกเขากระโดดด้วยพลังที่น่ากลัวนี้ พวกเขาสามารถพุ่งตัวขึ้นไปหนึ่งพันเมตรในชั่วอึดใจ

นอกจากนั้น นิกายนี้ยังจดจ่อไปที่พลังกายภาพ มีทักษะยุทธมากมายที่ใช้พลังกายภาพภายในนิกายแห่งนี้ ผลของการใช้พลังกายภาพไม่ได้ด้อยไปกว่าการใช้พลังปราณ

เซี่ยวเฉินปิดตําราลับเล่มนี้ เขาพึมพํากับตัวเอง “ข้าไม่คาดคิดว่าจะมีนิกายที่รุ่งโรจน์เช่นนี้ในอดีต พวกเขาสามารถสําเร็จถึงกําลัง 500,000 กิโลกรัมด้วยกําปั้นง่ายๆ แม้แต่ขอบเขตยอดกษัตริย์ยุทธก็ไม่กล้าที่จะเข้าชนกับพวกเขาโดยตรง ดูเหมือนว่าการเลือดที่จะบ่มเพาะร่างกายของข้าจะเป็นตัวเลือดที่ถูกต้อง

เซี่ยวเฉินเก็บทักษะนภาเสริมกายไปและเปิดตําราลับเล่มที่สาม มันเป็นบันทึกประสบการณ์ของการบ่มเพาะร่างกายที่ทิ้งเอาไว้โดยราชาทุ่งหญ้า

“ประสบการณ์การบ่มเพาะพลังที่ทิ้งเอาไว้โดยครึ่งก้าวจักรพรรดิยุทธมันมีค่ามากกว่าตํารามเพาะหรือตําราทักษะยุทธอื่นใดอย่างมาก นานมากแล้ว,ข้าไม่มีอาจารย์ที่แท้จริงมาค่อยชี้แนะ ตําราประสบการณ์เล่มนี้สามารถเป็นอาจารย์ให้กับข้าครึ่งหนึ่ง”

เซียวเฉินอดดีใจไม่ได้และกล่าวออกมาอย่างตื่นเต้น จากนั้น,เขาค่อยๆเก็บบันทึกประสบการณ์ของราชาทุ่งหญ้า

หลังจากนั้น,เซี่ยวเฉินตรวจสอบของที่เหลือต่อ มีสมบัติลับสามชิ้นแล้วก็อะไรก็ไม่รู้อีกสองชิ้น

จากสมบัติลับทั้งสามชิ้น,เซี่ยวเฉินพยิบเอาจหยกขึ้นมา เขาพบว่ามันคล้ายคลึงกับพี่หยกที่คอของเขามันเป็นสมบัติลับป้องกัน

อย่างไรก็ตาม จี้หยกอันนี้แข็งแกร่งกว่ามาก จากการตรวจสอบความผันวนพลังงานจิตวิญญาณของมัน มันน่าจะเป็นสมบัติลับระดับกลางชั้นยอด

เซี่ยวเฉินครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะยื่นจี้หยกอันส์ให้กับเสี่ยวไป เขามีจี้หยกที่คล้ายกันอยู่แล้วและไม่ต้องการอันอื่นอีก

จากนั้น,เซี่ยวเฉินก็หยิบสมบัติลับชิ้นที่สองขึ้นมา มันเป็นดาบขนาดเท่าฝ่ามือ ดาบเล่มนี้ทํามาจากวัสดุที่ไม่รู้จัก และมีอักขระยันต์สลักอยู่มากมาย

พลังงานวิญญาณภายในดาบเล่มนี้หนาแน่น,หนาแน่นยิ่งกว่าจี้หยกไปมาก คมของมันคมกริบเซี่ยวเฉินตรวจดูและพบว่ามันเป็นสมบัติระดับกลางขั้นต้น

อย่างไรก็ตาม,ไอ้ดาบจิ๋วนี่มีเอาไว้ทําอะไรกัน? เซียวเฉินลบเครื่องหมายของเจ้าของคนเก่า ออกและแปะเครื่องหมายของเขาลงไป

“ซิ่ว!”

สัมผัสวิญญาณของเซียวเฉินเติมเข้าไปในดาบดาบที่ขนาดเท่ากับฝ่ามือบาดลงบนฝ่ามือของเขาและค่อยๆไหลเข้าไป

เซี่ยวเฉินไม่ได้รู้สึกไม่สบายตัวแต่อย่างใด ในตอนที่ดาบเล่มนั้นเข้าไปในร่างของเขา,มันรู้สึกราวกับว่ามันเป็นส่วนหนึ่งของเลือดเนื้อของเขา

ในตอนที่ดาบเข้าไปในฝ่ามือของเขาแล้ว,บาดแผลบนฝ่ามือของเขาก็ปิด ผิวของเขาขาวเรียบเนียน,ไม่มีอะไรผิดปกติ

อย่างไรก็ตาม,เซี่ยวเฉินพบพลังงานพลุ่งพล่านที่เต้นอยู่ในฝ่ามือขวาของเขา

พลังงานนี้ไม่ได้เป็นของเซี่ยวเฉิน,แต่เขาสามารถควบคุมมันอย่างง่ายดาย เซียวเฉินสามารถปลดปล่อยมันออกมาได้ตามใจต้องการ

เซี่ยวเฉินยืนนิ่งและมองไปยังภูเขาที่อยู่ไกลออกไป เขาชี้สองนิ้วที่มือขวาของเขาไปที่ภูเขาลูกนั้น

“ซิว!”

พลังงานที่น่ากลัวออกมาจากดาบเล่มเล็กในฝ่ามือของเขาถูกปลดปล่อยออกมาจากปลายนิ้ว ของเขาและยิงตรงไปยังภูเขาที่อยู่ห่างออกไปหนึ่งพันเมตร