บทที่ 396 ลาก่อนเสี่ยวไป

เซี่ยวเฉินสงสัยเพียงแต่ว่าอีกฝ่ายตามหาเขาได้อย่างไร

สายตาของเสียวไป๋เต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นขณะที่สํารวจใบหน้าของคนทั้งสองนางดตื่นเต้นเป็นอย่างยิ่งนางสามารถรู้สึกได้ถึงความคุ้นเคยและความใกล้ชิดในสายเลือดและไม่ได้เกรงกลัวอีกต่อไป

เซี่ยวเฉินสูดหายใจลึกและพยายามอย่างหนักเพื่อรักษาความสงบของเขา เขาถามขึ้น “ท่านพบข้าได้อย่างไร?

พ่อแม่ของเสี่ยวไปมองตากัน ในที่สุด, บุรุษชุดขาวก็กล่าวขึ้น “ข้าให้พูดเอง แม่ของเสี่ยวไปรู้ถึงตัวตนของเจ้าหลังจากที่นางทําการเปลี่ยนร่างสําเร็จ,นางไปที่วังหมื่นอสูรเพื่อตามหาข้า”

TL:เหมือนตอนก่อนๆผมจะแปลเอาไว้ว่า “ตําหนักหมื่นอสูรตอนนี้ขอเปลี่ยนเป็น “วังหมื่นอสูรครับ

“ในตอนแรก,ข้าส่งคนไปที่อาณาจักรต้าฉินเพื่อตามหาร่องรอยของเจ้า อย่างไรก็ตาม,ดูเหมือนว่าเจ้าจะมีเรื่องบาดหมางกับเหล่าขุมอานาจใหญ่และได้ปกปิดตัวตนไป คนที่ข้าส่งไปไม่ได้ของเจ้าแม้แต่น้อย”

“จนถึงเมื่อสามเพื่อนก่อนที่เจ้าล้มเหล่าทายาทตระกูลชั้นสูงลงได้ จนถึงตอนนั้นที่ข้าได้ข่าวเก้ายวกับเจ้าหลังจากนั้น มีข่าวการประมือของเจ้ากับเยว่เฉินซีบนเกาะสายลมขจี ตอนนั้นเอง,ที่ พวกเราพบว่าเจ้าอยู่ที่ไหน”

คิดเกี่ยวกับมันดู,มันก็ถูกหลังจากที่เซียวเฉินออกจากศาลากระปสวรรค์,เขาไม่สนใจจะปกปิดร่องรอยของเขาอีกต่อไปตราบใดที่พยายามสักหน่อย มันไม่ได้ยากนักที่จะตามหาตัวเขา

ตอนนี้เซี่ยวเฉคลายความสงสัยของเขาลงไปแล้ว,เขาลดการระมัดระวังตัวลงและกล่าว “ท่านต้องการอะไร? เพียงกล่าวออกมาหากท่านอยากจะจะสังหารข้า,ก็ลงมือเสีย ถึงอย่างไร,ข้าก็ไม่มีทางต่อต้าน”

“ท่านหมายจะสังหารพี่ใหญ่เซียวเฉิน? เสี่ยวไปไม่ยอมให้ท่านทําร้ายพี่ใหญ่!” เมื่อเสี่ยวไปได้ยินที่เซียวเฉินกล่าว,นางออกมายืนที่ด้านหน้าของเซี่ยวเฉินอย่างสั่นสู้

บุรุษและสตรีชุดขาวทั้งคู่มองกันไปมาและอดหัวเราะขึ้นไม่ได้ “ทําไมพวกเราถึงอยากจะสังหารเจ้า? เจ้าช่วยชีวิตภรรยาและช่วยให้ลูกสาวของข้าเปลี่ยนร่างนอกจากนั้น เจ้าไม่ได้กดขี่นาง,มองครั้งเดียวข้าก็รู้”

“ข้า,อานสื่อซวน,รู้ว่าอะไรถูกอะไรผิด”

ค่าของบุรุษผู้นี้ให้บรรยากาศผ่าเผย ขณะที่เขายืนนิ่งอยู่บนพื้นทะเล,เขาไม่ได้ปลดปล่อยกระแสพลังของขอบเขตปราชญ์ยุทธออกมา

สีหน้าของเซียวเฉินผ่อนคลาย เขาไม่คาดคิดถึงสถานการณ์นี้ เขาได้ขโมยลูกสาวของเขามาเป็นสัตว์เลี้ยงและคิดว่าอีกฝ่ายจะมาตามล่าเขา

แม้ว่าหากอานสือซวนจะไม่สังหารเขาที่ช่วยแม่ของเสี่ยวไป์เอาไว้ แต่เขาอาจจะทุบตีเซี่ยวเฉิน

ตอนนี้ ดูเหมือนไม่เพียงแต่อานสือซวนจะไม่สังหารเขา,อานสือซวนยังใจดีกับเขา,ทําให้เขาปุ่นนงง

มารดาของเสียวไปมองไปที่เสียวไปและยิ้มขึ้น “พวกเราจะไม่ทําอะไรเจ้า พวกเราเพียงอยากที่จะพาเสียวไปไปที่วังหมุนอสร ถึงอย่างไร,นางก็ไม่ใช่มนุษย์ หากมีมนุษย์คนใดรู้ตัวตนของนางเข้า

อานสือซวนกล่าวต่อ “ด้วยความแข็งแกร่งของเจ้า,ยังห่างไกลที่จะปกป้องนาง มันจะปลอดภัยกว่าที่นางจะไปวังหมื่นอสูร”

เซี่ยวเฉินก้มหน้าลงครนคิด อีกฝ่ายเป็นพ่อแม่ของเสี่ยวไป พวกเขามีเหตุผลและมีสิทธิ์ที่จะพาเสียวไปไปเขาไม่มีเหตุผลอะไรมาหยุดพวกเขา
อย่างไรก็ตาม,เซี่ยวเฉินก็ยังคงไม่ยินยอมให้เสียวไปไปตลอดระยะเวลา,เขาอยู่ตัวคนเดียว,และมีเพียงเสียวไปที่ติดตามเขา

สําหรับเซี่ยวเฉิน,เสี่ยวไปไม่ใช่สัตว์เลี้ยงแต่เป็นสหาย หลังจากที่นางจากไป,เส้นทางแห่งการบ่มเพาะพลังของเขาจะยิ่งกลายเป็นเปล่าเปลี่ยว

“เสี่ยวไปไม่ไป เสี่ยวไปเปลี่ยนราางหลังจากพยายามอย่างหนักเพื่อที่จะสามารถอยู่ข้างใหญ่เซียวเฉินและช่วยเขากําราบคนไม่ดี” เมื่อเสี่ยวไปได้ยินว่าอานสือซวนอยากที่จะพานางไป,นางรีบไปซ่อนตัวด้านหลังของเซียวเฉิน

เมื่ออานสือซวนเห็นดังนั้น,สีหน้าของเขาเปลี่ยนเล็กน้อย เขามองไปที่เซียวเฉิน,และสีหน้าของเขากลายเป็นจริงจังเจตนาฆ่าฟันบางๆเริ่มแผ่ขยายออกมา

เซี่ยวเฉินรู้สึกถึงแรงกดดันอันน่ากลัวในทันที เขาไม่รู้ว่ากําลังเกิดอะไรขึ้น,เขาระมัดระวังตัวและเตรียมพร้อมที่จะหนีไปได้ทุกเวลา

แม่ของเสี่ยวไปักระแทกอานสือซวนเบาๆเมื่อนางเห็นเช่นนี้ นางกระซิบที่ข้างหูของเขาก่อนที่สีหน้าของเขาจะกลับมาเป็นปกติ

เมื่อเซี่ยวเฉินได้ยินที่แม่ของเสี่ยวไปักล่าว,เขาอดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างขมขึ้น เช่นนี้เอง,อานสือซวนคิดว่าเซี่ยวเฉินล่อลวงบุตรสาวของเขาเป็นเหตุว่าทําไมเสี่ยวไปถึงได้กล่าวเช่นนั้น

อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าข้าจะขี้ขลาดถึงเพียงใด,ข้าจะไม่มีทางทําเช่นนั้นกับเด็กสาว,เซี่ยวเฉินดูอย่างหดหู

อย่างไรก็ตาม,ใรฐานะที่เป็นพ่อของเสี่ยวไป,เขามีสิทธิ์ที่จะเป็นห่วง เซี่ยวเฉินเข้าใจและรู้ว่าจะต้องพูดคุยเช่นไร

เซี่ยวเฉินผลักเสี่ยวไปที่อยู่ด้านหน้าของเขาพร้อมรอยยิ้ม “เสี่ยวไป,เจ้าควรจะไปกับพ่อแม่ ของเจ้าข้าจะไปเยี่ยมเยือนเจ้าที่วังหมื่นอสูร ด้วยความแข็งแกร่งของข้าในตอนนี้ ข้าไม่อาจปกป้องเจ้าได้”

เสี่ยวไปน้ําตาคลอพร้อมกับกล่าว “พี่ใหญ่เซียวเฉิน,ท่านไม่ต้องการข้าอีกแล้ว?”

เมื่ออานสื่อซวนและภรรยาของเขาเห็นว่าเสี่ยวไปยึดติดอยู่กับเซียวเฉิน,พวกเขาไม่รู้น้องทําเช่นไร โดยเฉพาะในตอนที่พวกเขาเห็นเด็กสาวก่าลังร้องไห้

เซียวเฉินแนะขึ้นอย่างอ่อนโยน “เจ้าอยู่เคยข้างข้ามานาน แต่อย่างใด,พ่อแม่ของเจ้าไม่เคยได้ใช้เวลาอยู่กับเจ้าเลยนี่ไม่เป็นธรรมกับพ่อแม่ของเจ้า ไม่ใช่ว่าเสียวไปโตเป็นผู้ใหญ่แล้วรี?”

เมื่อเสียวไปได้ยินเช่นนั้น,นางครุ่นคิด เห็นชัดว่านางโอนเอียงไปตามคําของเซี่ยวเฉิน แต่อย่างไรก็ตาม,นางยังคงลังเลและรนรานเป็นอย่างยิ่ง

แม่ของเสี่ยวไป๋เดินเข้ามาและกัมมือของเสี่ยวไป๋อย่างอ่อนโยน นางยิ้มและกล่าวขึ้น “เสี่ยวไป่,ตอนนี้เจ้ายังอ่อนแอและเซี่ยวเฉินก็ต้องค่อยมาปกป้องเจ้า มันจะส่งผลต่อการบ่มเพาะพลังของเขา เจ้าไม่อยากให้เป็นเช่นนั้น,ใช่หรือไม่?

เมื่อเสี่ยวไปได้ยินดังนั้น,นางก้มหัวลงต่ในทันที นางครุ่นคิดกับตัวเอง,ใช่แล้ว,ข้ายังอ่อนแอข้าไม่สามารถล์มสัตว์อสูรปีศาจที่แข็งแกร่งได้

แม้เซี่ยวเฉินจะไม่ได้ว่านางเป็นภาระ แต่ตลอดมา,เซี่ยวเฉินมักจะต้องปกป้องนางอยู่เสมอนานครั้งที่นางจะเป็นฝ่ายช่วยเหลือเขา

หลังจากที่เสี่ยวไปคิดได้ดังนั้น,นางมองขึ้นมาและกล่าว “เช่นนั้น หากข้าไปที่วังหมื่นอสูร,ข้าจะแข็งแกร่งขึ้น?”

อานสื่อซวนถอนหายใจอย่างโล่งอกและยิ้ม “เจ้าเป็นบุตรสาวของข้า;พรสวรรค์ของเจ้าต้องไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน หากเจ้าไปที่วังหมื่นอสูร,เจ้าจะแข็งแกร่งยิ่งกว่าข้าในสักวันหนึ่ง”

เสี่ยวไป๋หันไปถามเซี่ยวเฉินว่าเป็นเรื่องจริงหรือไม่ เมื่อนางได้คําตอบที่แน่นอน ในที่สุดนางก็ตกลงที่จะไปยังวังหมื่นอสูร

สิ่งที่ต้องเกิด มันก็ต้องเกิด แม้ว่าเซี่ยวเฉินจะรู้สึกไม่ยินยอม,เขาก็ตัดสินใจได้แล้ว เขาปลดจี้หยกวิญญาณสีเลอดที่หน้าอกของเขาออกและส่งให้กับอานสือซวน

อานสือซวนรับมันไปมองดู จากนั้นเขาก็ส่งมันกลับคืนมา เขากล่าวเบาๆ “เก็บมันเอาไว้ เจ้ายังคงได้พบกันอีกในอนาคต ข้ารู้ว่าเจ้าห่วงใยเสี่ยวไปจากใจจริง”

หลังจากที่อานสื่อซวนกล่าวจบ,เขาก็ยิ้มเหรียญหยกออกมาแลพส่งมันให้กับเซียวเฉิน เขากล่าว “นี่เป็นเหรียญมารสวรรค์ของวังหมื่นอสูร ในจังหวะอันตราย,เจ้าสามารถอัญเชิญร่างเสมือนของมารจักรพรรดิ์โลราณเพื่อช่วยชีวิตของเจ้า หากเจ้าไม่ได้ใช่มัน,เจ้าสามารถนํามันมาที่วังหมื่นอสูรเพื่อพบข้า ข้ายินดีจะช่วยเจ้าในเรื่องที่สมเหตุสมผล

เซี่ยวเฉินรับเหรียญมาและรู้สึกไร้คําพูด ทําไมปราชญ์ยุทธเหล่านี้ถึงได้ชอบมอบเหรียญให้กับคนอื่นนัก? ข้าได้มาสองเหรียญแล้วในวันนี้

“ผู้อาวุโส,เสียวไป,ข้าขอตัวก่อน หลังจากที่เจ้าไปถึงวังหมื่นอสูร,หยุดนิสัยติดเหล้าได้แล้วนะ” เซี่ยวเฉินยิ้มอย่างอ่อนโยนก่อนที่จะขอตัวลา

ขณะที่เสี่ยวไปมองดูเซียวเฉินจากไป,หยดน้ําตาร่วงหล่นลงมาจากตาขอบนสง นางสัญญากับตัวเอง, ในสองปี, ข้าจะต้องแข็งแกร่งขึ้น ข้าจะต้องไม่เป็นภาระของพี่ใหญ่เซียวเฉิน

หลังจากที่เซียวเฉินจากเสี่ยวไปมา,เขารู้สึกเปล่าเปลี่ยวอย่างแท้จริง ในอนาคตเบื้องหน้า,เขาต้องเดินอย่างโดดเดี่ยวไปตามเส้นทางแห่งการบ่มเพาะพลัง

จากนั้นเขามองไปที่กระบี่เงาจันทร์และยิ้มเบาๆ “ไม่ใช่ข้าลืมเจ้าไป ข้ายังมีกระบี่เงาจันทร์ ไม่ว่าสถานการณ์จะเป็นอย่สงไร,กระบี่ของข้าจะเคียงข้างข้าอยู่เสมอ”

หนทางยังอีกยาวไกล เซียวเฉินสงบใจลงและเดินทางต่อไปยังเกาะสายลมขจี

ระหว่างทาง, มีฉีฆ่าฟันสองเส้นออกมาจากโขดหินเบื้องหน้าและกดลงบนตัวเซี่ยวเฉิน

ดวงตาของเซี่ยวเฉินพลันสว่างขึ้นและตรวจสอบพื้นดานหน้าของเขา เมื่อเขาเห็นรูปร่างของคนทั้งสองได้ชัดเจน,เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกแปลกประหลาดเขากล่าว “อูซ่างเฉียนกับหยางเหวิน ทําไมพวกเขาถึงมาอยู่ด้วยกัน?”

เซียวเฉินจําได้ว่าอูซ่างเฉียนสังหารสหายของหยางเหวินในห้องสมบัติบนเกาะเชียนเหลินกระนั้น ตอนนี้พวกเขากลับมาอยู่ด้วยกัน

“ซิ่ว! ซิ่ว!”

อูซ่างเฉียนกับหยางเหวินมุ่งตรงมาที่เซียวเฉินอย่างรวดเร็ว ในไม่ช้า,พวกเขาก็อยู่ห่างจาก เซี่ยวเฉินไปหนึ่งร้อยเมตร

อูซ่างเฉียนลูบคางของเขาภร้อมกับมีความชั่วร้ายอยู่ในดวงตา เขากล่าว “ข้าบอกเจ้าแล้ว ตราบใดที่พวกเรารอที่นี่, พวกเราจะเจอเจ้าสารเลวคนนี้ไม่ช้าก็เร็ว ตอนนี้เจ้าเชื่อข้าหรือยัง?”

หยางเหวินยิ้มเบาๆและมองไปทางเซียวเฉินพร้อมกับกล่าวขึ้น “ส่งสมบัติทั้งหมดที่เจ้าเจอในห้องสมบัติมาซะ,รวมถึงสมุนไพรวิญญาณที่เจ้าได้มาจากสวนสมุนไพร เช่นนั้น,ข้าจะปล่อยเจ้าไปมิฉะนั้น,อย่างคิดว่าเจ้าจะหนีออกไปได้เป็นๆ”

เซียวเฉินหลี่ตาของเขาเผยสีหน้าเหยียดหยาม ตราบใดที่มีผลประโยชน์ร่วมกัน ศัตรูสามารถจับมือกันฉันท์มิตร

อย่างไรก็ตาม หรือทั้งสองคนจะคิดว่าเซี่ยวเฉินจะเป็นคนที่รับมือด้วยง่ายดาย?

อซ่างเฉียนเผยเจตนาชั่วร้ายบนใบหน้าของเขาเขากล่าวกยอ่างเย็นชา “พี่น้องก็กล่าวไร้สาระฆ่ามันเสีย,และพวกเราจะแบ่งของที่อยู่ในแหวนมิติกัน”

“ตาย!”

หลังจากอซ่างเฉียนกล่าวจบ,เขากระทืบพื้นอย่างแรงและเกิดเป็นคลื่นระเบิดขึ้นมา

“ปัง!”

หยางเหวินดวงตาเปลี่ยนเป็นสีแดงและหยุดพูดคุย เขากระทืบเท้าลงบนพื้นทะเลและส่งตัวเองขึ้นหน้าไป

แม้ว่าทั้งสองจะระเบิดกระแสพลังพลุ่งพล่านเข้ามา,เซี่ยวเฉินก็ยังคงนิ่งสงบ เปลวเพลิงดร้ายหมุนวนในดวงตาขวาของเขาอย่างต่อเนื่อง

ในไม่ช้า,วังวนเปลวเพลิงขนาดใหญ่ก่อตัวขึ้นในมิติไร้ขอบเขตที่ดวงตาของเซี่ยวเฉิน เขาร้องค่ารามศึกและเปลวเพลิงสีม่วงถูกพ่นออกไป

“บูม!”

ก่อนที่ทั้งสองจะเข้าระยะยี่สิบเมตรของเซี่ยวเฉิน,เปลวเพลิงสีม่วงพลุ่งพล่านพลันปรากฏตรงหน้าของพวกเขา;มันกว้างสิบเมตรและสูงหนึ่งร้อยเมตร

เปลวเพลิงสีม่วงที่แผดเผากระพริบแสงสลัวอุณหภูมิร้อนแรงทําให้พื้นผิวของทะเลระเหยเป็นไอ ขณะที่ไอน้ําระเหยขึ้นมาในอากาศ,มันขยายกลายเป็นทะเลหมอกกว้างขวาง

อซ่างซวนและหยางเหวินสีหน้าเปลี่ยน ทันใดนั้น,ทะเลหมอกกลืนกินวิสัยทัศน์ของพวกเขา

จังหวะต่อมา,เปลวเพลิงสีม่วงขนาดใหญ่พลันเข้ามาปกคุลม มันช่างน่าหวาดกลัวเป็นอย่างยิ่ง

“ถอย!”

เปลวเพลิงสีม่วงแปลกประหลาดทําให้ทั้งสองคนตกใจ พวกเขาไม่เข้าใจว่ากําลังเกิดอะไรขึ้นพร้อมกับใช้ออกทักษะเคลื่อนไหวของพวกเขาถึงขีดสุดและถอยหนี

“ชี! ชี!”

เปลวเพลิงสีม่วงซัดลงไปตรงจุดที่ทั้งสองคนเคยยืนอยู่ ช่วงว่างกว้างประมาณยี่สิบเมตรปรากฎขึ้นบนพื้นทะเล

หมอกระเหยพวยพุ่งออกมาจากทะเล ช่องว่างนี้ปรากฏขึ้นเพียงช่วงครู่ก่อนที่น้ําทะเลโดยรอบจะเข้าไปเติมเต็ม